Veruit de mooiste, zo overwoekerd door mos
Het zal vaste lezers niet zijn ontgaan, dat ondergetekende van loodzware metalen houdt en grafstemming, de verstilling die je overigens ook in natuurbeelden kunt terugvinden. De tijd die alles doodt, alsof het een wezen op zich is: en zo werd zij ook afgebeeld op bijgesloten 18de eeuwse grafbeelden met zeis en zandloper.
…Joure, Friesland, gisteren gemaakt, maar goed: vroeger voordat de Saksen de tent overnamen heette Groningen ook Friesland, even voor de atmosfeer
Niet alleen in 3D, vorm, zijn alle mensen verschillend maar ook in die vierde dimensie krijgt iedereen een andere lengte. En diepte. Want niemand doet met zijn tijd het zelfde.
..deze mag er ook zijn, groen van mos en algen
Nu zoek ik meer van deze morbide grafbeelden zoals ik deze zomer in Oost Groningen aantrof, om te fotograferen: tips voor vindplaatsen zijn welkom!.
Ze stammen uit de periode 1760-1820, de donkere Romantiek met een erotisering van de dood. Ze zijn gebeeldhouwd in graven van voorname families op de ‘oude grond’. In mijn artikel Fryslan Gothic beeldde ik al de graven af van de adellijke familie Lycklema a Nijholt.
Inclusief die prachtige doodsengel met ondergaande vroege voorjaarszon, bij Clara Lycklema a Nijholt die al vroeg overleed:
En de Engel boven Clara’s graf: uit mijn Fryslan Gothic-verhaal
Ik deelde deze Groninger beelden eerder al deze zomer, maar dan omgord met een hoop politiekerig gelul: dat je het gevoel hebt als schrijver ook je maatschappelijke plicht te moeten doen.
Al dat politieke lawaai ook van mensen die bang zijn om niet opgemerkt te worden, of dat nu via twitter is, ‘de actualiteiten’ of erger…. Stel dat iedereen zijn mond zou houden: probleem in 1 keer opgelost. Hele oorlogen zouden plots ophouden, wanneer de behoefte aan slap gelul verdampen zou.
Plots zou er ook geen ‘klimaatcrisis’ meer zijn…
…ook in een vlucht roeken en kraaien kun je ‘het’ zien, alsof die kraaien iets weten waar je slechts aan ruiken kunt
En dan ‘Sociaal Leven’.
Gekakel over niks en al dat gebel, bellen bellen bellen. Maatschappelijk doen. Eigenlijk ook geen bal aan, je moeten aanpassen bij mensen die meestal dommer zijn dan jij maar die je in botheid en spitsvondigheid op onbewaakt moment overtroeven.
Uiteindelijk vind je in de stilte meer werkelijkheid dan in woorden die de realiteit in partjes opdelen.
Met taal maak je een theorie van de wereld, niet de realiteit zelf natuurlijk die je alleen intuitief kunt ‘proeven’ en ‘zien’. Zoals bij invallend najaarslicht in de bladeren in het bos, even maak je dan een connectie met het eeuwige, alsof je de tijd zelf ziet. In tijd ben je met alles verbonden, ook met alles dat voor je was.
…alsof ze er plezier in hadden de toeschouwer schrik aan te jagen
Ik had ze ook nog niet afgebeeld met de juiste contrasten. En dan komen ze niet tot hun recht, verliezen ze hun diepte.
Ook favoriet…
Niet alle grafbeelden zijn even goed bewaard, ze verliezen hun perspectief en diepte door slijtage.
…mooi hoe het eikeltje in de oogkas viel
Ook zijn niet alle schedels even kunstig vormgegeven, sommige ogen bijna cartoonesk.
Doodsgrijns
De beste vond ik al jaren terug in Slochteren, met het mos in de oogkassen. Die verschijnt ook op de introductiepagina van Interessante Tijden, omdat het schijnbare contrast van leven en dood zo in 1 beeld samenkomt, let op de aandacht voor detail die men besteedde:
Graf Slochteren, veruit het meest gedetailleerd gebeeldhouwd en bewaard…
…wie dus tips heeft voor meer van deze beelden: meldt het even. Het zou mooi zijn om ze bij het juiste licht met de goede invalshoek te portretteren, dat alles samenkomt wat Interessante Tijden eigenlijk is of liefste wil zijn, de fusie van cultuur, natuurlijke historie en filosofie.
Deze is weer meer cartoonesk en al afgesleten
De Grim Reaper
…en voor een mooi stemmig muziekje erbij: Paradise Lost, Beneath Broken Earth.
Daar in komt wel de essentie samen van wat metal kan zijn, tot het bot gestript. Letterlijk. Terwijl de term ‘Heavy Metal’ voor het eerst juist werd gebruikt door Steppenwolf in ‘Born to be Wild’, ik meen in 1967. Wild doen en lawaai maken met je motorfietsje.
Maar dan kan een genre dus ook zo evolueren, dat het tegelijk zwaarder en meer contemplatief wordt. Paradise Lost bracht in 1991 het album ‘Gothic’ uit, dat het genre definieerde. (de doodsbrul + vrouwengezang er in) De naam ‘Gothic’ als genre voor Romans over kastelen, adel en spookachtige sferen verscheen voor het eerst in print in 1764.
De eerste Gothic Novel (1764) van Horace Walpole, dood en romantiek
Het contrast is ook mooi, dat je met lawaai eigenlijk een verstilling weet uit te drukken. Of proberen ze die juist te verjagen met lawaai, uit angst voor de grote stilte?
Ach, daar is iedereen ook wel een beetje bang voor. Als je het eigen lijf voelt, alles zit zo mooi in elkaar, je bent gezond, goed gebouwd en hebt energie voor 2 (dus ben je ook bijna nooit echt ‘eenzaam’, behalve in slecht gezelschap).
En dan weet je tegelijk dat hetgeen waar je het meest aan gehecht bent verkruimelt, wanneer de energie die alles samenbindt weer opgaat in het geheel. Memento Mori. Je lichaam dat de realiteit in je eigen partje opdeelde, als een woord dat vlees werd: het vindt in de stilte weer de oorsprong terug.
Dus dat je lichaam eigenlijk ook maar een vorm van gelul was.
RIP
– help mij je leven voor de dood verrijken met dit alternatief voor mainstream-kabaal, met een digiduit in het collectezakje voor bier (10 euro), boeken (25 euro) en benzine (100 eu of meer), de essentiele levensvoorwaarden van Interessante Tijden via Stichting MW&B. IBAN NL04INGB 0005526038 ovv Rypke. Wie 100 euro of meer doneert krijgt ons groene alternatief ‘Ecomodernisme, het Nieuwe Denken over Groen en Groei’ (Nieuw Amsterdam 2017) toegestuurd
– dagelijks wissel ik het meer artistieke af met het wetenschaps-journalistieke, de ontmaskering van de groene leugen. Het hemelse en aardse kunnen niet zonder elkaar, ze houden elkaar in evenwicht.