We zijn gedoemd als Europa

Glastonbury tor.

… mijn meest magisch realistische foto tot nu toe maakte ik op het Isle of Avalon bij Glastonbury, waar de Glastonbury Tor uit de 12de eeuw op staat. Het was zes uur ’s ochtends, het weer sloeg net om van zonnig naar onweersbui.

Ik ontmoette een spiritist die in de opening van de poort stond om contact met de geesten te zoeken. We raakten wat in gesprek, hij had een onderneming in schoenen-design.

Voor Dagblad Trouw schreef ik nog een ironisch reisverhaal over New Age Hoofdstad Glastonbury: ‘Het Mysterie van de Missende Tanden‘.  Door langdurig crack- en drugsgebruik bleek in deze oude Hippie-hoofdstad voor een tandarts een ware goudmijn te liggen.

Die krant weigerde mijn toch al magere factuur volledig uit te betalen, maar verkocht ondertussen dat verhaal wel door aan internationale media. Dat was ook het einde aan onze warme relatie.

Fade to Black

Wat mij bij ‘de journalistiek’ in algemene zin brengt, de dagelijkse agitatie-industrie. Ik ben dergelijke journalistiek als een maatschappelijk schadelijke factor gaan zien.

De laatste dieptepunten zijn de heksenjacht via media op die Limbo-pedo. Niemand die nadenkt, waarom de overheid hier plots heel open met iemand’s foto rondstrooit. Of die bedenkt: is deze man al voor de rechter verschenen en schuldig bevonden, of is het een verdachte?

Ben je al schuldig door verdenking? En krijgen we dit bij iedereen die bij willekeur plots tot nationale staats-vijand is verklaard?

Is dit geen propaganda voor verplichte DNA-databanken, de volgende inbreuk in persoonlijke vrijheid?

Er is gelukkig een alternatief in de maak voor stupide zjoernaliestiek als Algemeen Lachblad en Televaag dat komende week verschijnt: Epoque.

De eerste editie van Epoque

Slechts 1 keer per kwartaal, en dan krijg je een heel boek op je deurmat, geschreven voor mensen die kunnen lezen. Herstel van beschaving, iemand?

3 Replies to “We zijn gedoemd als Europa”

  1. Dank voor deze waardevolle creatie online. Tot voor kort groef ik dieper in vnl. buitenlandse konijne-holen, nu komt er meer Nederlands konijn op tafel. Ik wist dat het niet best gesteld is met de politiek in Den Haag en van Agenda 21 (of 30) heb ik kennis genomen sinds 2009 en daarna kwam er nog veel meer boven water wat klimaat-manipulatie, gezondheidschade, voedingswaarde-daling en nano-technologie betreft, om een aantal onderwerpen te noemen. Internet is een schatkamer als je weet waar de schatten verborgen liggen, het is ook een schaduwspel en verlakkerij van heb ik jou daar, als je graag meedoet aan de agitatie-industrie. Dat vind ik een uitdrukking die een goed alternatief is van mijn woordkeuze “sensatie kwekerij”. Ook gebruik ik het woord sensationalism als ik het over journalistiek heb. Ik woon in Engeland, zie je? Voor journalistiek van zeer laag allooi, daar moet je werkelijk voor in Engeland zijn. De ingredienten in de krant zijn sex (grote foto’s met veel bloot) dramatische uitspraken zonder bodem, als een cartoon neergezet, zeer negatieve schildering van president Trump eveneens. Tijdens dorpskermissen hier, wordt zijn portret op stokjes vastgezet in de grond, gebruikt om ballen te gooien. Als het raak is win je een pluizig beest of een reuze doos Maltesers. Zelfs ansichtkaarten zijn hier ontworpen met afbeeldingen van president Trump, waaruit blijkt dat hij als persoon wordt beschouwd die niet serieus te nemen is. Wat een hilarische projectie van Britse eigen aard!

    Als er 1 volk is dat zichzelf niet serieus neemt, gepaard met gefoezel en gemanipuleer, vnl. in eigen belang (want in overleving en dus zelfzuchtig) met veelal vermijding van vertantwoordelijkheid en onbewust zijn van motief of drijfveer, wat ik als voormalig gastouder benoem als kleuter-niveau wat persoonlijke ontwikkeling betreft, instinctief gedrag dat passend is voor een 3 jarige, dan moet je Engeland eens een poos beleven.

    Wat ik als grootste cultuurschok ervaar, na bijna 4 jaar in Engeland wonen op het platteland van Devon in het Z. Westen van Engeland (en Brexit doet daar een flinke schep bovenop) is de werking van een klassesysteem dat dateert uit de tijd waarin het Britse rijk zich uitstrekte tot over een groot deel van de Aarde.

    In het dagelijks leven uit dat zich in onderwerping aan autoriteiten als doksters, advocaten en bankiers en een gebrek aan besef dat het mogelijk is om uit eigen omstandigheden weg te bewegen d.m.v. creatief en zelfstandig denken, zichzelf onder ogen durven komen met een besef van vrijheid van keuze en waarheid als vriend durven ontmoeten.

    Zodra een Engels burger uit de wat lagere klassen dat in zijn of haar hoofd haalt, dat initiatief tot uitbreken bedoel ik, reageert familie, vriendenkring en collega’s op de werkvloer, met beschuldiging van arrogantie. Want waarom zou je denken dat je beter bent dan hen, door je te verheffen boven de dagelijkse kommer en kwel van generaties in stand gehouden levenshouding met drama als dagelijkse kost?

    Als verveling in de tredmolen en leven in tekort van van alles, slechts drama-creatie als alternatief aanbiedt, om nog het gevoel te hebben dat je leeft? De onvrede en frustratie omtrent de keiharde inslag van bezuinigingen (sinds de crisis van 2008) maakt velen bitter en gemeen, want slachtoffer zijn is nogal in de mode hier. Machtspelletjes op persoonlijik en politiek vlak is veelal ’s lands wijs hier.

    En daar moet Engeland zich nu toe gaan verhouden, met een stap uit de EU. Soevereiniteit? Dat is volgens mij een heel lange weg met hobbels en kuilen, voor een bevolking die letterlijk en figuurlijk op een eiland leeft. De vrije denkers en uitbrekers uit zelf ontworpen comfortabele stoel zijn met een lampje te vinden.
    Hoewel ik degene die weet heeft van de klimaat verandering hoax nog moet ontmoeten. Alle dorpen gaan nu plastic tassen vervangen door duurzame spullendragers. Overal zijn lezingen omtrent de dreiging van natuurrampen door het plastic eiland in de oceanen van onze Aarde.

    Angst voedt hier de motivatie om met kramp in de buik aan recycling te doen. Want, o wee, ogen zijn overal! Van omstanders die klaar staan om je te corrigeren. De drijfveer vanuit liefde voor onze planeet, is een zeldzaamheid, wat mijn ervaring betreft. De uitwerking van de klimaat-leugen is hier heel zichtbaar in de samenleving. Er wordt luid geroepen hoe het moet en vervolgens hebben velen lak eraan als het om praktisch handelen gaat in privee sfeer.

    Kortom, meedoen met een mooi klinkend publiek verhaal is in de mode, integriteit niet zo. En daar komen we dan uit bij de overeenkomst tussen Britse politiek, het rechtsysteem en de persoonlijke houding van de Britse bevolking. Allemaal 1 pot nat. Nu moeten ze er chocola van gaan maken, zonder de EU als uitbater.

    1. @marian, daarom: zonder de her-christianisering naar Klassiek Christendom, orthodox met Klassieke Waarden van de bevolking is Europa gedoemd. Want integriteit hangt samen met ‘waarheidsopvatting’ en objectivisme. Als je waarheid subjectiveert krijg je moderne massamensen, zelfprofilerende kleuters.

      In GB is dat christendom dankzij de liberalisering volledig verwoest, en dus krijg je wat je nu beschrijft. Macht en geld moeten middelen zijn tot een doel, nu zijn mensen een middel tot geld en macht.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *