Niet Gekozen Organisaties (NGO’s), voor wiens belang lobbyen ze?

Het door Pieter Winsemius (Mc Kinsey, VROM, Postcodeloterij Natuurmonumenten) opgestelde schema van de Energietransitie voor David Rockefeller in 1990.

Het staat iedereen vrij te lobbyen voor de eigen belangen bij politiek en overheidsbestuur, zoveel mensen, zoveel wensen. Anders wordt die lobby, wanneer ongekozen elementen in de bureaucratische machtsstructuur jouw lobby met miljoenen publieke euro’s per jaar voortrekken. In Brussel is dat staand beleid, zou blijkt uit een nieuw rapport over de 1,5 miljard euro publieke NGO-financiering in 2015 

De term ‘non gouvernementele’ organisatie krijgt met al die overheidsfinanciering van ongekozen lobbymacht een interessante bijklank. Zou Niet Gekozen Organisaties de lading niet beter dekken?

We zitten nu in de ‘controle’-fase…

Voortrekken milieuclubs met LIFE+
NGO’s als het Brusselse lobbykantoor van Wereld Natuur Fonds (omzet ruim 600 miljoen euro per jaar, waarvan 1/5de publieke financiering) krijgen bijvoorbeeld 6 ton euro per jaar uit de LIFE+-pot. Een ‘operating grant‘ om de Europese Commissie te kunnen belobbyen voor eigen publiek gefinancierde projecten.

Een zelfde geldt voor een Amerikaanse NGO als Oceana. Dat is een door het Rockefeller Brothers Fund en andere Amerikaanse en Canadese filantropische stichtingen gesponsorde club.

Oceana lobbiet met de Pew Charitable Trusts (jaarbudget 352 miljoen euro) voor visserijvrije reservaten in Europese wateren: 5,5 ton euro LIFE+-lobbysubisidies per jaar krijgen ze daarvoor. Ook de schatrijke Amerikaanse groene advocatenclub Environmental Justice Foundation krijgt bijna 2 ton euro lobbysubsidie.

Dat kun je achterhalen in het EU Transparancy Register waarop ook het nieuwe rapport is gebaseerd.

Zestig procent van de LIFE+-subsidies gaat nu naar 20 voorkeurs-NGO’s uit groene hoek als Wereld Natuur Fonds, het groene vernis van wijlen Prins Bilderberg zijn zakennetwerk. Zo werden sinds 1992 al ruim 3,5 miljard euro LIFE+-subsidies vergeven, waarmee dus buiten de democratie om een substantiële lobbymacht met overheidsfinanciering is opgetuigd.

Uit de LIFE+-pot: lobbygeld naar Amerikaanse NGO Oceana om kleine vissers uit bedrijf te duwen

Agenda 21 sinds 1992: 3,5 miljard euro publiek geld
Van die praktijk van lobby-financiering met publieke middelen, daarvan profiteren milieuclubs in Den Haag en Brussel sinds de inzet van Agenda 21 van de Verenigde Naties (1992 conferentie Rio de Janeiro)- de agenda voor ‘duurzame ontwikkeling’.Die visserij-vrije zeereservaten van Oceana zijn onderdeel van Agenda 21 (Sustainable Development Goal 14), waarvoor in februari in Bali door de Economist een conferentie werd georganiseerd.

Cashen op Oceanen, met het door de EU gesponsorde WWF als hoofdsponsor, en ex-EU-commissaris Maria Damanaki (Discardban) haar nieuwe werkgever, The Nature Conservancy

Oceanenconferentie voor mensen die in geld zwemmen
Agenda 21 werd op de VN-agenda gezet door Rockefeller-protegee, WWF-vicepresident en president van Canadese oliemaatschappijen Maurice Strong, Die Strong was kernlid van de Brundtland-commissie (vernoemd naar Noorse premier en internationaal socialist Brundtland), met William Ruckelshaus. Dat was de eerste directeur van de Environmental Protection Agency onder Nixon in 1972.

Morgen meer over hoe een rechtse hobby- het klimaat en energie- zo tot mondiaal en nationaal beleid werd, dankzij het boven weergegeven groene transitie-schema dat onze Pieter Winsemius opstelde voor David Rockefeller en zijn Trilateral Commission.

Op conferenties als bovenstaande komen de mondiale thema’s boven drijven, die later nationaal beleid worden. Zoals ‘plastic in zee’, plots heeft ook iedere Nederlandse NGO het daar over. Bij die Agenda 21-conferenties als die Bali-conferentie halen ze de mosterd. Bij Brussel de subsidies om die thema’s in het publieke brein te etsen via campagnes.

Zoals je sinds 1972 het door de Rockefellers gesponsorde Earth Day had, zo krijg je nu in Juni ook World Oceans Day.

Is dat dan voor vis in ‘de oceanen’ of voor mensen die in geld zwemmen? Je kunt het je afvragen bij Credit Suisse en andere oceaanbezorgde bankiers.

We zien hoe NGO-financiering een doel dient. Het via media-agitatie en campagnes doordrukken van een ’transitie’. De overgang van een markt-economie naar een Keynesiaanse economie met groene verf, the New Deal onder Roosevelt in de jaren ’30 na de crash van Wallstreet, heet nu Green Deal.

Het proza is eender bij onze overheid, die sluit ‘Green Deals’ met bedrijven om op Keynesiaanse wijze zich voor ‘het klimaat’ in te spannen. Het lijkt mij stug dat ze bij het Ministerie van EZ geen John Maynard Keynes hebben gelezen.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *