Met de nieuw verworven huurauto ging de rit vandaag zeshonderd meter omhoog naar Monte Palace Madeira: Een door vrijwel alle toeristen in Funchal bezochte subtropische tuin op de berg met spectaculair uitzicht op Funchal Bay.

In de achttiende eeuw was het landgoed van zeven hectare eigendom van de Britse Consul Charles Murray, maar het ging in 1897 over op een Portugese hoteluitbater, die van het paleis van de consul een Hotel maakte.

In 1987 kreeg het de huidige vorm met tropische tuin in handen van een stichting, de Associação de Colecções die planten huisvest uit vier windstreken, en een grote collectie edelstenen. Ook wanneer je geen plantenfreak bent of stenenaanbidder, is het nu gewoon een plek waar je even moet zijn. Een in terrassen opgedeelde groene oase met waterpartijen om te chillen, als The King & Queen of Chill.

De kabelbaan uit Funchal heeft hier op de berg haar eindbestemming, en deze braakt continue toeristen uit. Dat bespaart je een dodenrit over kronkelwegen, want die ‘caminho’s’ omhoog hier…die zijn af en toe best smal, dat je elkaar nauwelijks passeren kunt.  Je nachtmerrie is dat je met je wielen in zo’n geul direct naast de weg komt, die is bedoeld om stromend water bij regen af te voeren.

Stijgingspercentages van 25 procent zijn hier geen uitzondering. Dat je denkt: kun je hier werkelijk omhoog met je karretje? En dan komt in een strakke haarspeldbocht, rijdend in je eerste versnelling ineens een tegenligger, die je met passen en meten passeert.

Je vindt in de botanische tuin veel Japanse en Chinese invloeden, tot een leger Terracotta-soldaten aan toe, dankzij de Portugese geschiedenis. Net als de Hollanders waren de Portugezen een zeevarende en koloniale natie, die nog met de Chinezen en Japanners handel dreven. Hong Kong was immers eerder nog ‘Macao’, een handelspost van Portugal.

Voordat de Hollanders het alleenrecht op Japanse handel kregen in Nagasaki/Deshima, waren de Portugezen er als concurrenten actief.

Ook humor, door de hele tuinwandeling heen is de Portugese koloniale geschiedenis geportretteerd per belangrijke regent zijn eigen periode. Daarbij ook de tijd, dat de Portugezen met de Hollanders vochten om de heerschappij over Brazilië van 1630 tot 1654,, en toen de Hollanders hun handelspost in Goa (India) blokkeerden.

De Portugezen herwonnen uiteindelijk Brazilië, de formele overdracht aan Portugal vond 1661 plaats via het Verdrag van Den Haag. En dus praten ze daar nu ook Portugees, en heet Recife geen Mauritsstad meer, en is ‘Nieuw Amsterdam’ omgedoopt tot Natal. De 1 zijn koloniale dood is de ander zijn brood.

Eenmaal gewend aan de nieuwe huurauto, de smalle bergweggetjes, caminho’s, ging de afdaling richting Câmara de Lobos. Een vissersplaatsje met knus ogende baai, waar Winston Churchill ooit ging chillen, als hij daar behoefte aan had met schildersezel.

Er is nog een horecagelegenheid naar Churchill vernoemd met de typische Madeirese toeristen-kwaliteit, plakkende tafelkleden, plakkende menukaart met plaatjes van het eten er op, plakkende stoelen, en eten dat zelfs een snackbar-uitbater het schaamrood op de kaken zou brengen. En dan ook nog dikke knaken vragen. Tenten waar ze je met een opdringerig mannetje aan de deur bij naar binnen proberen te lokken.

We hebben inmiddels afgeleerd enige hoop te koesteren op goed eten bij zulke gelegenheden, check de WC en de entourage.

Maar bij de Vila do Peixe, daar kun je wel fantastisch eten. Ze staan vermeld in de Michelingids, die ze als volgt aanprijst:

If you’re looking for authentic maritime-inspired cooking and fresh fish caught the same day you won’t find a better option, as guests can choose the piece of

fish they want to eat as if they were in the market; the fish is then weighed in front of you and cooked immediately on the grill. Typical dishes well worth sampling, if available, are the popular limpets and sea snails.

De prijzen zijn gewoon wat je bij een doorsnee Nederlandse tent zou verwachten. Alleen verrek, wat kunnen die lui lekker met vis koken. Wij aten twee voorgerechtjes, gamba’s en de lokale specialiteit, de ‘black scabbard fish’, zwarte schede in het Nederlands.

Een langwerpige zwarte diepzee-roofvis, die de vissers hier ’s nachts van diepten vanaf 170 meter naar boven weten te toveren.  Dan komt die vis met zijn monsterlijke kop en ogen van een buitenaards wezen naar boven gezwommen om te jagen. En dan is hij dus voor de vissers van Camara de Lobos te vangen.

Lekkerrrrrr, wanneer je hem dus klaar maakt zoals bij Vila do Peixe, met fantastisch uitzicht over de baai.

Je kunt daar als hoofdgerecht zelf de vis uitzoeken aan de bar, die daar vers ligt te wachten op je, alsof je op de vismarkt bent. Dat doen we later, wanneer ik jarig ben. Dan heb je nog een excuus gevonden te vieren dat leven best heel lekker kan zijn, want morgen sterven wij. (Dat is mogelijk, maar we hopen van niet)

We zien er nu al weer tegenop terug naar Nederland te moeten, alle gezeik. De buurman berichtte dat de gemeente de eiken langs de Langweerderweg wil kappen, omdat er een processierups in kan zitten die misschien in theorie een voorbijganger een irritant gevoel in de huid kan geven. Voor uw en onze veiligheid, tegen de ‘overlast’ (neurotische stoornis die Nederlanders krijgen door driekwart van het jaar in kutweer te leven in een overvol agro-industrieterrein).

Ik wil geen veiligheid, maar het Goede, Ware en Schone. Net als zo’n prachtige bergtuin dus, die daar op zeshonderd meter ligt mooi te zijn, voor mensen om te chillen. Nee het was niet ‘veilig’ om daar heen te crossen, maar wel heel mooi, je wordt er blij van dat mensen zulke schoonheid maken, waarderen en onderhouden.