Met dank aan een ‘open visserij’-relatiedag van de Wieringer vissers-familie Koster kon ik deze aalscholvers in beeld krijgen, die zich tussen de meeuwentrein storten achter een vissers-schip.
Dieren als die aalscholver moeten ook een vorm van moed tonen om zich in die kolkende massa van houwende meeuwensnavels te begeven, terwijl die agressievere meeuwen veel behendiger vliegers en piraten zijn.
Je zou het kunnen vergelijken met hoe je als menselijke jager tussen een horde hyena’s of leeuwen een stukje gnoe wegkaapt die net door leeuwen is gevangen.
Op televisie zag ik dat ooit van die Keniaanse Masai-mannen doen, de leeuwen slechts met hun zelfverzekerde energie intimiderend…(terwijl je hart dan bonkt als de Bass op een house-feest, natuurlijk zijn ze wel bang maar ze overwinnen zichzelf’)
De natuur vraagt om ballen, cojones, moed, het vermogen je over angst heen te zetten, want anders mis je de buit. Dat kun je in deze foto’s zien. En zo krijg je ook bewondering voor die oer-pelikaanachtigen met hun vaak rafelige verenpak en humoristische uitstraling.
Opportunistische bandido’s van de zee, die dankzij de visserij een extra kans zien om aan buit te komen. Veel van de vrijbuiterij die de visserij van oorsprong kenmerkt, je ziet het in de moderne aalscholvers terug, wanneer je ze langer observeert.
Die slimme oervogels hebben witte schijt aan wat het bureau-ecologen-boekje voorschrijft en doen wat ze zelf uitkomt. Zoals dit…Ze gaan zelfs de zwevende meeuw uithangen, die met de meeuwentrein meelift, zo balancerend op de zeewind. Ja, als het werkt, waarom dan ook niet?
Blijkbaar kan het energetisch uit, en dan zie je al snel ander gedrag dan je vaker ziet. De aalscholvers zijn dan plots weer meer zee-pelikaan, net als hun verwanten de Jan van Gent.
Je ziet na verloop van tijd een patroon ontstaan, hoe het die aalscholvers toch lukt om zich tussen die meeuwen te ellebogen om zo een bliek (jonge haring in bijvangst) voor de concurrentie weg te pikken.
Ze draaien een cirkel rond de meeuwentrein en landen tegen de wind in van opzij de trein in als een kamikaze-bommenwerper. Meteen duiken ze onder. En vervolgens maken ze met de wind in de rug weer dat ze wegkomen, klaar voor een nieuwe aanvals-ronde.
Je ziet in de aalscholvers hoe mens en natuur in de 21ste eeuw niet zonder elkaar en soms ook niet met elkaar kunnen leven. Maar ach, dat geldt toch ook voor mensen onderling?
Mooie serie. Die blonde aalscholvster is ook leuk.(complimentje)
Rypke, was een mooie dag en wat een mooie foto’s!!👊 Groet van het goeie digitale kamp 😎🤙