Dat universiteiten en onderzoeksclubs op de payroll van De Staat als PBL, CBS, het vroegere Imares en Alterra  ‘wetenschap op bestelling’ leveren om gewenst beleid van geloofwaardigheid te voorzien: het is 1 van de belangrijkste thema’s die ik al 7 jaar hier en op andere podia aankaart.

Een iconisch voorbeeld is de (emeritus) hoogleraar Mariene Ecologie Han Lindeboom, de Daniel Pauly van NIOZ/Wageningen UR.

Een bonk wandelende belangenverstrengeling, een tweedehands-autoverkoper met academische titel ervoor, die menig visser een slapeloze nacht bezorgde met zijn combinatie van media-vaardigheid en geveinsde academische respectabiliteit.

Hij weet zich goed te verkopen.

Verlies-Framing
Hij maakt met milieuclubs gebruik van een bekende marketing-truuk: Verlies-framing.

Ze roepen dat ‘de visserij’ alle zeenatuur stuk maakt (slecht nieuws, dat je niet wilt horen) en bieden dan ‘de oplossing’ als opluchting voor Jan Publiek (happy end-gevoelsprikkel): weg die visserij door windfarms te bouwen. En omdat je daar niet mag vissen, heten die windfarms dan ‘zeenatuur’. Dus dat je ‘winst voor de natuur’ gelijkschakelt aan hoe de overheid dat graag ziet (Agenda Noordzee 2030): weg met die vissers.

• 2 vliegen in 1 klap verkocht voor zijn broodheren, bv de ambtenaren Ton IJlstra en Wim van Urk bij onze aantoonbaar leugenachtige overheid.

Lindeboom is/was bestuurder bij windmolen-lobbyclub We@Sea, en bestuurder van de groenwasserette van de bagger-industrie (Van Oord, Boskalis): Stichting de Noordzee. Als die iets ‘goed onderbouwd wetenschappelijk’ noemt, wat is dat dan?

Grijze literatuur (Piscatorial Atlas) van Olsen uit 1883, een kleurplaat van (mogelijke) oestervondsten die niet door wetenschappelijk onderzoek tot stand kwam. (zie afbeeldingen).

Wel maken door de overheid voor beleids-agitprop op de been gehouden milieuclubs als Milieudefensie (10 miljoen euro in 2016) dankbaar gebruik van Lindeboom zijn ‘wetenschap’.

Om windustrie op zee ‘groen’ te wassen. ‘Down to Earth Magazine’ verkoopt dan in 2014 hoe goed windmolen-industrieterrein voor het bodemleven is, ook al is daar geen bewijs voor gevonden na 4 jaar vergelijk tussen onbevist en bevist bij Egmond (zie Rockmann et al 2012).

En als ‘compensatie’ voor het bouwen van windfarms, brengen ze dan als oplossing dat ze elders de visserij verjagen (mariene reservaten). Dat is althans het idee bij Windplan Blauw: windturbines bijbouwen, vissers weg.

De zwakste partij zwarte-pieten en jezelf groen wassen.

Een typische boef en ezel van het technocratisch-bureaucratisch systeem
Lindeboom is sinds de jaren ’90 nooit meer echt wetenschapper geweest, maar werd tweedehands auto-verkoper voor De Staat en haar milieuclubs. De entiteiten die opereren volgens het technocratische credo, dat econoom Patrick Wood beschreef in ‘Technocracy Rising’.

En wat ik al het ‘Bureaucratisch Academisch Complex’  (BAC) noemde:

“The newly reinvented system of governance puts its emphasis on implementing regulations (bv Natura 2000, KRM, KRW enz RZ) rather than on enforcing laws. If legal obstacles are encountered, the organization is empowered to take whatever pragmatic approach they can devise to skirt the law in favor of the regulation

Je implementeert regulering waar onderzoeks-bureaus belang bij krijgen, zodat er een economisch belang ontstaat tot rapport-productie. Een regulerings-industrie.

Meer regels bij groeiende wetteloosheid en onrecht
Dat technocratie-motto zien we letterlijk bij de windustrie gebeuren, waar de overheid en haar gunstelingen WEL in natuurgebied mogen bouwen, maar kleine gebruikers heten plots ‘Grote Boosdoener’. Dat Ton IJlstra van De Staat de vissers wegtrapt van de Doggersbank waar zij al eeuwen vissen, zogenaamd voor ‘de natuur’, met stapels wetenschap-op-bestelling-rapporten. (FIMPAS, en eerder VIBEG)

En tegelijk plan je daar een compleet industrieterrein (zie hierboven)Zoals ik al beschreef: red 1 torenvalk die uit het nest viel, voed ‘m op en je bent strafbaar. Sla je er 100 dood met je windmolens dan heet je ‘duurzaam’ en ‘groen’.

Via agitatie door milieuclubs en hun ‘wetenschappers’ stuurt De Staat via politieke lobby op de implementatie van alsmaar meer knellende regels. Regels die kleine gebruikers richting faillissement helpen. Maar ook regels die voor de overheid en haar gunstelingen zelden dusdanig gelden.

De totalitaire bureaucratie vindt altijd met ‘wetenschap op bestelling’-rapportbergen een weg rondom (bv de Rijkscoordinatieregeling, waarmee men nu windturbines in ‘Natura 2000’gebied IJsselmeer forceert).

Grote jongens blijven over, de kleine natuur-gebruikers (boeren, vissers, wadvaarders, pierenstekers) delven het onderspit. En van dat op corruptie en leugen gebaseerde techno-bureaucratisch systeem is Lindeboom 1 van de pionnetjes.

Sportieve verkoper
Lindeboom is een typische pion van de EU-technocratie waarvan Den Haag ook maar vazal is. Een beetje een schurk, maar ook een ezel: men gebruikt hem even goed en de natuur is het haasje.

Hij kan sportief overkomen, ik ben ook bij ‘m langsgeweest op Texel en als typische ‘boef’ mag ik ‘m wel. Als je op Climategate over zijn antivisserij-populisme schreef was ie niet te bang om te reageren. Dat is prettiger dan die quasi-fatsoenlijke pathologische leugenaars als Han Olff, Theunis Piersma, aka ‘het Linksche Thuigh’. Mensen die in hun eigen morele superioriteit geloven.

Maar Lindeboom reageert altijd dusdanig, dat hij rookgordijnen opwerpt, in plaats van eerlijk en met open vizier. Netto heb je er dus evenveel aan: niets.

Hij argumenteert als gladde verkoper die zich uit iedere situatie in eigen voordeel kan praten. Daarom gedijt hij goed in het door wetenschaps-fraude geplaagde moderne academisch klimaat; Waar mogelijk al meer dan de helft van alle gepubliceerde studies vals zijn/niet reproduceerbaar.

Dat is het type academicus, wat je krijgt door de secularisering (ontkenning van Waarheid en ‘de ziel’) en postmodernisering: waarheid is wat mij tot voordeel strekt, want ‘Waarheid bestaat niet’. Iemand die zo goed werd in de halve waarheid, dat hij zelfs zichzelf ging geloven. En waar je op dieper niveau dus geen contact mee maakt.

Hij gaat een gesprek in om het te winnen, omdat alleen macht nog telt in een seculiere technocratie. Hij is niet geinteresseerd in de kennis an sich, dat hij wil weten hoe het zit. Kennis is er alleen om macht te krijgen. Eigenlijk precies de mentaliteit die het personeel van milieuclubs kenschetst:  Ze excelleren in Verlies-Framing, marketing, politiek ‘effectief’ zijn maar verloren de belangrijkste Waarde: integriteit en oprechtheid.

Hun menselijkheid gooiden ze bij het grof vuil: the Abolition of Man.

Kwantiteit boven kwaliteit in technocratie
Daarnaast past in een technocratische bureaucratie als Nederland een dedain voor ervaring, wijsheid, ‘kwaliteit’, wat vissers met hun traditioneel beroep als jagers der zee wel hebben.

Alles moet zogenaamd tot ‘kwantiteit’ te reduceren zijn, want als het niet ‘meetbaar’ heet zou het niet bestaan: hoe meetbaar is je liefde voor je kinderen?

Dus doet men lacherig over de kennis van een visser die al een halve eeuw op zee leeft, die van dat leven houdt. Maar Drs Nat Achterdeoren met ‘nieuw onderzoek’- die op bestelling door De Staat wat willekeurige metingen statistisch bij elkaar rommelt in 2 jaar- dat zou dan plots ‘de waarheid’ zijn.

Omdat het ‘metingen’ zouden zijn.

Daarom past Lindeboom en iemand als Tinka Murk ook zo goed bij het door de overheid  (Ministerie van Asfalt en Windmolens I/M) en Boskalis-sponsoring ‘geredde’ Stichting De Noordzee (dat na de subsidie-korting in 2012 bijna onderuit ging, omdat ze geen steun van leden hebben, die hebben ze vrijwel niet)

Ik zeg niet dat ze ‘slechter’ zijn dan U en ik. Het zijn allemaal mensen als U en ik die vroeg of laat deze vraag tegenkomen: De balans tussen eerlijkheid en ‘effectief zijn’, wanneer slaat die door naar welke kant?

Ik ben ‘te’ eerlijk, en daardoor niet effectief, op het stommige af. Hoe bereik je dan je doel: een natuurbescherming die zich van alarmisme en laster afkeert, zoals verwoord in Ecomodernisme, het Nieuwe Denken over Groen en Groei?

Impact 1+2
In de jaren ’90 was Lindeboom zelf betrokken bij het Impact 1+2 bodem-‘beroering’ onderzoek, dat exact opnieuw werd uitgevoerd in afgelopen jaren onder de projectnaam ‘Benthis’. Omdat al die onderzoekers aan het werk gehouden moeten, en voorgenomen beleid van de overheid (Kaderrichtlijn Marien met ‘Good environmental status’) van credentials helpen voorzien.

Het Impact-onderzoek moest tot zijn grote spijt al concluderen dat op dynamische zandbodems de visserij-effecten van korte duur zijn. Wel vond men duidelijke correlatie tussen bodemleven en de toename van eutrofiering sinds 1900. Ik heb beide rapporten hier liggen, besprak dat eerder al op Climategate.nl, het staat er allemaal zwart op wit.

En dat was bij een visserijdruk die tenminste 2 maal zo groot was.

De typische langlevende soorten als de Noordkromp zitten in de diepere Noordzee die voor visserij minder interessant is.

Sociale respectabiliteit bepaalt de verkoop van je winkel
Lindeboom kent de hoofd-spelregel van geslaagde marketing, zoals de uitvinder van Spindoctoring Edward Bernays die al formuleerde:

‘the essence of PR is that you believe me more if I call myself Doctor Bernays’.

Hang aan met drijfzand onderbouwde beschuldigingen de naam van een hoogleraar, en dan geloven mensen het eerder. Met name ‘journalisten’ kopieren informatie op basis van sociale respectabiliteit, en schrikken als bij melaatsheid weg voor iets dat ‘geframed‘ is als ‘niet respectabel’: al is er meer bewijs.

Daarom geloven mainstream-journalisten ook automatisch Lindeboom, overheid en milieuclubs: omdat ze met die academie-titels meer sociale autoriteit kunnen veinzen dan die vissers met hun tatouages. Mensen die vaak nauwelijks kunnen spellen. (maar die, zo is mijn ondervinding, reteslim kunnen zijn)

Dus dat iemand met academie-titel die achter een bureau zit meer van de Noordzee zou weten, dan mensen die al 50 jaar dag in dag uit die zee als werkterrein hebben.

Conclusie:
Wanneer je zo graag visserij-vrije gebieden wilt forceren, doe dat dan op basis van eerlijke argumenten.

Er valt met name bij visserij-organisaties nog veel te verbeteren qua denken over ecologie, wat ik ook met ons boek “Ecomodernisme, Het Nieuwe Denken over Groen en Groei’ al aankaartte. Dat pakken bestuurders nog te weinig op, en men blijft in oude denk- en politieke modellen hangen.

Zodat er zelfs een actieclub EMK moest ontstaan, die nu eigenlijk in 2 jaar moet rechtbreien aan visserij-PR wat zij 10 jaar lieten liggen. Zo moest ik afgelopen jaren ook qua Natura 2000 en bodem-impact met mensen van bv het Vergunningenhuis rechtbreien wat men gewoon 10 jaar lang verzuimde onder het motto ‘we wachten wel af’.

Het Wespennest der visserij met al haar tegengestelde deelbelangen, er valt genoeg kritisch over te schrijven en ik laat niet na dat te onderstrepen. Zoals visserij-bioloog Dolf Boddeke dat ook doet bij de huidige pulsvisserij, als vader van de visserij: altijd kritisch en oprecht blijven.

Op deze wijze halen de Lindebomen van deze wereld echter de naam van wetenschap naar beneden. En met dat politiek-financiele opportunisme hollen zij datgene uit wat ook de visserij nodig heeft; de betrouwbaarheid van wetenschap.

Het is zo kortzichtig, dat opportunisme, zo barbaars, onbeschaafd.

De Preek van Ds Zaligmaker
Het gaat dus, ik blijf dat herhalen, niet om ‘objectiviteit’. Niemand is objectief, iedereen heeft belangen en ik ben al jaren trouw supporter van de visolie-industrie: ik ging van de visserij houden, ze vertegenwoordigen voor mij het ‘Oude Nederland, qua werkmentaliteit en normaliteit. En Urkers, Wieringers steunen mij op hun beurt.

Lekkere noordse kreeftjes smikkelen, verse tong, garnaaltjes, dat is toch lekkerder dan dat zure groene gezeik van die milieuclubs. Gaandeweg stak ik andere mensen aan, zoals Michel Verschoor die nu EMK doet.

Maar dat is nog geen reden om mijn kritische zin te verliezen: sterker nog, volgens mij is dat ook mijn enige toegevoegde waarde voor vissers. Waar het om draait; is het ook waar? WIL je weten hoe het zit, of ben je enkel er op uit om iets te verpatsen? Bewijs voor mijn (technisch) ongelijk is altijd zeer zeer welkom.

En een reservaatje waar die oesters kunnen groeien? Is dat niet op een normale manier met de visserij af te spreken, zonder ze steeds af te schilderen als natuur-criminelen? Leek me reuze lekker, die platte oesters, en het is altijd een kwestie van geven en nemen…