Voor deze zaterdag herpubliceren we de fotoreportage van de Wutachschlucht, de kloof waar de Donau uit ontstaat die ontspringt op de Feldberg. Een aantal van deze foto’s publiceerde ik in de Epoque nr5 van Uitgeverij de Blauwe Tijger.
Weltschmerz werd bedacht door Duits romanschrijver Jean Paul in 1827, lijden aan de wereld als de Junge Werther van Goethe. Hoeveel meer dan ons koopmansvolkje weten de Duitsers wat romantiek is…
Geen wonder dat de Duitsers al vroeg aan het Natur-schutzen waren. En dat ze een Romantisch oer-paradijs als Wutachschlucht als eerste op de beschermings-lijst zetten.
Dankzij de natuurbeschermingswet die de groen progressieve Hermann Goering in 1935 in het leven riep bleef deze magische kloof (= Schlucht) behouden. Het woedende water (Wutende Ach) mocht zich een weg blijven banen in deze geoorloofde wildernis
Je ziet zo ook dat ‘water’ bij Duitse namen een grote rol speelt. Aachen is niets anders dan een plaats die aan een Ach ligt. En Johann Sebastian Bach, die is vernoemd naar een ‘beek’, een Bach.
Barbaren wilden water aftappen van de Wutach voor hun stuwmeer met dam voor blauwe stroom: hydro-elektriciteit.
Dat zou de woedende rivier tot braaf stroompje reduceren. Het water afkomstig van de Feldberg – hoogste berg van het Zwarte Woud- dat zou dan slechts stroom opwekken, maar niet de verbeelding meer prikkelen.
Ach, staat voor ‘water’, Aachen betekent zoiets als ‘waterig’, zoals een ‘bach’ voor ‘beek’ staat. ‘Johan Sebastian Bach’ is dus eigenlijk Johan Sebastiaan van de Beek in het Hollands
Wanderlust
Ik liep langs woeste watervallen, ruisende beken, kloven, vond eeuwenoude fijnsparren in een met baardig mos bekleed woud. In de ochtend begeleid door een concert van vogels, een symfonie van de eeuwige kringloop van de natuur, het gezuiverde Zijn zonder opsmuk en Facebookmeningen.
Eeuwenoude fijnsparren..
Natuurlijk kun je ook in de meest gecultiveerde landschappen de schoonheid zien. Maar sinds de Romantiek van de 18-19de eeuw blijven we toch pristiene natuur als referentie houden voor ‘mooi’. Rijksjagermeester Hermann Goering had alvast goede smaak, die Wutachschlucht had hij goed uitgezocht.
Dankzij zijn ecologische ijver bleef er zo’n ontsnappingsoord over, waar niet een sociaal oordeel over hangt en het juk van exploitatie.
Een song van Paradise Lost neuriënd (No Hope in Sight) vervolgde deze Wande(..)laar in Falke-shirt zijn weg als Wanderfalke (mijn totemdier).
En slechts de stem van de- in ieder geval ogenschijnlijk- met rust gelaten natuur had het laatste woord.
Oh ja, deze post laat zich het beste lezen bij het geluid van Johnnie Lawson zijn opnames, alleen vogeltjes en het ruisen van de Ach.
Wonend hier in het nationaal park Lauwersmeer, ben ik me bewust van het mooie in het leven. Ik zie echter ook, hoe de meeste inwoners in hun jachtige leven blind zijn voor deze werkelijkheid.
Dat maakt dat ik bij het zien van de Duitse plaatjes ineens trek krijg in een wiedergutmachungschnitzel als een deurmat. Niet zo taai, maar wel zo groot!