Op de zondag geen profane boodschappen uit De Abdij, uw Studiecentrum voor Natuurlijke Historie & de Menselijke Natuur. We vervolgen de Psalmen-reeks vandaag uit de ge-erfde Statenbijbel met Psalm 46, een lied vol ontzag over de Grootsheid van God. En dat je moet ophouden te strijden tegen God, want je maakt tegen de Allerhoogste toch geen kans. Die oproep tot meer realiteitszin, is na 2500 jaar actueler dan ooit.

Ongelovigen – beter ‘modernisten’ genoemd (want ze geloven in vanalles)- lijden aan een beperkte realiteitszin. Dat gebrek aan realisme maakt ze bovendien snel geagiteerd bij discussies. Daardoor overschatten ze zowel de waarde van het IK-perspectief, redeneren ze uitsluitend vanuit ‘Ik vind’, klampen ze zich vast aan standpunten, vinden ze hun ‘mening’ fantastisch relevant omdat ze die emotioneel identificeren met hun eigenwaarde.

Tegelijk overschatten modernisten dankzij dit gebrek aan realiteitszin vaak de mogelijkheid om met ‘De’ wetenschap de realiteit ( = ‘de natuur’) volledig te begrijpen. Dat dogmatische geloof heet ‘sciëntisme’. En ze geloven – vanuit die volmaakte afwezigheid van realiteitszin-  vervolgens die natuur ( = ‘de realiteit’) en de mens te kunnen perfectioneren via De Staat.

 Als tegengif kun je Psalm 46 tot je laten doordringen. Dat lied bevrijdt je uit de isoleercel van het IK-perspectief, zodat je niet de tragische held in een eenzaam toneelstuk hoeft te spelen. En je hoeft niet te denken dat mensen de natuur naar hun hand kunnen zetten bij ‘volmaakte kennis’, want ‘aanschouwt de daden des Heeren die verwoestingen op aarde aanricht’.

De preek is pittig, maar voor liefhebbers een buitenkansje. En de foto’s geven de boodschap anders ook wel…

Hoe agressief en verward ‘redeneren’ de ongelovigen (‘de heidenen raasden’, stelt Psalm 42)
Keer op keer valt het op, hoe agressief en verward ongelovigen redeneren in hun massamedia en op hun televisies. Met name op een stelling als hier in deze zin neergezet. Je mag het gedrag van ongelovigen- beter gedefinieerd als ‘Modernisten’- niet agressief en verward noemen, want dan worden ze meteen agressief en verward. 🙂

Ze verwachten namelijk direct dat je dat zegt ter zelfverheffing. Omdat zij immers zelf ook zo redeneren, uitsluitend vanuit ‘Ik’ als helikoptervisie. Ze kunnen namelijk persoon en perspectief niet scheiden, een aanval op het perspectief is een persoonsaanval. Omdat deze elementen bij ‘Modernisten’ geheel samenvallen in het ‘ik’.

Dus krijg je bij een poging tot uitwisseling van ideeën, een soort oorlog tussen helikopters opgediend die vanuit ‘ik’ het overzicht claimen. En de conclusie van dat overzicht luidt ‘jij kunt het overzicht niet hebben’, eventueel voorzien van de toevoeging ‘stomme lul’, danwel karakteriseringen van gelijke strekking.

‘Ik’ is het perspectief van waaruit geredeneerd wordt. Dat zou sinds Immanuel Kant (Zie onze bespreking van Leonard Peikoff: ‘The DIM-hypothesis’) immers nog het enig geldige vertrekpunt van redeneren kunnen zijn, in een zee van persoonlijke waarheden.

Maar de metafysische conclusie van (Post) Modernisten is vaak heel paradoxaal, zo laten we hier zien, alvorens we Psalm 46 reciteren. Niets meer dan een goedkope retorische truc, die je als mens tekort doet. Neem met de truc dus potverdorie geen genoegen!

Je krijgt bij media-modernisten de preek van de ‘alwetende ik die weet dat je niets kunt weten’. (maar datweet hij dan weer wel…) En daaruit volgt dan een emotionele claim die ze op anderen leggen, vergezeld van een ego-gecentreerde ruïne van ethiek die neerkomt op ‘Leave me the Fuck Alone with my Mobile Phone’. 

DUS moet jij ook dat IK-perspectief omarmen. Want anders ben je dogmatisch en leg je anderen je standpunt op. Aldus de verkondiger die dat standpunt dogmatisch oplegt. Net als het bizarre wereldbeeld van het (Post)modernisme: De Waarheid bestaat niet’. Dan is die stelling dus ook onwaar, zijnde ‘niet algemeen geldig, het ik-perspectief overstijgend’.

Een definitie van ‘waarheid’ moet immers wel zijn: algemene geldigheid, los van de persoon. Anders zou waarheid bij je eigen graf eindigen, of zodra je hersenen het begeven.

Zo opdringerig, dogmatisch en dom als ongelovigen zich gedragen (‘de heidenen raasden’)
Er is kortom geen dogmatischer geloof, dan het waarheidsrelativisme uitgelegd als ‘Superieure Westerse Tolerantie’. Een geloof, dat waarheid opsluit in de neuronen en hersencellen van het individu. Bij filosofen staat hun (naturalistische) redeneerwijze bekend als het ‘Edelsteen-argument’.

Dat jij als mens met je hersencellen en neuronen informatie verwerkt, het is een waarheid als een Hollandse koe die melk geeft. Maar de logisch gezien valse conclusie die je dan trekt is: dus bestaat die informatie niet buiten mijn hersenen, zodat deze op gelijkaardige wijze voor anderen kenbaar is. Alsof je bij een radio-antenne zegt: er is geen radiosignaal.

Een mooi voorbeeld van het Edelsteen-argument als ‘Hoogste Wijsheid die wij allen delen’ (heel paradoxaal!), dat zag ik bij Hans Teeuwen die door Twan Huys bij de NPO werd geïnterviewd. Het is een bewonderenswaardig artiest, muzikant, zijn recensie van ‘Linkse Meisjes’ of van ‘Wereldmuziek’ is nagenoeg onsterfelijk. Je zou Interessante Tijden wat dat betreft ‘fan’ kunnen noemen. Maar een filosoof is het niet.

Bij dat interview verkondigt Teeuwen onder luid applaus de ‘communis opinio‘ van de Nederthalers- de modernisten die van televisie en massamedia het wereldbeeld samenstelt, zonder rust en tijd te nemen tot contemplatie. De ‘waarheid binnen 3 seconden’ zeg maar. Terwijl het mij 25 jaar kostte om enkel al een reeks misvattingen kwijt te raken.

We kregen het ‘dit is wat wij nu vinden als superieur tolerante Westerlingen’-argument opgediend als contrast met ‘de gelovigen’ die HUN waarheid zo dogmatisch opdringen(bv Islam). Dat ging als volgt:

A: we weten niet waar we vandaan komen, en waarom we leven. (…)
B: Dus mag je van niemand iets zeggen, behalve van mensen die van andere mensen iets zeggen.
C: Zie ons eens tolerant en liberaal zijn.

Of had je wat?!!!  Applaus voor Jezelf!

Uit die wereldvisie – het ‘Geloof in Jezelf’- volgt dan De ethiek van Leave us the Fuck Alone with our Mobile Phone. Laat ons alleen achter de TV met Postcode-Lot, bang dat de buurman wel wint en jij niet… Laat iedereen eenzaam wegrotten en atomiseren.

🙂

‘Links’ en ‘Rechts’ zijn exact het zelfde: modernistische onzin
Vervolgens portretteert men zichzelf als de tragische held in het zinloze heelal, die eist dat hij met rust gelaten moet worden. Wie al slachtoffer is van Slechte Grap (Het Leven), kan er absoluut geen kritiek bij hebben. Omdat hij ten diepste slachtoffer van het leven is, dat ‘schitterend ongeluk’ enzovoort… Bij modernisme telt immers niet de kracht van het argument getoetst aan een objectieve standaard.

Maar de macht die er aan toegekend wordt, de lof die er aan toegezongen is. Je ontkent immers dat Waarheid buiten het individu bestaat. Als je er geil uitzag (uit de kleren bij Van Gogh in ‘Submission’, na eerder voor de atheist Herman Phillipse uit de kleren te gaan) en veel op tv bent geweest, dan ben je een intellectueel die een academische positie krijgt.

Er is dan dus nog maar 1 geloof toegestaan, het geloof in ‘Jezelf’. Daarin is ‘Westerse Beschaving’ gereduceerd tot optelsom van ‘Geloven in Jezelf’. Een dogmatisch geloof lijkt dit, gevoed door een gebrek aan realisme. En gevoed door massamedia, plus wat van bankiers geleende welvaart die zonder inspanning de mond in vliegt. Voorzien van het geloof dat dit eeuwig zal voortduren, omdat dit afgelopen 50 jaar ook zo ging in ons Plopsaland.

De rest van de wereld stond in brand.

En dat gebrek aan realiteitszin- en haar evenknie, een gebrek aan zelfrelativering- is dan verheven tot Hoogste Goed. Eventueel met wat gezag gebracht door een prof.dr.-titel er voor, ter sociale bevestiging (immers; niet de logica van het argument telt maar de macht). De realiteit die niet verder gaat dan de studeerkamer, bakje koffie er bij.

Van een academicus die met sloten belastinggeld de wereld claimt te overzien vanuit zijn kantoortje.

‘Jezelf’ zoeken.
De waarheid in ‘Jezelf’ zoeken, het is ook zo’n verward dogma, want wat wil je dan vinden? Kijk je onder het bureau, de tafel, of lag ‘jezelf’ in de tuin bij het kippenhok…Definieer ‘jezelf’ eens objectief? Men bedoelt ook niet ‘waarheid in jezelf’ vinden maar een emotioneel iets: een vorm van innerlijke rust. En dat leggen modernisten uit als ‘ik moet mezelf fantastisch vinden’, ze geven daarvoor zelfs ‘Kanjertraining’.

Jezelf geweldig vinden als manier om leven niet totaal kut te ervaren. Al is voor die onrealistische zelf-analyse geen objectieve aanleiding. Maar je hebt als modernist geen andere keus, immers je erkent geen bron buiten ‘Jezelf’ waarin je dat werkelijk kunt vinden.

Een ‘geestelijk gezond’ persoon is dan iemand die succesvol slaagt zichzelf voor de gek te houden, zodat de realiteit niet langer pijn doet. Je bent het gehele leven bezig dat gebrek aan realiteitszin te cultiveren, eventueel aangevuld met pillen, seks, drank en drugs. De mate waarin je die middelen kunt verschaffen is je ‘succes’ waarmee je ‘gelukkig’ bent. Ook zo’n lullig levensdoel voor een man: ‘gelukkig zijn’.

Kortom: het Modern Westerdom = gebrek aan realiteitszin en mannelijkheid verheven tot deugd. Dus zijn de meeste Westerlingen verwijfd en vals geworden, mensen die ook nauwelijks kunnen samenwerken. Want je hoeft het maar op 1 standpunt ‘oneens’ te zijn, en de relatie is ook direct be-eindigd.

De verzameling voorbarige conclusies opgedaan bij een rondje internet of de televisie genaamd ‘mijn mening’, die heet dan ‘Vrije Meningsuiting’. Een met het imago vereenzelvigd ‘standpunt’ is dan ook ‘de persoon’ geworden, die je koste wat kost moet ‘respecteren’.

Of men zich nu ‘links’ of ‘rechts’ noemt, de verschillen zijn minimaal zolang massamedia je wereldbeeld vormen. In plaats van ‘de realiteit’ die we ook wel ‘de natuur’ noemen, inclusief je eigen natuur. Waarbij we niet zo arrogant zijn een scheiding ‘natuurlijk-bovennatuurlijk’ aan te brengen. Hoe kun je die grens bepalen, tenzij je (opnieuw; met volmaakte afwezigheid van realiteitszin) claimt de gehele natuur al te doorgronden?

De hele natuur is bovennatuurlijk.

‘Links’ en ‘rechts’ omarmen zelfde Marxistische religiekritiek
Zij – die dogmatisch zichzelf willen geloven- zij portretteren zichzelf dan ijdel en onrealistisch als die ‘grootmoedigen’. Dit in contrast met ‘de gelovigen’. Want die hebben nog dat Opium voor het Volk (Karl Marx) nodig, wat jij ze als Groot Ego in Al je Grootmoedigheid gunt.

Zolang zij dat ook maar louter vanuit IK-perspectief willen beleven, kortom: zolang zij maar net zo onrealistisch over zichzelf willen zijn als de dogmatische zichzelf-gelovigen. En zulke mensen die Karl Marx zijn religiekritiek klakkeloos omarmen, die noemen zich dan ‘rechts’. Modern Rechts is niet meer dan het Links van gisteren, zo stelde reactionair filosoof Nicolaas Gomez Davilla in zijn aforismen .

Terwijl je zo prat gaat op ‘vrijheid van meningsuiting’ ,verdedig je al snel ‘vrijheid van voorbarige conclusies, van massamedia opgetaste onzin waar je emotioneel aan vastklampt. Zodat het direct pijn doet wanneer die ‘mening’ aangevallen wordt. Je krijgt dan bij een ‘meningsverschil’ ook meteen ‘relatiebreuk’, omdat je ten eerste al geen algemene waarheidsgrond erkent. Een plek elkaar te ontmoeten, LOS van het persoonlijke.

Want de evenknie van dit ‘Ik’-gecentreerde wereldbeeld is ‘jij mag niet oordelen’. Een moreel verpakt dogma dat zoiets betekent als ‘je moet je bek over mij en mijn televisiemening houden’. De gelijkwaardigheid van onzin is een bijbehorend dogma, wanneer je mens en mening niet meer scheidt. Opnieuw, men kan standpunt en persoon niet scheiden, de vallen bij de (post)modernist samen. Het liefste roepen ze dan ook nog iets over deumokraassie.

De slimmen moeten zich maar bij de dommen aanpassen, want anders hoor je weer; ‘jai mag nie oordeuluh‘. Omdat het andersom zo slecht gaat, de dommen kunnen niet slimmer worden, zoals een schildpad nooit als gazelle zal rennen. Dus op intellectueel vlak moet iedereen verplicht ‘de winnaar’ heten. Alsof je bij hoogspringen de lat op 20 centimeter legt. Daarom gaan er al geluiden op om ook kinderen van 16 jaar stemrecht te geven.

Ach, waarom niet ook je cavia…zo zielig als je huisdier zo wordt achtergesteld! Voor modernistische democratie heb je intellectuele vorming noch levenservaring nodig, domheid volstaat.

Dus mag je het- filosofisch gezien- belachelijke standpunt niet ‘belachelijk’ noemen. Want dat staat gelijk aan ‘de persoon belachelijk doen voelen’. Want wie enkel ‘ik’ accepteert heeft standpunten als modieuze kledingstukken nodig om er goed op te staan. Er is dus ook geen scheiding van emotie en rede meer. Die vallen samen in de ethiek van de Lange Tenen, zoals bij de ambtenaar die mij liet arresteren.

Er is hier- nogmaals- geen noemenswaardig verschil tussen ‘links’ en ‘rechts’. Het is het zelfde modernisme en haar ethische gevolgtrekking.

En zo krijg je dan de beschuldiging terug dat jij dus net als hun redeneert, waar standpunt en persoon 1 en het zelfde ding zijn dat je aanvalt. Terwijl ze zichzelf het alleenrecht toe-eigenen om alles belachelijk te maken, vanuit hun wereldbeeld dat ten diepste alles maar absurd en belachelijk moet zijn. De hardste schreeuwer – danwel degene met de meeste loterijmiljoenen- die wint in een modernistische barbarij.

Applaus voor jezelf; een barbaarse maatschappij
Vervolgens worden ze direct agressief, spottend tegen mensen die dat materialistisch-naturalistische, in zichzelf opgesloten wereldbeeld niet delen. Omdat ze vanuit hun eigen opgesloten wereldbeeld redeneren, en stellen dat dit wereldbeeld ook voor de opponent moet gelden. En die noemen ze dan ‘stellig’ en dogmatisch’ naar hun eigen ik-gecentreerde dogma dat iedereen vanuit ‘ikke’ moet redeneren.

Met een modernist kun je ten diepste dus nooit van gedachten wisselen, het is slechts een botsing van ‘ik’ tegen ‘ik’. En zo zie je nu ook hoe de hele Westerse beschaving desintegreert, juist met hulp van de ‘domregse’ Medemens, die zegt voor die ‘beschaving’ op te komen.  Dan gooien ze wat standpunten over het voetlicht ter deugsignalering, hoe geweldig vrouwen, homo’s en Westerse welvaart is. Ze mopperen wat over Islam.

‘Applaus voor Jezelf!’, zo zei Meneer Kaktus al in de Meneer Kaktus-show (toen ik kind was, en populair tv-programma voor kinderen) tegen zijn metafysicus in de boksring ‘Kweetniet’. Kweetniet vatte de hoogste wijsheid van moderniteit mooi samen, zak chips er bij, span je niet in op geestelijk vlak!

Kortom: wie niet in God gelooft, die gelooft alles, zelfs zichzelf. Zo ondermijn je tegelijk de morele basis van een functionerende cultuur: want je hebt niets meer buiten ‘de situatie’, ‘de mode’, wat ‘televisie zegt’ en ‘ik’ waar je overeenstemming kunt vinden. ‘Waarheid’ is slechts ‘Macht’ geworden, dat wat het hardste schreeuwt of de meeste Postcode Loterij-miljoenen.

Oftewel, dit is de ‘waarheid’ van een maatschappij zonder rust, stilte, waar alleen Geld telt.

Dit is De Waarheid van een televisieshow waar je 3 seconden krijgt om na te denken en 7 seconden om te antwoorden. Want wie even de tijd krijgt en neemt tot studeren en tot bedachtzaamheid, ziet wat voor zelfondermijnende onzin het modernisme is. Het Naturalisme en Materialisme (buiten ‘materie’ bestaat niets) is een gevangenisfilosofie, met een ‘ethiek’ die mensen op droog brood en water zet in een isoleercel.

Geen wonder dat ze ten diepste alleen geagiteerd kunnen zijn, boos mopperen. Met zo’n filosofie kun je enkel pissed off zijn, en je best doen te tonen dat je dat niet bent. Omdat je dat zinloze toneelstuk speelt, in de hoop op lovende recensies. Eigenlijk belachelijk, dat je jezelf zo met onzin kwellen wilt, als er een veel beter perspectief is.

Alsof je op een 1-wieler de Tour de France wilt winnen, jezelf prijzend hoe eerlijk je bent. En hoe oneerlijk dat wielrenners op carbonfietsen je met 50km/uur voorbij zoeven.

Het Modernisme vernietigt het Westen
Tegenover dat modernistische perspectief wel lijkt bedacht om mensen boos en ongelukkig te maken, vinden we het klassieke perspectief van de Bijbel. De conclusie dat je ten diepste niets weet, hoeft je immers helemaal niet onhebbelijk en nihilistisch te maken. De terechte observatie dat standpunten steeds voorbarige conclusies blijken, die hoeven niet tot slachtofferisme te leiden, uitroepen als ‘de waarheid is niet kenbaar’.

Omdat je op de schaal van 0-100% er x% naast kunt zitten, trek je dan de onlogische conclusie ‘dus kun je er alleen maar naast zitten’ . En dan krijg je weer die opgevoerde show van ‘zie mij, de tradische held op dat eenzame ruimteschip aarde’, zeik zeik, jank jank.

Je vertrekpunt als modernist is dus paradoxale onzin, een aangeklede drol. Een logischer conclusie is: Blijkbaar is je ‘ik’-perspectief dus zo belangrijk niet! De werkelijke wijsheid, het Goede, Ware en Schone ligt dus buiten ‘Ik’. Er zijn betere toegangspoorten tot ‘waarheid’ dan een rondje internet, massamedia en je televisie. Zoals ‘De Natuur’, een overweldigende ervaring waarbij je door de realiteit overdonderd wordt!

Het meest ontzagwekkende, ontroerende en vervullende is kortom BUITEN jezelf te vinden, wanneer je maar open staat in plaats van op slot zit. Heeft U wel eens na een overweldigende ervaring van Schoonheid in de natuur op een bergtop een rondedansje gemaakt?

Wat een Verlossing, dat die Schoonheid niet van ‘jezelf’ afhangt. Maar dat dit je uit genade na overgave ‘gegeven’ kan worden. Niet langer hoef je de tragische held in een cynisch toneelstuk uit te hangen, waarin God gelijk is aan ‘De Demiurg’, een sadist. (Demiurg is ook de titel van een boze metalsong van Meshuggah)

Zet het lawaai uit en luister, stel je open
Je kunt stil zijn en weten dat ‘God is’, het Zijn, de Overweldigende Realiteit waarvan je alleen maar stil kunt worden. En zo krijg je meer realiteitszin. Dat is een perspectief dat je verliest wanneer je louter vanuit je Ik-perspectiefje de realiteit claimt. Of met een gelijkgestemd groepje ego’s, dat ook voor zichzelf applaudisseert. Het Materialisme en Naturalisme maken een mens kortom onrealistisch, gevangen in ‘jezelf’.

Aan de ene kant claimt men heel stellig niets te kunnen weten met het besproken edelsteen-argument. Terwijl je wel degelijk tot meer in staat bent, je kunt een Waarheid groter dan ‘jezelf’ wel degelijk kennen, ervaren. Dat is niet mijn mening, het is de ervaring van velen in duizenden jaren traditie.

Tegelijk klampen modernisten zich dan vast aan valse zekerheden. Zoals het bizarre geloof (dat heet sciëntisme) dat ‘de’ wetenschap de enige manier is om de realiteit te kennen.

Die verzameling met subsidie op de been gehouden ambtenarij, die zou de realiteit doorgronden, waarna je via De Staat zelfs het Klimaat zal kunnen beheersen.

Wat een bevrijding uit de isoleercel is dan een Psalm als 46.  Hoe ontzagwekkend groot is God, laten wij niet tegen hem strijden, geen karikatuur van God maken, maar laten we ons overweldigen. Hoe heerlijk is het om van je ‘ik’ verlost te zijn….Hoezeer raak je van de realiteit doordrongen dat je niets voorstelt.

Maar dan niet als tragisch slachtoffer, nee God’s hand raakt je Hart en Ziel (iets waarvan modernist-solipsisten het bestaan ontkennen) met ontroering zoals ik zelf ervaren mocht, als ervaring die velen met mij deelden in een traditie van 2000 jaar:

God is ons eene toevlucht en sterkte, Hij is krachteglijk bevonden eene hulp in benauwdheden.

Daarom zullen wij niet vreezen, al veranderde de aarde hare plaats, en al werden de bergen verzet in hart van de zeeën:

laat hare wateren bruisen, laat ze beroerd worden; laat de bergen davferen door derzelfver verheffing. Sela.

De beekjes der rivier zullen verblijden de stad Gods, het heiligdom der woningen des Allerhoogsten.

God is in het midden vanhaar, zij zal niet wankelen: God zal ze helpen in het aanbreken des morgenstonds.

De heidenen raasden, de koninkrijken bewogen zich: Hij verhief zijne stem, de aarde versmolt.

De Heere der heirscharen is met ons, de God Jakobs is ons een hoog vertrek. Sela.

Komt, aanschouwt de daden des Heeren, die verwoestingen op aarde aanricht;

die de oorlogen doet ophouden tot aan het einde der aarde, den boog verbreekt en de spies aan twee slaat, de wapenen met vuur verbrandt

Laat af, en weet dat Ik God ben: Ik zal verhoogd worden onder de heidenen, Ik zal verhoogd worden op de aarde.

De Heere der Heirscharen is met ons, de God Jakobs is ons en hoog vertrek.

Zo exalterend verheft het Goddelijk perspectief je uit de kooi van menselijke maat en matigheid. Op het laatst in de Psalm neemt God zelf het woord: staak je gevecht tegen mij. Wanneer je enige realiteitszin hebt, is die Overgave een pad dat naar een grotere geestelijke gezondheid leidt. Dat is geen ‘mening’ maar persoonlijke ondervinding, die velen voor mij in een 2500 jaar traditie deelden en beschreven. Zo ‘werkt’ de realiteit, en die realiteit is (tot zekere hoogte) kenbaar.

Heb een goede zondag!