‘Midlife-crisis’ bestaat sinds 1965

Popularisatie van slagzin uit 1917

De slagzin ’40 is het nieuwe 20′ en ‘life begins at forty’ hebben een historische oorsprong in het post-christelijke Westen. Het idee dat het beste stuk leven bij 40 begint werd voor het eerst op Amerikaanse vrouwen losgelaten door een vrouw met de naam Theodore Parsons, die ‘Brain Culture through scientific body building’ (1912) publiceerde. Een fitnes-instructeur, die oefeningen geeft in houding, motoriek en gymnastiek om langer jong te blijven.

Nu standaard repertoire, meer bewegen en sporten om ook geestelijk fit te blijven, toen ‘vernieuwend’

Langer economiseerbaar
Haar werk werd door de Amerikaanse overheid gepopulariseerd in 1917, toen 1 miljoen mannen werden gemobiliseerd voor de Eerste Wereld Oorlog als het kanonnenvlees van jurist Eduard Mannes Baruch van The War Industries Board.

De vrouwen moesten niet het idee hebben dat ze eind dertig, begin veertig al opgebrand waren. Maar dat er nog een leven voor ze lag als te economiseren krachten die het land draaiend hielden, terwijl de mannen in de loopgraven van Europa prooi werden van het speeltuig van de wapenindustrie en hun financiers.

Dus als ze meer aan hun gezondheid werkten en zouden sporten, dan zou er nog genoeg vitaliteit in zitten om te helpen het thuisfront draaiend te houden.

Advertentie voor pillen tegen veroudering

De levensverwachting van mensen steeg afgelopen eeuw steeds verder, hoewel statistieken vertekenen (dat mensen gemiddeld veertig werden) omdat kindersterfte hoog was. Hoe dan ook: dankzij de welvaart van de industriele maatschappij, kwam er ruimte voor nieuwe leefpatronen.

De slagzin ‘life begins at forty’ werd in 1932 (dus in de economische crisisjaren) gepubliceerd met een (zelf)hulpboek van Walter Pitkin. Zijn argument is dat er dan met wat aandacht voor je (mentale) gezondheid nog 30 productieve jaren voor je liggen, dus dat je niet al je graf in kijkt vanaf je fysieke top rond je 35ste.

Enkele leerzame inzichten kun je krijgen via deze lezing van een psychiaterr voor de Royal Society. Die eert als eerste zijn onderzoeksfinanciers, en vervolgens gewoon zijn gezin, vrouw en kinderen waar hij als over de midlifer nog steeds stabiel bij is gebleven. Hij beveelt een psychiater aan bij mensen die willen scheiden, omdat dit meer aan hun mentale staat zou liggen dan een realistisch idee over toekomstperspectief.

De term Midlife Crisis werd door een psycho-analyst gelanceerd in 1965: Elliot Jaques in zijn publicatie ‘Death and the Midlife Crisis’ in The International Journal of Psycho-Analysis, werkzaam bij het Tavistock Institute on Human Relations. Hij omschreef dat punt echt als een crisis:

The compulsive attempts, in many men and women reaching middle age, to remain young, the hypochondriacal concern over health and appearance, the emergence of sexual promiscuity in order to prove youth and potency, the hollowness and lack of genuine enjoyment of life, and the frequency of religious concern, are familiar patterns. They are attempts at a race against time

Wat zong Ben Harper ook maar weer: dat hij niet zozeer bang voor sterven was als voor oud worden. Inleveren.

Kerngezonde paleo’s, veel bewegen en veel vlees in plaats van vegetarier zijn….

Race tegen de biologische klok
Toen in 1965 was de maatschappelijke context van hoe je het levensmidden invult al sterk veranderd ten opzichte van 1917. Het aandeel echtscheidingen vertienvoudigde, vaak zo rond midlife. En die verandering duurt eigenlijk tot de dag van vandaag voort. Mensen scheiden nu veel sneller van hun partner dan begin vorige eeuw, dat is juridisch ook eenvoudiger.

Dus heb je in mijn generatie hele cohorten mensen die ‘deeten’ met anderen die van de vorige man/vrouw af zijn. Dat schept ook eisen voor een verjongingsmarkt, want je moet weer baltsen, je anders voordoen. Mensen die gewoon stabiel in het huwelijk traden op zijn Urks (in hun twintigers) die blijft een heleboel gedoe bespaard.

Die hebben dan meer ruimte, aandacht en energie voor maatschappelijke zaken en succesvol nageslacht. Wie (weer) in de baltsfase zit leeft als adolescent en is meer met zichzelf bezig. Ben je daar niet mee bezig, een weldadige rust komt over je.

Afgelopen 5 a 10 jaar zijn we mentaal verder gegroeid, de rugzak werd enkel kleiner. Dat zie ik bij meer mannen om mij heen. Bij vrouwen van mijn generatie buiten een stabiele gezinssituatie zie je vaak juist het tegendeel. Daar speelt toch een stukje biologie een rol, omdat aantrekkelijkheid en vruchtbaarheid met elkaar verwant zijn.

Omgekeerd kun je van een Gender Paygap spreken. Je kunt als man een leeftijdsverschil overbruggen met geld. Wie veel geld/sociale status heeft kan meer leeftijdsverschil kopen. Omgekeerd zie je dat minder gauw.

Bij het Gruttte Pier standbeeld

Met mensen omgaan, geen bal aan
Ondergetekende heeft eigenlijk 20 jaar lang als overjarige student geleefd, voor spek en bonen, en zijn werk gebruikt om zo weinig mogelijk mee te hoeven doen met de maatschappij, terwijl je de krant/media voor je reislust laat betalen. Wat een zegen: Dat je geen baas hebt, en niet met ‘collega’s’ hoeft te werken, de horror. The goddamn social life it’s just pain dressed as fun, zong Iggy Pop al.

Met mensen omgaan is geen bal aan. Dat je met je roddelcollegae over de nieuwe gordijnen mag kletsen, huishoudelijke kleinzieligheden als hoofdtopic in plaats van De Grote Vragen. Koude Rillingen.

Als zelfstandige zonder perspectief (ZZP’er), zo’n ander vaak herhaald woordgrapje investeerde je in vrijheid, exploratie, kennis, studie. Het idee dat je echt zou moeten werken, dat schrikt nog steeds een beetje af.

Waarvoor eigenlijk, voor meer spullen? Ik heb alles al en woon in prachtig Friesland. Voor meer ‘sociale status’? Dat mensen die je eerst niet zagen staan plots om je geven, terwijl je buiten enkele getrouwen aan de meeste mensen ten diepste toch niks hebt.

En zij niet aan jou, want voor hoeveel mensen kun je nu werkelijk echt aandacht hebben, geven wat ze verdienen.

Kung Fu Panda

Vooralsnog deden we uitsluitend waar we zelf zin in hadden, en waartoe je door ‘heilige verontwaardiging’ gedreven werd. Dat je ‘fraude’ moet roepen als je fraude ziet omdat je anders zelf fraudeur bent. Ook dat concept heeft misschien wel een houdbaarheidsdatum. Maar om die gedachte nu een crisis te noemen. Dat woord lijdt met al die uit context gerukte crises van stikstof en klimaat tot de opgesekste griep (de corona-psychose) toch al aan inflatie.

Dus in zekere zin kan voor een man het leven daadwerkelijk na je veertigste meer gestalte krijgen. Je bent minder met ‘jezelf’ bezig en kunt je aandacht meer op de buitenwereld richten. Hier zou ik wel van een crisis willen spreken, die ons nu omsluit: de grootste beschavingscrisis in het Westen sinds 1933, 1917 en 1789.

Met ‘De Leugen’ als Het Nieuwe Normaal, een postchristelijk totalitair systeem dat de menselijkheid op het menu heeft gezet, een tijd van apocalyptische proporties, toegedekt met geleende welvaart op de pof.

Dus je hebt al je ‘kung fu’ nodig om overeind te kunnen blijven in de totalitaire storm van staatsagressie die op ons af komt. En kunt dan geen ballast gebruiken. Wel kun je eens een andere strategie overwegen, die je meer effectief maakt in wat je doet. Zo’n Tucker Carlson heeft bij Fox News standaard meer dan 1 miljoen kijkers.

Zie het dan praktisch, in plaats van idealistisch. Het is beter om 1 miljoen kijkers te hebben dan 100 duizend, en beter om 100 duizend te hebben dan 10 duizend (zoals gemiddeld bij mijn geOH bij BT Studio).

Een ander praktisch vraagstuk: Waar kun je als ‘ultra-conservatief’ nog terecht als de totalitair liberalen met hun regenboogvlagjes hier steeds agressiever worden, wanneer zijn hun medische apartheidsstaat inrichten, wanneer iedereen die zich niet met experimentele gentherapie inspoot een gele ster/polsbandje (bij Amerikaanse voetballers) moet dragen?

In Hongarije?

Viktor Orban hint naar die optie, dat conservatieven uit West Europa naar Midden Europa zullen vluchten. En David Engels lijkt ook al in die richting te hebben gekozen door in Poznan te gaan doceren. Maar behalve Goulash kennen we niks Hongaars. Liever verover je Friesland terug op het internationaal socialisme met haar totalitaire ‘tolerantie’ (het recht op de langste tenen in plaats van ‘incasseringsvermogen’).

Voor sommige mensen was het anderhalf jaar wachten

Het jachtseizoen op de laatste vrije geesten is geopend door hun leugenachtige corrupte overheid. Wij zullen stand moeten houden. Mijn Meisterwerk ‘Liever dood dan slaaf’  dat oktober uitkomt zou een basis kunnen zijn, je kunt dat al voor bestellen bij Uitgeverij de Blauwe Tijger. Als dat boek uitkomt heb ik op fotografisch en wetenschapsjournalistiek vlak precies bereikt wat ik als veertiger wilde.

Dus zo slecht hebben we het niet gedaan. It koe minder. Hoe denken de veertigers onder de lezers er over, hoe ZIJ het zelf hebben gedaan? Laat het maar in de comments zien!

3 Replies to “‘Midlife-crisis’ bestaat sinds 1965”

  1. 22jaar, net wakker elke dag studerende sinds. Christen geworden. Ik kijk op naar je Rypke. Ik kijk uit naar het dikke boek! Hoop in de toekomst veel mensen te kunnen informeren en helpen zoals jij nu doet. En onafhankelijk..

    1. Ook ik kijk uit naar het boek van Rypke en ben daarvoor wat geld opzij aan het leggen .Nog een klein leesklusje kan ik jou aanbevelen als ik zo vrij mag zijn. Het boek van Bernard Lievegoed- De levensloop van de mens.
      Nog bedankt voor je opbeurende zinnetje.
      Ennuh uit ervaring..22 is leuk 30 ook 40 speciaal en alles wat daarna komt ook.
      carpe diem. Ook in deze kl… tijd ( sorry).

  2. Een midlifecrisis rond de veertigste heb ik nooit gehad. Waarschijnlijk omdat ik nooit vrienden heb, maar een handje vol mensen waar ik heel zuinig op ben en zij op mij.
    Pas na mijn 50ste ben ik in het leven tot een absoluut nulpunt terecht gekomen vanwege de zoveelste crisis die mij werd opgedrongen door staatsbemoeienis en het bankwezen. Achteraf was deze periode meest effectief om inzicht te krijgen tot de werkelijke betekenis van het leven. Ik voel mij nu mens als nooit te voren.

    Eigenlijk was Grutte Pier een beetje de Klaus Schwab van zijn tijd. Problemen rond de midlifecrisis loste hij heel snel op door er een endlifecrisis van te maken. Het deed maar heeeeel even zeer ‘and then you wood be happy’.-)

Laat een reactie achter aan mathilda Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *