De Wet openbaarheid bestuur (Wob) van Barend Biesheuvel (1970) is in de praktijk buiten werking gesteld met zwarte viltstift en botte weigering, uitzonderingen daargelaten. De corporatistische overheid adopteerde taal uit het bedrijfsleven. Belangrijke oorzaak: de privatisering van ‘de overheid’ voor corporate belangen sinds ‘Paars’.

Toen vond de fusie plaats tussen neoliberaal (VVD) en communisme in slowmotion (PvdA). Openbaarheid werd vervangen door ‘reclame’. Je ziet dat ondermeer aan het werk van Wouter Bax en zijn Bureau Good Work voor het Concernbedrijf/Gemeente Amsterdam, in aflevering 2 van de Failed State NL-week op Interessante Tijden.

De Regering Liegt
Als beginnend journalist bij Het Parool schreef ik de scriptie ‘De Regering Liegt’ (2001), over de onstuitbare opmars van ‘concerncommunicatie’ bij de (gemeentelijke) overheid. Ik interviewde de communicatie-adviseurs van de stadsdelen, deed archiefonderzoek naar beleidsverandering in de publiekscommunicatie, bijgestaan door oude journalistieke rot Jos Verlaan.

En we brachten de ontwikkelingen van het democratisch zelfbeeld van ‘de overheid’ in kaart sinds Biesheuvel. Aanleiding was het rapport over overheidscommunicatie van de Commissie Jacques Wallage (2001), en dan met name het advies om overheidsreclame in ‘het hart’ van de organisatie te plaatsen.

In 15 jaar tijd was het aantal voorlichters verviervoudigd naar + 400, en ‘voorlichting’ kreeg een commerciëler naam. In 1997 veranderde de gemeentelijke ‘voorlichting’ haar naam in ‘concerncommunicatie’, naar het neoliberale gedachtegoed van Paars. In 1999 werd het ambtenaren van alle stadsdelen verboden nog met een journalist te praten.

De Corporatistische Staat
Als bijklusser voor de Gelderlander viel al op, dat met de installatie van ‘communicatie’-afdelingen bij de overheid, iedere mogelijkheid tot interactie met die overheid aan zulke afdelingen werd uitbesteed. Die communicatie-afdelingen bestaan vervolgens louter voor het eigen voortbestaan.

En op die wijze zou- zo was mijn voorspelling- het communicatiepersoneel zich ook met ‘bacteriële snelheid’ vermenigvuldigen.

Met de vrome titel ‘in dienst van de democratie’ plagieerde de neoliberaal/communist Wallage toen (2001) nog Barend Biesheuvel, die in 1970 daadwerkelijk nog de publieke zaak voor ogen had. Dus niet de partijpolitieke zaak of de commerciële deelbelangen van bestuurders.

Wallage profileerde zichzelf als logische opvolger van Biesheuvel. Maar zoals alle PvdA’ers is Wallage natuurlijk gewoon een pathologisch leugenaar en binnenbroekse zelfbevlekker. ‘Democratie’ heeft bij hem de zelfde klank als bij Deutsche Demokratische Republiek: het moest de multi-commissaris zijn ijdele zelfbeeld strelen, als verkoopargument voor zichzelf.

Jacques Wallage begeleidde ook de totstandkoming van het Noordzeedictaat, dat onze vissers van hun visgronden berooft voor de windmolen-maffia. Een typische baantjesmeneer uit het politiek kartel, van het kaliber Tjibbe Joustra, Hans Wijers, Ed Nijpels en Nijpels zijn opvolger op ‘Het Milieu’ (VROM) Hans Alders: werk het rijtje van multicommissarissen maar af.

Zonder enige schaamte of moraliteit, mensen zonder wiens levende aanwezigheid dit land zoveel mooier zou zijn. Wat ‘algemeen belang’ heet- een zeer belangrijke term in De Grondwet- dat is dus niet bekend. Omdat er geen scheiding meer bestaat tussen publiek en privaat.

Een wethouder met hofhouding spindoctors
Je hoeft geen hogere wiskunde te studeren om van die ontwikkeling de logische consequenties te doorzien. In 2004 adopteerde de Gemeente Amsterdam de Citymarketing (hier evaluatierapport), de stad die zichzelf als bedrijf in ‘de markt’ moet zetten. Dus in de ratrace om bedrijfsgunst in Europa.

De inmiddels verwijderde I Amsterdam-letters op het Museumplein werden daarvan de meest concrete resultaten. Nu heeft 1 Wethouder Economische Zaken al een eigen hofhouding met 22 spindoctors/beleidsverkopers, die ‘politiek sensitief’ moeten zijn volgens de personeelsadvertentie.

Als woordvoerder van de wethouder werk je op het stadhuis binnen de Directie communicatie bij de afdeling Bestuursvoorlichting. Het team telt 21 collega’s. We werken nauw met elkaar samen en vervangen elkaar als dat nodig is.

Het uitdragen van slap geouwehoer (2030 Agenda), onbewijsbare opinies en Harry Potter-bezweringen dient je specialiteit te zijn, zo stelt de advertentie van Saskia van Rumt:

We willen een diverse en inclusieve organisatie zijn, die ruimte biedt aan iedereen. Diversiteit is een kracht die we gebruiken om betere resultaten te halen voor de stad. ( = we roepen maar wat, want ons salaris komt toch wel RZ) We streven naar een personeelsbestand dat een afspiegeling is van de beroepsbevolking van Amsterdam, met alle verschillen. (Dus ook conservatief katholiek of etnisch Fries? RZ)

Onze vacatures staan open voor iedereen, tenzij in de tekst iets anders staat.(wij behouden ons het recht om te discrimineren naar partijpolitieke willekeur RZ)

Wat moet je verder doen? Je politicus op gemeenschapskosten in ‘de markt’ van gedwongen winkelnering zetten:

Het bouwen en onderhouden van duurzame relaties en samenwerken met relevante en zeer diverse interne en externe partijen (stakeholders). Denk hierbij aan burgers, bedrijven, andere overheden, belangengroepen en overige partners;

Het in- en extern versterken van de beeldvorming van stad, bestuur en gemeente;

Je bent onderdeel van het team bestuursvoorlichting en het team van de bestuurder waar je voor werkt.

Het integraal adviseren van het College en directies over communicatie in verschillende stadia van besluitvorming;

Het bedenken en uitvoeren van communicatieplannen in samenwerking met gemeentelijke directies, stadsdelen en andere afdelingen binnen de directie Communicatie;

Het middels communicatie bijdragen aan de eenheid en samenwerking binnen de gemeentelijke organisatie (concerncommunicatie).

Commercieel Hoofd Media en Concerncommunicatie (Good Work)
Met wat logisch redeneren en observeren, kun je dus na 20 jaar meer dan gelijk krijgen in je voorspelling. Dat het vanaf toen enkel erger kon worden met de overheid, die beleidsreclame en bestuurdersverkoop zou installeren.

Het ‘hoofd media en concerncommunicatie’ van de gemeente Amsterdam werd in 2016 Wouter Bax met zijn spindoctoring-Bureau Good Work. Bax werkte eerder als hoofdredacteur voor de corporatistische proaganda-site Nu.nl en voor de staatspropaganda-dienst NOS.nl.

Dus andermaal: VAN wie is de overheid nu, en voor wie werkt die overheid? Bax zijn taak en dat van zijn collegae is immers; zo professioneel mogelijk liegen en etalagepoetsen. Zijn collega zet politici in de markt als ‘woordvoerder’.

Professionele leugenaars met onrealistisch zelfbeeld
Zoals ik in 2001 al constateerde, was tweederde van de hoofdfuncties op ‘communicatie’ bij de overheid ingevuld door ex-journalisten. Die kiezen dan voor het hogere salaris van spindoctoring. Zij worden hoger betaald, omdat ze de mediawereld kennen.

Met zijn Bureau Good Work’ werd Wouter Bax op 23 maart ingehuurd als crisismanager voor de gemeente Amsterdam, om daar de coronaleugen in stand te houden. (A. Er was nooit een pandemie. B. Met PCR-test toon je geen besmetting)

Met zijn collega Rinske, die dan weer eens optreedt als woordvoerder voor Femke Halsema, of hier voor Minister Erik Wiebes om Groningers af te poeieren.

Met zo’n bekdeksel voor kon Wiebes natuurlijk zelf ook niet meer praten:

Hun werk = professioneel liegen, schadebeperking voor bestuurders op gemeenschapskosten, waarin burgers als ‘klant’ worden afgeschilderd. En dat voor honderden euro’s per uur op publieke kosten

Op de ‘juiste toon’ liegen. Alsof gedupeerden van de toeslagen-affaire om een spindoctor vragen. Die willen zo snel mogelijk rechtvaardigheid, geen reclame-management voor bestuurders.

Er zijn bij de overheid kortom geen spindoctors nodig. Tenzij die lijken in de kast te verbergen heeft, want daar zijn spindoctors de obductie-assistenten voor.

Achterover hangen en aan seks denken (interactieve beleidsvorming)
En dit is alleen nog maar Amsterdam. In de scriptie beschrijf ik de verschillende trends die tot die privatisering van het publiek belang leiden. Daarin zien we ook de rol van ‘de burger’ zelf die ‘consument’ werd. Dus een eigen verantwoordelijkheid.

Van overheidszijde werd gevoeld, dat de burger hen niet genoeg waardeerde. ‘Communicatie’ moest daar volgens Wallage verandering in brengen. Dat denken liep gelijk op met het fenomeen ‘interactieve beleidsvorming’.

Of het nu bij deze advertentie van hun leugenachtige corrupte overheid gaat over ‘meepraten over energie’, of de ‘Komberginggemeenschappen’ rond de Waddenzee: alles een erfenis van ‘Interactieve beleidsvorming.’ Een bestuursvorm die uitsluitend het democratisch zelfbeeld van narcistische bestuurders dient.

In achterkamers is voorgenomen beleid dan al in beton gegoten door de voornaamste belanghebbenden, vaak ge-ent op dictaten uit Brussel, die weer zijn gebaseerd op het globalistisch lobby-circuit rond de Verenigde Naties.

Vervolgens mag ‘de burger’ dan nog voor lul opdraven voor het democratisch imago van de overheid, terwijl de bestuurder als binnenbroekse zelfbevlekker achterover leunt en aan seks met zijn stagiaire denkt.

Liever een verkoper inhuren dan eerlijk zijn
Rijkswaterstaat getroost zich drie jaar lang de moeite om mijn Wob-verzoek over de onrechtmatige bestuurs-architectuur rond Waddenbestuur te frustreren. Daarin zijn bewoners en traditionele natuurgebruikers tot te beheren dierpopulatie gedegradeerd, en particuliere stichtingen als Natuurmonumenten ‘beheerder’, als beschermend cordon rond corruptie en oligarchie.

Oftewel: de privatisering van de publieke ruimte op publieke kosten, zoals dat de agenda 2030 betaamt.

Terwijl volgens de wet de enige officiële beheerder Rijkswaterstaat hoort te zijn, maakten Rijkswaterstaat-bestuurders Sieben Poel en regie-college-voorzitter Bas Eenhoorn een ondoordringbare spaghetti. Zodat je niet kunt zien welk persoon met welk belang voor welke besluiten verantwoordelijk is.

Sieben Poel en Aante Nicolai van Rijkswaterstaat lieten mij met twee publiek betaalde juristen drie jaar lang afpoeieren. Of ze voerden je met informatie waarom je nooit had gevraagd.

De Wob bleek een dode letter, want er is geen enkele verplichting of prikkeling binnen deze leugenachtige en corrupte overheid om aan die wet nog te voldoen. De overheid kan dus gewoon ‘dikke vinger’ doen, en de Raad van State geeft ze toch wel gelijk.

Liever neemt Rijkswaterstaat nu een beleidsverkoper aan, die haar leugens mag verkopen over ‘natuurbeheer’ en ‘waterkwaliteit’. Dat lees je via deze vacature:

Immers, wat is de ‘duurzame toekomstbestendige verbinding voor 2030 met Ameland’ die deze verkoper moet verkopen van 1 maart tot 31 augustus?

Die nieuwe beleidsverkoper, die moet de aanleg verkopen van een extra stroomkabel van Alliander dwars door de mosselbanken van de Waddenzee, omdat wiebelstroom uit zon en wind op Ameland anders verlies lijdt. Dat is ‘betrouwbare duurzame en toekomstbestendige verbinding’

Overigens zal hun ‘duurzame’ energie nul komma nul fossiele centrales vervangen. De volledige capaciteit moet beschikbaar zijn om bij wegvallen van zon en wind in te springen.

Grote Schoonmaak en geen reclame aub
Je wilt alleen nog voor deze leugenachtige en corrupte overheid werken, wanneer je

• a. een naïef links meisje bent, dat ‘duswelbeswel bezojgt is voor het klimaat’, dus ontoerekeningsvatbaar deeltijd-intellect
• b. moreel verdorven en volstrekt schaamteloos bent/VVD’er

Er is kortom geen morele noch legitieme reden om dit leugenachtige en corrupte regime nog 1 seconde serieus te nemen. Geen spindoctoring kan de realiteit veranderen, dat Nederland een oligarchische Failed State is geworden: Bananenmonarchie XL.

Alleen een Grote Schoonmaak biedt redding.

Dat begint bij het ontslag van alle ‘communicatie’/spindoctoring bij de overheid, en de persoonlijke aansprakelijkheid voor schade bij ambtenarij. Dus realistische prikkels om het goede te doen. En AUB geen reclame. We hoeven niet ‘met de tijd mee’ te gaan.

Alsof zwichten voor sociale druk, amoraliteit en gebrek aan ruggengraat een natuurverschijnsel is, waartegen je geen weerstand hebt. ‘De tijd’ dwingt tot niets. Toen ik begon met schrijven om 8 uur was ik de zelfde als nu om 10 uur.