Als metalliefhebber heeft de CD ‘Shades of God’ van Paradise Lost de nodige rondjes in de cd-speler gedraaid. Wat ik nog niet wist is dat die titel rechtstreeks verwijst naar een parabel van Nietzsche. Die bespotte de moralisten van zijn tijd, die de christelijke God hadden ‘vermoord’, maar die zich nog wel beriepen op de schaduwen van die dood verklaarde God. Ze gebruikten de moraliteit van het christendom voor hun morele aanspraken. 

Of je nu meeloopt met een Me-Too-mars die een aanklacht is tegen mannelijke seksuele promiscuïteit. Pleidooien voor de gelijkwaardigheid van vrouwen ondertekent. Of je ondertekent een ‘Diversiteitsverklaring’ van de Sociaal Economische Raad (SER) en haar Stichting van de Arbeid, waarbij je nieuw uitgevonden seksuele onderdrukkingsgroepen plechtig belooft te beschermen.

Of je nu prat gaat op ‘seculier’ zijn, en ‘de rechten van de mens’, en je bespot Moslims om hun geloof en dat ze niet willen ‘integreren’. Omdat ze geen onderscheid maken tussen het diep-christelijke begrip ‘geest van de wet’ en de letter. Al de morele aannames waarop zij leunen komen voort uit de christelijke geschiedenis. Ook het idee van menselijke waardigheid waarop Mensenrechten gebaseerd zijn, betekent niets zonder die christelijke traditie.

Ook het idee dat je dus ‘een religie’ kunt hebben naast het ‘seculiere’ is een kerkelijke vinding. Dus dat je iets in privé of groepsverband belijdt naast een seculiere wereldorde. Wanneer Westerlingen dat van nieuwkomende immigranten verwachten, leggen ze hen een christelijk idee van godsdienst op. Dat idee betekent dat er zoiets als ‘Jodendom’ en Hindoeïsme bestaat, als overtuigingen los van tijd, regering en plaats.

Zonder die erkenning aanbid je dus de schaduwen van God waarover Nietzsche het had. Die verwijzing van schaduwen, slaat op de parabel van de Grot van Plato, waar geketende gevangenen niet de gehele werkelijkheid kunnen zien, maar slechts de (eigen) schaduwen van de realiteit geprojecteerd op de grotwand.

Zoals gisteren uitgelegd bij de bespreking van het boek ‘Heerschappij’ van Tom Holland, vond de katholieke kerk het secularisme uit in de 11de eeuw. Zo maakte ze een scheiding tussen ‘religio’ en het seculiere deel van de macht. Op die scheiding beriepen de tekenaars van Charlie Hebdo zich, om de profeet van de Islam te bespotten. Maar dan zonder accurate bronvermelding.

De reden voor dat gebrek aan bronvermelding door zelfverklaarde ‘seculieren’ is de lafheid, die Nietzsche al opmerkte. Want je durft dan niet de ultieme conclusie te trekken. Wie stelt dat moraliteit een immanente eigenschap van materie is, logisch gevolg van biologische evolutie, die staat buiten de geschiedenis. Je hebt dan ook geen basis voor ‘mensenrechten’ want je hebt geen grond om de uniciteit van de mens op te baseren.

Je moffelt ‘God’ weg uit de vergelijking, maar ten diepste heb je niets voor je moraal om op te beroepen wanneer je dat doet. Dan is het immers enkel ‘jouw gelijk tegen over dat van mij’.

En wie ben jij nu wel? Waarom zou ik naar jou luisteren? Omdat je anders vals en boos wordt? Alleen macht blijft dan over, het vermogen tot massa-mobilisatie. Je merkt dat ook in pogingen tot discussie met moderne mensen. Ze gaan er vanuit dat waarheid niet kenbaar is, en maken enkel zichzelf tot maatstaf.

Dus krijg je een ‘ja dat vind jij’ versus ‘dat vind jij’-non-discussie. De eigendunk/gekwetstheid van de 1 die boven de ander prevaleert, bepaalt dan de uitkomst.

Het best verkochte christelijke boek van afgelopen eeuw is trouwens ‘Lord of the Rings’ van katholiek JRR Tolkien. In verhulde vorm blijft zo het christendom met haar strijd tussen Licht en Duister, Goed en Kwaad voortleven. Het mooie van Tolkiens boek is dat het Teutoonse, het natuurlijke weer terug op de kaart kwam.

Die erfenis van Goed versus Kwaad, Licht versus Donker delen we volgens Tom Holland met de oude Perzische godsdienst, de verering van Ahura Mazda. Dat was de hoogste god van het Zoroastrisme.

Daarmee kwam de Joodse traditie in aanraking tijdens de ballingschap en bezetting door koning Darius. (522-486 voor Christus). Ook de tijdrekening is gekerstend, zoals je ziet. Het kruis met daarop Jezus als God die een slavendood krijgt blijft de grootste uitdaging aan de mens en zijn geschiedenis ooit. Dat je verheerlijkt wordt, Koning door ultieme vernedering en opoffering.

Dat idee kon de hele geschiedenis veranderen, koningen van de troon stoten. Iets krachtigers is tot op heden niet bedacht. Of wel? We sluiten af met het volgende citaat:

Er is niet zoveel bijzonders aan de mens. Hij is slechts een deel van deze wereld.’

De bovenstaande foto geeft het antwoord.