Zoals Wybren van Haga 5 januari schreef voor Indepen in zijn column ‘samen onteigenen we heel Nederland‘, hebben ze met de op 1 januari ingegane Omgevingswet nu een ‘onteigeninswet’ geïnstalleerd in de geest van de 2030 Agenda van Timmerfrans/Wopke en de VN.

Ook lagere overheden kunnen nu- zonder omweg via ‘De Kroon’-  je land onteigenen of je bezit.

Wanneer ‘de doelen’ (belangen van klimaatmaffia) uit die 2030 Agenda niet gehaald worden en jij in de weg zou staan van hun ‘duurzame ontwikkeling’. Bij kustgemeenschappen en het platteland is die directe en indirecte onteigening al dertig jaar gaande.

Ziel uit de thuishaven
Sociaal economische trends die je om je heen ziet gebeuren, je zag ze misschien eerder als gevolg van natuurlijke verandering. De dingen gebeuren zoals ze gebeuren. Zo zou je dit het artikel ‘Ziel uit de Thuishaven’ van De Schrijvende Visser Martijn van den Berg ook kunnen interpreteren, een optelsom van autonome trends zonder dat politieke keuzes een rol spelen volgens een politieke filosofie.

Van den Berg beschrijft hoe Oudeschild op Texel veranderde. Het was in zijn puberjaren een bloeiende actieve vissershaven waar toeristen vertrekkende vissers eerder met respect uitzwaaiden. Daarvan bleef na de sanerings/sloopronde een sterfhuis over. Ook dankzij de vissers zelf, die elkaar als concullega’s kunnen tegenwerken:

Een haven zonder vissersvloot. Als jij mij 22 jaar geleden had gevraagd of ik daar in geloofde had ik je recht in je gezicht uitgelachen. Zoiets was ondenkbaar. Nu is het realiteit.

Die haven van Oudeschild is verlaten. Niet alleen is dat cultureel historisch en sociaal gezien een ramp, ook voor de ondernemers op en rond de haven is dit een geweldige aderlating. Want wat moet een mens op de haven doen als er niks is?

De laatste keer dat ik Oudeschild bezocht met Afke, was het er inderdaad heel dood. Weinig meer over van het leven in de haven, dat je er vijftien jaar eerder nog wel vond. En dus krijg je een domino-effect, dat op een gegeven moment de horeca daar ook niet meer loont. Horeca die al zucht over dankzij klimaatbeleid en coronabeleid veroorzaakte absurde energieprijzen.

Er ligt nog wel een vluchtelingboot, maar wie wil zo nog in de haven verblijven? Van den Berg vervolgt:

Als 15 jarig kereltje fietste ik niet alleen maar naar de haven vanwege de kotters. Ik fietste niet alleen naar de haven om wat te leren, om bij een groep grote robuuste mannen te horen.

Ik fietste niet elke week naar de haven omdat het kon. Nee, ik fietste naar de haven omdat ik eindelijk een levensstijl had gevonden waar ik bij paste. Een cultuur. Een plek waar ik me thuis voelde. En ja, ik voelde me daar heel erg trots bij.

Helaas met elke kotter die voor een laatste keer uit de thuishaven vertrok en niet meer terug zou komen zag je de haven afsterven. Want wat weg is dat komt niet meer terug. De ziel verdwijnt. De haven van Oudeschild is net als Texelse rijke visserscultuur bijna gestorven.

‘Breskens is ons Bresjens niet meer’
Van den Berg is binnenkort ook gast bij Interessante Tijden TV. Visserijfotograaf Ronald Ribbe (Rorifocus) uit Breskens reageert op zijn stuk, dat hij het zelfde ziet:

Ik zit het stuk te lezen met opkomende waterlanders...Toen ik ook die leeftijd was, gebeurde in Breskens precies hetzelfde. Eerst naar school, 10 km verderop. Op vrijdagmiddag, op de fiets terug, zag je de grote kotters al op 5 km liggen, net rechts van de hoge graansilo, staken de giektoppen boven de, toen nog, lage bomen uit. Daarnaast was er een mooi vlootje garnalen en eurokotters.

Eerst naar huis, werkkleding aan en op mijn oude kaaifiets naar de BR-43. De bemanning was heel vaak al lang klaar, maar ik kon gelijk aan de slag als sopper. De kotter van voor tot achter weer laten blinken met ontvetter, sop, reox en de hogedruk spuit. In de vakanties mee naar zee en als dat niet kon, de vrijdagmorgen vroeg naar de haven om te helpen aan dek of bij het lossen in het visruim.

Het is allemaal voorbij gevlogen, we zijn inmiddels 30 jaar verder en 1 voor 1 verdwenen de kotters uit de haven.

In 2003 werd de eerste grote bokker gesaneerd (BR-57), eind 2012 werd de BR-43 verkocht naar Zuid Afrika en in 2019 verdween de laatste grote kotter, de BR-14, naar Katwijk. Van garnalenkotters hebben we er nog 2, de BR-29, waarvan de schipper 70 jaar wordt en de Z-8. De BOU-10 tel ik niet eens mee, want die kotter vaart niet ivm PFAS.

Vanaf de westkant worden de havenkades volgebouwd met luxe appartementen. 3 gebouwen staan er, de 4e is in aanbouw…
Breskens is ons Bresjes niet meer. De vismijn werd eind 2021 gesloten, de garnalen bleven afgelopen najaar weg… Zelfs die kleine diertjes lieten Bresjes in de steek…

Ontmanteling Republiek de Bru
In Republiek de BRU gebeurde het zelfde dankzij ‘verduurzaming’ van de mosselvloot, zo vertelde Cees Otte van de BRU34 al. We konden dat zelf zien toen we hem in 2019 voor het laatst in Bruinisse opzochten. Bruinisse is nu (net als Urk) omsingeld door een wind-industrieterrein, waar subsidies uit het SER Energieakkoord worden opgewekt.

Dankzij procedures van door hun overheid gefinancierde groene clubs (2008) moesten de mosselvissers onder toezicht van kartelcommissaris Hans Alders ‘verduurzamen’. Wat hield dat in? Ze moesten tonnen euro’s investeren om minder efficient te kunnen mosselvissen.

Zoals Otte stelde toen ik daar in 2011 een lezing gaf “je mosselferrari in ruilen voor een mosselfiets”. Ze mochten geen bodemzaadvisserij meer bedrijven vanwege ‘bodemberoering’, een politieke ideologie van ‘natuurgezondheid’. In plaats daarvan stappen ze over op hangcultures. Dus moeten ze plots loodsen hebben om alle extra apparatuur op te slaan.

De mosselvloot van een dertigtal schepen moest zo sinds 2008 extra lasten ophoesten van 60 miljoen euro, zoals aan begeleidend onderzoek. Miljoenen voor dure onderzoeksbureaus die de groene legitimatie moeten geven met ‘passende beoordelingen’, omdat door hun overheid gefinancierde milieuterroristen- door ambtenarij ‘stakeholders’ genoemd- constant dreigen met rechterlijke procedures.

Vanzelfsprekend leidt zo’n lastenverzwaring tot kaalslag in je vloot, omdat je de lucht en marges er uit perst. Bij Republiek de BRU kromp de vloot van meer dan twintig schepen naar een stuk of twaalf. Wat overblijft komt in handen van enkele grote jongens. Dan zie je dus opnieuw: Deze kaalslag is in grote mate het gevolg van een politieke filosofie.

En zo sterft stukje bij beetje de ziel van het Oude Nederland waarvan je kon houden. Tot je in een ontvreemd land je vervreemd voelt, een balling bent op je eigen geboortegrond.

Zeebrugge: Van vissershaven tot ‘hippe belevingssite’/metroman-ontmoetingsplaats
Met Pieter Parlevliet reed ik in 2019 langs de Vlaamse Kust, we bezochten ook Vlissingen en Arnemuiden. Zelfde sterfhuis-achtige constructies, leegloop-wanhoop met pogingen urbane toeristen vast te houden en de oude havens worden volgebouwd met peperduurzame appartementen. De Vismijn van Zeebrugge was in 2013 al gesloten.

Na wat politiek gesteggel komt daar dan in 2022 een gesubsideerd wensproject- een ‘multifunctionele ontmoetingsplaats’ met allerlei globalistische taalvervuiling, in handen van een vastgoedboer:

De vier hallen worden omgevormd tot sportkade, marktoever, foodfront en handelskaai. Het totaalpakket biedt voor elk wat wils en vormt een hippe belevingssite.

Geen viswinkel meer dus maar een voetfront voor voetloffers. Wat kun je daar eten?

Ook foodlovers worden verwend op deze unieke locatie. Portbasil serveert heerlijke lunches met een Italiaanse toets. Bij Izy kan je terecht voor een heerlijke koffie en om het helemaal af te maken kan je bij P&J chocolate nog wat chocolaatjes halen om mee te nemen naar huis.

Een soort metroman-ontmoetingsplaats dus met steriele ‘grandcafé’s’, geen visserijhaven meer met viswinkel. Dat zag je ook in de oude visserijhaven van Cuxhaven. Een ‘duurzaam’ barristacafé er bij waar Trudy niet eens mee naar binnen mocht.

Bij Oostende was het eender: een visserij-sterfhuis en de oude haven die volgebouwd werd met appartementen te beginnen vanaf vier ton euro voor import van elders. Een van de laatste echte kotters van Nieuwpoort schijnt nu recent ook naar de sloop te zijn gebracht.

Een handel in wantrouwen/Lifelong Learning (SDG3)
Verhoog de lasten en regeldruk, hang papieren kluisters rond de natuur, financier baantjes voor ‘deskundigen’ die zich tegen je bedrijf aan bemoeien, die je als een soort ecocrimineel in permanente staat van beschuldiging stellen…,dan verlaag je de sociaal-economische diversiteit. Alleen de grote jongens blijven over.

Dat is dus niet een autonome trend als ‘het weer’, maar een gevolg van een politieke filosofie.

In die filosofie pastte ook de aanlandplicht voor bijvangst voor de kottervissers. Dat je tegen verlies van ruimte en hoge onkosten ondermaatse vis moet aanlanden. Nog een extra aanslag op de rentabiliteit, gevolg van een politieke keuze.

We lazen net in de Visserijnieuws het commentaar van visserman Dirk Kraak van actiegroep EMK. Hij vertelde, dat hij ook net weer een veiligheidscursus moest doen met zijn zeskoppige bemanning. Om te mogen doen wat hij al 42 jaar doet, varen op zee, moet hij nu trainingen doorlopen. Kost per bemanningslid weer vijfduizend euro, en dat jaarlijks opnieuw.

Inclusief een week niet kunnen vissen, omdat je die cursus aan wal moet doen.

Een jaarsalaris van 30 duizend euro, verdampt zo aan een handel in wantrouwen, een offer voor de utopie van de risicoloze maatschappij. Dat is wat ze in 2030 Agenda-proza ‘lifelong learning’ noemen. Je bouwt een economie van paternalisme en wantrouwen rond de in de praktijk werkende sector, met trainingen, controles en vergunningen als verdienmodel voor certificeerders.

Denk ook aan het MSC-label voor visserij. Je moet tonnen euro’s investeren in onderzoek, terwijl je gewoon legaal vist volgens al strenge vergunningsvoorwaarden. En dan nu dus grote wind-industrieterreinen die overal precies op de beste visgronden komen, de ondiepe zandbanken.

En zo werkt de onteigening dus door. Ze zeggen niet direct ‘we stelen je bedrijf’, maar door papieren kluisters en voorwaarden, vergunnigen, bureaucratisch paternalisme dat je als klein kind bejegent. En door regelrechte diefstal van je leeftocht, zoals met de gisteren beschreven ‘natuurcompensatie.’

Zodat je als volwassene continue toestemming nodig hebt om te mogen leven.

De titel ‘Blauwe Planeet in Groene Kluisters’ van Vaclav Havel was een visionair gekozen metafoor. Zie ook mijn gesprek met Derper en kunstschilder Ewoud de Groot op Interessante Tijden TV: Tot eind jaren ’80 kon je gewoon zonder vergunning met je vissersbootje kleinschalig kustvissen, voor eigen consumptie en verkoop. Nu zou je crimineel heten wanneer je doet wat eeuwen normaal was.

We leven onder een vijandige bezettingsmacht, maar deze is veel meer ongrijpbaar dan toen de Duitsers hier nog waren.

Het is een denkwijze en filosofie, ‘duurzame ontwikkeling’ die door je ‘eigen’ volksgenoten wordt aangehangen die in theorie werkzaam zijn. Een omsingeling door mensen, bezeten van een idee, de utopie van een risicoloze maatschappij waar De Staat alle gevaar kan afwenden. Via totalitaire bureaucratie, ‘samen tegen corona’, ‘samen voor onze leefomgeving’..

Kijk vanavond 19:00 ook weer de nieuwe aflevering van Interessante Tijden TV over het taalgebruik van de klimaatmaffia, hun waarheidsomkering.

Steun Interessante Tijden en help mij deze reportages en filmpjes met nog strijdbare mensen mogelijk maken. En hartelijk dank voor alle volgers die mij ondersteunen:

Donatie bedrag:

€

Doneren