Gisteren is mijn hondenengeltje Trudy, De Truus in mijn armen gestorven, mijn teef en christenhondje. Veertien jaar was ze mijn metgezel op alle uitstapjes en reizen, ze ging letterlijk óveral mee, van bij Hitler op de Koffie in Berchtesgaden in de Mussolini-lift tot in het Tuschinsky-Theater in Amsterdam en als laatste opleving, afgelopen dinsdag nog als congreshondje bij klimaatbroer Marcel Crok zijn Clintel in Roelofarendsveen.

Ze was een pussymagnet waarmee ik meerdere mooie meisjes versierde, inclusief Afke. Je trok er de goede aandacht mee, als je binnenkwam en je deed je act waarbij ze als een woeste terrier aan je broekspijpen ging hangen, grommend in haar terrier-spel. Hellup! Ze was een alibi op vier voeten met hertenoogjes, waar een eenzame baardman met fotocamera anders ‘bel de politie’-sentimenten oproept.

Een hondje is humor, een door mensen bedacht en naar menselijk idee gefokt roedeldier, en de hondjes lijken daardoor het meeste van alle dieren op mensen zelf. Een Jack Russell (met Boerenfox) was ook de enige kleine hond waarmee je als man zonder schaamte mee over straat kunt lopen.

Je gaat toch niet voor lul lopen met zo’n Tjoejsoewahowa, of zo’n Pim Fortuyn Darkroom-bijtertje. Daarnaast hoef je ook niet zo’n stom groot kalf, waar je iedere dag vijf kilo voer in moet gooien om te laten zien dat je een hele jongen bent met zo’n groot stel kaken naast je.

Tegelijk was ze precies van het handzame formaat, dat ze overal zonder problemen mee naar binnen kon. Je hoefde haar ook nooit aan te lijnen, omdat ze als een schaduw bij je bleef aan de voet. Dat deed je alleen wanneer die herintreders met ‘stadswacht’-embleem je op de APV kwamen aanspreken.

Met tegenzin, voor de Truus was het niet nodig. Je kon er gewoon los mee door het drukke centrum van Amsterdam lopen. Wanneer je met haar uit ging lopen, en ze liep voor je uit, dan wachtte ze altijd even: Komt baasje mee. En dan ging ze weer verder lopen.

Wanneer ze het uitgaan echt leuk vond, dan kwam haar fameuze Terrier-ren.

Ze ging dan als een dolle en waanzinnige hond heen en weer rennen, slagen maken en blaffen van ‘kijk mij eens vol van levensenergie zijn, blij op z’n hondjes’. De laatste keer dat ze nog een (poging tot) terrier-ren deed was afgelopen maart in de Eifel. Toen liep ze samen met Afke en mij nog 18 kilometer door de heuvels, naar de Germanenbrücke en de Wolfschlucht.

Maar hondjesjaren gaan zeven maal harder, en hondjesaftakelen dus ook. Plots ging ze achteruit, ze kreeg artrose, haar oorontsteking ging opspelen. Uiteindelijk kon ze zelf niet meer op haar achterbeentjes staan om haar plasje te doen. Ze was op, en gaf dat aan. Het laatste dat ze sinds de droge worst uit Workum nog wilde eten, was een Tonijn-sashimi.

Bij Clintel afgelopen dinsdag maakte ze- als laatste opleving- nog eenmaal haar opwachting als congreshondje dat nieuwsgierig snuffelend langs alle gasten in de zaal rond onderzoekt.

Trudy was lief en stoer tegelijk, een killer die ettelijke dieren van konijnen tot ganzen uit het leven rukte met haar killerkaken. Herhaaldelijk maakte ik mee , dat ze uit het open raam van mijn rijdende auto sprong, om als een dolle achter een haas aan te jagen die ze in het veld had gespot. Ze jaagde in haar topjaren iedere kat de boom in, gedreven door een blinde haat tegen ‘de poesjes’.

Je hoefde maar ‘poesjes Trudy’ te zeggen, en ze begon van Terrier-boosheid te grommen en gillen. Zo sloopte ze ook het konijn van de buren, een Vlaams vachtje groter dan haarzelf waar ze op een onbewaakt moment aan rukkend mee voor de dag kwam. Tot hysterie van de toenmalige buurvrouw die de hel bij elkaar vloekte.

Maar god, laten we wel zijn, dat is maar een stom kutkonijn, een no-brainer, even stom als de meeste mensen kunnen zijn.

Zulke dieren zijn vervangbaar, een Terrier als Trudy is uniek. Ik gooide mijn dode kippen ook gewoon in de container, je hondje is niet zomaar ‘een dier’. Mensen zeggen dat je ook aan een kat gehecht kunt zijn, maar daar kan ik me niets bij voorstellen. Een hond is je metgezel, een stuk van je ziel waar je dagelijks mee leeft.

Man’s best friend. Een vrouw die niet zeurt, mijn teef!

Trudy deed wat baasje ook deed, door weer en wind, gewoon gaan. Zonder klagen.

Je hoeft niet steeds te praten. Dat doen de hondjes niet. Ze ‘zijn’ er gewoon. Heerlijk.

Trudy was super-intelligent, fel en tegelijk aanhankelijk. Ze waakte over de cirkel rondom je, en als je in slaap viel ging ze dan op je borst liggen, zelf snorkie snorkie doen. Ging ik op mijn buik in het gras liggen om een natuurfoto te maken, dan kwam ze tussen mijn benen in liggen waken. Ging je ergens staan, dan kwam ze tegen je enkels aan leunen van aanhankelijkheid.

Ze was een hondje met mensenkennis, selectief in wie ze haar hondenliefde schonk. Ze was nooit een allemansvriend, maar alleen gehecht aan de mensen uit mijn vertrouwenscirkel. De lokale slager kon er eindeloos Friese droge worst aan voeren. Ze nam die beloning dan voor kennisgeving aan en deed vervolgens of de slager er niet meer was.

Maar wie ze vertrouwde, daar maakte ze een blij rondedansje omheen. Dat deed ze alleen bij mijn ouders, bij Pieter Parlevliet toen we gingen exploren met de Porsche voor mijn fotoboek ‘Liever dood dan Slaaf’ langs Europese vissersplaatsen, met Frank die ik wel ‘satan’ noemde, die sjacheraar en drinkmaat van me. En bij de buurman, van wie ik Trudy heb gekregen.

En tot slot, bij Afke, die eigenlijk een hekel aan honden had. Maar voor de Truus maakte ze een uitzondering, omdat dit beestje uniek was onder de hondjes.

Hoe ze in mijn leven kwam?

De Buurman draaide dertien jaar geleden steeds nachtdiensten in de fabriek, en dan sloot hij haar op. Je hoorde haar dan van eenzaamheid janken, en dan kwam je als Dierenbevrijdingsfront in actie. Je haalde haar op, en ging met haar door het bos lopen, iedere dag kilometers en kilometers, ze ging mee naar mijn vluchtadres in de Eifel bij de Woedende Kok: Zwerven door de natuur, met de camera.

Mijn genetische behoefte om dagelijks te zwerven door de natuur, daarin werd Trudy vast metgezel.

Ze werd de wandelende schaduw die iedere seconde van de dag achter je aan liep, die je iedere ochtend zou begroeten. Is er tenminste 1 wezen op aarde dat altijd blij is dat je er bent. Kom daar bij een mens eens om. Ze is het meest dierbare dat me overkomen is, en haar verlies voelt als amputatie van de ziel.

Ik heb er meer om gejankt dan om alle mensen in mijn leven bij elkaar, of het moet straks bij mijn lieve ouders zijn.

De Buurman schonk mij de Truus omdat ze steeds ging janken, wanneer ze hoorde dat ik thuis was. Het definitieve moment van overlopen, was toen ik en de buurman op stap gingen in zijn auto. De Buurman wilde laten zien, dat ze tijdens het rijden bij hem op schoot kwam zitten. Maar wat deed Trudy? Ze kroop bij mij op schoot. Sindsdien noemt de Buurman haar ‘de slet.’

Hij was er gisteren net zo kapot van als ik, de Buur is mijn beste mattie hier in Friesland.

Ik heb haar natuurlijk ook een beetje omgekocht, haar steeds voerend met de enige delicatesse die het Friese vaderland te bieden heeft: Friese droge worst, zeg bij Trudy ‘worstjes’ en geobsedeerd door eten als ze was, dan veerde ze op, haar ene oortje omhoog en het ander naar beneden.

Bijna heb ik nog mijn leven voor haar geofferd, toen ze door een motorrijder overreden dreigde te worden ben ik er voor gesprongen. Ik kwam er vanaf met een gekneusde nier, gebroken ribben. Dat was in 2012 toen ik met mijn journalistieke onderzoek bezig was naar het Wereldnatuurfonds.

Toen ik bij bewustzijn kwam, gekleefd aan het asfalt was de eerste ingeving ‘kut, als ik mijn deadline maar haal’. Dat heet ‘beroepsdeformatie’. Het onderzoek haalde vervolgens alle media, van Zembla en Een Vandaag tot RTL Nieuws, Radio 3 en de voorkant van de Telegraaf. Trudy was er bij.

Ze is naar de Buurman terug gerend terwijl ik in Ambulance werd afgevoerd.

Ze was er bij toen ik op een gewelddadige wijze door een arrestatieteam van de weg werd gereden bij Badhoevedorp op de A4. Toen zes politie-auto’s mij achtervolgden en omcirkelden, en een doorgesnoven hooligan in uniform mijn autoruit insloeg, toen ze me peppersprayden, op het asfalt kwakten en in de boeien sloegen om me af te voeren naar een cel in Leiden.

Die Gestapo wilde mijn DNA hebben, in opdracht van  OM-officier Pieter ‘Halleluja’ van Rest, moge hij ter helle varen. Die Gristen. Trudy droeg expres een kruisje, dan kon ik haar Christenhond noemen. De meeste mensen die zich ‘christen’ noemen, God’s personeel hier op aarde… Liever een oprechte heiden dan een Grrristen.

De eerste zorg bij het afgevoerd worden naar de cel: ‘Hoe gaat het met Trudy.’ Ze kon niet zonder je, alleen zijn. Dan ging ze blaffen, en ze blafte ’s avonds de hele gevangenis in Leiden bij elkaar. Tot de agenten haar maar brachten naar een door mij gekozen adres van vrienden in Katwijk.

Er zijn ook goede politie-agenten, deze hield zelf ook van de hondjes en kon zich inleven.

Pieter en Huig kwamen me de volgende dag weer ophalen, met de Truus er bij die dan jankend van vreugde haar rondedansje om je maakte. Pure Hondjesliefde.

Ik versierde dankzij Trudy aan het strand bij It Reade Klif nog een mooi meisje, een kunstenares afkomstig uit Amsterdam. En bij een lezing die ik gaf in Leeuwarden, ook zo’n artistiek type dat Afke ook is. Ze dichtte de afstand op haar Terrier-wijze. Bij een warm afspraakje moet je de Truus vervolgens niet meenemen, want dan begint ze jaloers te blaffen. Er kan uiteindelijk maar 1 de Alfateef zijn.

Ze is symbool voor de gehele tijd dat ik weer in Friesland was geremigreerd. Je komt hier in Friesland niet wonen voor die bekrompen en stiekeme pummels met hun zeurderige strontdialect. Maar voor de ruimte, de natuur waardoor je zwerven wilt. Dan houdt een hond je gezond, je kunt er dagelijks mee door het bos lopen terwijl je karate en Kung Fu vormen trainde.

Nu is ze naar de hondjeshemel vertrokken, waar ze wacht tot ik als haar baasje weer met haar mee kan. Dog is Love, Love Dog with all your heart and soul, mijn engeltje die zo van de worstjes hield, die de meerkoeten en de poesjes zo haatte als een terrier kan doen.

Ik hoef geen rationalisaties, net als bij Job zijn vrienden die hem allerlei redenen voor zijn lijden gaven. Ik rouw om de hap van veertien jaar uit mijn leven in dit aardse tranendal, dag lieve Truus, ietsiepietsie, floppiedisk. Ontroostbaar. Tot snel.

We begraven haar vandaag.

Donatie bedrag:

€

Doneren

Ze is nu begraven in het bijzijn van mijn ouders, de Buurman en Afke na het opzeggen van Psalm 23 in het Fries: De Heer is mijn Herder, Mij ontbreekt niets.