In Het Boek der Natuur deze zaterdag: Een bezoek aan Rügen, het Duitse schiereiland in de Baltische zee. Bij de terugkeer na 10 jaar onderaan de Krijtrotsen van Jasmund National Park was de strandzone met ‘Verboten Zone’-bordjes afgezet. Bij betreden van dat mooiste deel kwam een politie-helikopter met zoeklicht en oorverdovend lawaai rondjes om me cirkelen. Omdat ik als eenvoudige wandelaar over het strand de natuur zou verstoren…

Net als in Nederland is Duitsland getransformeerd tot communistische heilstaat, een totalitaire bureaucratie die van ‘crisis’ naar ‘crisis’ galoppeert. Je mag niets meer, als individuele burger dan. Alles is verdacht, onveilig, oppassen, terrorisme, oeh, aah, angst, en pas op je woorden want iemand zou beledigd kunnen zijn…

Vadertje Staat past op al je tellen als Waakhond der Lieve Vrede, alsof je kleuter bent die geen eigen verantwoordelijkheid kan nemen. Gezondheid, Veiligheid, de ambtenarij krijgt er nooit genoeg van…In publiek-private partnerschappen bewandelt ook de Duitse regering de Derde Weg die Tony Blair uitstippelde met de Fabian Society: Die van de neomarxistische heilstaat, die altijd in crisis en oorlog is.

Zo kan het dus gebeuren, dat ze een politiehelikopter op je af sturen, omdat je door een tot verboden zone verklaard stukje natuur loopt. In alle rust, niemand tot last zijnde en de natuur die redt zichzelf altijd wel.

Bijna nergens vind je zulk prachtig beukenbos dat vanaf de krijtrotsen doorwortelt tot aan de strandzone van de brakke Baltische Zee. Ideaal om foto’s te maken van de hardnekkigheid van de natuur. Hoe die beukenwortels zich overal vastgrijpen om houvast te vinden in de afbrokkelende grond.

Er was totale rust, stilte. En dan ineens hoor je RRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRR steeds luider aanzwellen. Je denkt eerst dat het voorbij zal vliegen als tijdelijke verstoring van de rust. Maar dan blijft het boven je hangen, en gaat het bij je dagen: Deze ambtenaren hebben het op mij gemunt. Ik verstoor de natuur in bureaucratische ogen, dus moet er een politiehelikopter op af worden gestuurd.

Het paar zee-arenden dat bij Lohme met jong rond-cirkelde kreeg een grotere rol-beroerte van de politie-helikopter dan van deze Natuurmens in zijn element, met de camera in de hand datgene bedrijvend wat ie ’t liefste doet. Alleen zijn met de natuur, lol hebbend met jezelf, afgewisseld met de omgang met een selectie van goede mensen.

Verderop in zee waren bagger- en zandzuig-schepen bezig om de paaigronden van de Baltische haring-populatie af te schrapen. Zodat ze dat grind als bouwmateriaal bij windfarms verderop zee kunnen gebruiken. Waarom ging de helikopter niet naar deze bodemberoerende industrie toe?

Dus je graaft de hele zeebodem af voor windturbines met hun Steuerstrom, maar handhaaft tegelijk een ‘verbod om met je hengeltje te vissen in die kwetsbare natuur die ambtenaartjes zich toe-eigenden…. In een totalitaire heilstaat zijn sommige mensen kortom altijd meer gelijk voor de wet dan anderen. Je bent altijd overgeleverd aan de willekeur van de zittende ambtenarij.

Dus krijgt een wandelaar een politiehelikopter boven zich te cirkelen. Terwijl de Klimaatmaffia ongestoord de hele zeenatuur vol mag zetten met energie-industrie, de zeebodem vol kabels die elektromagnetische verstoring geven bij vissen (EMV), hei-werk waarmee je walvissen doof maakt, complete onderwaterhabitat-verandering…

Mogelijk hadden toeristen boven op de krijtrotsen met haar Aussichtpunkt gezien hoe een fotograaf door de branding liep om op de zelfde locatie te komen, waar 10 jaar terug deze foto ontstond. Een foto die moest herinneren aan de tropische kustzee, waarin de Krijtrotsen zich ooit miljoenen jaren terug vormden uit plankton met kalkskelet en schelpen.

Dat je dus de kracht van Het Leven ziet, de Natuur maakt haar eigen flatgebouwen van Krijt door millennia van De Tijd; die andere afstand naast de 3D van ruimte. Terwijl andere krachten haar bouwsels tegelijk weer afbreken. Het Leven breekt zichzelf af, de wortels van beuken helpen de rotsen weer verkruimelen. Die beuken storten weer in zee, vormen drijfhout dat tot op de Noordpool kan geraken.

Dus zie je zowel opbouw als afbraak in één beeld. Bij steeds complexer ecosystemen, en steeds grotere energie-toevoer neemt tegelijk de Entropie (chaos) toe. Zoals je dat ook in onze steeds complexere maatschappij ziet, die steeds meer afval uitbraakt. Een natuurwet bepaalt dus dat de hoeveelheid rotzooi toeneemt bij groeiende complexiteit, niets tegen te doen, die Tweedede Hoofdwet van Thermodynamica.

Onthoudt; hoe complexer een systeem, hoe meer energie nodig om ’t bijeen te houden. En tegelijk groeit de chaos buiten dat systeem. Natuurwet. (technische term: ‘dissipative structures’)

Nu klotste de branding tegen de rotsen aan, en ik moest met de knieën door het zeewater, tegen de rotsen gedrukt doorwaden, om toch op de bestemming te komen.

Het leek er zelfs even op alsof de helikopter een landingsplek zocht, zodat ze deze ‘verstoorder’ konden grijpen, om zijn Ausweiss fragen. Uit voorzorg – Duitsers kunnen knettergek en rigide zijn- ben ik maar de rotsen op geklommen. Ik voelde me net als een soldaat in oorlog, die de veiligheid zocht.

Zoals de US Rangers die bij Point du Hoc in Normandie naar boven klommen om de Nazi-soldaten klop te geven.

Maar hun heldendaad kon je natuurlijk niet evenaren. Bij de klim omhoog bij de Koningsstoel, het geologisch hoofdmonument van dit park met de hoogste krijtrots, op geen vijandelijk spervuur, slechts geglibber en zoeken, grijpen naar houvast. De wollen sokken sopten nog na van het Baltische zeewater in de glibberige sandalen…Wildlife, wild leven. Lekker klimmen en verantwoorde risico’s nemen.

Het was toch nog een klim van 120 meter, steeds weg-glijdend. Ook de krijtrotsen worden glibberig zacht wanneer ze nat door regen zijn, veel plantenmateriaal blijkt opvallend gemakkelijk van de helling te rollen; wat ‘vast’ leek te zitten schiet plots los net voor je besluit je hele gewicht er aan te hangen.

Raven krijtten me hun kreet to ‘Kroah…., kroah….‘ en traditioneel imiteer je dan hun roep zodat ze nog een extra rondje om je vliegen… Wie is die gek? Zo denken ze dan, want raven, de wolven-vogels van de Nordische mythologie, die kunnen echt denken en individuen onderscheiden.

Bovenop de zogenaamde ‘Koningsstoel’ is een bezoekers-centrum voor massatoerisme ingericht van de Klimazi’s, het Wereld Natuur Fonds. Daar hoef ik niet tussen te staan, want je zoekt de natuur niet op om andere mensen tegen te komen.

Je geniet liever van de atmosfeer van wildheid, de eenzaamheid en verstilling die natuur geeft waar mensen zoveel mogelijk vanaf bleven. De beukenbossen die tot bijna in de branding reiken, je ziet de hardnekkigheid van Het Leven, en het voortschrijden van De Tijd uitgebeeld; de vergankelijkheid in alle stadia van geboorte tot ontbinding.

Zoals ook het Krijt uit de krijtrotsen afkomstig is van kalkhoudend plankton en schelpen van oceanen van miljoenen jaren terug.

Kijk maar hoe de bomen met hun wortels zich aan de afkalvende grond vastgrijpen. En hoe ze zelfs na omvallen zich met die wortelklauwen weten aan te klampen, zodat ze toch weer richting het Licht buigen. Als een Ent, boomgeest uit de Nordische Mythologie.

In een totalitaire bureaucratie is er vooral één diersoort met uitsterven bedreigd. Menselijke mensen, die nog een normaal ambacht kunnen vervullen zonder dat ze door lastenverzwaring en ambtenarij worden doodgedrukt. Zo sprak ik de eigenaar van de Inselbrauerei Rügen, die vertelde hoe hij 80 procent van zijn tijd kwijt is aan de bureaucratie. En 20 procent kan hij zich op zijn vak richten, het maken van prijswinnende speciaalbieren.

Met de mooiste etiketten van de wereld, geïnspireerd op de natuur van Rügen. De lekkerste is het blonde zeearendbier. Hij moest plots een vijver bij zijn brouwerij aanleggen. Omdat de brandweer er bij geval van brand water uit zou kunnen halen. En daar moest hij dan ook nog een hek omheen bouwen. Stel dat er iemand in de vijver zou vallen. Terwijl er 20 meter verderop een trein voorbij raast over een spoor zonder hek ervoor.

Zo is het leven in een neomarxistische heilstaat, een totalitaire bureaucratie die van valse zekerheden aan elkaar wil hangen. Zij verliest het contact met de realiteit, proportionaliteit en de menselijkheid. Het individu verliest zijn rechten, dat het monster genaamd Valse Zekerheid opslorpt.

Normale, menselijke mensen worden een zeldzame diersoort, tot een breekpunt is bereikt.

Niet ‘de natuur’ is bedreigd, maar de menselijkheid van mensen, spontaniteit en onvoorspelbaarheid wanneer ‘de’ wetenschap en valse zekerheden hun realiteit willen dicteren. Die vinden net zolang regels tot alle risico lijkt uitgebannen.

Die Utopische toestand heet ook wel ‘ De Dood’; alleen daar is eeuwige vrede, alle risico’s zijn daar uitgeblust, daar heerst de garantie dat niets je meer overkomen kan. Pas als je dood bent en je belasting afbetaald, dan is de overheid tevreden; omdat systemen geen mensen zijn.

De Dood, het is een ambtenaar en milieuclubs zijn haar zeis. ‘Het Milieu’ is slechts een ander woord voor ‘Angst’, risico dat afgedekt moet worden met belastinggeld, nadat milieuclubs voor de bureaucratie haar noodzaak hebben gepleit. Terwijl Natuur staat voor de Verwondering, het Goede, Ware en Schone dat Het Leven zelf kan zijn, een plaats om je terug te trekken en te vluchten voor de waanzin van de moderniteit.

• Steun Interessante Tijden om deze reportages te kunnen maken

Donatie bedrag:

€

Doneren