‘Ecologische Autoriteit’, het ecologische Stadshart Amstelveen

Het Stadshart van Almere

Een gepensioneerde advocaat uit Andalusië en BBB-kandidaat, Joost Schepel probeert met Wagenings Alumnus-pensionado Henri Prins uit Oosterzee (Fryslân!) en Allard Andela uit Ommen nog iets te redden van het – in NeDDRland nonexistente- natuurdebat. Dat doen ze via het in 2022 gevestigde vehikel Samenleving, Landbouw, Natuur.

Bij systeemdecorant Syp Wynia pleiten ze vandaag voor meetbare natuurdoelen en ‘monitoring’, zoals stichting Agrifacts dat elders al jaren doet. Zelfs het Stadshart Amstelveen van de beleidswetenschap, Ecologische Autoriteit zou daarin een rol moeten vervullen voor 200 miljoen euro ‘opstartkosten’, zoals vastgelegd in hun rapport ‘Natuurmonitoring als alternatief voor stikstofreductiebeleid‘.

Ze maken de zelfde denkfout als hun tegenstanders: Dat natuur te sturen is volgens ‘meten is weten’, terwijl je ‘meten is beheersen’ bedoelt volgens achterhaald systeemdenken.

Goed bedoeld, slecht doordacht

‘Onafhankelijke toetsing, uniforme standaarden’
Het blijkt dat ze vooral de ene bureaucratische fantasiewereld van stuurbare natuur, voor de andere willen vervangen. Alsof je beter beleid krijgt bij meer volmaakte gegevens. Terwijl ze dus binnen het bestaande systeemdenken blijven hangen, waarin je als redelijk mens altijd vooraf de verliezer bent.

Alsof je als talent in voetbal gedwongen wordt om te tennissen. Bij Wynia’s week schrijft hij:

Zolang de abiotische condities binnen ecologisch verantwoorde marges blijven en geen negatieve trends vertonen, is de situatie stabiel. Wordt een overschrijding of verslechtering gesignaleerd, dan kan tijdig en gericht worden ingegrepen.

Om een onafhankelijke toetsing, uniforme standaarden en voldoende frequentie te borgen benoemen de provincies in dit systeem expertteams.

Deze teams bevatten de nodige expertise: ecoloog, hydroloog, bodemkundige, lokale ervaringsdeskundige etc.

De provincie in kwestie benoemt de leden van het expertteam op voordracht vanuit een gezamenlijk overleg van landbouworganisaties, terreinbeherende organisaties en regionale belangenbehartigers. Dit om een onafhankelijke analyse te genereren. De Ecologische Autoriteit kan een coördinerende rol vervullen.

Kerstinkopen met het zweet op je rug, Stadshart Amstelveen

Stadshart Amstelveen
De Ecologische Autoriteit kreeg van het vorige Rutte-kabinet die naam als vorm van nudging, psychologische manipulatie. Wanneer iets ‘autoriteit’ heet ben je eerder geneigd dit serieus te nemen. Terwijl die club door de politiek is geselecteerd om voorgenomen stikstofpolitiek ten koste van boeren uit te rollen, dat ze daar een academisch luchtje aan helpen geven.

Die tactiek is vergelijkbaar met de lelijkste steden van Nederland zonder historische kern. Die noemen hun blokkendoos-middelpunt met de sfeer van een Sovjetgevangenkamp dan ‘Stadshart.’ Alsof er dan toch nog iets klopt.

Terwijl je in het gapende gat met blokkendozen dat ‘centrum van Amstelveen’ heet, als vanzelfsprekend de behoefte tot hartgrondig vloeken krijgt, of een plotse steen op je maag met paranoïde aanvliegingen. De andere functie van het Stadshart Amstelveen – een winkelcentrum- vinden we ook terug bij de Ecologische Autoriteit.

Sjoemelnatuur, PBL manipuleert natuurlijke historie voor ‘draagvlak’ miljarden euro’s schuldbeleid

De Ecologische Autoriteit is een winkelcentrum voor de ambtenarij, om rapportjes en conclusies te fabriceren die bij de Raad van State standhouden.

Die politieke, dus geen ecologische Autoriteit heeft Hans Mommaas als baas. Dat is de ouddirecteur van het beleidsrelevante/pseudowetenschappelijke PBL. Het PBL heb ik middels mijn eigen publicatie ‘Sjoemelnatuur’ al ontmaskerd als instituut dat politiek bedrog aan gegevens en grafiekjes moet helpen.

Bij ieder ander werk van het PBL in combinatie met het CBS (Arco van Strien met z’n indexgetalletjes en z’n TRIM-model) is het niveau eender. Zulke mensen hebben geen greintje waarheidsliefde.

Sjoemelnatuur (2015), gegevensmanipulatie en nepindicatoren voor ‘biodiversiteit’ door PBL en Wageningen UR (Arjan van Hinsberg en Rob Alkemade)

Redeneer naar 100 procent, niet naar 0% voor wit voetje
Waarom zou je tegenover zulke tegenstanders dus redelijk proberen over te komen. Het interesseert ze per definitie geen bal wat natuur is. Ze willen alleen macht en baantjes. Ik heb de goedbedoelende Schepel per email geantwoord op de vraag wat ik dan zou willen doen:

Erkennen dat ‘stikstofcrisis’ een artefact van modellen is, pseudowetenschap en technocratische illusie, alsof natuur stuurbaar is, een denkwijze die voortkomt uit ‘systeemdenken’, waar je bij het draaien aan de juiste knoppen een equilibrium zou bereiken via ‘meten is weten’

Er valt aan de natuur niks te ‘meten’…met welk oogmerk? Beheersing? Dat is wel wat de term ‘natuurbeheer’ suggereert, oftewel tuinieren, natuurproductiedoelen voor subsidie halen alsof je natuurboer bent

Je moet van het systeemdenken af, en ecologie vervangen door het aloude ‘natuurlijke historie’, zie mijn hoofdwerk www.lieverdooddanslaaf.com hoofdstuk 2, het natuurdossier moet terug naar Onderwijs Cultuur en Wetenschappen, weg van LNV

Sinds wanneer is stisktofneerslag ‘rood’, tenzij je het urgent wilt doen lijken

Kijk slechts naar dit ene kaartje, waarin ‘stikstofdepositie’ staat ingekleurd. De donkerrode gebieden zijn de welvarende stedelijke gebieden, zoals Noord Italië (Milaan enz) en Barcelona. En ja, ook de Randstad met uitwaaiering naar de Veluwe. De licht gekleurde gebieden zijn of arm of ontvolkt, zoals de Zweedse bosbouwplantages van Finskog.

Aan de lezer met tenminste 1 werkende hersencel de vraag: welk oogpunt heeft ‘stikstofbeleid’, net als klimaatbeleid en ‘verduurzaming’:

  • inderdaad, plattelandsverarming en ontvolking.

Het Ministerie van Klimaat

Haal ‘natuur’ weg bij LNV, breng het bij OCW
Natuurbescherming in Nederland is cultuurbescherming. En cultuur hoort bij OCW waar het tot 1983 ook zat. Niet bij een landbouwministerie dat stikstofdoelen, klimaatdoelen en natuurproductiedoelen in 1 beleidsklap wil halen, enkel en alleen om ambtenarij aan baantjes te helpen en de vriendjes daarvan.

Met Herbert Prins (zijn laatste boek ‘De Wijsheid van Eksters’) ben ik van mening, dat biodiversiteit geen enig nut heeft. En dat is prima. Al die kwetsbare soortjes zijn misbaar, ook in ecologisch opzicht. Er is geen ‘ecosysteem’ dat ophoudt met functioneren wanneer die zeldzame doelsoortjes van natuurbeleid er niet meer zijn.

Tasmanië haar natuur mist de buidelwolf niet, zoals je ook niks mist wanneer de 3200 muskietensoorten er niet meer zijn. Wie mist hier de Sabeltandtijger in z’n achtertuin, wanneer de teruggekeerde wolf nu al goed is voor een ecologische soap?

Uit de presentatie die Herbert Prins hield over zijn boek

Zoals niemand de mammoet nog mist, die in dit ecosysteem van het warme Holoceen ook geen functie meer zou hebben. Zo geldt dat ook bij IJstijdrelicten, veenbesblauwtjes, vlindertjes van het Hoogveen die bij het Nederlandse klimaat van het Pleistoceen hoorden.

Zo zijn die 10 procent van de Nederlandse plantensoorten die minder stikstof willen ook volledig misbaar, behalve voor twee ecologen, Roland Bobbink uit Nijmegen en Han van Dobben uit Wageningen.

En daar komen weer andere prachtige soorten voor terug, die veel meer mensen plezier geven. Neem brandnetels in stikstofrijkere duingedeeltes waar je nachtegalen kunt horen zingen en ziet broeden. Dat klinkt in mei als een kerkdienst van de Natuur. Als daar maar geen natuurherstelplan komt met graafmachines om struweel te vernietigen, en grote grazers om vegetatie weg te vreten.

Ongerepte agrarische natuur- algemeen voorkomend akkeronkruid- in de Lasithi Hoogvlakte, puur genieten

Biodiversiteit is er idealiter voor het plezier van mensen, niet enkel voor de baantjes van de natuurherstelindustrie. Wanneer natuurbeleid – gestut met pseudowetenschap op basis van modellen- dus miljoenen mensen het plezier ontneemt… zodat boeren, burgers en buitenlui denken ‘die rotnatuur’…Terwijl ze bedoelen ‘die rotoverheid’…

Dan ontneem je de natuur van haar belangrijkste functie. De lol. Iedere dag weer.