Wieringen werd een eeuw terug door de Zuiderzee-werken opgeslokt vertelt haar Historische Vereniging hier. Zo werd het eiland een beetje als het eerder bezochte Schokland, dat door de Noord Oost Polder ingelijfd raakte.
Sindsdien gaat Wieringen als geheim Waddeneiland verder, waar Texel-gangers vanaf de A7 snel door rijden, al bezweren Wieringers mij dat je ‘over’ Wieringen rijdt. De schrijver Tommy Wieringa moet ongetwijfeld zijn wortels op het eiland hebben, waar (garnalen)visserij de belangrijkste sector lijkt te zijn.
De poort naar Texel langs het Amstelmeer: ooit zou hier ook een spoorlijn naast komen
Wieringen heeft geen Noordzee-strand, geen duinen, en haar eilandstatus is verzwolgen door de Wieringermeer. Maar om Karel van ’t Reve te citeren in toeristische context: voor de liefhebber is Wieringen een buitenkansje.
Zo zie je aan de vakantie-campers op de kop van Wieringen, waar een select gezelschapje ‘het’ gevonden heeft. Haar eigen paradijsje waar de zon boven de Wad-kwelders onder gaat, Den Helder aan de overkant, en waar het volgens 1 van de bewoners’ iedere dag weer anders is.’
En een verschil met Schokland (hoogste punt 0 NAP) is dat Wieringen net als Texel een soort Hooge Berg heeft, hoogten van stuwwallen die in het Pleistoceen onstonden.
Vanaf de hoogte gezien van de stuwwallen bij Westerland
Potje kweldervoetbal
Mooi en lelijk lopen vloeiend in elkaar over
…maar je ziet wel aan het bos dat het oude grond is…
…de holle wegen met meidoornhagen, elzen en eiken zijn kenmerkend voor het oude Wieringen
..en vanaf de hoogte gezien kijk je over de Waddendijk
…met zicht op het Amsteldiep, ooit gewoon een stukje Waddenzee
Het totemdier van de Wieringers is de Rotgans, drie rotganzen zitten in de vlag van Wieringen. En ze heten ook bijna allemaal zo. (en ‘Lont’)
…en wat zandige grond, dankzij de historie van de vorming in de IJstijden
…en het kerkje van Westerland
Bovenstaande foto’s, het zijn wat vlugge schetsjes. Het moet met wat meer studie best mogelijk zijn van Wieringen foto’s te maken van toerisme-trekkende kwaliteit. Tips van websites van fotografen die het al beter deden zijn zeer welkom.
Eerder schreef ik al twee ruwe schets-verhalen over de Oude Grond: het eiland dat haar geheim bewaart. En over totemdier van de Wieringers: de Rotgans. Die waren toen niet geredigeerd, er stond teveel rotzooi en ruis in, wilde gedachten-spinsels, en een heleboel gemopper.
Met het kapmes behandeld zijn die eerdere – vrij slecht geschreven weblogs met foto-schetsjes- nu al een stuk beter leesbaar.
Ik heb een hekel aan schrijven.
Ideeën krijgen en nieuwe inzichten, dat is leuk. Maar het gefriemel en gepriegel met woorden, en dan zo’n ‘rode draad’ aanbrengen, vreselijk is het.