Voor het eerst van mijn leven in Nederland

Om niet direct naar Friesland terug te hoeven rijden als je ’s avonds landt om 23:00, overnachtten we in het Van der Valk Hotel Schiphol. Dat hotel kent iedereen die regelmatig over de A4 rijdt tussen Amsterdam en Den Haag. De kamers zijn allemaal gericht op de polder bij Hoofddorp, van de snelweg afgekeerd. Daar ontwaakten we ’s ochtends om 10 uur, terwijl de haasjes op het parkeerterrein met elkaar aan het stoeien waren. In een landschap waarvan iedere vierkante centimeter door mensen is gemaakt, een landelijke schepping, landschap dus.

Daarvoor hebben ZIJ in het vliegtuig gezeten

God schiep de wereld, behalve Nederland, dat hebben de Nederlanders zelf gemaakt. Zelfs onze natuur is door mensen gemaakt, een menselijke schepper met schep. Dat heeft op haar eigen manier ook een charme, zodat hier ook van heinde en verre mensen komen aangevlogen, waarna ze op Schiphol worden uitgebraakt door de vakantie-industrie.

Selfies maken in de polder bij de molens.

Nu.nl op Schiphol meldt: Een of andere negerzanger die een meisje op het podium in Berlijn haar mobiele lichaamsverlengstuk afhandig maakte en het publiek in gooide. Ander ‘nieuws’: Wij moeten affectie met Oekraïners krijgen, die een voor dat PR-oogmerk ontworpen spontaan dansje maken in Kiev, een beetje vergelijkbaar met spontaan feestvierende Iraki’s die spontaan voor het PR-bureau van de CIA spontaan Saddam van de sokkel trokken.

Hier logeerden we op Tenerife

Er is brand in Hong Kong geweest. Mensen maken zich in Nederland op voor de verkiezingen tussen Pepsi Cola of Coca Cola. Dat irritante rotjong van de VPRO was op TV in ons Van der Valk-hotel. Hoe heet die gast met die door de ‘partner’ van Polder Pot (Kajsa Ollongren) ingefluisterde grapjes?

Na het ontbijt in de Brasserie  van Van der Valk staat RTLZ weer aan, met het nieuws uit de Matrix. Grafiekjes, economische curven, vals concrete nummers die relevant willen zijn, mensen die daar deskundig over doen bij wijze van professie. Journalistiek heet dat. De maatschappij voeren met dagelijkse agitaties, affecties en irritaties die je niet opmerkte als de TV niet aanstond.

Hier waren we gisteravond nog. Dit was een oud stoomgemaal dat drinkwater oppompte

De snelste manier om mij levensmoe te krijgen, is vijf minuten mainstream media. Hoewel een rondje door de Albert Heijn een goede tweede kandidaat is. Leven als gevangenis. Alle levensvoorzieningen om je in leven te houden zijn er. Ja, je kent alle smaakjes, hapjes en dingetjes wel. Maar het voelt als een wachten-op-je-dood-terminal, al die mensen die tussen gevulde schappen hun winkelkarretje voortduwen.

Straks is het de rollator. En dan wacht het graf.

Tussendoor heb je de vakantie-industrie om je die onvermijdelijkheid te doen vergeten. Vacation, naar ‘vacant’, er even niet zijn, ontsnapt aan je occupation, bezetting. Omdat weinigen zo geroepen zijn dat ze een ‘beroep’ hebben, iets waarvoor ze werden geboren, in de wieg gelegd. ‘Wat willen we nou vandaag’, hoor ik op bezoek bij Schoonmoe een tv-presentator zeggen.

De master in actie, foto Afke Smit.

AAAAAAHHHHHHHHH…

We zijn weer terug.