Het fondsenwervende marketingbedrijf Waddenvereniging stapte afgelopen week –aldus de eigen website– met andere fondsenwervende subsidiebedrijven (Wereldnatuurfonds) uit de probleemindustrie (het Goede Doel) naar de rechter om gaswinning te blokkeren in de Noordzee.

Hun stap naar de rechter is opmerkelijk, omdat ze tegelijk de industrialisatie van die Noordzee met windturbines voorstaan. Door die lobby (Gemini 1 en 2 boven Schiermonnikoog) komen omvangrijke stroomkabels dwars door het Wad te liggen, volgens een kabinetsbesluit uit 2021.

Ook tegen kabels, maar wel voor meer molens die deze kabels noodzaken
Zodra de gevolgen van de Waddenvereniging hun eigen lobby weerslag krijgen op de natuur- die zij zeggen te beschermen- dan gaan ze ook weer in protest.

Want tegelijk houdt de Waddenvereniging voor de buhne nu een actie om de voorgenomen legging van mogelijk vier stroomkabels door het Wad niet over Schiermonnikoog, maar via de Eems-vaargeul te leggen. Zij steunden immers zowel het Energieakkoord (windturbines, biomassacentrales) als het ‘Klimaatakkoord’, waarmee het gehele buitengebied geindustrialiseerd wordt.

Wanneer die lobby niet succesvol is, dan kunnen ze ook weer de handen in onschuld wassen en fondsen/subsidies blijven werven. Want alle protestacties dienen namelijk uitsluitend voor exposure en dus geldwerving:

Met andere clubs maken ze ook reclame voor ‘Dark Sky Wadden’, als gesubsidieerde toerismemakelaar met de publiek-private lobby van Programma Rijke Waddenzee. Het gehele Wad zou in het donker moeten.

Maar dat die ‘dark sky’ verdween dankzij Windpark Fryslan, 89 rode zwaailichten pal in PKB-gebied Waddenzee laten ze onvermeld. Sterker nog, met hun steun aan het SER Energieakkoord is de Waddenvereninging met andere ngo’s medeverantwoordelijk voor dit industriepark in vogeltrekgebied. (Natura 2000)

En als het aan de Waddenvereniging ligt wordt het hele Waddengebied 1 groot windmolenindustrieterrein, zoals de Green Deal van hun politiek geestverwant Frans Timmermans (PvdA) dat voorstaat. Want ze schrijven in hun persbericht van 28 september:

Het aanboren van nieuwe velden is geen oplossing voor een acute energiecrisis. Het kan nog 2 a 3 jaar duren voordat het gas daadwerkelijk boven de grond is, en zorgt dus niet voor een grotere beschikbaarheid van gas in de komende winter. Zou het niet veel logischer zijn om de grote hoeveelheden geld in diezelfde periode te investeren in duurzame energie?

Dus nog meer windturbines in vogelgebied. Of zonnefarms in de duinen, zoals op defensieterrein op Vlieland gebeurde.

En wat is ‘duurzame’ energie? Een windturbine is na 15/20 jaar ook uitgedraaid en dan is het afval. Bovendien moet je meer gas winnen als backupbrandstof (gascentrales) bij omvangrijke windfarms, die weersafhankelijke wiebelstroom leveren.

Ironisch genoeg draagt de milieubeweging met haar campages (bv tegen kernenergie) dus bij aan de druk om meer gas te winnen. Er is 1 logische consistentie in de campagnes van de Waddenvereniging: ze roepen datgene wat politiek en financieel goed uitkomt.

Ledenwervingacties verkocht als natuurbescherming
Wij ontmaskerden dit marketingbedrijf eerder als pseudo-natuurbeschermingsclub, dat iedere reclamecampagne voor fondsenwerving verkoopt als ‘voor de doelstelling’. Geld innen is dus de hoofddoelstelling. Ook omvangrijke ledenwerfacties schuiven ze met wat creatief taalgebruik onder de post ‘natuurbescherming’/doelstelling, zodat ze op papier aan het CBF-keurmerk voldoen. (maximaal 25% wervingskosten)

Die praktijk startten ze onder de van het WNF afkomstige Arjan Berkhuysen als directeur. Die truuk zal hij bij het WNF hebben opgepikt, zo liet ik al zien in mijn analyse voor oa de Telegraaf/1Vandaag/RTL Nieuws na mijn onderzoek ‘Het Wereldbestuurfonds’ (2012) over deze groene geldmachine.

Zo werd Berkhuysens poging om 50 duizend leden te werven ingepakt (‘naar 50 duizend ambassadeurs’) als ‘voor de doelstelling.’ Oftewel: ledenwerving is ‘doelstelling’, dat heet zelfs natuurbescherming. Het ledental bleef echter verder dalen van 40 duizend afgelopen decennium terug tot 31 duizend nu. (zie bestuursverslag 2021)

Behalve een handvol oude geitenbreiers en wat linkse meisjes die ‘sustainable earth systems studies’ studeren (dure huisvrouw worden, die in deeltijd bij de overheid werkt) is er niemand nog lid.

Dat ze opnieuw creatief met taal omgaan om ledenwervings- en donateursacties als ‘natuurbescherming’ te kunnen alloceren, kun je ook opnieuw zien in het jaarverslag van 2021. Alle zogenaamd aan ‘doelstellingen’ besteedde gelden, zijn fondsenwervingsacties waarin ze je meer geld pogen af te troggelen of donateur te worden.

Zo ook ‘liefde de Wadden’: dat is een ledenwervingsactie met een campagnewebsite ‘ikbenopdewadden‘…

De Waddenvereniging wil namelijk tegelijk ook een gesubsidieerde toerisme-makelaar zijn en concurrent van ondernemingen van eilanders. Mensen op het Wad laten trouwen is dan ook ‘doelstelling’/natuurbescherming, dat noemden ze dan ‘mensen betrekken bij het Wad’, net als reclamestickers voor de Waddenvereniging op bussen van Connexxion.

Liefde voor de Wadden is en fondsenverwervingsactie om het tanende ledental te keren. Dat toont het bestuursverslag zelf (blz 27) Zoals acties tegen gaswinning ook ledenwervingsacties zijn. Maar de omvangrijke besteding betaalt zich uit in 1500 nieuwe donateurs/leden, tegen 1400 opzeggers, meest door vergrijzing en overlijden.

Dit wordt uitgelegd als ‘besteed aan doelstelling, waar je na drukken op ‘ja ik wil’ naar de geldpagina geleid wordt… Wie een donatie doet, ziet zichzelf bijgeschreven als ‘lid’/donateur.

Kelderende ledentallen, hogere inkomsten (van oa overheid)
Deze ‘maatschappelijke organisaties’ (ngo’s) vertegenwoordigen dus niet meer zozeer hun leden of de maatschappij. Ze vertegenwoordigen (delen van) de overheid (subsidies) en de Postcode Loterij. De Vereniging tot behoud van de Waddenvereniging verliest al jaren in recordtempo leden, bijna 10 duizend in tien jaar, dus een kwart.

En die fondsenclub probeert dat verlies te compenseren door de definitie van ‘lid’/donateur te vervagen.

Dat doet Natuurmonumenten ook. Eerder was een lid iemand die gewoon ieder jaar z’n abonnement betaalde. Maar Bjorn van den Boom van Natuurmonumenten versleutelde de term ‘lid’ en ‘donateur’ zodat zelfs kinderleden (van ouders die al lid zijn) tot volwaardig lid werden verheven. Daarmee kon hij de massale leegloop van Natuurmonumenten plots in ledenwinst ombuigen.

Zo -en met massieve staatsbijdragen en de Postcode Loterij- verhullen deze clubs hun in sneltreinvaart tanende aanhang.

Niet alleen sjoemelen deze clubs dus met jaarcijfers om donateurswerving uit te leggen als ‘natuurbescherming’, ook sjoemelen ze met data om een continue noodtoestand van het Wad te kunnen verkopen. Wat overigens eerder een aanklacht tegen de Waddenvereniging zou zijn.

Als het nog nooit zo slecht ging met die ‘kwetsbare’ Waddenzee, wat heeft de Waddenvereniging dan in meer dan vijftig jaar gedaan met alle honderden miljoenen euro’s subsidie, loterijgelden en donateursgelden?

Behalve zichzelf in stand houden…

Frisia terug naar de Friezen
De Vereniging tot behoud van de Waddenvereniging is kortom over datum, en had zichzelf allang moeten opheffen. Wij beginnen liever een andere vereniging, Frijsia, de Vereniging tot behoud en uitbreiding van Groot Friesland. Uiteindelijk is de term ‘Werelderfgoed Waddenzee’ niet politiek neutraal. Het betekent een internationale coup op het getijdengebied dat al duizenden jaren door de Friezen is bewoond van Texel tot Denemarken.

De eilanden Sylt (DE) en Romo (DK) zijn ook Friese eilanden.

Door Frisia het ‘Waddengebied’ te noemen, maak je er echter geen door de rechtmatige historische aanwezigen, door Friezen en eilanders bewoond, beheerd, geoogst en bewerkt land van en zeegebied dat sinds mensenheugenis is bevist. Maar een ecotype/onderzoeks-aquarium waar die mens slechts bezoeker mag zijn, iets dat er ”eigenlijk’ niet hoort te zijn.

Zoals bij de Amerikanen onder de Wilderness Act, ‘where man is but a visitor who does not remain’.

De rechtmatige traditionele bewoners en gebruikers, belanden door deze coup onder een bestuur (Arno Brok en kornuiten) – hier Waddenoligarchie genoemd- van niet gekozen organisaties (ngo’s), ecologenclubs (NIOZ, RUG, Wageningen UR) en trilateraal overleg van academici en ambtenarij. Die privatiseren/onteigenen het leefgebied van mensen op basis van ecologische doelstellingen.

Die onteigeningsoperatie vindt mondiaal plaats en heeft een naam sinds 1992. Dat is de Agenda 21 van de Verenigde Naties (met 2030 Agenda als tussenstop)

Meten met twee klimaten
Die doelstellingen voor het Waddengebied in 2050 komen door gesjoemel/kersenplukken van wetenschap tot stand. Daartoe selecteert de ambtenarij ecologen voor hun ‘gegevensautoriteit beheer Waddenzee’ (met daarin de private stichting Natuurmonumenten op de stoel van de overheid) die het met integriteit en waarheidsvinding niet zo nauw nemen.

Dat je samen met je vrienden van D66 in de Tweede Kamer (toen Stientje, die heeft nu een baantje bij World Resources Institute) bijvoorbeeld alarm slaat over ‘de visstand’ (aanwas jonge vis),. Maar dat je niets wilt zeggen over de ge-explodeerde populatie zeehonden. Of de sinds de jaren ’80 gedaalde vruchtbaarheid van het water (lage N:P-ratio kustgebied van soms wel 100:1 terwijl optimum rond 18:1 ligt).

Je slaat alleen alarm over zaken, die toch al op het menu staan van de beleidsbureaucratie, zoals de boeren pesten en vissertje pesten, inkrimpen tot ze gesubsidieerde folklore zijn, en geen sociaal-economische dragers van betekenis voor het kustgebied. (zo werkt de Agenda 21 mondiaal, zie ook Mathilde Jounot haar films over de vernietiging van vissersgemeenschappen doo Green inc.)

Maar andere invloeden die je politiek slecht verkoopt laat je ongemoeid. Terwijl zeehondenvraat volgens een onder de pet gehouden studie door oa Imares-ecologen wel 45- 60 procent van de jaarlijkse aanwas van visbestanden op peuzelen kan. Vijf kilo per hond per dag, maal tienduizend.

En dan hebben ze de ge-explodeerde populatie bruinvissen nog niet meegeteld, die zich een weg in de vis vreten. In plaats daarvan geven ze de vissers de schuld, en ze werven zo fondsen voor de Vismigratierivier (Arjan Berkhuysen). En natuurlijk altijd voor ‘meer onderzoek’ van hun strijdmakkers bij NIOZ/Wageningen UR/RUG.

Alsof een gebrek aan vismigratie die visstand zou hebben benadeeld. Dit mondiaal gezien duurste aalscholverrestaurant ooit, wordt nu afgebouwd in de Nieuwe Afsluitdijk. De begroting was geraamd op 60 miljoen euro. Maar je neemt er vergif op in dat een gat door zo’n dijk met stormvloedkering een veelvoud zal kosten. En wie zal dat betalen?

Het enige dat dit groene volkje interesseert: Geld geld geld geld geld geld. En baantjes uit de subsidieruif.

Maar ja, aan de andere kant: je hebt zelf ook geld nodig als schrijver, blogger en journalist. Het kan ook bij ondergetekende gebeuren, dat hij al fondsenwervend in een positie belandt waar hij een dejavu krijgt. Verrek, ben ik geworden wat ik mijn leven heb bestreden?

Misschien is het bij deze mensen ook zo gegaan. Dan hebben ze een hypotheek, kindjes, het geld stroomt binnen. En dan denken ze: ach, laten we nog een nieuwe campagne lanceren ‘Waddenzee gedoemd door DE klimaatverandering, het was nog nooit zo erg, geef nu geld’…

In plaats van het meest logische te doen: zichzelf opheffen. Je pest wat vissertjes weg vanwege ‘bodemberoering’, terwijl de rijksoverheid geld binnen patst met tientallen miljoenen kuubs zandwinning. Misschien is medelijden dus wel het beste dat je met de Waddenvereniging kunt hebben. Je zult maar zo diep zinken…