40 jaar dwarse wetenschapsjournalistiek

Simon Rozendaal, dwarse voorvechter van vooruitgangsgeloof, inspirator bij gezond tegengas groene doemverhalen

De ‘dwarse’ wetenschapsjournalist Simon Rozendaal vervulde voor mij een voorbeeld-functie. Hij en Elsevier Weekblad zwaaiden elkaar vanmiddag 1500 in Rotterdam in het Museumpark officieel uit vanwege Rozendaal zijn 65-jarige leeftijd. Rozendaal blijft (gelukkig) gewoon door schrijven, maar de wet gebiedt dat je er dan uit moet.

Simon zette de Wetenschaps-bijlage bij het NRC Handelsblad 40 jaar terug op. Hij ging vervolgens halverwege de jaren ’80 verder bij Elsevier. Simon kan erg soepel schrijven, en complexe zaken simpel uitleggen. Wanneer een (milieu- of chemische) hype media overspoelt, gaat chemicus Rozendaal op zoek naar het echte verhaal.

Zoals over de ‘gif-eieren’ met Fipronil, die je gewoon gerust kunt eten, ook al zaait onze overheid hysterie. Niets aan de hand.

30 jaar jonger, al even tegendraads maar altijd feitelijk..

Zijn ‘afscheids-verhaal’ in de Elsevier van deze week over 42 jaar wetenschapsjournalistiek, dat was ook ongeveer de inhoud van zijn afscheidsrede. Het milieu is er enorm op vooruit gegaan, luchtvervuiling met zwaveldioxide (bron van smog en zure neerslag met zwavelzuur) nam bijvoorbeeld in een halve eeuw met een factor 200 af. Waar is zure regen gebleven? Opgelost.

Wetenschap is de beste manier om kennis te vergaren, en de fascinatie voor hoe de natuur in elkaar steekt onderscheidt mensen van het dierenrijk. Welk wezen kan zich voorstellen dat je handen uit lichaamscellen bestaan, die uit moleculen bestaan en atomen….

Vanzefsprekend plaatste hij ook kanttekeningen bij wazige leerstoelen als ‘Gender’-studies. Van die deskundigen die verschillen tussen man en vrouw afdoen als ‘sociaal construct’ (= duur woord voor ‘uit de duim gezogen’). Of ‘Mediastudies’.

Ik zou daar ook kettingbrief-hoogleraren als Jan Rotmans en zijn wazige Transitiemanagement aan toevoegen, klimaat-drammer met Twitter als voornaamste publicatie-medium.

En Rozendaal zette de zaag in hoogleraren die op de zeepkist hun (klimaat) winkel verkopen en daarbij de overdrijving niet schuwen om maar aandacht en geld te krijgen. De klimaatprostituees (zo noemen sommigen zichzelf), die een ramp verkopen om media te halen en zo onderzoeksgeld te krijgen.

…en hij steunde mij en Marcel Crok ook, als we iets uitbrachten dat hij goed vond zoals Marcel’s boek ‘De Staat van het Klimaat‘, waar ik hoofdstuk 6 in schreef over biologie. Ap Osterhaus zingt de lof.

Rozendaal is 1 van de voorbeelden geweest, die met gezond tegengas bij groene doemverhalen mijn ogen opende. De milieubeweging (en massa-media, twee kanten zelfde medaille) gaat aan de haal met feiten, wetenschap en de realiteit, verspreid ongefundeerd negativisme en liegt voor geld.

De realiteit is dat het in werkelijkheid steeds beter gaat met ons milieu. Ook het verketterde groeikasgas CO2 heeft vele positieve kanten, hier reeds beschreven.

…bij Elsevier heeft Simon ook een droombaan. Waar kun je zulke reportages maken, volledige vrijheid

Dankzij hem schrijf ik nu ook af en toe voor Elsevier. Simon kwam ook op bezoek in Langweer toen we hier een media-cafe organiseerden. Na 25 jaar lang roepende in de media-woestijn te zijn, was hij blij in mensen als mij eindelijk een ‘erfgenaam’ te vinden.

Al heb ik nog minstens een kwart eeuw nodig om aan zijn omvangrijke oeuvre te kunnen tippen, laat staan al die mensen te interviewen die hij mondiaal aan de tand voelde.

Simon was jarenlang 1 van de weinigen die tegengas gaf bij milieu-hysterie. Het is zijn verdienste dat hij nu meerdere navolgers krijgt.

…jarenlang was Simon de enige journalist die tegengas gaf bij hysterie over CO2

Net als mijn collega Marcel Crok en nog enkelen- die nu meeschreven aan Ecomodernisme, het Nieuwe Denken over Groen en Groei’, breekt een meer optimistische kijk door op milieu en menselijk vernuft. Wat wij ‘ecomodernisme’ noemen in ons boek voor Nieuw Amsterdam, eigenlijk was Simon al een kwart eeuw ecomodernist zonder dat zo te hoeven noemen.

Rozendaal’s boek ‘Alles wordt Beter‘ liep daar natuurlijk al in voorop. Waar is bijvoorbeeld ‘de zure regen’ gebleven en het ‘Grosse Waldsterben? Opgelost.

Simon stak in Elsevier nog de loftrompet over ons boek.

Als je gelooft in vooruitgang door wetenschap, van bewijs uitgaat en zelf wilt nadenken ben je al een heel eind. Simon schreef ook een groot omslag-verhaal over de leugens die clubs als Greenpeace over onze vissers verspreiden. Hij ging mee met de vis-excursie op de TX10 die ik organiseerde voor de wetenschaps-journalisten-vereniging.

Met onderstaand resultaat als omslag-verhaal.

Doordat hij het zo vlot opschrijft in een keurig weekblad, steekt hij daarmee ook mensen als viroloog Ap Osterhaus aan. Die noemde het artikel nog, waarin Simon op zijn Rozendaals toont hoe Greenpeace liegt over onze vissers. Het gaat juist steeds beter met visbestanden in zee, niet slechter.

Zo helpt Simon van veel mensen de ogen openen.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *