Het aantreden van Rutte 4 met liefst vijf themaministers voor ruimtelijk beleid en zelfs ’s werelds eerste ‘stikstofminister’, betekent een ramp voor de resterende natuur in Nederland, haar landschap en het sociaal economisch weefsel van het platteland.

Vandaag aandacht voor ex-gedeputeerde in Groningen Henk Staghouwer, de opvolger van Carola Schouten  als LNV-Minister. Onder Staghouwer’s bewind werd belangenverstrengeling de bestuurlijke norm bij het Waddengebied, werd openbaar bestuur en publieke ruimte geprivatiseerd met lobbyisten in de sturingslijn.

Omhooggevallen koekjesbakker
Eenmaal heb ik Staghouwer ontmoet bij het geven van een lezing voor vissersclub Hulp in Nood in 2016, toen hij daar te laat kwam en ook vroeg wegging. De koekjesbakker, die opklom tot gedeputeerde in Groningen (eigenlijk: Ooster-Lauwers Friesland). Toen had Staghouwer al een beetje dikkig en opgeblazen gezicht. Dat krijgen meer omhooggevallen mensen, als ze eenmaal in het ritme van openbaar bestuurder komen.

Je ziet het ook bij chimpansees die het alfamannetje zijn geworden, groepsleider: Dan krijgen ze dikkere beharing en ze gaan anders lopen.

Staghouwer was hier gedeputeerde en bepaalde de besteding van het Waddenfonds. Dat moest een fonds voor natuurcompensatie worden. Maar zelfs de Gasunie kon er onder Staghouwer uit graaien voor een groen geverfd energieproject. Dankzij zijn Investerings Kader Waddengebied (IKW) gelden, dat door de Noordelijke Rekenkamer gekraakt werd vanwege ‘belangenverstrengeling.’

Staghouwer is Mr Belangenverstrengeling, die met Bas Eenhoorn (Regiecollege, Burgemeester Amstelveen) en Sieben Poel (Rijkswaterstaat) private lobbyisten in de sturingslijn van het Waddengebied hielp zetten.

Daartoe werd de industrie van ngo’s/private stichtingen als Natuurmonumenten met subsidies opgepompt, om industriele ontwikkeling in het Waddengebied van groene verf te voorzien. Tot kabels voor windturbines dwars door dat ‘kwetsbare’ natuurgebied, ‘waddenproof Windmolens, een zonnefarm in de duinen van Vlieland: bij Staghouwer was alles mogelijk voorzien van groene marketingverf.

Waddenfonds verdampen
Die geldpot kwam tot stand onder Pieter Winsemius als interim-VROM-minister onder advies van Wim Meijer (Rabobank, PvdA, getrouwd met Gerdi Verbeet van de Postcode Loterij) zijn ‘Commissie Meijer’. Die was met Pieter van Vollenhoven (wiens zoon in Natura 2000-gebied het Zandvoor-circuit mocht uitbreiden) eerder verantwoordelijk voor instelling van het ‘Nationale’ (particuliere) Groenfonds in 1991.

Dat werd een revolverend fonds (Jaarlijkse rente-kapitaal over een donatie van honderden miljoenen euro’s van LNV-Ministerie) waarmee politiek-onafhankelijk boerengrond voor ‘natuurontwikkeling’/braaklegging kon worden opgekocht.

Het Waddenfonds was in 2007 met 800 miljoen euro Waddengasgeld van de NAM gevuld. Daarvan ging direct al 130 miljoen euro naar de uitkoop van de mechanische kokkelvisserij. Die visserij was van het Wad geprocedeerd bij de Raad van State door een actieclubje ‘Wilde Kokkels’ (nu Stichting WAD) van Lenze Hofstee en de vrouw van RUG/NIOZ-ecoloog Theunis Piersma, Petra, het Lepelaarvrouwtje bij het NIOZ.

Dat proces tegen de kokkelvisserij zou bekend komen te staan als het Kokkelarrest. (2004) Het onderzoek van Piersma speelde hier een sleutelrol in relatie tot de Habitatrichtlijn Artikel 6 lid 3. Zoals nu de stikstofmodellen van RIVM/Wageningen UR de boeren klem zetten, en Staghouwer kan nu met beroep op ‘Europa’ ook zeggen: het moet van ‘de’ natuur en van Europa.

Kokkelarrest gelijke architectuur als Stikstofarrest
Piersma leverde de ‘wetenschappelijke’ munitie (Journal of Applied Ecologty 2001), waarop zij procederend tot de Raad van State binnenliepen. Dat er een ‘significant’ lange termijn effect zou zijn op het bodemleven van de Waddenzee zodat die kokkelaars weg moesten.

Op grond van de Habitatrichtlijn artikel 6, lid 3. Inderdaad, dat is het zelfde artikel op basis waarvan de schijnbaar uit het niets opgekomen Johan Vollebroek de boerenstand een stikstofcomplex aansmeerde bij D66’ers van de Raad van State.

Theunis Piersma blijkt volgens onafhankelijker onderzoek de zaak bedrogen te hebben, via cherry picking van data: er waren helemaal geen lange-termijn effecten, maar dat bedrog legde hem bepaald geen windeieren. Piersma kan onderhand onderzoeksmiljonair zijn geworden. Piersma en Han Olff kun je zien als handige zakenlieden met gevoel voor bestuurlijke verhoudingen.

Het resulterende Kokkelarrest heeft (net als het Stikstofarrest) enkel winnaars gekend, voor iedereen die uit de belastingruif wilde eten. Piersma, Han Olff en Han Lindeboom kregen zo hun Waddenacademie (daar werd 30 miljoen euro voor uitgetrokken), en de zekerheid van miljoenen euro’s onderzoeksgeld.

Denk aan het onder Henk Staghouwer vergunde onderzoek ‘Waddenmozaiek’ waar Natuurmonumenten met RUG/NIOZ-ecologen voor dik 5 miljoen euro Waddenfonds-geld mag binnenlopen. Een ‘veldcoordinator’ kan hier in 4 jaar tijd voor een parttime baantje een half miljoen euro op zijn rekening bijschrijven.

Alles geheel belangeloos, voor ‘de’ wetenschap.

Daarnaast kregen private stichtingen in een Coalitie Wadden Natuurlijk miljoenen euro’s marketinggeld van Staghouwer. Een andere nageboorte van de instelling van het Waddenfonds was het ‘Programma Rijke Waddenzee’ (2008). Een hybride van ambtenarij van EZ/LNV en VROM, gemengd met vertegenwoordigers van private actiegroepen als Vogelbescherming uit Zeist en Natuurmonumenten.

Gefinancierd met twee miljoen euro subsidie per jaar van die ministeries.

Publiek-private hybrides, lobbyisten in het bestuur
Dat programma had in 2018 moeten eindigen. Onder Henk Staghouwer werd PRW juist uitgebreid en kreeg het meer actiesubsidie. PRW is dan de club waar je dan van bestuurders als beleids-gedupeerde (bv vissersbedrijf) mee mag ‘meepraten’ in je eigen tijd, terwijl al die ambtenaren en ngo’s in de baas hun tijd doorbetaald krijgen.

Dan zit je tegenover Michel ‘dubbele pet’ Firet van Staatsbosbeheer die dan tegelijk nog twee lobbypetten opheeft, voor PRW en voor Coalitie Wadden Natuurlijk waar naast subsidieclub Natuurmonumenten dan ook tot 2018 nog Staatsbosbeheer zat. Firet is dan door het ‘bevoegd gezag’ van Henk Staghouwer als gedeputeerde vooruitgeschoven als deels private lobbyist, en tegelijk aanspreekpunt voor de mensen die op het menu staan van dat bevoegd gezag.

Oftewel: de belangenclubs die van het door Staghouwer bepaalde en gefinancierde Waddenbeleid profiteerden, mochten dat beleid zelf helpen opstellen. En die  private lobbyisten fungeren nu tegelijk via ‘Komberging’-overleg als de postduiven van het bevoegd gezag als Henk Staghouwer.

Je weet dus niet of je met het openbaar bestuur in overleg bent of met private lobbyisten: je praat met een mengsel, en private voorkeurspartijen van Staghouwer cs mochten tegelijk zelf overheidje spelen.

Spreek je Firet op Terschelling aan op die belangenverstrengeling, dan stelt hij doodleuk: ‘Belangenverstrengeling hoort bij een Netwerksamenleving’. PRW en de Coalitie Wadden Natuurlijk zijn wat ik het Groene Spaghettimonster noem. De Algemene Rekenkamer had in 2013 nog geadviseerd om dat spaghettimonster te bestrijden:  onder Staghouwer is het enkel uitgebreid met meer nieuwe vergaderclubs naast het Regiecollege (dat onder voorzitterschap staat van Arno Brok, VVD)

Daaronder een niet gekozen Waddenautoriteit, opnieuw een hybride van ambtenarij en private lobbyisten. En dus die belangendiscriminatie, dat de ene private entiteit beheerder mag heten en vooraan mag sluiten bij toekenning van Waddenfondsgeld. Natuurmonumenten kan tot meer dan 80 procent van haar project vergoed krijgen. Ben je eenmaal tot ‘gebruiker’ getorpedeerd, dan kom je voor maximaal 40% in aanmerking, en je project komt onder aan de stapel.

Met zulk gekocht onderzoek en gekochte ‘natuurbeschermers’ wordt de ‘wetenschappelijke noodzaak’ voorbereid, waarmee de met subsidies volgepompte activistenclubs dan campagnevoerend en procederend aan de haal kunnen. Beide private lobby-lijnen zijn onder Henk Staghouwer in de sturingslijn van het Waddenbestuur opgenomen.

Die kregen dus die ‘beheerder’-status, terwijl boeren, vissers en reguliere bewoners de status ‘gebruiker’ kregen, iets dat door hen beheerd moet worden. Ondanks drie jaar procederen tot de Raad van State aan toe (augustus 2019) wilde Rijkswaterstaat (Sieben Poel, Aante Nicolai) nooit aangeven op basis van welk bestuurrechterlijk artikel je de ene private partij mag voortrekken op de ander.

Gekochte ‘natuurbeschermers’ (PRW, Coalitie Wadden Natuurlijk) zwijgen over windmolens en zonnefarms in natuur
PRW zit inpandig bij Rijkswaterstaat Noord in Leeuwarden. Met twee juristen hebben ze mij drie jaar lang afgepoeierd op gemeenschapskosten. En zo vergaat dat iedereen die bezwaar maakt tegen totalitair-oligarchische netwerkmacht die weigert om iedere vorm van democratische verantwoording af te leggen.

Dat is typisch Staghouwer-stijl van besturen. Je verschuilen achter ‘wetenschappelijke noodzaak’ (gekocht onderzoek) en ‘het beleid/Europa zegt dat het moet’ (door ons gefinancierde campagneclubs drammen in beton gegoten beleid er in)

En vervolgens ontlopen de Staghouwers van deze wereld iedere verantwoordelijkheid bij het ondermijnen van de resterende sociaal-economische structuur van het platteland. Via het kapotmaken van boerenfamiliebedrijven en vissers, wiens land onder het mom van ‘stikstof’ afgepakt wordt, uit productie gehaald. En wiens visgronden onder de leugen van ‘bodemberoering’ (een storm beroert de bodem meer dan 200 garnalenbootjes in een heel jaar) weggestolen worden.

Waarbij je vervolgens om niet de grond en visgrond weggeeft aan campagneclubs die je zelf met je eigen openbaar bestuur met subsidies opblies.

Opzegging vertrouwen ‘rechtstaat’
In augustus 2019 zegde ik bij de Raad van State mijn vertrouwen op in de Nederlandse Rechtstaat. Mensen van het kaliber Staghouwer hebben daar aan bijgedragen. Nederland is democratie noch rechtstaat. Het is een corrupte oligarchie en het bestuur hier in het Noorden is niet meer dan een blauwdruk van wat er in Den Haag onder Rutte ook is opgetuigd.

Dit was het project ‘De Waddenoligarchie’ waarvan ik live getuige was, hoe Staghouwer met een pot Waddenfondsgeld die oligarchie hielp optuigen. Ook kritiek van de Noordelijke Rekenkamer over ‘belangenverstrengeling’ deed hij niets mee: de provincies gebruikten gewoon de Waddenfonds-geldpot om eigen lopend (landelijk opgelegd) energiebeleid mee te financieren.

Met Staghouwer, als gezicht voor die nieuwe stijl van openbaar bestuur die de 2030 Agenda behelst: dat noemen ze ‘privaat publieke samenwerking,’ ‘duurzame ontwikkeling’ (privaat gewin op publieke kosten) en People Planet Profit. Een eufemisme voor ‘de institutionalisering van corruptie’, die ze via de Omgevingswet nu tot wet maken.

Echte naam voor ‘Waddengebied’ = Frisia
Rutte 4 zal Nederland verder die totalitaire en oligarchische afgrond in duwen, en alles dat moreel functionerende mensen dierbaar is vernietigen (Great Reset). Blijft U toekijken, en enkel een beetje ‘boeh’ op Facebook roepen? Of denkt U net als ik ‘het heeft geen zin, want je hebt toch niets te zeggen’.

Dat is ook waar, maar zoals ik in mijn fotografisch en prozaisch debuut Liever dood dan Slaaf al aangeef: put energie uit Verbeeldingskracht, stel je zelf een andere toekomst voor die je de moeite waard vindt, ook als alle ‘feiten’ nu een geheel andere kant op wijzen. Zo bleef Frisia, wat ze nu ‘Waddengebied’ noemen, in de hoge Middeleeuwen ook eeuwenlang onafhankelijk van bemoeimachten.

Waarom laten we ons hier denigrerend ‘het Noorden’ noemen, alsof Den Haag/Brussel (De Franken) het geografisch uitgangspunt van bestuur is.

We zouden de naam ‘Waddengebied’ weer historisch correct in Frisia kunnen veranderen, en ons met de West Friezen (Noord Holland) Friezen en Ooster-Lauwers Friezen (‘Groningen’) best onafhankelijker van Den Haag kunnen opstellen. Zijn het niet onze bodemschatten, onze eilanden?