Rijkswaterstaat belang bij proces milieuclubs-garnalenvissers

De stormachtige opkomst van Ensis: Bron CVO-rapport 19.010 Schelpdierbestanden in de Nederlandse Kustzone 2019, Troost et al

Opinies van een groep gekleurde ‘deskundigen’ in een Memo van de Waddenacademie (13 januari 2023), worden nu door 15 milieuclubs – waaronder Natuurmonumenten -ingezet, om via de rechter de garnalenvisserij te verbieden in Natura 2000-gebieden, waaronder de gehele Waddenzee.

Die clubs willen nu- mede met beroep op die theorie de gedoogconstructie ( 9 maanden doorvissen tot juridisch kloppende vergunning is geregeld) van tafel.

De aan Natuurmonumenten gelieerde ‘deskundigen’- tevens belanghebbenden- Tjisse van der Heide en Han Olff, laten zich door Rob Buiter (De Levende Natuur, lobbykrant natuurherstel-industrie) als ‘experts’ interviewen voor de Waddenacademie in die position paper (13 januari)

De opinies daaruit werden door Rijkswaterstaat ingebracht als discussiestuk op een door het LNV-Ministerie ingelaste spoedvergadering op 20 januari bij Natuurmonumenten. Rijkswaterstaat heeft belang bij die beschuldigingen, omdat dit afleidt van de eigen invloed door zandwinning en suppleties.

Na storm spoelen de dode mesheften aan.

‘Significant’, Rijkswaterstaat al op juridische toer
Op 20 januari hield het LNV-Ministerie een spoedoverleg, notabene op het nieuwe kantoor van Natuurmonumenten in Amersfoort. Rijkswaterstaat heeft belang bij het beschuldigen van vissers, zodat hun zand/strandsuppleties buiten beeld blijven. Natuurmonumenten en ecologen cashen miljoenen euro’s Waddenfondsgeld voor onderzoeksgeld en ‘natuurherstel’

Rijkswaterstaat opende dat spoedoverleg afgelopen vrijdag meteen met de mededeling dat ‘bodemverstoring door garnalenvisserij significant aanwezig is’… Die term significant is geen wetenschappelijke maar juridische term, nodig om met beroep op de Habitatrichtlijn vissers van het Wad te procederen. In de positiepaper van de Waddenacacemie komt die term 19 keer voor op 14 pagina’s.

Rijkswaterstaat heeft een redelijk belang bij het laten beschuldigen van vissers door academische eco-activisten die zich profileren als ‘wetenschappers’ en de Waddenacademie. Dat was al zo bij het VIBEG-proces in 2011/12: Zandwinning en zandsuppleties moeten buiten beeld blijven, dus wijs je naar vissers als schuldige. We zien ook dat baggerkoning Boskalis de grootsponsor is van een anti-visserijclub, Stichting de Noordzee.

Ecologen als Olff en Van der Heide hebben vooral financieel belang, omdat ze miljoenen euro’s verdienen aan ‘meer onderzoek’ en hun vrienden van Natuurmonumenten bij projecten voor ‘natuurherstel’. Zo vangt 1 onderzoekscoordinator voor hun Waddenmozaiek in vier jaar tijd, voor een parttime baan een half miljoen euro.

Het gaat hier in geen enkel geval om effectieve natuurbescherming, het gaat ecologen als Olff, Van der Heide, Piersma cs uitsluitend om politiek, eigen carrieres en geld.

…de meeuwen en scholeksters doen zich in de branding te goed aan het losgeweekte vlees van de dode mesheften

Mijn Ensis-theorie, een Deja Vu
De argumenten in de position paper, komen erg bekend voor, omdat de ‘Ensis -vervangings-theorie’ door mij al werd geopperd bij de procedures rond VIBEG (sluiting visgebied Noordzeekustzone) in 2012. Die heb ik bedacht als adviseur voor de garnalenvissers (we procedeerden tot bij de Raad van State), gewoon omdat het biologische common sense is. Die theorie had ik natuurlijk gewoon moeten publiceren in een wetenschappelijk tijdschrift.

En niet uitgebreid ventileren op het toen veel door Imares en NIOZ gelezen blog Climategate.

In het kort: verander de bodemstructuur, bijvoorbeeld door zandwinning en suppleties, dan begunstig je andere schelpdieren. Die theorie kun je ook tegen garnalenvisserij inzetten, en dat is wat de Waddenacademie nu doet in de woorden van wetenschapsjournalist Rob Buiter, hoofdredacteur van de krant van de natuurontwikkel-industrie, De Levende Natuur. Als die wetenschapsjournalist dit wel mag beweren, waarom ik dan niet?

Ik was er tien jaar eerder mee.

Ensis, dat zijn Amerikaanse zwaardschedes (mesheften), schelpdieren die tegen hogere dynamiek zijn bestand en die zich sneller kunnen ingraven en herstellen dan bijvoorbeeld Spisula. (Halfgeknotte strandschelp)Ecoactivisten en hun vrienden van Imares (nu Wageningen UR) als Mardik Leopold beweerden toen, dat de zwarte zee-eend zou zijn afgenomen langs de kust, door visserij de schuld te geven. Hun bewering was, dat er geen genoeg Spisula-schelpen waren, en zonder daar bewijs voor aan te halen schoven zij dat vermoeden in visserijschoenen.

Mossel en kokkelbank Westelijke Waddenzee in 2016, historisch goede zaadval sinds 1992

‘Laat zien dat effect NIET zo groot is’
Wanneer je – bijvoorbeeld door sterk toenemende zand/strandsuppleties door Rijkswaterstaat- een andere zeebodemstructuur krijgt en bestaande schelpenbanken bedelft, dan zal Ensis bevoordeeld kunnen worden boven soorten die minder snel ingraven en herstellen, zoals Spisula. Die bewering leidde vervolgens tot sluiting van de visgebieden in de Noordzeekustzone.

Omdat ecologen en overheid de bewijslast mogen omkeren, staan vissers dan met 10 nul achter. Ze zijn steeds schuldig door verdenking. Zie ook hoe Tjisse van der Heide zich in die terminologie uit:

Garnalenvisserij heeft van alle bodemberoerende visserij het lichtste tuig. OMDAT NIET KAN WORDEN UITGESLOTEN DAT…

En verderop, zie je dat de aanklager je schuld niet moet bewijzen, maar de aangeklaagde zijn onschuld:

Beroering van de bodem, zelfs met een relatief licht garnalentuig heeft per definitie een negatief effect op de vestiging van nieuwe mosselbanken, vooral ook omdat garnalenvisserij niet alleen beperkt is tot de diepe geulen, maar ook de randen van de geulen beroert, waar deze over gaan in wadplaten (Fig. 1,2).

Het is daarmee aan de aanvragers van een vergunning om te laten zien dat dit effect niet zó groot is dat de garnalenvisserij de herstelopgave van mosselbanken in de Waddenzee in de weg staat.

Nog meer duur onderzoek om je onschuld bij verdenking te bewijzen, waar Ingrid Tulp van Wageningen UR weer voor jaren zoet mee is.

Mosselzaad en oesterbanken tussen Ameland en Schier, precies het traject van de stroomkabels

Passende beoordeling aanvechten met ‘interpretaties’
Geen wonder dat Rijkswaterstaat dus deze ‘position paper’ van de Waddenacademie forceert. Zij hebben er belang bij, dat niet hun eigen bodemberoering met strandsuppleties van tientallen miljoenen kuubs (en vertroebeling van water), maar die van visserij in de beklaagdenbank staat. Dat deden ze toen bij VIBEG ook al, ze waren de financiers van de studie van Leopold.

En nu gebruiken Waddenacademie, Rijkswaterstaat en milieuclubs precies de door mij al in 2012 geopperde Ensis-vervangingstheorie. Echter nu om de visserij in een kwaad daglicht te plaatsen. We lezen onder het kopje ‘invasieve exoot’ (blz 4):

De auteurs van de Passende Beoordeling concluderen evenwel dat dit slechts in een beperkt deel van de experimenten van Tulp et al. werd gezien. Zij beoordelen dit risico daarmee als verwaarloosbaar.

Dit bestrijden de geraadpleegde deskundigen. Tulp et al. (2020) leveren op zijn minst een duidelijke indicatie dat een invasieve exoot (Ensis) profiteert van de gaten die kort na het bevissen met een garnalentuig in het bodemecosysteem vallen.

De auteurs benoemen dit ook expliciet: “We interpret the observed response in Ensis leei as […] a fishery-related mechanism that adds to the understanding of the potential effect of shrimp fisheries”.

Dit is een duidelijk signaal van een ongewenst effect van de garnalenvisserij: bevoordeling van een invasieve exoot, waarmee ook op dit aspect niet gezegd kan worden dat de Passende Beoordeling redelijke wetenschappelijke twijfel over significante gevolgen uitsluit.

Een voor vele levende wezens op het Wad, waaronder zeeeenden gunstige toevoeging, Ensis (mesheften) wordt hier nu geframed als ‘invasieve exoot’, iets dat schade geeft. Terwijl Olff en Van der Heide met onderzoeksmiljoenen binnenliepen op onderzoek naar ‘biobouwers’, waar de invasieve Japanse oester plots een belangrijke riffunctie krijgt toebedeeld.

Hier zien we dat de auteurs al direct overgaan tot juridische taal volgens Kafka’s ‘schuld door verdenking’.

Lobby-collectief PRW zit bij Rijkswaterstaat op kantoor. Iedereen verantwoordelijk = niemand verantwoordelijk

Historie van de Waddenoligarchie
Voor de niet-geinformeerde toeschouwer die de moderne historie van de Waddenzee haar belanghebbenden niet kent, zal ontgaan welk politiek steekspel hier plaatsvindt. Daarom even wat context, omdat je dan snapt hoe een oligarchie van ambtenarij, academie-activisten en milieuclubs al dik 20 jaar het beleid naar haar hand zet. Om daar vervolgens met vele miljoenen euro’s Waddenfondsgeld en subsidies van te profiteren.

Volg dus het (onderzoeks)geld en de poppetjes.

Tjisse van der Heide is de pupil van ecoloog Theunis Piersma. Piersma verdampte in zijn carrière miljoenen euro’s (publiek) geld voor onderzoek, dat bij nadere review onwaar/onbewezen bleek, maar niettemin gebruikt kon worden voor juridisch activisme. Zoals de bewering dat er lange termijneffecten – tot wel acht jaar- van mechanische kokkelvisserij op de Wadbodem waren aangetoond.

Die bewering publiceerde Piersma in het Journal of Applied Ecology in 2001. Dat via zijn publicatie tot ‘de wetenschap’ verheven argument werd toen bij de Raad van State een belangrijk middel, om met beroep op de Habitatrichtlijn (artikel 6 lid 3, zelfde artikel als bij het stikstofarrest) het Kokkelarrest te forceren.

Plots waren er ‘significante gevolgen’ op papier ontstaan, en dan kom je in juridisch vaarwater. Dat Rijkswaterstaat die term bezigt, geeft al aan dat zij samen met de Waddenacademie en de Beheerautoriteit (wiens directrice overstapte naar de Waddenvereniging) vissers wil wegprocederen.

Data weglaten die je niet uitkomen = Theunis P.

Kokkelarrest, straks garnalenarrest?
Het Kokkelarrest (verbod op kokkelvisserij door Raad van State) werd gewonnen door de actieclub Wilde Kokkels, met daarin anti-kraakkapitalist Lenze Hofstee. En de vrouw van Piersma, Petra de Goeij, het lepelaarmeisje van het NIOZ. Die actiegroep heet nu Stichting WAD, en is 1 van de 15 fondsenwervende stichtingen die de garnalenvisserij nu met procedures belaagt.

Die juridische actie had tot gevolg dat de Waddenacademie ontstond, en er kwam een Waddenfonds van 800 miljoen euro, geld afkomstig van de waddengasboringen. De Kokkelvisserij werd weggekocht voor 130 miljoen euro Waddenfondsgeld, en de rest ging naar subsidieprojecten voor milieuclubs en tientallen onderzoeksmiljoenen voor de Waddenacademie en mensen als Piersma/Olff.

Wat echter bleek in een nieuwe studie in het Journal of Sea Research in 2018, Piersma kwam tot zijn conclusie door te kersenplukken in data. Een wetenschappelijke doodzonde:

Unfortunately, they did not estimate bivalve recruitment in the cockle-fished area in the year immediately following the fishing year (1988).

In all 3 species, the first year with a high recruitment success in the fished area occurred in 1991, i.e. almost 3 years after the fishery took place. In cockles this recruitment was then even higher than in the adjacent areas. We think that their conclusion that it takes some 8 years before recruitment reaches its pre-fishing level might be unfounded:

this suggestion for a slow recovery stems from a comparison of recruitments in 1992-1994 with those in 1996-1998 in fished and non fished areas. Without stating a reason, Piersma et al. omitted data from 1989 to 1991 (including high recruitments in 1991) and from 1995 (with extremely low recruitments).

Het Kokkelarrest 2004

Bij een functionerende wetenschap, zou Piersma daar op aangesproken worden. Maar bij ecologen met hun lage waarheidsstandaarden, zie je dat ze een oogje dichtknijpen als je in ‘het goede kamp’ zit. Je ziet dus dat het bij ecologen- traditioneel verweven met de groene subsidie-industrie- er ook om draait belastend materiaal te vergaren voor juridische strijd, zodat ze hun vriendjes bevoordelen.

Kokkelarrest 2004: ‘langdurige gevolgen’ die Piersma had gefabriceerd, ook ‘bodemberoering’

Een vergelijkbare strategie – een tandem tussen ecologen-academici en juridisch activisten- werd tegen de mosselvisserij gebruikt, die in 2008 moesten stoppen dankzij procedures van Waddenvereniging/Vogelbescherming. Tenzij ze gingen ‘verduurzamen’, tegen hoge kosten een visserijpraktijk met lagere inkomsten installeren. Vervolgens staat al jaren de garnalenvisserij op het menu van deze door de overheid op de been gehouden groene lobby.

Plots mag je wel gigastroomkabels dwars door de Waddenzee leggen voor een met 4 miljard euro publiek geld gesponsorde windfarm Gemini

Het is mijn fout geweest, dat ik die Ensis-vervangingstheorie niet publiceerde in een ecologenblad. Nu lopen zij er dus mee weg, en gebruiken ze dat vervangings-mechanisme als beschuldiging tegen garnalenvissers. Terwijl je dat argument veel beter tegen een (mogelijk) veel grotere invloed zou kunnen inzetten. Zoals die van zandwinning en zandsuppletie. Of van die enorme windmolenkabels dwars door dat ‘kwetsbare’ Waddengebied

4 Replies to “Rijkswaterstaat belang bij proces milieuclubs-garnalenvissers”

  1. Wederom laat deze waarheid zien, hoe verknipt het Rechtssysteem in elkaar zit.
    Zogenaamde rechters (-vervangers) nemen de papieren meningen van andere ambtenaren en ‘deskundigen’ voor waarheid aan. Dat moeten ze ook, omdat ze allen trouw aan dezelfde “pet” (Kroon) hebben gezworen. Al is het maar vanwege hun maandelijkse girale belediging.
    Waarheidsvinding is redundant geworden, als het politieke doel wordt gehaald.
    Hoezo trias politica?
    Misschien heeft “ze great gezet” een gunstig effect, wanneer deze corrupte mensen zelf om voedsel moeten gaan zoeken, bij gebrek aan een betalingsmiddel van waarde.
    Het wordt ‘fuge in terrore ab chao’, de chaos die zij zelf creëren.
    Spijt komt altijd achteraf.

Laat een reactie achter aan jurie Post Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *