Ook de zogenaamde ‘Counter Culture’ van de jaren ’60 in de Laurel Canyon bij Hollywood lijkt volgens de vermakelijk schrijvende auteur David Mc Gowan geen spontaan ‘van onder op’-fenomeen, maar iets dat door de autoriteiten werd gestimuleerd als pacificatie van verzet tegen de Vietnam-oorlog.
Zijn theorie past bij de Rypothese, dat ook de internationale milieubeweging met haar Earth Day (sinds 1970) zo door militaire intelligence en stichtingen als Ford Foundation, Rockefeller Foundation ( = de CIA) is gestimuleerd ter pacificatie van studenten. En om het reeds panklaar liggende belang van de internationale financiële industrie (David Rockefeller, Bilderberg cs) van globalisering via ‘het milieu’ van hip randje te voorzien.
Earth Day ontstond ook uit zo’n ‘sit in’ voor studenten in Californie, die eerder hun aandacht tegen de Vietnam-oorlog richtten. De PR-term daarvoor is ‘astroturfing’, kunstgras-grassroots, dus het fabriceren van ‘spontane’ bewegingen. Het bewijs daarvoor is overtuigender (op de schaal van 0-100%) dan de ‘zomaar vanzelf’-theorie, die immers enkel 0% bewijs ter bevestiging vraagt.
This is The End…
In 2008 overleed admiraal van de US Navy George Stephen Morrisson. In een voetnootje vermeldden mainstream-media dat hij vader was van Jim Morrisson van The Doors. Het meest interessante: Morrisson escaleerde als admiraal in augustus 1964 de Vietnam-oorlog met het Golf van Tonkin-incident.
Morrisson stelde dat zijn schip onder Noord Vietnamees vuur was gekomen. En zo werd dat Tonkin-incident het Pearl Harbour-event waardoor het Amerikaanse Congres meteen een oorlogswet er door jastte. Zodat de ‘boots on the ground’ in Vietnam landden.
Een beetje vergelijkbaar met hoe 9/11 tot de Derde Wereld Oorlog leidde die tot de dag van vandaag voortwoekert in het Midden Oosten. In 1999 besprak een Neocon-denktank, de Project for a New American Century, ook al de noodzaak van zo’n Pearl Harbour-event als draagvlak voor het Militair Industrieel Complex. Daarvan hangt de Amerikaanse economie zo sterk af, met haar publieke besteding aan wapens en oorlog.
Ik heb dat van Morrisson 42 jaar lang nooit geweten. En ik luisterde vroeger uiteraard The Doors, want er zitten fantastische songs tussen. The Crystal Ship is favoriet. En natuurlijk The End, liefst met de beelden van Apocalypse Now er bij, de Vietnam-film van Francis Ford Coppola.
Counter Culture gecontroleerde oppositie
Natuurlijk ken je ook de song ‘Whisky Bar’, dat waarschijnlijk verwijst naar de Wisky A Gogo bar in Laurel Canyon bij Hollywood. De muziek-scene daar was nauw verweven met de acteurs-scene, en The Doors vormden er in de begin jaren de spil van met The Byrds en Mama’s en de Papa’s. Volgens mij is Woodstock ook vernoemd naar Woodstock Drive in Laurel Canyon. (maar pin me er niet op vast)
En over die plek gaat het boek van de pas overleden- auteur en journalist: Dave MacGowan. Lees hier alle 20 delen, ze zijn stuk voor stuk de moeite waard en je valt van de ene in de andere verbazing. Echt fan van die kerel geworden, lekker dwars en oprecht.
MacGowan maakt aannemelijk dat die zogenaamd ‘spontaan’ ontstane ‘Counter Culture’ in Laurel Canyon met al haar drugs- en seksfeesten (in The Log Cabin) met latere zelf-destructie eigenlijk een soort elitaire ‘gedoog’-cultuur was. Je kunt dat vergelijken met wat in de PR ‘Astroturfing’ heet. Kunstgras-grassroots, gefabriceerde ‘spontane’ bewegingen.
Bijna alle kernleden van de ‘scene’ waren zoons en dochters van militair-intelligence-personeel, zo toont onderzoek naar de familie-genealogie.
Eigenlijk leefden ze het leven, dat eerder bij Keizer Nero, Caligula en ook de High Society van de Roaring Twenties gangbaar werd. Ze leefden in de meest luxueuze appartementen, kregen daar onderdak, en leken daar nooit voor te hoeven betalen. Dus het tegendeel van ‘grassroots’.
Zo vervulde de Counter Culture met haar aantrekkingskracht op potentiele reljeugd de rol, van wat je in ‘intelligence’-termen ‘gecontroleerde oppositie’ noemt. Je laat je verzet zichzelf pacificeren, helpt ze daar zelfs bij.
Die strategie is vergelijkbaar met de milieubeweging anno nu in Nederland: die zit met subsidie aan De Staat vastgeklonken en behartigt de belangen van het establishment. In het bestuur van de Postcode Loterij dat Wakker Dier sponsort en ander ‘Linksche Thuigh’ zitten ook vooral ‘rechtse’ lieden als Cees Veerman, Laetitia Griffith, Pieter van Geel, Ben Knapen, en eerder Pieter Winsemius.
Stuk voor stuk moraalloze en corrupte vazallen van het grootbedrijf, CDA’ers en typische VVDers.
David Geffen contracteerde
Je had voor 1964-65 (toen de ‘scene’ plots ontstond) wel echte protest-muzikanten in de Folk-scene, die met intelligentere teksten mensen tot zelfstandigheid aanwakkerden.
Bedenk dat Bob Dylan eerder met zijn country-folk-songs een soort protestsongs maakte, die je tot actie zou motiveren: zonder dat je helemaal high bent en met jezelf bezig. Zijn songs werden vooral populair in het elektrische jasje dat de Laurel Canyon-scene er aan gaf. (All along the Watchtower door Jimi Hendrix, Tambourine Man door The Byrds)
Die zelfde commercialisering leek later met de rap te gebeuren in de jaren ’90. De NWA (niggers with attitude) was politiek getint en intelligent. Maar de gangsta-rap die commercieel gehyped werd, promoot uitsluitend nog het beeld van de gewelddadige en promiscue neger. Negers met gouden tanden en een pistool op zak.
Bij beide scenes speelde trouwens de zelfde platenbaas een rol: David Geffen. Die contracteerde ook veel Laurel Canyon- bands. EN hij zette 30 jaar later veel Gangsta-rap in de markt. Geffen bleef dus een zelfde rol vervullen, het hypen van zelfdestructie. (zoals Appetite for Destruction van de drugsgebruikers van Guns ’n Roses’, ook Geffen)
Veel muziek is vaak erg goed, maar moedigt nu niet direct aan tot constructief burgerschap en bibliotheek-bezoek.
De muziek-scene in Amerika was aanvankelijk voor 1962 gecentreerd in Greenwich Village (Oostelijke VS), maar verplaatste zich plots naar Laurel Canyon bij Los Angeles en Hollywood. Daar droegen 3 sleutelfiguren bij aan het succes van die ‘spontane’ cultuur. En vooral aan de infractructuur van clubs inclusief de drugs-voorziening.
Vito Paulekas, John Phillips en Carl Franzioni.
(Bijna) allemaal aan zelfdestructie ten onder
John Phillips (Mama’s and the Papa’s) organiseerde het Monterey festival in 1967 in Laurel Canyon waar Jimi Hendix doorbrak.
Maar ook Vito Paulekas speelde een sleutelrol. Hij maakte als oudere kunstenaar van al 50 jaar met zijn ‘Freaks’ van drugsgebruikende tienermeisje-groupies het ‘Freak’ dansen populair, absurde bewegingen maken. Alsof je de ‘emoties er uit gooit’ zoals ze dat op het nabijgelegen Esalen instituut leerden.
Dat deden ze in de plots nieuw opgerichte clubs als Whisky a Gogo en Roxy.
MacGowan beschrijft dat Paulekas met zijn Freak-dansers meer de attractie waren dan de bands zelf. Zoals bij de eerste Doors-optredens maar ook bij Frank Zappa. Eigenlijk zouden de ‘Hippies’ eerder ‘Freaks’ heten, naar Vito zijn danstroepen.
Een vergelijkbare centrale rol in de Laurel Canyon-scene nam de latere seriemoordenaar Charles Manson in met zijn ‘Family’ in zijn bus. Hij was als gitarist-zanger een soort ‘ringleider’ met een gevolg van jonge meiden en jongelui die zich aan orgies overgaven, drugs. En later aan excessief geweld en ritualistische moord.
Ze maakten ook de eerste porno-films, waarvoor mensen als Vito de meisjes rekruteerden. En kregen daar ook gratis de camera-apparatuur voor.
Zij legden de basis voor het groupie-dom, zoals dat door Mick Jagger en vele anderen werd gekopieerd. Vrouwen geilen op het sociale centrum van de groep en op geld. En zo kon je als 3-akkoorden-muzikant met slechts groot ego van die eigenschap gebruik maken. En het aantal vrouwen dat rond een beweging hangt bepaalt het sociale succes, ook bij de Counter Culture.
Laat die muzikaal onderlegde conservatorium-nerds dan maar doen alsof het ‘om de muziek’ gaat.
Manson en Paulekas waren allebeide 2-3 maal zo oud als hun groupies, als een soort reincarnaties van occultist en seks-sadist Aleister Crowley (1947 ter helle gevaren). Ze beperkten het eigen drugsgebruik, maar controleerden hun volgelingen door ze ermee te overvoeren. Inwijding gebeurde via seksuele handelingen.
En je moet het ze meegeven: hoe kregen ze het voor elkaar, al die jonge meiden, hele boeketten tegelijk.. De droom van iedere adolescent natuurlijk, alle meiden voor het grijpen.
Misschien de ‘sex magic’ van Crowley, waarnaar de Red Hot Chilli Peppers ook verwijzen. Die brachten niet voor niets het album ‘Californication’ uit. (Fornicate is neuken) We zijn dus dankzij de Counter Culture allemaal een beetje geestelijk Californicated (genaaid)
Als 1 van de weinigen kwam Paulekas ook pas in 1992 op natuurlijke wijze aan zijn einde. Daarmee lijkt hij een uitzondering op de regel in Laurel Canyon, dat je onder verdachte omstandigheden vroeg sterft.
Peace prediken hielp de oorlog
De ‘Counter Culture’ die zogenaamd ‘Peace’ predikte, was dus alleen maar met orgies, drugsgebruik en zelfdestructie bezig.
Terwijl het bommentapijten regende in Vietnam en miljoenen mensen door de VS werden gekeeld, inclusief 50 duizend arme jongens uit eigen gelederen….
…bereikte die ‘Counter Culture’ vooral dat een groot deel van artiesten en gevolg vroeg of laat allemaal dood gingen aan zelfdestructief gedrag. Alsof ze na bewezen diensten werden afgedankt. En ze inspireerden een cultuur die ‘Peace’ riep maar die vooral zichzelf pacificeerde.
…. van Jimi Hendrix (27), Janis Joplin (27) en Gram Parsons (maatje van De Stones, 27) tot leden van The Who als Keith Moon en natuurlijk Jim Morrisson zelf (27). MacGowan neemt de hele dodenlijst door van de Lauren Canyon-scene, tientallen zo niet honderden die aan een OD, een auto-ongeluk of moord vroegtijdig stierven.
Niet alleen dat: ook als je hun familie-geschiedenissen doorneemt, blijken vele ouders en voorouders gewelddadig gestorven.
Drugs van militaire oorsprong
Een goede vraag waar MacGowan op ingaat is: hoe konden ze niet alleen zomaar aan al die drugs komen. Maar hoe konden ze daar ook zo openlijk mee flirten en mee wegkomen? En bestaat er een verband met een tot in de jaren ’90 geheim gehouden CIA/militaire-basis in Laurel Canyon die ook als film-studio fungeerde? En de verwevenheid met georganiseerde misdaad?
Waar je elders in de VS al voor het kleinste beetje marihuana werd opgepakt, daar kon in Laurel Canyon iedereen – vaak bijna gratis- aan de LSD komen. Je had zelfs een band die zich ‘The Frozen Noses’ noemde, naar het gesnuif.
De LSD is voor het leger ontwikkeld en toegepast voor hypnose en geestelijke controle. Net als ‘speed’, dat is amfetamine om bij bombardeer-missies wakker te blijven.
Iedereen koketteerde openlijk met drugsgebruik. Had het toenmalig ‘gezag’ die Counter Culture de kop in willen drukken, dan hadden ze zo al die gebruikers- die naast hun drogering nog wat liedjes speelden- kunnen oprollen.
Maar dat gebeurde niet.
Als er al een artiest werd opgepakt, kwam die al snel weer vrij. Geen van de muzikanten- allemaal in dienstplichtige leeftijd- hoefde ooit in dienst.
Artiesten van militaire en elitaire moederschoot
(Bijna) Alle kernleden van die ‘counter culture’ waren zoons en dochters van militair-intelligence-personeel zo toont MacGowan via onderzoek in geboorte-registers. Of ze dienden zelf in het leger, zoals Jimi Hendrix. (heb ik ook een cd of 4 van) En dan vaak niet zomaar als dienstplichtige, maar in elite-eenheden.
Of het nu het Amerikaanse antwoord op The Beatles was, The Byrds met David Crosby (‘Heee mr Tamborine man‘, Bob Dylan-Cover en ‘Doo everything, tuuurn tuuurn tuurn), of de Mama’s and the Papa’s (California Dreamin’ you’re such a winners daaaaaaaaaay’) Of John Denver, die als Deutschenberg het levenslicht zag, zoon van Airforce-officier en die in een vliegtuig-crash om het leven kwam.
John Denver is 1 van de tientallen artiesten die onder verdachte omstandigheden het leven liet. Bij Hendrix zijn dood in 1972 in Londen is het ook geen uitgemaakte zaak. Alleen van John Lennon weet iedereen zeker dat die openlijk is vermoord. En wel voor het appartement waar ook de duivelsfilm ‘Rosemary’s Baby’ werd opgenomen.
De organisator van het Monterey Pop-festival waar Jimi Hendrix doorbrak (gitaar in de fik en stukslaan) is John Philips van de Mama’s en the Papa’s. Zelfde verhaal, ook zo’n elite-achtergrond. ‘Shock’-rocker Alice Cooper brak in 1971 door.
Maar hij was als rijke-lui-zoontje Vincent Damon Furnier het golf-maatje van aarts-conservatief Barry Goldwater, schrijft MacGowan.
Amuzikale muzikanten
Alice Cooper, de artiestennaam is afgeleid van een verbrande heks uit de 17de eeuw waarvan hij dan vervolgens de re-incarnatie zou zijn. Hij was drinkebroer van Keith Moon (The Who), John Lennon en Ringo Starr (The Beatles) in hun ‘Lair of the Hollywood Vampires’ bij Laurel Canyon.
De meeste van die bands als The Byrds bestonden uit ‘muzikanten’ die nog nooit een instrument hadden bespeeld. Talenten als de Canadezen Peter Stills en Neil Young (van latere Crosby, Stills, Nash and Young) kwamen evenveel voor als totaal a-muzikale drugsgebruikende ego’s.
Dat amuzikale gold ook voor Jim Morrisson van The Doors. Die kon zelfs geen noten lezen, had nog nooit een instrument bespeeld. Maar hij kwam zomaar opdagen met een kast vol top-songs en werd een instant-Rockgod.
De eerste live-optredens van The Doors, The Byrds en Mama’s en de Papa’s waren echter nauwelijks om aan te horen. Vito Paulekas met zijn ‘Freaks’ moest het publiek bezighouden met hun extravagante danstroep. Zo vulden ze de zalen, en hielpen ze de nieuwe clubs van Laurel Canyon hypen als ‘de plaats waar je moet zijn’.
Veel ‘muzikanten’ hadden zelfs niet eens een instrument of versterker. Toch kregen bijvoorbeeld The Byrds de instrumenten van sponsoren, en Major Labels als Columbia en Atlantic gaven ze een platencontract. Die brachten hun ( door echte muzikanten ingespeelde) platen uit. Een eigen magazine Rolling Stone werd opgericht vanuit Laurel Canyon. (1967)
The Byrds werden meteen gehyped door bladen als Newsweek en Life. Ook werden direct 3 clubs uit de grond gestampt waar ze konden optreden, zoals de Wisky a Gogo-club en de Roxy. Volgens MacGowan is het onwaarschijnlijk dat dit allemaal spontaan uit de lucht viel.
Orgie van geweld en orgies
Ook waren ze allemaal vriendjes met serie-moordenaar Charles Manson. Die vormde met zijn ‘Family’ van groupies (jonge tienermeisjes) en aanbidders 1 van DE kernleden van die Counter Culture in Laurel Canyon. Ook Neil Young aanbad Manson, vond hem een muzikaal talent dat zo snel mogelijk aan een platen-contract geholpen moest.
Daarnaast had je de acteurs die zich The Young Turks noemden, als Jack Nicholson, Henry Fonda, Dennis Hopper. (met cult-film Easy Rider)
De laatste trouwde met een vrouw die zich al na 1 week van Hopper liet scheiden vanwege zijn ‘behoefte aan onnatuurlijke seks’. Je moet dan aan Markies de Sade-achtige taferelen denken, sadisme. We kennen verder Roman Polanski die het met 13-jarige meisjes deed, dat was ‘de norm’ bijna in die tijd.
En zo komen we bij een ander morbide aspect van die ‘Counter Culture’. De dodenlijsten van Laurel Canyon.
Het is ongelofelijk hoeveel van die ‘hippies’ die ‘Peace’ predikten op gewelddadige wijze aan hun einde kwamen, hetzij via een (zogenaamde?) zelfmoord, via overdosis of via een gruwelijke slachting met ritualistische kenmerken.
Satanisme
Ze moedigden ook actief pedo-seks aan. Het zoontje van Vito Paulekas, Godo, was ook deel van pedo-seks-rituelen en kwam gewelddadig aan zijn einde op zijn derde. Het kind viel door een glazen pui en Vito ging ’s avonds weer lekker dansfeesten.
Godo zou net als in Rosemary’s Baby (film Roman Polanski 1968 waarin duivelskind wordt geboren) de geincarneerde Lucifer moeten zijn.
Die rol werd later ingenomen door Bobby Beausoleil, een ex-veroordeelde voor geweldpleging uit de ‘Family’ van Manson die later weer zou moorden. Vele moorden vonden ook plaats op data die in de occulte kalender een rol speelden, zoals Walpurgisnacht en zonnewendingen, of de geboortedag van satanist/occultist Aleister Crowley (12 oktober).
Niet geheel toevallig had Anton La Vey daar in Los Angeles op 30 april 1966 de Satanskerk gesticht en hij riep ‘de eeuw van Satan’ uit. Dat jaar werd D66 ook opgericht, maar we zullen er maar geen verband tussen suggereren. 🙂
Kijk ook weer eens ‘Rosemary’s Baby’ terug met Mia Farrow. En bedenk dan dat John Lennon voor het apartementenblok in New York werd neergeschoten waar die film zich afspeelde. It’s a small world....
Duistere shit dus, waar ik niets van wist. Alsof de gehele popcultuur van negativisme en zelfdestructie doortrokken is.
Crowley was ook Britse spion
Velen waren ook volgelingen van de satanist/occultist Aleister Crowley en zijn Orientaalse tempel van de Zon/Lucifer(ODO). Crowley staat ook op de voorkant van Sgt Pepper’s Lonely Heartclub Band van The Beatles. Jimi Hendrix bestudeerde zijn werk, en Jimmy Page van Led Zeppelin kocht Crowley’s ‘Haunted House’ aan het meer van Loch Ness.
En Oh ja, Crowley scheen ook voor de Britse geheime dienst te werken. Net als ontsnappings-artiest Houdini trouwens, de als ‘Weiss’ geboren Europese Jood. Die woonde in Laurel Canyon in de jaren ’20, en kwam ook onder verdachte omstandigheden aan zijn eind.
Die occultist Crowley lijkt bijna de geestes-vader van de seks-drugs-rock ’n roll-drie-eenheid met zijn ‘Doe wat je wil’-dogma. De hele rock-scene koketteerde met occultisme en het werk van Crowley. Paulekas en Manson leken verdacht veel op Crowley: ook een oudere en eigenlijk best lelijke kerel die magnetische aantrekking had op de jongste meisjes.
Nou ja, er is altijd nog hoop, zo kun je ook denken… 🙂 Toch zit er een meer sinistere kant aan dat seks-en-drugs-verhaal: gewelddadig exces.
Bedenk ook dat bij het gratis concert dat de Rolling Stones gaf in Laurel Canyon in 1968 iemand tijdens ‘Sympathy for the Devil’ werd doodgestoken. En dat The Stones gewoon lekker door speelden. Niets aan de hand, alleen wat van je publiek vermoord.
Rebelse Zelf-pacificatie = ‘Peace’
Wat me nog weer even terugbrengt bij The Doors. Die danken hun bandnaam aan Aldous Huxley, schrijver van Drugsboek ‘The Doors of Perception’ en natuurlijk Brave New World. Huxley is de broer van Julian Huxely, Unesco-directeur en IUCN-oprichter en WWF-oprichter, harde kern-lid van de Globalistische Elite die ook de Verenigde Naties als globalisme-vehikel gebruikt. (bv via de UNEP)
Aldous leefde het ‘Counter Culture’-leven al in de elitaire jetset van de jaren ’20, als afstammeling van de Britse Adel. Hij hielp via het Esalen Institute (Mazlov, van de Mazlov-pyramide voor behoeften-hierarchie) vlakbij Laurel Canyon in Big Sur bij de popularisatie van Oosterse religie. Nu ligt ook iedere vrouw op haar Yogamatje te puffen. ( = Esalen) Het ‘Je emoties er uit gooien’ is typisch het Esalen instituut.
Dus wat uit Amerika overwaaide afgelopen halve eeuw, dat wordt al snel Europees gemeengoed. Ook ‘biodiversiteit’ vonden ze daar uit in 1986: dat papegaait nu ook iedereen die niet helemaal toerekeningsvatbaar is.
Huxley gaf in 1959 deze voorspelling, die relatief accuraat de moderne Westerse ‘cultuur’ samenvat:
And it seems to me perfectly in the cards that there will be within the next generation or so a pharmacological method of making people love their servitude, and producing …
a kind of painless concentration camp for entire societies, so that people will in fact have their liberties taken away from them but will rather enjoy it, because they will be distracted from any desire to rebel by propaganda, brainwashing, or brainwashing enhanced by pharmacological methods.
Huxley was de kern van het cultureel establishment in Californie.
En dus de naamgever aan The Doors. Een band gevormd door de zoon van een Admiraal die de slachtingen in Vietnam hielp veroorzaken. En wiens junior, Jim Morrisson- die geen noot kon lezen of schrijven noch een instrument spelen- bij aankomst in Laurel Canyon in de sixties instant tot rockgod transformeerde met tientallen top-songs, die hij zelf zou hebben gecomponeerd.
Uit het niets, zonder instrument of muzikale interesse. Dat klinkt bijna te wonderlijk om waar te zijn.
Morrisson en andere zonen en dochters van militair-intelligence-personeel hielpen de ‘Counter Culture’ lanceren. Zodat drogering, en je zelf verdoven met amuzikaal 3-akkoorden-lawaai nu geaccepteerd onderdeel is van de mainstream-cultuur: sterker nog, je kunt geen supermarkt inlopen zonder de dictatuur van die kut popmuziek.
Het zijn dan ook Interessante Tijden.
Bart Bolier
Boek…..ontmaskerd
Ondertitel……wat je moet weten over popmuziek
Vanochtend op NPO-radio1 een journalistiek onderwerp naar het Mao-isme in Nederland in de jaren 70. Zonder blozen vertelden de (NPO-)journalist en hun gast Hans Schoots, dat zij als theoretische ML (Marxists-Leninist), ze schreven destijds trots ML achter hun achternaam (als soort wetenschappelijke titel), misleidt waren door de grootste politieke genocide moordenaar ever, Mao-tse-Dong.
Ik krijg altijd jeuk en pukkels als ik nu ex-communisten, zoals ex-maoïst Hans Schoots, zonder blozen zelf over hun eigen enorme ideologische naïviteit van toen hoor spreken.
https://www.nporadio1.nl/ovt/onderwerpen/470758-mao-in-nederland
Die naam, Godo… dat doet me – als theaterregisseur – denken aan ‘Wachten op Godot’ van Beckett.
Absurdisme dus. Tenminste, zo wordt dat onderwezen, Beckett is absurdisme.
Nog een extra reactie, want die ‘focus’ op die Amerikaanse scene…
Dit is wat er uiteindelijk echt toe doet: https://www.youtube.com/watch?v=lncNcNtGkJY&pbjreload=10
En zoek vooral wanneer er ‘pauze’s’ zijn, daar klinkt de muziek rauw.
Wetend dat er een gulag nakend is….
wat mij betreft, decadentie vs gulag – beiden zijn nogal dodelijk.
Vraag is dus: Is er een derde weg? Minder dodelijk, en wel zo groots?