Deze week vis ik de hele week mee als leerling-visser op een garnalen-schip. We gaan lekker de bodem beroeren en de zee leegvissen, liefst zoveel mogelijk zeldzame biodiversiteit de grond in boren, kijken naar stilstaande windmolens op zee.

En als het even meezit, ook nog wat milieuclub-persona kielhalen. Mocht dat zo op je pad komen.

Daar draaien we natuurlijk ‘John the Fisherman’ bij van basgitarist Primus. (A lonely boy finds peace in fishing)

When I grow up I want to be, one of the harvesters of the Sea. I know before my days are done, I want to be a Fisherman

Al regelmatig ging ik eens dagjes mee met vissers, en op een Urker kotter bij windkrachtje 7/8 ging de kibbeling als kots direct over de reling. De Ziekte der Zee. Maar je moet gewoon geen mietje zijn. Dus in mijn dromen zal ongetwijfeld een bok verschijnen.

Ditmaal word ik echt ingewerkt en als het wederzijds bevalt ga ik voor de visserij-papieren. Dat betekent dus ook: een week minder afleveringen van Interessante Tijden. Maar de meeste lezers kunnen toch al niet mijn productie-snelheid bij houden iedere dag.

Dat betekent dat je deze week dus nog eens rustig de 365 afleveringen van afgelopen jaar kunt doorbladeren. Daar moeten altijd spectaculaire foto’s en inzichten voor je bij zitten.

Al jaren overweeg ik om een echt vak te leren dat ook nut heeft voor de maatschappij, wanneer straks de economie implodeert dankzij de klimaat-waanzin. Wanneer alles van waarde bezwijkt onder de last van Urban Myths als ‘Het gemiddelde weer in het jaar 2100’ of ‘de bi o di ver si teit‘, veroorzaakt door de journalistiek en het overschot Volstrekt Nutteloze Academici (VNA) van het Bureaucratisch Academisch Complex (BAC)

Is ‘het milieu’ op orde, de Red Tape van Groene Bureaucratie metersdik, en iedereen heeft lege borden…. Voedselvoorziening lijkt mij dan de meest nobele professie van het universum, iets dat altijd nodig is.

Journalistiek kan iedereen prima zonder, behalve journalisten. ( = dagloners) Ik lees al jaaaren geen krant meer, luister geen radio en kijk geen TV. Het was een beetje hypocriet daar af en toe nog voor te schrijven; de krant is irrelevant.

Wie Nu.nl volgt of erger heeft geen enkele achting voor zijn eigen intellectuele gezondheid. Alsof je naar Mac Donalds gaat om af te vallen.

‘Het Nieuws’ is op zijn best ‘overhaaste historie’, een negatieve selectie van de dagelijkse realiteit waar men nog niet goed over nadacht, bedoeld om de media-consument zo naar de advertenties en reclame te geleiden. Want daarom bestaan kranten en magazines.

Voor de adverteerder. Roepen dat klimaatbeleid zo duur is tussen de Rolex-advertenties. Wat is de boodschap die dan blijft hangen?

Wie leest er nog krant behalve bejaarden en journalisten? Wie gelooft het NOS Journaal nog, behalve wat tokkies en bejaarden? Ze juichen even hard de Derde Wereld Oorlog toe tegen Rusland, als dat ze ons de Klimaatwaanzin verkopen… Het zijn papegaaien, en als ze over milieu berichten is dat vanuit het perspectief van milieu-activisten. Groene papegaaien.

‘Het Nieuws’ daar kun je prima zonder. Sterker nog: je wordt er geestelijk rijper en onafhankelijker van, wanneer je geen journalisten-gebabbel tot je neemt maar uitsluitend nog boeken leest van mensen die zich langer dan 3 seconden via een persbericht inlazen.

Meer dan ‘het Nieuws’ is Het Leven de beste informatiebron voor ieder mens, en daar gebruik je geen ‘deskundigen’ als ruis tussen. Ik heb alle soorten baantjes gehad, van stratenmaker tot boomkweker, van bijrijder in de vracht tot het bikken van betonvloeren in Duitsland, a la carte horeca.

Je weet wat werken is, misschien komt daar ook de sympathie voor visserij vandaan.

Meer dan het gilde der Volstrekt Nutteloze Academici (VNA), die ‘deskundigen’ die een probleem verzinnen om zichzelf als oplossing aan te bieden. Die verdienen het eigenlijk gewoon om in elkaar geslagen te worden. Alterra-ecologen, of ‘deskundigen in het grote grazen’ van de Rijks Universiteit Groningen.

De sekte van Grote Graas-Fundamentalisten en hun ‘ecosysteemdiensten’. Zo zielig, als je dan jaaaren daarvoor geleerd hebt, voor slap gelul.

Zet ze op een eiland in de Noordzee, zo zou mijn Pake Zaliger Wybe Zeilmaker zeggen. Wel, met de juiste papieren kan ik ze er dan naar toe varen, die ecosysteem-managers.

Mijn eigen methode is altijd geweest: pas als je iets hebt geroken en geproefd kun je er iets over zeggen. Net als bij vrouwen, want als je iets via internet opsnort kan het zich ook digitaal anders voordoen, meestal jonger en zonder de kinderen van een ander er bij afgebeeld. Zo vond de Keuringsdienst van Vleeswaren althans.

Met nieuws is dat niet anders.

Hoe kun je over Israel schrijven zonder er ooit geweest te zijn, of over Palestijnen? Of over welke plek op aarde ook? Aan een ‘mening’ heb je niets, laat staan de mening van een ander die je in een persbericht overschrijft. Aan waarneming heb je wel iets.

Zelf leren nadenken is ook een vorm van waarnemen, want je ordent de werkelijkheid zo en gaat de dingen ‘zien’.

Het is goed af en toe uit je cocon te stappen. Eerder werkte ik al in de verslaafdenzorg op de Amsterdamse Wallen bij het Leger des Heils, om daar uiteindelijk voor HP de Tijd over te schrijven.

Na schrijven van een open sollicitatiebrief, kon ik direct op gesprek komen. How to bluff your way in. Hoewel daar niet voor opgeleid heb ik junks hun methadon toegediend, alcoholisten met geelzucht de kont gewassen, toegezien bij het sterfbed van een terminale dakloze en gelachen met volstrekte psychopaten, de opengereten benen van verslaafden verbonden. Prachtige karakters daar.

Wanneer ze in hun drugsroes zaten, konden ze wekenlang op straat sjacheren om hun geld te vergaren. Dan kregen ze blaren tot het vel van hun been was afgestroopt. De overlevingskracht van de mens in de afgrond.

Wees dus dankbaar voor de mensen, die je een gemakkelijke weg afsnijden. Ze leveren je nieuwe inzichten en ervaringen op, de moeilijkere weg is de meest boeiende.

Veel zogenaamde ‘hoger opgeleiden’ – waaronder alle Tweede Kamerleden- zijn zo volstrekt wereldvreemd, verwaand en verwend en daardoor zo schadelijk voor de maatschappij. Omdat ze zo ondankbaar zijn, bijna geloven dat welvaart er vanzelf is. Iets dat er louter met gelul is gekomen.

Het beste zouden zij een verplichte maatschappelijke stage moeten lopen in het vakgebied waarover zij menen te kunnen beslissen. Dat geldt ook voor Rijksambtenaren, die nu- als ze toch niet geheel incompetent zijn- vroeg of laat een eigen bureautje beginnen met de overheid als enige klant (Ronald Lanters, die dient ook op een eiland in de Noordzee gezet).

Of publieke bestuurders leggen eerst een proeve af van maatschappelijke bekwaamheid, dan krijgt het publieke bestuur ook weer de waardigheid die het verdient. Terwijl: zit je met enkel incompetente en corrupte kneuzen samen bij de overheid en wat deeltijd-vrouwtjes, dan haal je elkaar naar beneden.

Once Upon a Time in The North Sea
De winst van deze visweek is dat je weer eens lekker keihard werkt.

Natuurlijk maken we foto’s, beleven we avontuur en dan zie je daar weer een verslag van.

Natuurlijk is er maar 1 Schrijvende Visser, dat is Texelaar Martijn van den Berg. Die promoot zijn vak, terwijl ik als PR toch meer een liability ben, een risico voor je goede naam’. 🙂

Zie mij dan als vissende schrijver en prozaïsche overdrijver, praktisch filosoof die niet naar ‘deskundigen’ gaat voor hun ‘mening’ over dit of dat: maar die alleen uit de eerste hand, het eggie, de natuur en realiteit aanneemt wat waar is.

En die dan eigen bevindingen het liefst zo aanstootgevend mogelijk opschrijft. Na wat eindredactie gaan veel minder geslaagde zinsneden alsnog het vuilnisvat in. Het zit zo diep niet, zie het toetsenbord als Ouijabord, waar duiveltjes van zinnen uit komen dansen.

De goede verstaander kan er om lachen, Hema-soksuelen.

De slechte verstaanders, zure zichzelf-te-serieus-nemers, Volkskrant-lezers en Staatsbosbeheer-personeel, daar hoef ik toch geen omgang mee. Waarom zou je in gesprek willen met mensen die niet leuk zijn?

De vissers die ik ken, zijn heerlijke piraten, aangenaam contrast met die Hema-Soksuelen en Wollen-soksuelen van de milieubeweging en hun ecosysteem-managers. Die -zoals eerder vermeld- het beste op een eiland in de Noordzee gezet kunnen worden, na eerst in elkaar geslagen te zijn, gekielhaald ende verzopen.

Omdat ze dat verdienen.

Net als in Once Upon a Time in the West  waar de nieuwe spoorlijn de stad en Het Gezag brengt, een einde maakt aan de Outlaws, de laatste vrije mensen, daar willen die managers de visserij domesticeren, onder MSC-labeltje brengen, leuteren over ‘de biodiversiteit’ tot er alleen windfarms, kweekvisfarms en metromannetjes overblijven met ‘deskundigheid’.

Maar deskundigheid kun je niet eten. ‘Once Upon a Time in The North Sea’: dat is alvast een passende titel voor het verhaal over de jagers van de zee, die geen vrijbuiter meer mogen zijn van multinationals als Unilever (Paul Pol Pot Polman) en De Overheid.

Met een Urkse Claudia Cardinale als het even kan.