De Abdij van Langweer: laagste energierekening van het dorp!
De Psalm van de dag is nummer 55, die leest als een grote jammerklacht. De Psalmist beweent een vorm van verraad van binnenuit, dat altijd harder aankomt dan van wie je het (laagste) verwacht omdat die al van de tegenpartij was. Het mes in je rug van wie je ooit tot je vrienden rekende reikt altijd het diepste.
Ik zwerf rond in mijn klagen en kreun,
vanwege het schreeuwen van de vijand,
vanwege de goddeloze die angst aanjaagt.Want zij storten onrecht over mij uit,
in toorn haten zij mij.
Mijn hart beeft in mijn binnenste,
dodelijke schrik heeft mij overvallen.Vrees en beven komen over mij,
huiver bedekt mij.
De daarop volgende passage lijkt veel op een soort Haiku van adolescent existentialisme, die ondergetekende ooit schreef: ‘als ik kon vliegen, ik zou zweven, de banaliteit ontstijgen, de kloof tussen droom en werkelijkheid in twee slagen overbrugd.’
Trudy, de christenhond van De Abdij
Dus ging ik maar parachutespringen en parapenten, om te ervaren hoe het zou zijn los van de grond te komen…Los van ‘het leven’ komen dat je aan de grond gekluisterd houdt, gevangen, waarvan je verlost wilt zijn maar dat tegelijk ook het enige is dat je hebt, zolang de voorraad strekt:
Daarom zeg ik: Och, gaf iemand mij vleugels als van een duif!
Ik zou wegvliegen naar waar ik blijven kon.Zie, ik zou ver wegzwerven, ik zou overnachten in de woestijn. Sela
Ik zou mij haasten zodat ik zou ontkomen aan de rukwind, aan de storm.