Parasieten- leven dat ander leven leegzuigt- zijn misschien wel de meest succesvolle organismen in de natuur, die een belangrijke drukfactor (kracht) zijn bij de evolutiegeschiedenis die wij ‘natuurlijke historie’ noemen.

Zelfs op genetisch niveau kun je vormen van parasitisme waarnemen. Dat maakt Claude Combes aannemelijk in The Art of Being a Parasite. (University of Chicago Press 2005, vertaling Daniel Simberloff.) 

Het is nog een ambitie om het ABC van Ongewenste Biodiversiteit te maken, al die akelige levensvormen waardoor de mensheid al sinds de gronding van de wereld geteisterd wordt. De parasiet onderscheidt zich hier van standaard ‘roofdieren’ en plaag-insecten omdat hij verschillende leefstadia doorloopt om je te kunnen besmetten.

Hij werkt ‘onder de radar’ aan zijn overheersing van de planeet. Dit artikel is slechts 3500 woorden, leestijd onbeperkt. Dat is niet ‘te lang’ tenzij je de aandachtspanne van een sociale media-geconditioneerde Millennial/bromvlieg hebt. Dan is een kort lontje al ‘te lang’.

Parasiet & predator, een definitie-verschil
Op de voorkant van de literatuur vandaag zie je de parasiet Babesia bigemia. Dat is een parasitair tropisch mini-wormpje (eencellig) dat het lichaam van een rund binnenkomt via een tekenbeet. Daar veroorzaakt hij dan de zogenaamde Texaanse Koorts, wat weer tot hoofdpijn leidt bij Texaanse ranchers. Is je veestapel geïnfecteerd, mooi kloten, daar helpt dan geen Marlboro-sigaret tegen.

Zo heb je direct een definitie van wat een parasiet onderscheidt van een gewoon heldhaftig roofdier als een tijger. In plaats van via directe confrontatie, dringt hij ongemerkt onder de radar binnen, en in zijn leven gaat hij verschillende vermommingen aan. Onder de radar is zo’n parasiet dan misschien wel het meest succesvolle organisme van het dierenrijk.

Vrijwel alle planten en dieren kennen wel 1 of meerdere van zulke belagers. Waarbij het aantal parasieten per dier ook nog eens ongelijk is verdeeld: sommigen zijn altijd extra de lul zeg maar. Meer verantwoord gezegd: De besmetting verloopt via ‘aggregatie’ op alle schalen, sommige soorten zijn meer vatbaar maar ook individuen binnen een soort.

Vergelijk het met goede mensen die altijd eerlijk zijn, en zich niet kunnen voorstellen dat iemand gemeen wil doen. Die zijn eerder slachtoffer van oplichting.

Parasieten richten zich in 1 van die stadia vaak op organismen, die zich snel voortplanten of verspreiden als insecten. Zodat ze als een clusterbom over een omgeving verspreid neerkomen en hun besmettingskans opvoeren. Daarom, vanwege hun enorme voortplantingsvermogen, zijn insecten ook zo vaak ‘vector’ (voertuig) van parasieten.

Terwijl de tijger zich wat heldhaftig uitslooft met het risico de hoorn van een waterbuffel in z’n darmen te krijgen, en zo nog bewondering oogst van mensen. Zijn dat eigenlijk de circusdieren van de planeet, landschaps-stoffering voor National Geographic-documentaires.

Ze krijgen van natuurclubs een aai over de bol met subsidie, maar al snel hangt er aan zulke bewonderenswaardige beestjes een gironummer. Ach gossie… goed bedoeld.

Het ongedierte en gespuis regeert en dicteert de geschiedenis van de levende wereld, vaak zonder dat we dat door hebben. Dat laatste aspect-verschillende leefstadia met andere gedaantes- is het kenmerk van de parasiet. Een tijger is als zodanig van welp tot ouwe zak herkenbaar. De parasiet kan totaal andere vormen aannemen om in andere milieus te gedijen.

Parasitisme is heel ‘natuurlijk’ dus, en ook als metafoor voor de menselijke natuur dus bruikbaar. Dus nu heb je de definitie van parasitisme tussen je oren. Heel ‘natuurlijk’, maar natuurlijkheid en wenselijkheid/menselijkheid zijn niet beslist het zelfde.

Natuurlijke Historie & menselijke natuur
Het natuurverschijnsel parasitisme onderstreept het punt dat Interessante Tijden al sinds oprichting wil maken. We zijn niet voor niets het Studiecentrum voor Natuurlijke Historie en de Menselijke Natuur.

Omdat studie van de natuur, dat wat echt bestaat ons vertelt hoe de wereld werkt en hoe we zelf zijn. Cultuur is ook een uiting van natuur, zo ‘biologisch als een beverdam’ zoals evolutie-filosoof Daniel Dennett al stelde. Zo is een Oosterscheldedam dus ook natuur, enkel wat minder onbenullig in elkaar geflanst, namelijk door Rationele Dieren.

Al te zeer nadruk op ‘cultuur’ leggen als gedragsinvloed kun je ook zien als retorica, waarmee machtsbeluste mensen hun parasitaire natuur pogen te verhullen.

Immers, de makers van cultuur zijn biologische wezens met een aanleg, ‘Nature’.  Terwijl de ‘Nurture’ (opvoeding) ook door die natuur bepaald wordt, je intelligentie is ook in hoge mate erfelijk. En culturen selecteren weer gewenste biologische eigenschappen.

Het is een oud debat, Nature-Nurture, determinisme versus vrije wil, dat vaak uit het lood slaat. Alsof de 1 de ander zou uitsluiten en vice versa. Onzin natuurlijk.

Alles is ‘naar zijn/haar aard’ gemaakt (Genesis) door God, het Mysterie van Het Leven. Je handelt naar je Natuur, de genetische make-up die je ouders doorgaven. ‘Ken Uzelf’ is dus (ook) ‘Ken uw Natuur’.

In de Westerse traditie kon je altijd via twee ingangen tot ‘God’ komen, Het Zijn, De Volle Realiteit…. Via de studie van Het Boek (De Bijbel, zoals gisteren behandeld). En via het boek van De Natuur. Daarom ontstond bij ons ook de wetenschap vanuit de door de katholieke kerk opgerichte ‘universiteiten’.

Idealiter vind je dus een balans tussen ‘Het Boek’, intellect en theorie,  en ‘De Natuur’, observatie en ondervinding. Ja: snappen we dat? Goed zo!. Dan gaan we nu in op het verschijnsel ‘parasitisme’ in ons leven. Met als meeneem-boodschap dat je jezelf niet los van ‘de natuur’ kunt zien noch begrijpen.

Geen menselijke geschiedenis zonder parasieten en ziektekiemen
De Middeleeuwen kun je niet indenken zonder vlooien, die via de zwarte rat uit India de pest-bacil meebrachten. Die zwarte rat kwam hier weer via handelsreizigers, mogelijk via Venetiaanse koophandelaren. Zo werd bijna een derde van de Europese mensenpopulatie uitgeroeid van de 13de tot de15de eeuw door De Pest.

Nu kun je nog steeds ‘De Pest in hebben’…Dankzij de zwarte rat, zijn vlo en zijn pestbacil, een onheilige drie-eenheid, meerdere stadia en dus het kenmerk van parasitisme. Die humanitaire ramp had weer een grote invloed op de culturele veranderingen na de 14de eeuw, op het Godsbeeld van mensen.

Dan ga je van pure ellende maar weer bij de Romeinen en Grieken te rade in plaats van die Oudtestamentische Plaagbrenger JHWH, en krijg je een Rennaiscance. If Your God is not working (or an asshole), try mine… Of ‘we proberen het zelf wel’…

Maar zie ook naar de ‘Spaanse’ Griep, die in het staartje van de Eerste Wereld Oorlog (1918) nog miljoenen slachtoffers maakte. Die voorbeelden noem ik zelf, het boek van Combes noemt ze niet, voor de duidelijkheid. Maar ze hadden er in kunnen staan als illustratie: zie hoe de biologie de menselijke geschiedenis dicteert.

Waarom vlooien we voor geschiedschrijving dus al te zeer op wat Jantje over Pietje zei. En wat Janneke over Petra zei, als de natuur onze levens dicteert? Natuurlijke Historie dus. Hebben we dat punt ook? Goed zo! Ken de natuur, dan ken je de menselijke geschiedenis beter.

De strijd tegen ongewenste biodiversiteit
Pas toen mensen het vuur uitvonden en hun voedsel gingen koken, werden ze ietsje weerbaarder tegen al die parasieten en ziektekiemen. Via de prevalentie van parasieten kun je ook deels verklaren, waarom mensen zo gek kunnen zijn om in landen met Katholieke Universiteit Tilburg (KUT)-klimaat te gaan leven. Terwijl je liever aan de Costa del Sol lag.

Denk je dus in, hoe al die verschillende mensenrassen op de planeet konden ontstaan via migratie en (genetische) afzondering. De vlucht voor parasieten en ziektes kan daarbij een drukfactor geweest zijn. Liever bibberen van de kou dan van de dodelijke tropen- Malaria, die tot 1900 het Middellandse Zeegebied nog teisterde.

Hier zijn minder ziektes, giftige bijtbeestjes en parasieten dan in warme streken, ze zijn bovendien minder dodelijk. ‘Onze’ poldermalaria althans, daar ging je enkel dood aan wanneer je al zwak was of kindje.

Zo is de bevolkingsexplosie van bevolkingen onder de evenaar ook niet denkbaar zonder de 20ste eeuwse (tijdelijke) defensies die de medische wetenschap vond, die belangrijkste strijders tegen ongewenste biodiversiteit.

Die leefden daarvoor millennia in een evolutionaire stasis/evenwicht met de omringende natuur, ze hadden zelfs geen ijzer. In de tropen leven zoveel akelige parasieten (denk aan de olifantziekte, een wormpje dat je ledematen tot olifantproporties opblaast). Wie daar de jeugd overleeft, applaus. Dus je bent al lang blij wanneer je na hard rennen en trommelen je banaan kunt pellen.

Al die muilen, besmettingen, ziektes en beten: hoe kort en bruut was het leven.

En dan ging je dus niet ten onder  via Millennial-jeugdtrauma’s als ‘toen ik zeven jaar was, bevestigde mijn vadur mij niet in mijn eigenwaarde ur ur‘ huil huil. Maar gewoon omdat je dankzij al die ongewenste biodiversiteit morsdood ging. Het is geen wonder, maar logisch dat je voor de introductie van Westerse wetenschap in die klimaatzones geen bevolkingsexpansie kreeg.

Dat ging bij ons evenzo pas goed los, dankzij de moderne wetenschap.

Terwijl bij de ‘Germaanse’ (Romeinse benaming voor ‘rechtschapen’) bevolking de reproductie nu inmiddels daalt tot onder de vervangingswaarde. Via geestelijke infectie met mentale parasieten waar zij dankzij hun natuur van goed vertrouwen zo vatbaar voor zijn. (‘Memes‘)

Sociaal Parasitisme
Parasitisme is – zo kan iedereen om zich heen waarnemen- ook een veel voorkomend menselijk economisch model. Een mooi voorbeeld van infectie zijn ‘sociale’ media als Facebook. Mark Zuckerberg en zijn volksgenoten vonden een digiplatform uit, waarbij de uitvinders zelf niets bijdragen. Ze bieden slechts een mogelijkheid voor andere mensen om hun ziel en zaligheid bloot te leggen.

En aan de waarde die anderen toevoegen verdient Zuckerberg dan geld, de handel in je ‘data’….

Die mensen waarvan je in de ‘content’ wilt handelen, die maak je verslaafd aan dopamine-prikkels via sociale validatie. Dopamine is een korte-termijn-gelukstofje dat je lichaam aanmaakt bij positieve prikkeling, ook wanneer je alcohol drinkt. Het voordeel van dopamine is instant geluk, het nadeel is dat je verzadigd raakt. Dus voor de zelfde ‘ik ben leuk’-stimulans heb je steeds meer nodig.

Facebook-deelnemers moeten steeds via ‘ik ben leuks’ een dopamine-prikkel krijgen van sociale validatie. Facebook werkt dus bij verslaafde (meer dan een half uur per dag) gebruikers net als bij een Fruitautomaat waar een gokverslaafde kapitalen in stopt, in de hoop op 3XBAR. Alleen stop je daar je beperkte levenstijd dan in, terwijl de zandloper loopt.

Facebook is dus geen nieuw concept, maar oude wijn in een nieuwe zak die Zuckerberg heet.

Hooguit maakte Zuckerberg een Internet-Fruitautomaat, gebruik makend van de natuurlijke sociale behoefte van mensen tot ‘vind mij leuk’.

Zodra iemand een plekje van haar navel op Facebook zet en daar komen ‘likes’ op, dan werkt dat als een validatie-cyclus. De navelfotomaakster kijkt of haar navelfoto succes had en ‘ik ben leuks’ kreeg. Maar ook de ‘ik ben leuk’-gevers worden gestimuleerd iets gelijkaardigs te doen. Zo maak je een sociale besmettings-cyclus die ook in de natuur bij parasieten voorkomt. (parasieten doorlopen stadia, komen we zo op)

Zoals de makers al stelden is Facebook gemaakt om zoveel mogelijk van je tijd op te slorpen als mogelijk is. Want dat is ook de tijd die ze nodig hebben om je aan hun adverteerders bloot te stellen. Nu zijn al meer dan een miljard mensen op aarde geïnfecteerd met de Facebook-parasiet. Op straat zie je nu allemaal kinderen en meisjes die zo dopamine-verslaafd zijn gemaakt.

Het verdienmodel van de Postcode Loterij van Boudewijn Poelmann en Derek Sauer is eender: je maakt gebruik van de goedgelovigheid van je politieke tegenstanders en hun hebzucht (‘het klapvee’) om zo je eigen Staat binnen de Staat te financieren.

Financieel Parasitisme
Maar ook het monetaire systeem van Meneer Rothschild, Shylock, Goldmann Sachs, Lehman, Schiff, Warburg cs is een vorm van parasitisme. Je leent geld uit met rente, en de schuld van iemand aan jouw loopt zo exponentieel op. Zonder dat je er iets voor hoeft te doen-  behalve andere mensen van jouw afhankelijk maken-  word je dan slapend rijk zonder zelf waarde toe te voegen.

Je parasiteert slechts op de waarde die anderen via arbeid, innovaties en creaties produceren. Of via extractie van grondstoffen uit de natuur. Daarom leven we nu in een economie die jaarlijks exponentieel moet groeien. Omdat je waarde moet maken, die tenminste de rente over aangegane schulden compenseert.

En je kunt jezelf als heilige onschuld profileren. Immers, het is de vrije keuze van mensen om bij jouw geld te lenen. Zij gaan het contract aan, zijn er zelf bij…

Zo zijn alle inwoners van Nederland nu als het ware het ‘pondje vlees’ van de (rente over de) Staatsschuld. Zodra je bij geboorte ge-regis-treerd wordt en een nummer wordt, ben je een papieren chantabele IK geworden, Burgerservicenummer die met geweld is af te persen door mensen die zeggen dat ze voor een organisatie werken die ‘overheid’ heet.

U bent de levende garantie dat De Staat met haar gat in de hand haar schulden aan Meneer Rothschild zal terugbetalen. Met name MKB’ers worden zo afgeperst, dat ze net in leven kunnen blijven. Dit is exact hoe succesvol parasitisme werkt. Een parasiet zuigt net genoeg uit zijn slachtoffer, maar niet zoveel dat zijn voedselbron sterft.

Meteen wanneer je een bedrijf begint komt De Belastingdienst al aan de deur, om je te vragen welke winst je verwacht. Zodat ze je alvast een voorlopige aanslag op kunnen leggen.

Onze leugenachtige corrupte overheid financiert daar dan weer mooie dingen mee als moslimstrijders in de burgeroorlog in Syrië, het importeren van een miljoen asielzoekers die gratis huis en kost en inwoning krijgen voor de rest van hun leven.

Verder prachtig asfalt dwars door de natuur, miljardensubsidies om bomen in brand te steken in bomencrematoria (‘biomassacentrales’) en ze subsidieren er Niet Gekozen Organisaties (ngo’s) mee die allen haar macht helpen bestendigen, of de vrijstelling van dividendbelasting voor multinationals. Niets dan weldaden 🙂 Heel natuurlijk gedrag is dit dus allemaal.

De Rode Koningin
Je leeft kortom in een wereld, die van parasitisme aan elkaar hangt. Zodanig, dat velen niet eens meer herkennen dat ze als het ware besmet zijn. In de rest van de (niet-menselijke) natuur is het niet anders, zo laat dierbioloog Claude Combes zien in ‘De Kunst van het Parasiet zijn’. Dat je wat meer bewondering krijgt voor deze leefwijze, die ook de menselijke geschiedenis beïnvloedde.

In een volgende aflevering bespreken we meer hoofdstukken uit zijn boek, omdat het verschijnsel parasitisme zo belangrijk aspect is in de biologie. Het volstaat hier alvast even om de kern van zijn parasieten-theorie samen te vatten. Namelijk dat de natuur is te zien als continue wapenwedloop, een evolutiemodel dat Leigh van Valen in 1973 voorstelde: de Rode Koningin-hypothese.

Net als Alice in Wonderland, die door de Rode Koningin wordt vastgehouden. Ze moet hard lopen, maar het landschap om haar heen blijft stil staan, hoe hard ze ook loopt. Zo werkt de selectiedruk door competitie in de natuur ook. En via die bril kun je ook naar de functie van parasieten kijken.

De parasiet geen ‘standaard’ predator
Het ene organisme ontwikkelt een afweer tegen een belager. Maar na verloop van tijd vindt de belager via selectiedruk weer een rondweg om je defensie heen. Een ‘mooi’ voorbeeld is de resistentie die de Malaria-parasiet Plasmodium falciparium ontwikkelde in slechts 30 jaar tegen de synthetische variant op (het plantaardige medicijn) kinine, het medicijn.

Of muggen die resistent worden tegen bepaalde bestrijdingsmiddelen, bacterieen die resistent worden mede dankzij al te ruimhartig anti-bioticagebruik. Een ogenopener in Combes zijn boek is hoe enorm de waslijst van ongewenste biodiversiteit op aarde is. De parasieten en ziektekiemen zijn 1 van de grootste biotische groepen.

Een parasiet is niet zomaar een roofdier of ziektekiem die je afschudt. Dat legt Combes uit in ‘The Profession of a Parasite’. Wat de parasiet onderscheidt is dat hij verschillende totaal andere leefstadia doorloopt, om je zo succesvol mogelijk te kunnen besmetten en uit te zuigen. Alsof hij eerst timmerman is om dan in soldaat te veranderen en vervolgens chirurg.

Denk maar aan de varkenslintworm, die nog maar recent (evolutionair gezien, pak ‘m beet enkele duizenden jaren’) zich uit een ‘gewone’ platworm ontwikkelde. Die heeft weerhaakjes waarmee hij zich aan je darm hecht. Zo kan hij uitgroeien tot meterslange platworm die in een zuurstofloos milieuleeft. Zijn segmenten zijn tegelijk eipakketjes die hij uitpoept.

Die eitjes buiten moeten met de mensenpoep mee weer op land terecht komen, waar varkens hun voer uit halen. Daar overleven ze dus in een totaal ander milieu met zuurstof, wachtend op een kansje. Neemt het varken eitjes in, dan verandert het lintworm-eitje in een wormpje dat het spierweefsel bezet. Klaar wachtend, om als vlees weer geconsumeerd te worden.

Ongelofelijk knap eigenlijk van Moeder Natuur, het secreet. Zoals Combes uitlegt zijn die verschillende stadia juist de opmaat tot succes. Als voorbeeld noemt hij een parasiet (de platworm Bothriocephalus gregarius) van platvissen (de tarbot). Die besmet in zijn eerste stadium zogenaamde copepoden, de roeipootkreeftjes.

Stel dat hij nu alleen de platvis direct zou willen besmetten, dus dat hij als eitje de platvis in komt via het water, en vervolgens 1 maal binnen zijn akelige ding doet. Dan maakt hij minder kans op succes, dan wanneer de parasiet dat via de roeipootkreeftjes doet. Van die roeipootkreeftjes zijn er namelijk ontelbaar veel. En jonge platvisjes eten ontelbaar veel roeipootkreeftjes.

Menselijke geschiedenis niet denkbaar zonder parasitisme
We sluiten dit artikel nu al weer af vanwege de lengte, terwijl er nog zoveel te zeggen en schrijven was over parasitisme. We willen ook nog een ABC voor ongewenste Biodiversiteit opstellen. De A = van Aarsmade, de B = van Borelia , de Z = van Zuckerberg enz…

Helaas…

Door uw dopamine-verslaving, opgelopen door ‘sociale’ media en massamedia hebt u de aandachtspanne gekregen van een bromvlieg. En door de culturele opvoeding van het modernisme wilt U zichzelf ondanks die korte aandachtspanne heel belangrijk en relevant voelen. Ook als U werkelijk niets te zeggen heeft, dan telt uw ‘mening.’

Dus zegt U dat uw korte aandachtspanne dan aan de schrijver moet liggen. ‘Het artikel is te lang‘ zegt men dan in plaats van ‘ik heb de aandachtspanne van een Millennial’. Of ‘ik snap het niet, dus ben jij stom’ in plaats van ‘ik ben niet alleen te dom, maar ook nog eens te lui te vragen wat ik niet snap.’

De wegkwijnende massamedia beginnen daarom altijd al hun artikel met ‘leestijd 2 minuten’. Alsof lezen een straf is. Je kijkt immers liever uren naar slechte tv wat aan het andere eind van de planeet zou zijn gebeurd dat je moet agiteren (‘het Nieuws’). Of op je telefoon, of een digitaal iemand je nog leuk vindt.

Maar ja, we maken een knieval naar de moderne realiteit: U wilt die snelle dopamine-prikkel krijgen, die ‘ik mag er zijn’-validatie. Daarom heb ik ook deze titel aan het artikel gegeven. Dat is om in uw leefwereld te komen, die om ‘wat zit er in voor mij’ draait. U wilt geagiteerd raken, bent daartoe geconditioneerd door het gif dat massamedia heet.

Net als bij die dagelijks masturberende Nintendo-puber die op een nog hoger ‘level’ wil schieten. Dopamine.

Zodra ik diepgravende of inhoudelijke artikelen op Facebook zet, of iets van schoonheid krijg ik hooguit tientallen ‘likes’. Maar maak ik U boos, verontrust of angstig, of bevestig ik U in uw reeds ontelbare malen bevestigde ‘mening’….

….dan worden je berichten plots gedeeld. En schiet de sociale validatie omhoog tot honderden en enkele malen al duizenden likes. ‘Sociale’ media parasiteren dus op je kleine hersenen, je korte termijn-systemen. Opdat je buitenste hersenschors meer op non-actief komt. Zo ben je dan makkelijker beïnvloedbaar

Het beste kun je van Zuckerberg’s gift aan deze wereld zo weinig mogelijk gebruik maken. Wanneer de klassieke beschaving je meer dierbaar is dan haar ondergang. Wanneer ik geen wetenschapsjournalist was die z’n werk onder de aandacht moest brengen, zou ik er al lang af zijn gegaan.

Facebook en volksgenoten parasiteren op de normale sociale gang van zaken in wat ooit de Westerse beschaving heette. Beschaving kan alleen bloeien wanneer je Aandacht hebt, geestesruimte voor de omgeving om je heen en De Natuur. Zodra een Cultuur je van Natuur vervreemdt- Het Zijn- is dat een opmaat tot ondergang.