De Psalm van de dag in de nadagen van de vrije samenleving is nummer 116: over de bevrijdende kracht van God. Hoe minder ‘ik’ en hoe meer ‘God’, hoe minder stommiteiten je begaat die je aan blijven kleven. Fouten kun je maken vanuit een drang tot profilering die getuigt van geestelijke onvolwassenheid. Dan wil je interessant doen terwijl je beter geinteresseerd in het leven kunt staan.

Wanneer je de stem van God niet hoort, niet ziet wat Hij op je pad legt, dan ligt het aan de eigen oordopjes in de oren, blinddoek op de ogen. Doe die uit, door alle prikkels en ruis te verwijderen, door je moderne blikvernauwing (wat ‘ik’ mij kan voorstellen) af te leggen, en God kan weer spreken tot je. Uiteindelijk heb je in dit leven niets te willen of kiezen, de belangrijkste opgave is God leren verstaan, Sola Gratia:

Ik heb de HEERE lief,
want Hij hoort mijn stem, mijn smeekbeden.

Want Hij neigt Zijn oor tot mij,
daarom zal ik Hem al mijn dagen aanroepen.

Banden van de dood hadden mij omvangen,
angsten van het graf hadden mij getroffen,
ik ondervond benauwdheid en verdriet.

Maar ik riep de Naam van de HEERE aan:
Och HEERE, bevrijd mijn ziel!

Vervolgens kan God’s licht dan door mensen schijnen die zich oprecht op hem afstemmen. Wij mochten dat nog afgelopen zondag bij vrienden ervaren die echt kinderen van God zijn. Dat wekt het verlangen op om ook zo te zijn voor anderen.

Dat verlangen kan je eerder behoeden uit impulsen te handelen, te veroordelen, meningen te ventileren die ondoordacht zijn. Niet voor niets hanteren Abdijen de stilte, want wat je mond uitgaat vervuilt je, niet wat er binnen komt:

Mijn ziel, keer terug tot uw rust,
want de HEERE is goed voor u geweest.

Ja, U, HEERE, hebt mijn ziel immers gered van de dood,
mijn ogen van tranen, mijn voet van struikelen.

Ik zal wandelen voor het aangezicht van de HEERE
in de landen der levenden.

Ik heb geloofd, daarom spreek ik.
Ík ben zeer verdrukt geweest.

Ík zei, in mijn haast:
Alle mensen zijn leugenaars.

In andere mensen kun je vroeg of laat enkel teleurgesteld raken. Het enige dat je dus kunt nastreven is zelf niet zo’n al te grote bron van teleurstelling zijn. Of die bron dempen wanneer je dat onverhoeds bent geweest. En ook in dat streven kun je niet te fanatiek zijn, God moet het werk doen.

Zoals je bij het zagen de zaag het werk moet laten doen.

Wat zal ik de HEERE vergelden
voor al Zijn weldaden, die Hij mij bewees?

Ik zal de beker van het heil heffen
en de Naam van de HEERE aanroepen.

Mijn geloften zal ik aan de HEERE nakomen,
nu, in de tegenwoordigheid van al Zijn volk.

Kostbaar is in de ogen van de HEERE
de dood van Zijn gunstelingen.

Och HEERE, voorzeker, ik ben Uw dienaar,
ik ben Uw dienaar, een zoon van Uw dienares;
U hebt mijn boeien losgemaakt.

Je wilt niet als God zijn, maar God in je leven laten zijn, dat je andere mensen zo uit de modder helpt tillen, wanneer ze af en toe iets van die glans van Zijn Licht in je mogen zien, bijvoorbeeld omdat je eerlijk wilt zijn over je status als wormenvoer, lul de behanger, zondaar. Bij mij hoeft niemand zich anders voor te doen.

Wees welkom, kom thuis, doe je masker af.

Je verlicht het lijden in de wereld door zelf mensen geen onnodig leed aan te doen, en dus door een dienende houding aan te nemen. Dat is een opdracht die nogal kan botsen met je karakter. Maar dat hoort bij Bijbels geloven, zie maar naar David. Kijk naar de naam ‘Israel’, worstelen met God.

Alleen zo raakt niet alleen je eigen geest bevrijd, ook andere mensen en je omgeving zijn daarvan gediend.

Dus moeten we hier ook dagelijks opnieuw weer die redelijke vingerwijzingen uit de Bijbel ter harte nemen, die je wel weet maar waarvan je zo eenvoudig af kunt dwalen. Dus veel sterkte en succes vandaag met het oefenen daarin. Open je hart, luister, kijk, word zoals God je bedoeld heeft, je kunt daar een sport van maken.