Vroeger wilde ik boswachter worden. Het ware geluk lag (en ligt nog) altijd tussen de vogeltjes in de natuur. Zoals die keer dat een smelleken vlak boven mij alarmeerde in de Schotse Highlands, of die steenarend in Kroatie die een knipoog gaf, het jonge haasje op een voorjaarsochtend dat je in een Fries weiland vond, of de slechtvalken in Haarlem, als vliegende ferrari’s boven de Sint Bavo. Eventueel met een stukje horeca na afloop.

Maar je rolt de journalistiek in via een bijbaantje als (muziek)redacteur bij de Gelderlander, Editie Ede/Wageningen als gesjeesde ecofundamentalist, en dan hang je. Ten diepste ben je een orthodoxe boslim gebleven, die het contact met Homo nonsapiens nederlandensis graag beperkt tot enkele getrouwen met een goede mentaliteit, je geliefde en verder is iedereen op afspraak welkom met een goed idee of iemand iets moois maken kan, en die niet al te dom is zodat het aangenaam converseren is.

Waarom? Kijk enkel naar ‘het nieuws’, waarvoor ik in mijn professie warm zou moeten lopen. Wat is dat ook, ‘het nieuws’, behalve weer het zoveelste potje gezeik van mensen die je het liefste op afstand zou houden?

Voor journalistiek moet je steeds in contact treden met mensen, voor een spelletje Mens Erger je Wel, tot het punt ‘was ik maar boswachter geworden’,

De meeste mensen deugen niet. Juist de mensen die dat van zichzelf door hebben, die kunnen het meest eerlijk zijn, je kunt daar snel mee terzake komen. Maar de wereld wemelt van mensen die ten onrechte een positief zelfbeeld handhaven. Dat dogma regeert ook de freudiaanse kwakdokterij, dat een positief zelfbeeld belangrijk is, terwijl een laag zelfbeeld bij veel mensen van realisme zou getuigen.

Maar juist de ergsten hebben dat bij zichzelf niet door, of daar geen last van. Dus zelfvertrouwen is dan een gebrek aan realiteitszin, eigenlijk een psychose en helemaal niet iets gezonds. In de klassieke tijd was een gezond mens iemand die moreel functioneert, niet iemand die met rozige gevoelens zichzelf etaleert.

Ja er bestaan uitzonderingen op de regel die het Goede Ware en Schone zijn toegedaan, die iets maken of bedenken dat je blij maakt in dit aardse tranendal. Kijk naar een schilder als Ewoud de Groot, die de natuur mooier afbeeldt dan Zij zelf is. Of naar normale mensen die gewoon voedsel maken of oogsten, dat we lekker opsmikkelen kunnen, mensen met eerbare beroepen. Of naar mensen die gebouwen maakten, die ook na eeuwen nog iets aan het landschap toevoegen. In plaats van al die lelijke blokkendozen van de moderniteit, seculier ( = binnen 1 mensenleven), gebouwd op terugverdientijd in dit leven.

Of het dieptepunt, de Groene Leugen, zodat het ‘groen’ heet wanneer je het gehele buitengebied tot industrieterrein verbouwt, zoals Vattenfall doet. Hoe kun je zo leugenachtig zijn en je daar niet voor schamen…

Het motto van de Club van 10 miljoen luidt “Meer mens met minder mensen”. Het Rutte-regime wil naar 19-20 miljoen in 2035. Je kunt vaak geen natuurgebied in Nederland in, of het is al platgelopen door hordes recreanten, die dan hun hond in een plastic zakje laten kakken dat ze vervolgens naast het bospad leggen. Had $%^&*!!! die hond dan gewoon zijn biologisch verteerbare kakje in de berm laten doen.

Of er zijn ‘natuurontwikkelaars’ aan de slag gegaan, die bestaande natuur verbouwden tot nieuwe wilderkitsch voorzien van informatiebord met de bedoelsoorten, plasdras met ganzenplaag als ‘compensatie’ voor een windmolen-industrieterrein in het bos van ‘Fossielvrij in 1 generatie’-bullshitters uit Zweden die onze nutsbedrijven corrumpeerden. Of die paar laatste postzegeltjes bos worden platgezaagd, omdat er zelfs openhaardsubsidies werden uitgedeeld door het Rutte-regime. Voor ‘het klimaat’…

Dan weet je toch zeker: met de mensheid zal ’t nooit echt iets worden. Het zijn die kleine aanwijzigingen die ’t bevestigen. Het wordt nooit echt wat, en dus heeft mijn werk ook geen enkele zin. Dus ik begrijp die WEF-miljardairs wel.

Het liefste zou je een landgoed kopen, daar een dikke muur omheen zetten met elektrocuterende beveiliging, daar achter een bewakingscordon met bijtgrage bull mastifs, Een prachtige tuin als paradijs, en in de binnenring je geliefde – en wat dierbaren op bezoek- in een kasteeltje met genoeg bier op voorraad. We vernemen dan vanzelf wel wanneer Jezus is terug gekomen, voor minder belangrijk nieuws hoef je me dan niet meer te storen.

Toch maar meespelen met de Postcode Loterij? Het zal mij vergaan als de Japanse Steenhouwer in de Max Havelaar van Multatuli. Wanneer ik besluit geen journalist meer te zijn, zal ik via omwegen er achter te komen dat ik toch journalist moet zijn.