Samen sterk, ze hebben wel iets papegaai-achtigs
Niet alleen wolven jagen in familie-groepen. In de woestijnachtige streken van Amerika jaagt de Harris Hawk (Parabuteo unicinctus) in groepen van 3-8 zogenaamde ‘woestijnbuizerds’ sterk. Er zijn verschillende hypotheses in omloop die het ontstaan van die samenwerking verklaren, zo schrijven Jennifer en Thomas Coulson in The Auk.
In grotere groepen zouden ze in moeilijk jacht-terrein van stekelbosjes en cactussen gemakkelijker aan hun calorieen komen, in de vorm van hazen (jackrabbits) en konijnen (cottontails). Dat is de ‘Challenging Habitat Hypothesis’ (CHH). De Large Prey Hypothesis (LPH) stelt dat woestijnbuizerds zo eerder een haas aankunnen, waar ze anders liever met een konijntje genoegen nemen.
Twee hypothesen, hoe samenwerking bij jacht ontstaat
De jacht op de kilo’s zware hazen is namelijk riskant, ze kunnen een stevige opdonder krijgen die ze knockout slaat. Dat leidt soms tot de dood van de roofvogel.
A single male Harris’s Hawk (body mass about one-third smaller than the female) flown in falconry can easily hold and subdue a cottontail. However, although many females and some males can overpower jackrabbits by themselves, extra hawks are helpful and sometimes absolutely needed to take down large prey.
Considering causes of death for 258 falconry Harris’s Hawks, 3.9% were killed by their prey, including 5 deaths by jackrabbits (Coulson and Coulson 2012).
No deaths were caused by cottontails. We believe that groups are unnecessary for overpowering adult cottontails, but that groups would be more successful in capturing cottontails when the habitat presents additional demands. If adult jackrabbits are important prey during the non-breeding season, these mortality data support the LPH.
In winter, lagomorphs (n = 26 identified to species) met 88.8% of the combined daily maintenance needs of the average group (4.8 hawks), and jackrabbits comprised a substantial portion (55.9%; Bednarz 1988).
De vrouw (achter) is 1/3de zwaarder dan de man. Net als zo’n Friese plofkip met bloempotkapsel zeg maar, en haar schiere mannetje daarbij…
Een argument voor de ‘moeilijke habitat’-hypothese is dat groeps-grootte varieert in zijn verspreidingsgebied. In Texas kunnen ze ’t met z’n 3’en af, maar in New Mexico zie je ook groepen van 8 vogels die samen jagen. Ook door het seizoen heen kan de groeps-grootte varieren.
Dat zou betekenen kunnen, dat naarmate er minder prooi beschikbaar is of lastiger te vangen, de Harris Hawks elkaar eerder nodig hebben.
Het haas, in Amerika heet hij ‘jackrabbit’; voor een buizerd een forse prooi, die een dodelijke mep kan uitdelen, ook voor een Amerikaanse ‘hawk’
De Amerikaanse naam ‘hawk’ voor wat wij hier ‘buizerd’ noemen is bij de in Amerika levende ‘buteo’-verwanten meer van toepassing. Ze hebben grotere klauwen, steviger snavel. De ‘redtailed hawk’ zou je ook de Redneck-hawk kunnen noemen. Je kent de Redtail zijn krijs uit die Western-films, vlak voordat de outlaw in een stoffige straat zijn tegenstander omlegt met zijn Colt 45.
Die Roodstaartbuizerd broedt nu- net als onze buizerd- ook in steden als New York. Die Roodstaart is nauwer verwant aan ‘onze’ buizerd, ze kunnen ook met elkaar kruisen.
Verrassend wendbaar, ze kunnen ook vleermuizen vangen
De ‘woestijnbuizerd’ pastte zich inmiddels ook aan bij verstedelijking. Hij leeft bijvoorbeeld in Phoenix (Arizona) waar hij op stadsduiven jaagt.
Die woestijnbuizerds kunnen dan ook verrassend wendbaar zijn. Deze Mexicaanse studie toont hoe woestijnbuizerds nu algemeen zijn in Mexico city, 1 van de grootste urbane gebieden van de wereld. Ze beschrijven daar de jacht van 2 woestijnbuizerds op vleermuizen bij het kunstlicht van een supermarkt.
Vleermuizen vangen bij kunstlicht, dat doen slechtvalken hier ook
Hier gebruiken ze de eigen wendbaarheid. Vangt 1 buizerd een vleermuis, dan vliegt die ermee weg en de ander volgt om in de buit te delen.
Veel gebruikt in de valkerij bij verjaging, bijvoorbeeld op vliegvelden
Men vermoedt dat de populatie in Mexico City ontstond uit ontsnapte valkerij-vogels. De woestijnbuizerd werd vanaf de jaren ’80 een populaire valkerij-vogel, omdat hij sociabel is en veel makkelijker af te richten dan een nerveuze havik. Daarnaast is het dus ook een echte killer, met af en toe een bijna arend-achtige uitstraling.
Ze kunnen er als een arend opstaan, maar ze hebben tegelijk iets clownesks
Al hebben ze ook wel iets clownesks, bijna lulligs, en maken ze het geluid van een boze papegaai. Hoe dan ook, qua snavel en klauwen is de naam ‘hawk’ meer terecht dan ‘buizerd’, als je ze met onze Europese buizerd vergelijkt.
…DE boerenlandvogel van Friesland; Buteo buteo, verre verwant
Samen sterk…
Slimme vogels dus, die Harris Hawks. Ze profiteren van de mogelijkheden en nieuwe habitats die mensen bieden, een succesdier van de 21ste eeuw.