In dit zaterdagse archiefverhaal mijn publicatie in de Epoque 5 september 2019 na invoering van de Klimaatwet, de staatsgreep door het Globalisme en afschaffing van representatieve democratie: De huidige door Milieudefensie opgestelde Klimaatwet dwingt tot halvering van fossiel energiegebruik voor 2030, en dus halvering van welvaart en (bestedings)vrijheid.

Die ‘Groene Staatsgreep’ wordt nu ook Europees dictaat onder Ursula von der Leyen als nieuwe voorzitter van de Europese Commissie. Global Warming verscheen 1988 plots op de politieke agenda als naar binnen gerichte voortzetting van de Koude Oorlog. Zonder installatie van een totalitair regime is klimaatpolitiek niet uitvoerbaar. Hier een inkijkje in hoe deze Orwelliaanse tragedie zich ontvouwt..

Totalitaire tendensen, ze zijn keer op keer gemeengoed bij de protagonisten van klimaatbeleid, dat via het ‘Klimaatakkoord’ nu dictaat wordt voor Nederland in 2030. Zoals het op overheidsgeld levende Duurzaam Zaanstad al op 3 juli 2019 schreef:

“Als het zeker is dat ‘wij’ zelf verantwoordelijk zijn voor grootste ramp voor de mensheid sinds de Holocaust – en dat is zeker –, kunnen we dan nog wel toestaan dat sommige media, enkele politici en dwarse burgers twijfel blijven zaaien? Elk bericht met een vage theorie zorgt er immers voor dat ‘volgers’ niet bijdragen aan vermindering van de uitstoot. Dat maakt publieke ontkenners schuldig. Hoog tijd dat het ontkennen van de vernietiging van alles wat leeft, strafbaar wordt.”

De groene jurist Polly Higgins werd door Milieudefensie op een voetstuk gezet in haar met subsidie gestutte huisblad Down to Earth. De redactie verwelkomde Higgins haar oproep, om directeuren van kolencentrales gevangen te nemen. Higgins zocht en een supra-nationale achterdeur via het internationale strafhof om misdaden tegen de planeet strafbaar te maken. Dus buiten nationale soevereiniteit om.

Bedrijven die zij als ecologisch schadelijk ziet moeten dan sluiten. De wetenschappelijke consensus over milieuproblematiek zou radicaal ingrijpen rechtvaardigen.

Saillant detail: de Nederlandse Klimaatwet – dit voorjaar in alle haast door de Eerste Kamer doorgedrukt vóór de nieuwe senaat werd geïnstalleerd- werd geschreven door de huisadvocaat van Milieudefensie, Phon van den Biesen in 2008. Van den Biesen werkte bij het advocatenkantoor van Britta Böhler.

Zij was advocaat van de moordenaar van Pim Fortuyn, en verdedigde ook andere (eco-)terroristen uit het kraakcircuit. Daaruit komt ook de mentor van Jesse Klaver (Groen Links) uit voort, oud-Milieudefensie-directeur en Groen Links-Kamerlid Wijnand Duyvendak. Onderzoeker Peter Siebelt beschreef diens terroristische verleden in ‘Rara, Wie Ben Ik’. (2004), van aanslagen op de Makro tot inbraken bij het Ministerie van Economische Zaken.

In zijn boek ‘Het Groene Optimisme’ afficheert Maoist Duivendak zichzelf als de man van de Klimaatwet. De totalitaire nachtmerrie van George Orwell zal uiteindelijk dus niet in 1984 plaatsvinden, maar 2030 en zij heeft ook die naam: ‘2030 Agenda’. Dat is het programma van de Verenigde Naties (2015) dat eerder Agenda 21 heette: het ‘masterplan’ van technocraten voor de 21ste eeuw. Met ‘de strijd tegen klimaatverandering’ als metafoor voor ‘onszelf, de mensheid’ werd vanaf 1988 de permanente ‘Koude oorlog’ naar binnen gericht, een term die Orwell zelf uitvond.

Het symbolisch uitdoen van alle lichten in steden bij ‘Earth Day’ – en zelfs een Klimaatweek- geeft uiting aan die ideologie: weg met ons. Terwijl naar buiten de Russen en Iran opnieuw tot vijanden zijn verklaard, de ontwortelingsideologie die Tom Zwitser al in Permafrost beschrijft. Oftewel: ’We waren altijd al in oorlog met Oost Azië’, om Orwell’s 1984 te citeren.

Kapitaaltransitie
De Nederlandse Klimaatwet komt niet uit de lucht vallen, zij is zelfs geen specifiek product van Groen Links en Milieudefensie. Zij is- inclusief de riante subsidies voor milieuclubs op nationaal en Europees niveau- onderdeel van internationale machtspolitiek. Die politiek is te herleiden tot de Club van Rome (1968).

Die door het Koningshuis gesteunde eliteclub, ontstond op het landgoed van bankier David Rockefeller in zijn Bellagio Center (Villa Serbelloni van de Rockefeller Foundation) aan het Italiaanse Comomeer. De rijke subsidies die het Ministerie van Buitenlandse Zaken aan Milieudefensie verleent, liefst 60 procent van haar budget, 10 miljoen euro per jaar voor ‘pleiten en beïnvloeden’, kun je ook niet los zien van die internationale context.

Ook de Zweden hebben al een Klimaatwet. En onder Ursula von der Leyen als voorzitter van de Europese Commissie krijgt heel Europa een Klimaatwet. Zo wordt het nationale dictaat tot halvering van CO2-emissie voor 2030 ook Europees dictaat. In haar consequentie is dat een halvering van welvaart en bewegingsvrijheid. Want economische groei en welvaart gaat historisch gelijk op met fossiel energieverbruik.

Wat nu als ‘Energietransitie’ wordt verkocht, is in haar consequentie dus een transitie van macht en kapitaal van de middenklasse naar een klimaatelite van subsidie-miljonairs, bankiers en multinationals: de uitroeiing van middenstand en vrije markt-economie.

In deze klimaatpolitiek verenigen links radicalisme en het neo-liberaal internationalisme zich van VVD tot Groen Links in de dialectiek van macht en geld. Plots in 1988 verscheen ‘klimaat’ op de politieke agenda op een conferentie in Toronto. Het doel- CO2-reductie stond al direct vast: Ed Nijpels mikte als VROM-minister op 2 procent mindering per jaar, af te dwingen met Groentax (over benzine).

Hij werd in de Tweede Kamer gesteund door Groen Links dat voor 3 procent pleitte in 1989. De Klimaatwet legt dat doel vanaf 1989 met terugwerkende kracht voor 2030 op: bijna 50 procent reductie.

Zo ontstond 1988 een voortzetting van de Koude oorlog, nu naar binnen gericht. Zoals Club van Rome-oprichter Alexander King in 1991 schreef in ‘The First Global Revolution’ was nu ‘humanity itself’ de gemeenschappelijke vijand om tegen te verenigen. Aardopwarming, voedseltekorten en milieurampen ‘would fit the bill’ als gemene zaak om te bekampen.

Historicus Rupert Darwall legt de politieke geschiedenis van die klimaatpolitiek vast in ‘The Age of Global Warming’ (2016) tot aan de klimaatconferentie van Kopenhagen (2009). Die conferentie leek in mislukking te smoren, maar sinds Parijs (2015) lijkt nieuw momentum ontstaan, dat in de Klimaatwet culmineert, zowel op nationaal als Europees niveau.

Klimaatmarsen

Wat dus spontaan van onderen lijkt te ontstaan met protesterende ‘bruikbare idioten’, is vanuit een financiële Anglo-Amerikaanse elite gevoed met geld, intellectuele en politieke steun uit het overheidsapparaat. Dat beschrijft bijvoorbeeld ook socioloog Bill Gibson in ‘Ecology, Ideology and Power’ (2002), over de stormachtige opkomst van ‘Environmentalism’ sinds de 1968-revolutie, het ‘milieu’ als populistische en meestal zeer negatieve ideologie in populaire cultuur.

Of het nu gaat om Klimaatmarsen of Klimaatspijbelende kinderen, de ’spontane’ acties zijn te herleiden tot bijna militair gecoördineerde actienetwerken rond de (bv Duitse) Club van Rome (Global Youth Forum 2015) en Anglo Amerikaanse ‘filantropische’ stichtingen als Ford Foundation en Rockefeller Foundation. Aanjager van 2030 Agenda is nu miljardair Bill Gates, die bezocht met Melinda Gates daartoe in 2017 ook Mark Rutte.

Klimaatspijbelaars, stakers en marslopers blijken bij nader onderzoek allen initiatieven die door professionele activisten en marketeers zijn ontworpen, vaak met overheidssubsidie. Het doel: mobilisering van kinderen en massa als morele chantage voor elitaire machtspolitiek. De ‘Milieudefensie’-Klimaatwet ontstond naar model van de Britse Klimaatwet, die onder Tony Blair werd geïnstalleerd. Blair werkt nu als adviseur voor de JP Morgan Chase Bank van wijlen bankier David Rockefeller voor 2 miljoen pond per jaar.

Zijn opvolger als premier, David Cameron werd voorzitter van de commissie van de Verenigde Naties, die 2030 Agenda opstelde. Dat programma is een technocratische blauwdruk voor de ‘betere wereld’ in 2030.

Sinds de ‘Aardetop’ in Rio de Janeiro (1992) was de naam voor die technocratisch afgedwongen ‘betere wereld’ eerder Agenda 21: de agenda voor de 21ste eeuw. Maar het elite-program kreeg na ‘Parijs’ in 2015 plots een andere deadline, en dus naam: 2030 Agenda. De Verenigde Naties bankieren overigens bij Rockefeller-bank Manhattan Chase (nu JP Morgan Chase).

Het VN-hoofdkantoor staat op grond van de Rockefeller-dynastie, die op hun beurt erven zijn van het Standard Oil-imperium. Met hun Rockefeller Brothers Fund sponsoren ze ook Greenpeace en klimaatclubs als Klimaatmars-organisator 350 . org van Bill Mc Kibben.

Alle ‘klimaatbeleid’ en haar broertje ‘biodiversiteit’ is uit dat mondiale masterplan afkomstig, met ‘de massa’ als bruikbare idioten. Via Brussel en Den Haag landde dit beleid door geduldig drammen op lokale bordjes. En zo staat de deadline voor de ecologische heilstaat nu vast op 2030, onze variant op 1984. We zien dus uit naam van ‘klimaat’ een opmerkelijke dialectische fusie tussen ‘links’ en ‘rechts’ plaatsvinden sinds de jaren ’90.

Het totalitaire aspect op ‘links’ – het communisme- verenigt zich met het financiële aspect van ‘rechts’, het corporatisme van het financiële circuit. Daar mengt politieke macht zich sinds de jaren ‘90 met privaat winstbejag, een ‘lobbycratie’ van netwerkcorruptie. Zodat een Klimaatoligarchie ontstaat: privatisering van publiek bestuur en publieke ruimte.

Spekkoek

Op ‘links’ bracht Peter Siebelt het netwerk in kaart van de moordenaar van de ‘klimaatsceptische’ Pim Fortuyn, Volkert van de Graaf. Hij toont hoe die ‘Eco Nostra’ van ‘groene’ actiegroepen- met wortels in het communisme- als spekkoek is georganiseerd. Lagen van respectabele academici, journalisten, politici van de PvdA (Jan Pronk, Hans Alders) en Groen Links bovenin regelen de subsidie voor milieuclubs.

Zij stemmen beleid af, nationaal en internationaal. Daar onder werkt de laag van ‘respectabele’ milieuclubs als WNF, en daaronder clubs als Milieudefensie, gevoed met Postcode Loterij-miljoenen. In de onderlaag zitten ook cellen van radicalisten die geweld en aanslagen niet schuwen.

Het ‘linkse’ imago van ‘milieu’ verhult, dat in Nederland juist prominente VVD’ers als Pieter Winsemius, Robert Reibestein en Ed Nijpels aanjagers zijn. Voormalig Mc-Kinsey-directeur en VROM-minister Pieter Winsemius, werd jarenlang Natuurmonumenten-voorzitter en commissaris bij de nationale grootfinancier van het actiewezen, de Postcode Loterij.

Terwijl Ed Nijpels als voorzitter van het Wereld Natuurfonds werkte, om het klimaatvuurtje simultaan te stoken. Winsemius is mentor van Mark Rutte. Hij schreef in 1990 met de Club voor Rome (Jim Mac Neill) het mondiale ‘transitiepad’ naar een ‘ecologische’ wereldeconomie, getiteld ‘Beyond Interdependence’. Opgesteld volgens zijn organisatieschema bij McKinsey.

Dit rapport was gericht aan bankier David Rockefeller en de organisator van de Aardetop in 1992, Maurice Strong. Rond 2012 moest het punt van geen terugkeer zijn bereikt van hun mondiale transformatie van de wereldeconomie. Met een “Earth Council’, een groene raad van wijze mannen en vrouwen als wereldbestuur.

Dat werd in 2012 uiteindelijk het VN High Level Panel of Eminent Persons onder voorzitterschap van David Cameron, met deelname van Paul Polman (Unilever) en de klimaatadviseur van Obama, John Podesta. Die legden de ‘Post 2015 Development Agenda’ vast met deadline 2030.

Netwerken en geld tonen hoe de lijnen der macht lopen. Winsemius, maar ook Hans Wijers – Ed Nijpels zijn opvolger bij WNF- is op zijn beurt een acoliet van bankier David Rockefeller. Hij was net als Wijers en Wiebe Draijer (SER Energieakkoord) lid van Rockefeller’s Trilateral Commission. De Rockefeller-dynastie is samen met Henry Kissinger en Secretaris Generaal van de Rio-conferentie Maurice Strong instrumenteel bij het optuigen van de klimaatconferenties sinds de ‘Aardetop’ in Rio de Janeiro in 1992.

Strong was ook protegee van de Rockefeller-dynastie. Het CO2-beleid is een voortzetting van Club van Rome-politiek, gesteund door de mondiale elite,. Ook het Nederlandse koningshuis is sponsor van de Club van Rome, en voormalig premier Ruud Lubbers was lid.

Groene Staatsgreep
Al langer was de oproep om tegenstanders te berechten en op te sluiten tot op hoge academische posities te horen. Niet langer enkel in hoekjes op internet, maar nu ook respectabele media. Men heeft haast. Dat signaleerde de Duitse sociaal wetenschapper Nico Stehr 2016 in de Frankfurter Allgemeine. Stehr waarschuwt daarom dat ‘mensen die gedrogeerd zijn door kennis, zo vaak vijanden van vrijheid worden’.

Hij noemt Hans Joachim Schellnhuber als 1 van vele voorbeelden. Deze klimaat-adviseur van de Duitse bondskanselier Angela Merkel en Paus Franciscus is een van de meest geciteerde klimaatwetenschappers in Duitse media. Schelnnhuber is ook het brein achter de Pauselijke milieu-encycliek.

Schellnhuber riep op tot een ‘radicale transformatie’ van samenleving en economie. Voor de planeet. Hoe die omslag in menselijk gedrag plaats kan vinden zonder autoritaire machtsgreep, dat liet de wetenschapper in het vage. Maar via ingrepen als het Nederlandse ‘ Klimaatakkoord’- dat milieuclubs, de Sociaal Economische Raad (SER), ambtenarij en VNO-NCW met elkaar sloten- krijgt dat totalitaire streven vanaf juli 2019 geleidelijk gestalte.

Met Ursula von der Leyen als nieuwe voorzitter van de Europese Commissie en haar Europese Klimaatwet blijkt er ook voor Nederlandse oppositie geen weg meer terug. Zoals commentator Syp Wynia voor Cafe Weltschmerz besprak, betreft dit een ‘Groene Staatsgreep’.

Pas een half jaar na de zogenaamde ‘Klimaattafels’ in december 2018 werd het geheime overleg over de invoering van de Klimaatwet op 2 juli 2019 openbaar gemaakt. Bij die ‘openbaarmaking’ kraste de ambtenarij onder Directeur-generaal Klimaat Sandor Gaastra van het Ministerie van Klimaat alle namen met grijze viltstift weg. Parlementariërs werden zo niet alleen een half jaar op informatie-achterstand gezet. Ook konden ze niet controleren, wie met welke belangen nu de besluiten vastlegt uit de Klimaattafels met SER-Kroonlid Ed Nijpels.

Voorzitter van de ‘energietafels’ was Kees Vendrik, partijbons van Groen Links en hoofdeconoom van de Triodosbank. Volgens het principe ‘wie niet aan tafel zit staat op het menu’, beslist een verbond van door de overheid gefinancierde milieu-organisaties als Milieudefensie en energiebedrijven als RWE en Shell wie de lasten zou krijgen. De burger dus, die stond op het menu.

Op 28 juni vierden ambtenaren van het Ministerie van Klimaat met Diederik Samsom (PvdA, Greenpeace) met feestelijke borrel op Het Plein in Den Haag dat hun klimaatafspraken nu in beleid omgezet konden worden. Zonder enige burgerinspraak. Momenteel zoekt het Ministerie van Klimaat (RVO) naar ‘niet controversiële bedrijven/organisaties op de genoemde inhoudelijke thema’s (klimaatpolitiek), sociaal en of financieel gedrag’.

Alleen ja-knikkers zijn welkom om de voornemens van Klimaattafelaars Ed Nijpels, Kees Vendrik en Diederik Samsom aan het Nederlands publiek te verkopen. Het bouwen van ‘draagvlak’, lees propaganda voor het ‘Klimaatakkoord’ (dictaat) komt zo na de zomer uw kant op.

0,000045 graden
Zoals wetenschapsjournalist Simon Rozendaal beschrijft in ‘Warme Aarde, Koel Hoofd’ (Atlas Contact 2019) bestaat domweg de techniek niet, om voor 2030 de helft van de fossiele energie rendabel te vervangen. Maar net als de vele rationele geluiden voor Rozendaal gleed die kritiek als roos van groene schouders: in media en politiek is kritiek taboe verklaard.

Diederik Samsom – voorzitter bij de Klimaattafel ‘Gebouwde Omgeving’ en werkzaam bij overheidsbedrijf Energie Nederland- nam zelf in 2010 persoonlijk het klimaatkritische boek ‘De Staat van het Klimaat’ in ontvangst van klimaatjournalist Marcel Crok bij persconferentie in Nieuwspoort. Daaraan schreef ondergetekende een hoofdstuk mee.

Bovendien weet de regering dat ook 50 procent CO2-reductie geen klimaatinvloed heeft. Want dat schreven ze zelf ter verdediging in de Urgenda-rechtzaak (2016) toen die (gesubsidieerde) actieclub via de rechter 25% CO2-reductie wilden afdwingen. Een feit dat dankzij Kamerbrief I&M/BSK-201677286 openbaar bekend dient te zijn bij Kamerleden:

’Een modelmatige berekening toont aan dat de extra reductie zoals bevolen door de rechtbank bevolen (25% voor 2020) 0,000045 graden Celsius minder gemiddelde opwarming tot 2100 tot gevolg zou hebben. Dit effect, dat wegvalt tegen alle onzekerheden die met een dergelijke berekening samenhangen, heeft geen meetbaar effect op het gevaar van klimaatverandering.’

Een zelfde nul-effect gaat op voor het Klimaatwet-doel van CO2-halvering. Kortom: klimaatbeleid uit de Klimaatwet wordt niet voor ‘het Klimaat’ uitgevoerd, maar voor het plunderen van burgers onder Staats-afpersing. De multinational-coalitie DSGC met ondermeer Shell en Unilever, met voorzitter Jan Peter Balkenende, stelt dat ze uit naam van ‘klimaat’ azen op 10 duizend miljard euro klimaat-investeringen.

Zo zien we de zelfde dialectiek, een fusie van ‘links’ en ‘rechts’. Via een totalitair systeem dwing je tot een kapitaaloverdracht van de ‘bourgois’ naar een klimaatelite van Too Big to Fail Finance en multinationals.

De term die het financiële circuit en World Economic Forum voor ‘privaat gewin op publieke kosten’ hanteren heet ‘Blended Finance’. Je kunt niet meer de bonnetjes van klimaatkosten terugvinden, doordat publiek en privaat belang zich mengt met ‘De Energietransitie’. ‘De Transitie’ is dus allereerst een kapitaal- en dus machtsoverdracht. Zo volgt via een besteding van 500-1000 miljard euro in Nederland voor 2030 een halvering van welvaart voor burgers, en halvering van hun mobiliteit, uitgedrukt in CO2, richting een nieuwe klimaatelite.

Geraamde kosten werden door het Planbureau voor de Leefomgeving becijferd op 2-3 miljard euro per jaar. Echter, dat was door de honderden miljarden euro’s subsidies tot 2030 niet als onkosten mee te rekenen. Ondertussen installeerde het internationale bankwezen met de Rockefeller Foundation, IMF en Wereldbank een ‘Blended Finance Taskforce’. En de dealmaker van het 107 miljard euro kostende SER Energieakkoord uit 2013, Wiebe Draijer is als Rabobank-commissaris daarvan nu lid.

Morele Euforie
Net als bij het 107 miljard euro kostende SER Energieakkoord uit 2013 van Wiebe Draijer en Ed Nijpels, stelde geen enkel Kamerlid kritische vragen over de miljarden-subsidies en haar rendement. Sterker, het is taboe gemaakt in media en politiek om klimaatkosten te bevragen. Overlopend van morele euforie stemden alle partijen voor de Klimaatwet, ‘vanwege onze kinderen en kleinkinderen’, zoals CDA-Kamerlid Jacco Geurts opmerkte.

Zoals PVV-Statenlid in Noord Brabant Harry van den Berg opmerkt:

“Nederlanders interesseert het toch niets, zolang de werkelijke kosten maar goed genoeg verstopt zijn. Alles gaat buiten de begrotingen van gemeenten, provincies en landelijke overheid om. En niemand in de politiek interesseert het iets, behalve wat “schreeuwers” bij PVV  en nu ook FvD. Die rood-groene jongens zijn ontzettend handig, dat stopt pas als ze hun hand overspelen…. Bijna was dat het geval dit jaar, maar ook dat werd vakkundig gepareerd. Tegen blind geloof is ondanks heldere feiten nauwelijks iets te winnen…”

Zoals Kajsa Ollongren schreef bij de verslagen van de Klimaattafels voor de bebouwde omgeving, onder voorzitterschap van Diederik Samsom, zou invoering van halvering van de CO2-uitstoot gradueel moeten plaatsvinden: “De gebouwde omgeving raakt mensen in hun thuissituatie. Dat moet serieus genomen worden en ligt politiek gevoelig. Het is belangrijk dat mensen hun handelingsperspectief kunnen zien. Laat de transitie daarom een geleidelijk proces zijn, mensen kunnen niet morgen verplicht  worden.”

Dus ‘de transitie’ gaat als kikkers in een pan water die je langzaam gaar kookt. Zonder gele hesjes op straat. Nadat Pim Fortuyn door Volkert van der Graaf- uit het netwerk van ‘Fellow Travelers’ rond Femke Halsema was neergeschoten, gingen ook geen menigtes de straat op. Thom de Graaf, de bedrijfslobbyist van D66 vergeleek Fortuyn met uitvoerders van de Holocaust. Hij werd vice-voorzitter van de Raad van State: dus hoogste regeringsadviseur.

Marijke Vos uit het netwerk van Volkert trad eveneens toe tot dit hoogste adviesorgaan van de regering. De eerdere vice-voorzitter van de Raad van State, Herman Tjeenk Willink (PvdA), schreef eerder mee aan het Nationaal Milieubeleidsplan (1989), dat onder Ed Nijpels tot stand kwam. Hierin staat het huidige CO2-reductiepad al beschreven. De Klimaatwet is dus het huzarenstukje van de oude liberale machtsstructuur.

Wie de historie van klimaatbeleid bestudeert op basis van sociale netwerken, intellectuele verwantschap en financiering, die ziet dus een geleidelijke overname van instituties sinds de Koude Oorlog. Een geleidelijke afschaffing van burgerinspraak, zoals intrekking van de Referendumwet, ten faveure van ‘adviseurs’, rapportcommissies en lobbyisten.

Ook werd ondergetekende al opgebeld door de politie ‘om wat je schrijft over windmolens’, of de Wijkagent even langs kon komen. Het Ministerie van Klimaat belde al om op sociale media gepubliceerde informatie over haar ambtenarij te laten verwijderen. (ondergetekende werd inmiddels al twee maal door een arrestatieteam mishandeld voor wat hij schreef)

Critici van het verhaal van de Links-liberale elite worden geblokkeerd van sociale media, inclusief ondergetekende. Wie nu als academicus onderzoeksfinanciering wil krijgen, moet steun betuigen aan de CO2-theorie, en sommige ecologen noemen zich daarom al ‘Climastitute’: klimaatprostituee. Je moet iets alarmerends over het klimaat roepen, anders geen geld.

We zien zo dat de observatie van Thomas Hobbes in ‘De Leviathan’ realiteit wordt; Dat een kleine vastbesloten elite gemakkelijk een intern verdeelde meerderheid de baas kan zijn.

Klimaatpolitiek is in haar essentie technocratisch en totalitair: de nationale rechtstaat en democratie moet zich opofferen voor een wereldbestuur van ‘deskundigen’ die doelen stellen, ‘grenzen aan de groei’ zoals de Club van Rome dat noemde. Of zoals ze nu heten ‘Planetaire Grenzen’, keiharde ecologische grenzen die klimaatwetenschappers en ecologen vaststellen. Wat econoom Patrick Wood een ‘Scientific Dictatorship’ noemt.

Die opvatting over wetenschap heet ‘sciëntisme’: dat alleen wetenschap het juiste antwoord geeft op alle levensvragen.

De klimaattanker is zo zorgvuldig in gang gezet, dat slechts weinigen haar architectuur doorzien, en dan ook nog pas na jaren van studie. Zonder sociale massa als tegenpool, kan alleen de harde muur van mislukking haar nog keren. Daarbij kan de gehele Europese cultuur te gronde gaan, misschien wel niet als ‘onbedoelde consequentie’ maar als doel van Liberalisme in zichzelf.

• Steun Interessante Tijden voor de echte info die je inzicht geeft in de motieven van het klimaatfascisme

Donatie bedrag:

€

Doneren