Het Beeld dat Vlees wordt

Hugo en de hem loyale ‘journalisten’, regime-activisten van De Telegraaf, NOS, RTL

In de zoektocht naar wat mensen samenbindt, is er voor mij 1 factor die de absolute splijtzwam is. De massamedia. De televisie die iemand- een wildvreemde voor je-  tot ‘publieke autoriteit’ kan verheffen die je meer geloven wil, en waar je op voorhand meer naar luisteren wilt, dan iemand die je sinds geboorte kende.

Zo kun je met mensen decennia gedeelde geschiedenis hebben, een bloedband. Maar slechts door ‘autoriteiten’ op de televisie, volksmenners, kan zowel bloedband als gedeelde geschiedenis volstrekt waardeloos blijken te zijn. 

Terpkerk Raard, zwarte schapen die poseren als bij een bandfoto

Dat je plots de paria, het zwarte schaap kan zijn.

Massamedia prenten mensen via een autoriteit die een  be(z)wering herhaalt een stellige ‘waarheid’ in. Ook kunnen ze eenvoudig door de combinatie van autoriteit, herhaling en bezwering via gedeelde blootstelling in je sociale groep een vijandgroep scheppen. Zoals ‘de wappie’, dat zijn de mensen die niet in de massapsychose meegaan. De coronazeepbel die meteen uit elkaar spat, wanneer je enkele logische vragen stelt.

Massamedia scheppen complete wereldbeelden, waarin je mensen kunt gevangen zetten. Want percepties zijn mentale gevangenissen, denk aan een beperkend zelfbeeld en faalangst waardoor iemand niets durft te ondernemen.

Percepties van realiteit, die kunnen mensen hoger gaan achten dan tastbare mensen van vlees en bloed, lijf en leden. Zo kan een groep Duitsers en Engelsen in 1914 op een eiland bij elkaar in vrede en vriendschap leven, al jarenlang. Plots komt via de telegraaf het bericht binnen ‘het is oorlog tussen de Engelsen en de Duitsers’.

En zo kan een groep mensen die in liefde samenleefde, plots zich ongemakkelijk bij elkaar voelen. Tot ze uiteindelijk in loopgraven tegenover elkaar staan. Slechts door veranderde (risico)perceptie, opgelegde bewustzijnsvernauwing die onderlinge uitwisseling onmogelijk maakte.

Signeren, zonder anderhalve meter uiteraard

Het Beeld dat vlees wordt
Iedere tirannie is steeds gebouwd op een Grote Leugen, die iedereen gelooft zolang De Autoriteit overeind staat die deze bezwering via herhaling tot ‘waarheid’ maakt, sociale gemeenplaats van de gemaakte groep. Met niets kun je zo goed liegen als met beelden, die ‘realistisch’ lijken, maar laat slechts de hele context weg en zet er je eigen context bij: en je hebt De Leugen meer aanzien gegeven, het Beeld is Vlees geworden zoals Het Woord uit de Bijbel ook Vlees kon worden, kon materialiseren.

Iedere effectieve leugen heeft altijd een kern van waarheid, is niet 100% onwaar… Het is vooral dat je in 1 nauwe richting blijft wijzen voor De Oplossing, zodat mensen weigeren nog andere mogelijkheden te zien. Vervolgens kun je ze door die tunnelvisie persen, en in die tunnel kunnen mensen dan andere mensen in het gedrang plat trappen.

Zo is Televisie altijd Tunnelvisie.

Die Leugen gebruikt een vijandgroep, de saboteurs, emigrees, vergiftigers van het volkslichaam, de bourgouis, de koelakken, wappies enz. Die ‘kleine groep’ die Utopia in de weg zouden staan, wat we zouden bereiken als we samen de schouders er maar onder zouden zetten. En iedere keer is het ‘dit maal helemaal anders’ (dan al die andere totalitaire rampen in de menselijke geschiedenis)

Massamedia zijn vergif voor de geest, ze doden je ziel. Al 10 jaar heb ik ze afgezworen, maar de wereld om je heen raakt er nog steeds door gekneed en vervormd. Het Beeld dat vlees wordt.

Het gapende gat in de grond bij kerkje Schraard, pardoes bij de begrafenis terecht

Slaves of Utopia, slaven van de laatste Utopie
Dus ja, wat is menselijkheid waard, wat zijn persoonlijke banden waard wanneer ze zo eenvoudig zijn te vervormen en doorbreken? Wat is het leven eigenlijk waard, voor wie behalve ‘jezelf’ valt er te leven wanneer menselijke banden zo flinterdun blijken te zijn, dat ze evengoed er niet hadden kunnen zijn… En waarom zou je voor ‘jezelf’ leven, behalve vanwege het feit dat je er nu eenmaal bent…

The Road to Nowhere, Donegal

In mijn fotografisch en literair debuut Liever dood dan Slaaf heb ik jaren gebruikt om een antwoord te vinden. Ik vond het bij Verbeelding en Verwondering, ontsnapping uit de bewustzijnsvernauwing van de moderniteit. Bij andere mensen ligt het niet, hoewel je reisgenoten en mentoren op je pelgrimstocht nodig hebt.

Of die tocht een Road to Nowhere is…Of een reis naar de Eeuwigheid die werkelijk tot iets leidt. Een antwoord dat je daar op vindt, bepaalt ook je motivatie voor dit leven, je bereidheid om risico’s te nemen. Een dode beschaving als de Westerse die daar een gedeeld antwoord op verloor, die durft ook geen risico’s meer aan. Die heeft als laatste Utopie de Risicovrije Maatschappij.

6 Replies to “Het Beeld dat Vlees wordt”

  1. Mooi stuk Rypke!
    En ik zie zo ongeveer hetzelfde…
    Het is eng en tegelijk fascinerend om te zien hoe makkelijk beinvloedbaar het gros van de mensen zijn.

  2. Als je vertrouwd op jezelf ,”zie” je veel meer.
    De natuur doet de rest. Die heeft zo veel te bieden.

    Blijf vooral nieuwsgierig, onderzoek zelf. Vraag altijd waarom? hoezo? waarom niet? Lees veel. Koop De Andere Krant.
    Gooi die K ..tv en de radio de deur uit.
    Jadanwordjeopjezelfteruggeworpen.smoeilijk. JA!

    Ik blijf positief.Wat niet normaal is, is NIET normaal!

  3. Vroeger keek ik alleen naar de ‘Wetenschapsquiz’, de ‘Nationale IQ-test’ en het ‘Groot Dictee der Nederlandsche Taal’. 3x per jaar iets waarmee ik me een paar uurtjes kon vermaken, voor de rest gebruikte ik het ding alleen maar als monitor. De laatste tijd kijk ik weer wat meer TV, maar dan alleen de wat oudere series waarin een afspiegeling van de samenleving is te zien die mijn voorkeur geniet. ‘Poirot’, ‘Miss Marple’ en zelfs het oerdomme ‘Father Brown’ van Chesterton wil ik mij vandaag de dag nog wel eens aan wagen.

    Ik koop regelmatig dvd’s met dit soort ‘oude’ series daar ik zelfs in de minst onbeduidende reclameboodschap, tekenfilm of jeugdserie allerlei extreem-linkse anti-Christelijke propaganda zie doordruipen. Het gutst uit alle poriën van de aan D’66 gelieerde NPO.

    Schaf je eigen discotheek, videotheek en bibliotheek aan mensen, zo lang het nog kan en betaalbaar is. We moeten zien te overleven totdat we weer een eigen ‘zuil’ hebben waar we veilig zijn. We moeten we toe naar eigen televisiezenders, dagbladen/kranten, woningbouwcorporaties, zorgcentra, sportclubs en juridische ondersteuning, zonder deze zijn we aan de linkse honden overgeleverd, ten dode opgeschreven.

  4. [citaat] “Percepties van realiteit, die kunnen mensen hoger gaan achten dan tastbare mensen van vlees en bloed, lijf en leden”[einde citaat]… In “The Owl in Daylight” van Salvador Bayarri – een screenplay naar het leven van Philip K. Dick, verstopt in de sokkel van een asbak gevonden, als een soort tijdcapsule – verbind de vrouw des huizes zich liever met de radio dj dan met haar man. Deze Lone Ranger roept haar met zijn frequenties “Hi ho Silver”.

    Voor mij synoniem geworden met de bagger aan imaginaire ervaringen die we tegenwoordig door ons zenuwstelsel krijgen gestouwd en waarvoor de 1,5 meter noodzakelijk is om ons van onze geliefden weg te programmeren. “The Owl” in de titel versta ik dan ook altijd als ‘ouwel’: het on-geconsecreerde licht waarin wij leven door artificiële intelligentie. Amen.

  5. In Uw licht (dat wel-gesacreerde licht) zullen wij het Licht zien, nu wij samenzijn, bidden wij U. Ja zelf zien, tussen de poorten door, waar tussendoor de zon opstijgt en weer neerdaalt, ook deze dag weer, en alle dagen, zomer, herfst, winter of lente.
    Zullen wij het Licht ooit bereiken ? Is geconsacreerd licht niet iets samens in verbondenheid, waarvan het sacrale heilig is ?

Laat een reactie achter aan Mathilda Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *