Geschiedenis herhaalt zich. Onder Al Gore als Vice-President besloot de Verenigde Staten (plots) niet deel te nemen aan het Kyoto-klimaatakkoord in 1997, terwijl Cap en Trade (van CO2) een Amerikaanse vinding is. Nu stapt Donald Trump uit het klimaat-verdrag van Parijs, vergezeld van het bekende zure gejammer bij de Firma Angst BV( massamedia/milieuclubs), moralism dressed as journalism.
Afscheid van Parijs is goed klimaatnieuws voor de Amerikanen. Klimaatverdragen helpen vooral bij het optuigen van een peperdure bureaucratie. Je kunt per uitgegeven euro/dollar veel effectiever zoeken naar alternatieven voor fossiele brandstof.
Zoals statisticus Bjorn Lomborg voorrekende zou dat verdrag toch maximaal 0,17 graden verschil maken voor een investering van biljarden dollars. Dat berekende hij op basis van de vermeden CO2-uitstoot en de gevolgen daarin die klimaatmodellen dan voor de temperatuur geven. Dat is het temperatuurverschil van vanochtend tussen 7 uur en 10 over 7. Is het voorkomen daarvan 3-4 biljard euro waard?
Ook wanneer onze eigen overheid 8 procent extra CO2-uitstoot zou vermijden boven de reeds behaalde 17 procent ten opzichte van 1990 (een gevolg van Kyoto-afspraken) dan zou dat- zo rekende onze overheid voor- 0,00001 graad verschil maken.
Dat verzin ik niet zelf, dat schrijft de overheid in het Urgenda-proces. Co-auteur Marcel Crok van Ecomodernisme, Het Nieuwe Denken over Groen en Groei (bestel je bij Bol.com) vermeldt dit als voorbeeld. Ondertussen kost het Energieakkoord ons uit naam van ‘het klimaat’ wel 100 miljard euro, het rapport over die kosten brengt huisingenieur van Climategate.nl Theo Wolters binnenkort uit.
Dat geld gaat voornamelijk naar net-aanpassingen, subsidies voor windmolen-miljonairs zoals Rijkman Groenink met zijn turbine bij Medemblik, die je vanaf de Friese kust hier kunt zien.
En subsidies voor mensen die bos verbranden in energiecentrales. Is dat geld op, dan is het weg, en heeft het klimaat er nog niets van gemerkt. Wel is energie dan dankzij de milieubeweging tot peperduur luxegoed gemaakt.
Klimaatbeleid zoals afgesproken in Parijs dient dus- logischerwijze- andere belangen dan ‘het klimaat’. Want anders zou je beleid voorstaan dat per uitgegeven euro meer effect heeft. Klimaatbeleid als afgesproken in Parijs dient vooral een warm gevoel dat mensen van de Firma Angst BV (Massamedia) en hun bevriende NGO’s over zichzelf willen, en vooral: exorbitante zelfverrijking door een klimaat-elite die ik de Nijpelitaanse Maffia noem: Ed Nijpels en de zijnen.
Geen Spijt Beleid
Wij ecomodernisten pleiten voor geen-spijt-beleid in ons boek ‘Ecomodernisme, het Nieuwe Denken over Groen en Groei’, dat nu ook op Liberales in Vlaanderen is gerecenseerd.
Het vervangen van fossiele energie voor een geloofwaardig en rendabel alternatief in een realistisch tijdspad (dus geen paniekvoetbal voor 2030), daar kan geen normaal denkend mens tegen. Ook ecoloog Daniel Botkin is voor die geen-spijt-benadering in zijn boek ’25 myths that are destroying the environment, waarin hij ondermeer ok de mythe behandelt dat ‘1 miljoen soorten’ zouden uitsterven door een beetje opwarming.
Stel dat je al dat beleid zou uitvoeren, dan nog heb je immers geen enkele zekerheid dat klimaat-opwarming zou uitblijven. Je kunt beter jezelf aanpassen. En energievormen kiezen waar je dan ook nog iets aan hebt. Botkin’s boek bespreek ik nog meer uitgebreid op Interessante Tijden.
Abundance: energie in overvloed
Dat alternatief zien wij in de vierde generatie kerncentrales, en meer progressie in zonne-energie op zonnige plaatsen. In ‘Abundance, the future is better than you think’ zitten Peter H Diamandis en Steven Kutler ook op die lijn.
Op bladzijde 167-169 lezen we dan over spannende ontwikkelingen in zogenaamde ‘Small Scale Modular Generation IV nuclear reactors (SMRs). Zij schrijven over het sinds 2013 door Bill Gates ondersteunde bedrijf Terrapower van Nathan Myrhvold, dat kleine kern-modules maakt als soort kernbatterij volgens wat Myrhvold ‘Build Bury and Forget’ noemt.
De auteurs loven het initiatief voor het ’tremendous potential for providing the entire world with carbon-free energy’. Wie kan daar nu op tegen zijn? Het gaat om een snelle kweek-reactor Traveling Wave Reactor met passieve veiligheid (kenmerkend voor generatie 4). Dat laatste betekent dat bij calamiteiten de centrale zelf de kernreactie doet uitdoven.
Die kun je bij wijze van spreken gewoon in je achtertuin begraven waarna je er decennia lang niet meer naar om hoeft te kijken. Het voordeel van dat soort modules is dat je de hele wereld er van stabiele elektrische energie mee kunt voorzien. Een groot voordeel boven de wisselvalligheid van wind en zon.
In 2020 zou het eerste testmodel al moeten draaien. Dus is het realistisch te stellen dat zo rond 2030 een commercieel type beschikbaar is. Er zijn vele andere bedrijfjes die overigens andere initiatieven op dit vlak ontwikkelen, werkt Terrapower niet dan is er wel een andere club oplossingsgerichte mensen, in plaats van mensen die angst blijven zaaien (journalisten van oude massamedia)
Stel je voor: hebben de Amerikanen werkende energie waarbij ze fossiele grondstoffen uitsparen voor plastics en composieten. Terwijl wij hier al ons geld verbranden aan Ed Nijpels en zijn clientele. En dus niets meer over hebben, zoals we eerder al onze aardgasbaten lieten verdampen in de Verzorgingsstaat. Of een warm gevoel over onszelf dan warmte geeft in de winter…
Ja, het zijn Interessante Tijden!
Beste Rypke,
ik ben nieuw op dit blog. Verfrissende mening. Ik heb het Ecomodernistisch manifest een tijdje terug gelezen en ben van mening dat er een heel veel, naar mijn mening betere, insteek in zit om met den aardkloot om te gaan. Kernenergie is naar mijn mening een ontzettend goede manier om de mensheid van goedkope, stabiele elektrische energie te voorzien. Maar wat ik mis, is de grote visie: iedereen is bezig om toekomstige problemen op te lossen met technologieën en manier van aanpakken uit het verleden. Over 20 jaar is er technologie beschikbaar, waarvan we nu nog niet eens het besef hebben dat het uberhaupt kan. Fictie? Kijk naar de mobiele technologie. Mijn telefoon heeft meer rekenkracht dan het mainframe waarop ik mijn eerste programmeer opdracht moest uitvoeren in de vorm van een stapel van 431 ponskaarten. Het maken van die kaarten kostte een hele week. En dat voor het oplossen van een hele simpele berekening, die je nu gewoon op je HP rekenmachine in klopt.
Ik kijk uit naar je volgende bijdragen.
MVG Harrie
Harry Verhoeven, dat is een goed punt van je en ook het zwakke punt bij Orthodox Groen: met techniek van eergisteren een probleem van het jaar 2100 op lossen: althans, wanneer opwarming dan meer is dan goed voor ons is