Geef ons heden ons dagelijks blog, en voel je schuldig, omdat je eigenlijk eerst het werk moet doen waarvoor je direct betaald krijgt. Bloggen is procrastination, en zo ben ik de meest productieve procrastinator van het Nederlands taalgebied geworden.

Toch help ik me vandaag er even gemakkelijk af, na meer dan drieduizend blogs in zeven jaar, vaak lange epistels die mensen met een korte aandachtspanne tegenwoordig een ‘longried’ noemen. 

Meningsvrijheid, een waardeloze verworvenheid
Al een leven lang bezin ik me ernstig op mijn toekomst en wil ik eigenlijk iets anders. Toen ik Bosbouw in Wageningen studeerde wilde ik als viersnaarfanaat liever muzikant worden, toen ik journalist werd wilde ik weer boswachter worden. Dat is wat ik sinds mijn jeugd wilde, buiten in het veld zijn.

Dan was je bureauwachter geworden, achter een computerscherm plannetjes schrijvend hoe de natuur te ‘managen’…Op een kwade dag had je dan misschien een beheerplan geschreven waarbij je een beroep doet op ‘stikstofcrisis’ om SNL-subsidies binnen te harken. En dan had je misschien toch als Japanse Steenhouwer uiteindelijk weer verslaggever willen worden.

Het ideale compromis is dat je natuurreportages maakt, of zoals vandaag in de Visserijnieuws: Een spread over oesterkwekers op Yerseke.

Verder klinkt ‘journalistiek’ teveel naar het minst interessante en meest frustrerende bedrijf op aarde: Politiek. Gekonkel van mensen. Hoezeer moet je daar het internet nog mee vervuilen. Of je voor of tegen dit bent, boos over dit of dat. Wat doet iemand’s mening er eigenlijk toe…

‘Meningsvrijheid’…Het is internetvulling, een paar bits en bytes ergens op een server van iemand anders. Oh jee, er is ergens op het internet iemand het oneens met mij. Oeh aaah…Ik kijk nooit naar ‘alternatieve media’ noch naar de gevestigde: Het is ijdelheid der ijdelheden.

I don’t have a dream
Wie mij de vraag stelt ‘wat is je droom’, dan hoor je iets materieels te roepen dat je ‘bereiken’ kunt. Carrière maken is sterven met meer spullen, en mislukken op een hoger niveau. Natuurlijk hoef je niet in een kartonnen doos te wonen, of te leven van een broodje tevredenheid met abonnement op de voedselbank. Ik bedoel dus niet dat je het bestaansminimum ambieert.

Daarvoor zijn we hier te zeer van het Elfde Gebod, gij zult genieten. Een eigen Abdij leek me wat, een studiecentrum met veel boeken, een kapel voor gebed, in het groen met eigen hof waar je abdijvarkens kunt houden, met een dikke muur er omheen en een bijtgrage Bull Mastiff als bewaking. Een plek om je terug te trekken uit de maatschappij, tot de Apocalypse.

Ik bedoel, wat is er nu aan om aan de maatschappij te moeten deelnemen.

Je kunt niets bereiken, hooguit worden je kansen gegeven die je aangrijpt of glippen laat. Alles is je uiteindelijk gegeven. Wie een andere opvatting is toegedaan, gelooft dat alle goede dingen aan zichzelf te danken zijn en alle kwade zaken door een ander kwamen of ‘de omstandigheden’.

Maar dan nog: Soms heb je ‘het leuk’, maar ook dat gaat voorbij en dan is er vanzelf weer gezeik. Ook dat gaat voorbij, alles gaat voorbij, het voortschrijden van de tijd heet ‘leven’. Wie niet in God gelooft of een geestelijke wereld, ik snap dat je dan aan de Prozac of drugs zou zitten. Dat is bij ondergetekende door geschonken zegeningen niet nodig, maar we begrijpen:

Alles giet foarbei, neat is foar iewich, en alles dat oerbliouwt is leaf, mar om op te libjen…net genoâch….

Vanavond kun je weer Interessante Tijden TV kijken. Kun je met geestverwanten een militie organiseren, die je in tijden van (burger)oorlog in kunt zetten?  En je mag mij wat slijk der aarde gunnen, om dit aardse bestaan draaglijk te houden tot het lang verwachte einde zich eindelijk aandient:

Donatie bedrag:

€

Doneren

Hahahaha, grapje met de groeten van Rype O Negative.