Dolomieten
Door de ontwikkeling van vliegpakken die zich bij een vrije val snel met lucht opblazen, kun je tegenwoordig van een klif afspringen en als een valk in vrije vlucht langs rotsen scheren, door valleien en tussen bomen door vliegen. Onder het motto ‘sterf niet voor je dood’/liever dood dan slaaf (van je angst) staat zo’n vlucht nog op mijn bucket list, zoals hier door drie basejumpers in de Dolomiten getoond.
Het dichtst bij wat zij doen heb ik enkel een keer gedaan met een cursus paragliden in de Franse Alpen. Dan spring je achtereenvolgens van een 300 meter, 500 meter en duizend meter helling met zo’n matrasparachute, en kun je vervolgens op thermiek rondjes vliegen. Maar dat is natuurlijk een heel andere tak van sport dan in vrije val van een klif springen en hopen dat je wingsuit zo snel mogelijk lift krijgt, zodat je niet te pletter slaat tegen een obstakel onderweg.
Mira Mare aan de Adriatische Zee bij Triest
Daarnaast deed ik twee maal een tandemsprong parachutespringen, waarbij je met een ervaren springer ‘meelift’. Mijn tandempiloot toen was Bob Draijer, een basejumper (van vaste plek als gebouw of klif) die ook van hoge elektriciteitsmasten afsprong met zijn parachute. Dan moet je op een prettige manier knotsgek zijn, en vooral gaan voor de adrenalinekick.
Die ‘kick’ zou ik het niet voor doen, het zou mij echt om het vliegen gaan in de meest directe zin van het woord, alsof je zelf een valk bent.
Parapenten in Gap (Franse Alpen
De ervaren springers kunnen ook al loopings maken. Nu krijg ik al spontaan zweet in de handen bij het zien van die basejumpers op zo’n klifrand. Dat was ook al zo toen ik de duizend meter afsprong met paragliden, toen je op dat randje stond. Maar als je eenmaal vliegt, dan valt alles van je af.
En zou je al te pletter vallen, dan is dat een mooie manier om te sterven. In het harnas, in plaats van wegrottend achter een rollator. Dood ga je toch al. Voor de basejumpers in deze film is het springen een manier om intenser te leven, om iets te doen dat ze op hun honderdste nog met een grijns op hun gezicht herinneren.
Zo ziet het er al vliegend uit…
Het verschil met mij: ik ben nogal onhandig, niet zo’n vlotte boy, zoals al beschreven in mijn verslag van het parapenten. Als verstrooide natuurfilosoof ben je uit ander hout gesneden, maar dat ‘alles of niks’-gevoel heb je dan wel weer. Dus ja, wat leek het mij geweldig om als een valk langs de rotsen te scheren. Ultiem.