…grafverzorging Friedhof Ohlsdorf
Hamburg herbergt de grootste stedelijke begraafplaats van Europa – Friedhof Ohlsdorf, van bijna 400 hectare groot, tegelijk haar stadspark. Daar ligt ondermeer de fysicus Heinrich Rudolf Hertz begraven – de onderzoeker waarnaar geluids- en radiogolven (hertz) zijn vernoemd. Hij ligt daar met zijn familie en een neef, die Nobelprijswinnaar werd mede door zijn werk aan ionisatie van gassen bij de onderzoeksafdeling van Philips in Eindhoven.
..naar Rudolf Hertz zijn radio-golven vernoemd (in ‘mega-Hertz)
Boven Hertz zijn graf klinkt niets dan ‘oehoe’. Want reuzenuil de Oehoe – ooit een zeldzaamheid in diepe wouden en berggebieden- vond dit grote stadspark als geschikt broedgebied. Pardoes op 1 van de grafbeelden bracht ze een stel uilskuikens groot, terwijl een enthousiasteling en uilenwachter al te enthousiaste fotografen wat op afstand poogde te houden. Want ja, zeg nu zelf, wat is er een iconischer beeld dan een grote uil zittend op een graf.
De Uilenwachter, goeie vent…een wollensoksueel van de Oude Stempel
Het leven van de Nacht, het Donker en het Memento Mori, gedenk uw Sterfelijkheid.
…Hoe, Hoe, hoor je steeds, maar waar zit die uil?
Wat voor mensen een dode boel is- een kerkhof- daar blijft het voor dieren lekker rustig, en dat is wat beesten nodig hebben. Vreten en een plek om zich terug te trekken, net als mensen in de basis. Met voldoende stadsduiven om van een daknok te plukken biedt het stadsleven jagers als de Oehoe een gedekte tafel. En ook de eendjes en meerkoeten gaan er bij zo’n oehoe best in.
Een dode boel met haagbeuk doet leven
Zo kun je midden in een haven-metropool dus oernatuur hebben, de havenstad die door de Britten in een vuurstorm in 1943 en daarna in de as werd gelegd, met de genocide op honderdduizenden burgers.
…hier onder toezicht van de doodsengel met algen-aanslag legde de uil haar eieren
Pardoes op de doodsengel hierboven afgebeeld, vlakbij Rudolf Hertz legde mevrouw Oehoe haar eieren op het rustigste plekje van dit park. Je moet het weten te vinden. En daar kwamen van die oenige uilskuikens uit, de wereld inglurend op z’n Oehoes.
..de uilenwachter houdt pottenkijkers wat in de gaten, en verzamelt uilenveren
Een vrijwillige uilenwachter zorgde dat de jongen in alle rust konden blijven opgroeien, je ziet hem hierboven afgebeeld. Toen ik aan kwam, was hij al snel van de partij, maar niet al te hinderlijk, zolang hij maar zag dat je oprecht geinteresseerd bent.
Het was een geschikte vent die echt van ‘zijn’ oehoes houdt, met de auto vol uilen veren, natuurliefhebber en kenner van het goede soort dat je bij moderne natuurclubs vrijwel niet meer aantreft. Daar zitten nu de gelikte marketeers en subsidiewolven, eigengeilers. Op de terugweg naar buiten gaf de uilenwachter me een lift.
Zo’n Oehoe is reusachtig, hij heet ‘eagle owl’ in het Engels. Maar al hoor je meneer steeds ‘hoe, hoe’ boven je roepen in zijn favoriete Den, het valt nog niet mee om ‘m te spotten. In de Eifel vind je ze in steengroeves, zo vond ik twee volgroeide uilskuikens in een oude steengroeve van Oberbettingen.
Een jonge oehoe vliegt op in steengroeve Eifel
..het was puur toeval dat ze opvlogen, anders zou je ze niet ontdekken, hoe groot ook. Een zelfde gebeurde in Hamburg, de uilenman moest me echt nog helpen om op mevrouw Oehoe te wijzen in een den van de begraafplaats.
Het schijnt dat ook oehoe-onderzoekers die zo’n uil met zender uitrusten moeite hebben ‘m te vinden, zelfs als hij vlak boven ze huist. Dat werkt bij wolven trouwens het zelfde, die ook gemakkelijk in een drukke menselijke omgeving leven. Ze weten zich goed schuil te houden.
…zelfs als hij recht boven je zit (dit is ‘zij’) zijn die oehoe’s nog lastig te vinden
Hij had ook nog een neef, Gustav Hertz die de Nobelprijs kreeg, die ligt helemaal links bovenin
Wat me nog niet eerder was opgevallen, gefocust zijnde op Rudolf Hertz. Zijn neef Gustav Hertz (1887-1973), die ook fysicus was en Nobelprijswinnaar werd in 1925, nadat hij bij de lampenfabriek van Philips in Eindhoven werkte. Hij studeerde op hoe je via ionisatie van gassen licht kunt maken, zoals je dat nu ziet met halogeenlampen. Deze Hertz bestudeerde ook de infrarood-absorptie door CO2-gas.
Je kunt atomen namelijk met electronen (dus elektrische stroom) ‘aanslaan’, dus dat ze in een hogere energietoestand komen: valt een atoom terug in een lagere toestand, dan gaan ze licht uitzenden in bepaalde frequenties, zogenaamde ‘spectraallijnen’ kun je dan projecteren, vergelijk het met de kleuren van de regenboog.
Aan de kleurverhouding kun je dan ook herkennen welk soort atoom je hebt ‘aangeslagen’. Op die manier kunnen sterren-onderzoekers (astronomen) nu ook de gas-samenstelling van ver gelegen planeten en sterren afleiden.
Dus hier ligt nogal wat intellect bij elkaar…
…een uitgestrekt en populair stadspark van bijna 400 hectare
De Dood rijdt snel… al kan deze ook gewoon een kater hebben want als je teveel hebt gezopen kun je ook zo er bij hangen
..maar ja, hoe dom of slim je ook bent, Memento Mori, iedereen plast geel en zal tot stof vergaan. ‘De Dood rijdt snel’ dichtte Horatius al, Cita Mors Ruit. Ach, dat laatste heb ik ook maar net van een rondje internet geleerd hoor….
…death will take us all…
Dit grafbeeld van een dame die rouwt, het had ook de doodsengel op de CD van Black Sabbath kunnen zijn met gelijknamige titel…Van het eerste doommetal-nummer ooit uit 1970, over doodsangst, waarbij Ozzy onheilspellend zingt: ‘What is this, that stands before me…Figure in black which points at me-hee, turn round quick and start to run,……. Find out i’m the Chosen One……’
… oooh nooo please God help mee…..En dan de gitaar met bas die de doodsbel luiden, ‘Doooooong diiiiing dooooooong’….. Geniaal, als je van de zware metalen houdt, die toen nog bijna als een jazzy combootje gespeeld werden…
Een bosreservaat met grafbeelden, op de achtergrond de ‘oehoe-den’…
…mooie gothische letters…
…en in het voorjaar nog fleurig ook…
…Jezus, het leek net of Hij tegen de boom plaste. Wanneer je als God mens wordt, is moeten plassen natuurlijk een logische consequentie, zeker nadat je water in wijn verandert.
Het torentje aan de uitgang, lekker Duits-Romantisch
…de grafbeelden worden er ook filosofisch van, verzonken in contemplatie over hun sterfelijkheid. Terwijl boven ze in de grove den ‘hoe’ hoe‘ klinkt, bijna tot vervelens toe. ‘hoe, hoe‘
Met een kersvers getimmerd platformpje – hoog en droog in meneer Oehoe’s favoriete grove den- zou de wat ongelukkige broedplaats-keuze van de oehoe, zo bovenop een graf, nu eindelijk zijn opgelost.
Hierboven zie je dus het professorische platformpje dat vogelaars voor de oehoe in elkaar timmerden. Goed bedoeld alvast…
Meneer Oehoe, iets slanker en kleiner dan mevrouw de Kenau
En zo zie je dus het Leven en de Dood op 1 plaats samenkomen, Memento Mori en de flexibiliteit van de natuur, in contrast met het starre denken over natuur van veel moderne mensen. Je krijgt het idee dat er lang nadat mensen al van aarde zijn verdwenen, nog wel oehoe’s zullen zijn…Zoals ze er ook al millennia voor ons waren…
Het kan geen toeval zijn, dat al een Oehoe op dit grafbeeld bij de ingang stond
Ook in Nederland rukt de Oehoe op, geruisloos als de uil vliegen kan. Ze broeden al op het terrein van een afvalverwerker bij Enschede. Er is 1 zo’n Achterhoekse wollensoksueel, Gejo Wassink die de ‘oehoe’ tot zijn eigendom claimt met van die fanatieke vogelaars. Oehoes begonnen in Nederland te broeden in een steengroeve in de Achterhoek.
Het zou me niets verbazen wanneer ik ergens op een dag in de Friese bossen loop, of een dodenakkertje bezoek. En dan hoor je meneer weer met die typische roep: ‘hoe, hoe’, net als een ransuil maar dan massiever… De ultieme foto, van een uil op een grafsteen hou je tot die tijd nog tegoed. Want zoals je zag, wilde de uil in Hamburg niet even voor me op de grafsteen poseren, behalve dan die in steen gebeitelde uil…