Pas dankzij Wieringer vissers leer je het oude karakter van het ‘geheime eiland’ kennen met haar totemdier de Rotgans. Het oude land van Stroe, Westerland, je komt er toevallig eens verzeild en bent dan verrast hoe karaktervol Wieringen is.

Het is op veel plaatsen nog echte ‘oude grond’, iets waar je voor tekent als Rationeel Romanticus, liefhebber van 40 jaar oude single malt, abdijen en alles dat even gelegen heeft.

Je wilt als Rationeel Romanticus voortbouwen op het goede dat vorige generaties aanreikten, in plaats van die band door te snijden. Een vorm van ‘duurzaamheid’ volgens het woordenboek: lang goed blijvend, van lange duur.

De Theologie van het Landschap
Als ik me niet vergis, dan geldt die liefde voor een historisch ogend landschap voor de meeste mensen die hun loonslavernij-bestaan even een dagje willen ontvluchten. Je zoekt dan een natuurrijke plaats waar de ontwortelde lelijkheid van de moderniteit geen vat op kreeg. Je zoekt  landschap waar ‘De Liefde’ uit 1 Corinthiers 13  op 1 staat of tenminste de kans krijgt.

Je zoekt een karakter-landschap met een Ziel.

 

Zondvloed in de prozac-polder
De Wieringers van het ‘oude land’, dat zijn ook meer karaktervolle mensen. En dat sluit aan bij mijn motto: Toon mij uw landschap, en ik zeg wie u bent. Zoals een tegeltuin voor de onderhoudsarme hersenpan ook 9 van de 10 keer een lege geest verbeeldt.

Daarom kan het landschap beter lieflijk zijn. In plaats van een kaal en karakterloos Fuck You-poldertje waar ‘na mij de zondvloed’ het levensmotto lijkt. Mensen die de traditie vermoorden en na zichzelf niets willen doorgeven. Zodat je een korte-termijn-landschap krijgt.

Terwijl in alle extra juist de essentie van leven ligt.

Jaag je de Ziel weg vanuit een geest van minimalisme… is het gek dat mensen dan narrig en depressief worden. Iets dat mensen leeg zuigt.

Terwijl je een deel van die kwalen met een meer inspirerende leef-omgeving kunt oplossen. Dat is wat ‘inspiratie’ betekent: in blazen. Je weer ‘de geest’ geven.

Kom bij mij dus niet aanzetten met ‘de natuur, te duur’. De bonus van Gerrit Zalm: die is te duur. De strapatsen van lokale VVD’er Hooijmaijers, die waren te duur.

Natuur die niet opvrolijkt kan over boord
Dankzij juridisering en Natura 2000 roept ‘natuur’ vaak associaties op met negativiteit en papieren lasten. Iets waar je vanaf wilt.

Terwijl, als natuurbescherming nou iets zou moeten doen, dan is dat mensen opvrolijken, inspireren.

Nieuwe energie krijgen, de geest. Daar dient het hele fenomeen ‘vakantie’ ook voor. Dat vieren mensen ook niet op een kaal industrieterrein, maar op een mooie natuurrijke plek. Laat staan wanneer je iedere dag dus een beetje op vakantie kunt zijn in eigen omgeving.

 

Het Geheim…
 Dat oude karaktervolle van Wieringen, het blijft onopgemerkt wanneer je de A7 verlaat, en via de N99 naar Den Helder/ Texel rijdt. Dat blijft de bestemming die de meeste mensen hebben die ‘over’ Wieringen rijden (Een Wieringer wreef mij in dat dit woordje ‘over’ erg belangrijk is).

Nog veel erger is de poort naar Wieringen vanaf de A7. Een industrieterrein met pompstation en een kaal groen busstation als metalen steenpuist. Dan wil je graag gas geven richting Texel.

De aanblik voor de doorsnee dagjesmens die je op Wieringen best zou vangen, is vanaf de N99 dus deels iets energie-zuigends: 13 in een dozijn kale poldertreurnis. De sloophamer van de ruilverkavelingen die huishield in afgelopen decennia.

Lastenverzwarings-landschappen
Op Texel hoor ik wel veldleeuweriken, die met hun gezang een tinteling van voorjaar geven, hij zingt ‘hoera ik leef’. Je hebt ondernemers die zich met het Texelse natuurland profileren, als trots, wij leven hier op en van. En wij drinken er Skuumkoppe, kijk dan ben je ook al verregaand partijdig als bierdrinker.

Nu liet ik als voorbeeld van hoe het ook kan de bijna Engelse ‘Somerset’-aanblik zien die je vanaf de Hoge Berg van Texel krijgt. Net als het Friese Gaasterland bij mijn deur om de hoek, moet Wieringen deels uit zo’n tuunwal-land hebben bestaan op grond die in de Saalien-ijstijd werd opgestuwd.

Die wallen maakten het land knus, tot de sloophamer van ruilverkavelingen er gehakt van maakte.

Nu wezen Wieringer FB-vrienden/Texel-haters me er meteen op dat het bij Oosterend op Texel net zo is toegetakeld. Dat constateren doet niets af aan mijn argument: je kunt er met kleine ingrepen best meer van maken, en zo meer mensen vast houden.

Je laat in je eigen huis de verf toch ook niet van de muur afbladderen. Dus waarom dan wel van de omgeving waar je woont?

 

 

Wat een beetje groen kan doen…
En zie dan zo’n wel eeuw oude kronkelende Wieringer meidoorn van het oude land, waarbij je William Wordsworth als Romantisch Engelse dichter wilt citeren. En kijk hoe die net zo oude inheemse roos er omheen wortelt met zijn doorns. Of van de Amerikaanse rockband, wiens naam mij ontschoot:

Every rose has it’s thorns, like the cowboy sings the same sad song, every rose has it’s thorns.

Veel meer is de waarde van natuur ook niet, bron van blijheid, schoonheid en inspiratie.

Je kunt ergens beginnen…
Wieringen deelt de zelfde geologische en agrarische historie als Gaasterland. Zie wat Natuurmonumenten met een clubje vrijwilligers bij Oudemirdum nog in 2013 uit de grond stapelde, op exact de zelfde oude grond uit de IJstijd waaruit Wieringen ook ontstond met de Hoge Berg op Texel.

Vrijwilligers bouwden een tuunwal. En zo, door een nog maar 4 jaar oude wal lijkt het land direct 4 eeuwen ouder, meer gekoesterd. Als karaktervol stukje tussen CDA-landerijen, agroracebanen met Rabo-hypotheekschuld.

De combinatie van niets doen, met je tengels afblijven (kosten 0 euro) en een clubje bij de lokale omgeving betrokken vrijwilligers met wat begeleiding, of een Wieringer hovenier die je even een zakcentje toestopt. Er is geld zat.

En met een jaartje werk ziet je eiland er dan weer 100 jaar ‘ouder’ uit.