Een socialistische maatschappij gehoorzaamt de opdracht om alle natuur te ‘ontginnen’. Daar zijn we sinds het Communistisch Manifest in 1848 dan ook voortvarend mee bezig. Uit Communisme komt ook het gebod ‘je moet met je tijd meegaan’.

‘Reactionair’ heet je anders volgens Karl Marx ‘reactionair’, dan probeer je ‘het rad van De Geschiedenis terug te draaien’.

Ben je massamens wakend voor je ‘imago’: dan ben je een product van het (cultuur-)Marxisme. Geloof je dat ‘waarheid, het Goede, het Schone niet bestaat? Evenzo.

Mijn geestverwanten zijn ‘niet van deze wereld’, af en toe ontmoet je ze en dat is adem halen. Ze delen dat besef dat leven iets geks is, niet vanzelfsprekend, laat staan dat het ‘leuk’ moet zijn.

Wat een akelig woord. Loik, zoals ze in Friesland zeggen. Even treurig als een klok bij de Karwei waar ‘Carpe Diem’ op staat. Dan moet je toch bijna huilen als je zoiets ziet? 🙂 Dus waarom zou je van ‘deze tijd’ moeten zijn, of toekomst meer moeten waarderen dan historie?

Alsof alle voortgang automatisch vooruitgang is.

Massa-cultuurlandschap
De marxistische stoomwals van kapitaalconcentratie en het ten dienste stellen van de cultuur aan de Productie, dat zie je hier in Fryslan in het landschap terug. Je krijgt een massacultuur-landschap, waar alles eender lijkt. Massa-cultuur ten dienste van de productie, die industriële legers, het is Marxisme.

Dus krijg je een massacultuurlandschap met meer levenloze raaigras-woestijnen van Kolchozen met een hypotheekschuld bij De Partij: de (Rabo-)bankiers die via schuldcreatie de ‘vaart der volkeren’ er in houden. De dwang tot ‘groei’ vertaald als ‘steeds meer van het zelfde’. Marx Rutte en Jesse ‘Engels’ Klaver onderschrijven het.

In de 7 jaar dat ik nu in Langweer woon vond door zowel Gemeente als inwoners een enorme kaalslag in het bomenbestand plaats, het groen in perken, als reflectie van Geestelijk Proletariaat.

Lekker makkelijk, dat wat niet ten dienste staat aan De Productie kan verdwijnen.

Landschap weerspiegelt cultuur
Nederland had overigens nooit ‘wildernis’ in afgelopen eeuwen tot millennia, dat is een Amerikaans natuurconcept, verwant aan het idee van ‘The Last Frontier’. Alsof Indianen geen cultuur hadden, en ‘wildernis’ open voor exploitatie lag door de Westerse kolonisten. Het Westen net als de Maan nog ‘onbevolkt’ waar de mens slechts bezoeker zou zijn.

Totdat de cowboy in ‘Once upon a Time in The West’ door de oprukkende spoorlijn alsnog ingekapseld wordt in de burgermaatschappij, de borsten van Claudia Cardinale helpen ook bij die domesticatie. Dan capituleer je.

Wel hadden we altijd cultuur-landschap, als afspiegeling van een identiteit van de inwoners. Het Landschap zegt dus iets zegt over je cultuur, zo liet Simon Schama al prachtig laat zien in Landscape and Memory. De Amerikaanse historicus Schama is fan van het Nederland van de Gouden Eeuw en haar schilderkunst, zoals Van Ruysdael met zijn landschappen.

Schama ontkracht de mythe van het uit Amerika en (Nazi-)Duitsland afkomstige ecologisme (John Muir, David Brower), waaraan de ‘wildernis’-gedachte verwant is: dat cultuur inversief is aan natuurwaarde. Eeuwenlang bepaalde kleinschalig landschappelijk gebruik de natuurwaarde in Europa, zoals je ook die kurkeik-landschappe in Spanje hebt waar Spaanse keizerarenden broeden.

Haal de kurkwinning weg, en de kurkeiken verdwijnen.

In Nederland teren we nu nog op in de laatste restantjes groen, die ‘natuurgebied’ heten: allemaal restanten van cultuurhistorisch gebruik, of het nu heide (schapenbegrazing, roofbouw) is of petgaatjes (Turfwinning) en plassen (turfwinning. Er ontstaat geen nieuw ‘cultuurlandschap’ omdat er geen echte cultuur meer is buiten massamediapulp.

Cultuur komt van mensen die initiatief nemen. En die daar in blijven investeren, zo ook bij cultuurlandschap. Het mooie landschap dat de Vereniging Nederlands Cultuurlandschap nastreeft – die lieflijkheid- blijft alleen door die permanente investering bestaan.

Zodra er subsidie bij moet, is het eigenlijk al te laat. Dan komt het niet meer uit mensen zelf.

Het alternatief is ‘rewilding’, verrommeling. Dus als je niet zelf weer constructieve energie in het landschap steekt, je bent als mens geen deel van je omgeving, dan erodeert het. De subsidiezucht en gemakzucht zie je ook bij moderne milieuclubs terug en hun hang naar ‘wildernis’, eenheidsworst met oerkoeien en ganzenplagen waarin je niet hoeft te investeren maar wel op kunt teren.

Reactionaire landschapjes
Dus laten we niet van deze tijd zijn, en daar trots op zijn. Als vroeger alles veel mooier en groener was, ieder dorp weer anders, zoals ook bovenstaande dorpsfoto van Langweer toont die mijn ex-buuf toestuurde. Je had fruitboomgaarden in het dorp die de bevolking van vitaminen voorzag, zonder dat het nog ‘vitamine’ heette.

Vroeger WAS de wereld vaak mooier, het landschap menselijker, meer divers. Wat aan schoonheid rest, is vaak een eroderende echo van dat verleden, datgene waar nog wat toeristen op af komen om van te nemen.

Op je eigen kleine stukje aarde kun je echter verzet plegen tegen ‘De Tijd’. Er is hier ook een Stichting De Tijd, die naar model van ‘ecotect’ Le Roi dat verzet pleegt.

Daarom zou ik de eigen slagzin lanceren, een meer Europese variant op de Amerikaanse reactionair Henry David Thoureau die stelde ‘in wildernes lies the preservation of the world’.

Als dat betekent ‘een stuk grond dat niet onder massa-exploitatie staat’ is dat overigens prima. Maar al sinds Genesis geldt:

In Gardens lies the preservation of the world.

Een stukje eigen ommuurde grond waar je het eigen paradijs kunt maken, een grens er omheen om de stoomwals van het Wereldsocialisme te keren en haar nivellering.. De optelsom daarvan kan nieuw cultuurlandschap zijn.

Je zou hier een mooie Hortus kunnen maken (krijg je hier nooit voor elkaar komt enkel gezeik en geklaag), of de Buurtbig lanceren: een buurt-varken waar je alle GFT in gooit en dan heb je later in het jaar Friese Rauwe Ham. (krijg je hier nooit voor elkaar, komt meteen gezeik en geklaag)

Een nieuwe boomgaard voor eigen fruit, en de vogeltjes, bijen en bloesems krijg je er als vanzelf bij. (krijg je hier nooit voor elkaar, komt meteen gezeik en geklaag)

Ieder op eigen wijze een paradijsje, reactionaire landschapjes waar je groei krijgt door toename van diversiteit. Zo voegt dit dorp onder de blogs – Interessante Tijden- met 1200 lezers gemiddeld per dag ook diversiteit toe. Voor de liefhebbers een buitenkansje.

Niet voor de massa.

In mijn leven al genoeg energie aan domme dierlijke mensen met ‘een meuning‘ moeten verspillen. Wat je ‘vindt’ breng je bij de politie: argumenteer, vraag, verras ons publiek met nieuwe inzichten maar laat je mening vooral thuis want dan laat ik je ‘reactie’ gewoon niet door. Braindrainers, massamensen en Boermensen hebben we hier geen boodschap aan.

Voor jullie is er het NOS Journaal en de Leeuwarder Leugenpers. Je meuning.

De foto’s tonen, dat je hier nog veel mooie plekkies hebt, zoals onze oprit hierboven, waar je als permanente toerist op kunt teren.

Bezoek Langweer vooral, in het voorjaar in de zon is het hier weer heerlijk. Het idee is meer: dat je dus – behalve op die eroderende schoonheid toeristisch te teren- er ook weer wat landschappelijks toevoegt.  Uiteindelijk is het landschap in al haar variatie zo vroeger ook ooit ontstaan.