In Het Boek der Natuur deze zaterdag: Hoe je zelf aan natuurontwikkeling kunt doen, en een door Intratuinkasteelmuren omringde betonvlakte kunt omzetten in een oase voor vogeltjes, en voor jezelf.
Daarmee doe je niets anders dan zogenaamde ‘professionele’ natuurorganisaties, die ook maar wat aan tuinieren. Het resultaat is anno 2025 (de blog stamde uit 2018) alweer veranderd, de vijvers zijn gedempt, de Westerbork-Lupine is weer verdwenen.
Maar ook dat is een wijze les, namelijk dat je de natuur niet kunt beheersen. Terwijl dat wel de essentie van het woord ‘natuurbeheer’ is, beheersing.
In de Obductie-Assistent ( = lijken-fatsoeneerder) van de ten dode opgeschreven natuursector, De Levende Natuur (Jaargang 118, nr 6) lees je dat Natuurmonumenten zeldzame planten (Rood schorpioenmos) van het ene natuurgebied verhuist naar het andere (Nieuwkoopse Plassen).
Voor Europese LIFE-subsidie, zodat ze op papier kunnen tonen aan Europese en Haagse ambtenarij hoe soortenrijk hun gebied werd na al die intensieve natuurbouw.
Al die ‘deskundigen’ die hun werkgelegenheid herstellen met ‘communicatieplannen’: dat noemen ze dan ‘natuurherstel’. Er is vervolgens altijd ook ‘meer onderzoek’ nodig. De Levende Natuur lezen doodt (net als Vakblad Natuur Bos en Landschap) effectief al je resterende natuur-enthousiasme.
Dat natuur transplanteren, dat kunnen we hier in Groot Boerderije (Friesland) ook, maar dan zonder subsidie….dankzij onhoudbare voorjaarskoorts zaaide ik de eerste zaadjes van de Westerbork-Lupine in de hof van de Abdij hier in Langweer, kijken of de nazaten van de bloemen – die Anne Frank voor deportatie nog zag- hier zullen opbloeien.
In de Eifel vond ik ze ook nog in het wild
De zaadjes verzamelde ik in Kamp Westerbork afgelopen zomer, je kunt de reportage HIER nog zien. Een prachtige zomerdag op deze historisch-iconische plek. Dat uit een plek waar De Beschaving de nek om werd gedraaid toch weer schoonheid kan opbloeien.
Zou dat ook in Friesland kunnen?
Ik had 1 keer een goede blauwe (Amerikaanse) Lupine die jarenlang spectaculair bloeide tot de kippen ‘m vernietigden. Die plantte je bij de vijver en torenden iedere zomer tot meters hoog.
De steentjes die je hier ziet op de foto met vijver en lupine, dat is Keileem uit de Saalien-ijstijd, verzameld bij het gisteren gefotografeerde kruiende ijs langs het Reade Klif.
De meeste andere cultivars weten zich niet boven het inheems onkruid uit te ellebogen en gaan teloor. Maar de hoop is dat Strafkamp-lupine zich wel handhaaft.
Het eerste kleine natuurprojectje hier in 2011; een vijver aanleggen met blauwe lupine aan de kant. Een keileem van It Reade Klif, dat ik gisteren fotografeerde
Mijn eigen are is 1 van de laatste natuur-oases in een steeds verder versteende buurt die ecologische woestijn wordt. Hier domineert het ecologische en sociale motto van het Fries Minimalisme: Groeien doet snoeien. Groene Bloedarmoede die een geestelijke armoede reflecteert.
Wij capituleren niet als economisch vluchteling, die een betaalbaar huis met tuin zocht en vond in een landelijke omgeving. In Amsterdam kun je voor dit geld alleen in een getto tussen de Allochtonen wonen op een kamer van konijnenhok-grootte.
Nu ben je zelf een beetje ‘allochtoon’, een eeuwige Netfanhjirre, permanente toerist die zo een eigen hof maakte. Als iedereen dat in Nederland zou doen met zijn tuin, heb je een heel mozaïek van kleine natuurgebiedjes in de stad: doe het zelf-natuur. Dat schreef ik ook in ons boek Ecomodernisme het Nieuwe Denken over Groen en Groei. Bij presentatie van dat boek in een afgeladen Pakhuis de Zwijger in Amsterdam, viel het stil toen ik dat voorbeeld gaf:
…hier een jonge mannetjes-sperwer die net een musje ving, achter in mijn groene tuin. Gistermiddag (2025) kwam er weer een sperwer de tuin binnenvallen
Speel voor God op je eigen are en redt de natuur. Dat vonden die wereldverbeteraars blijkbaar veel te concreet en praktisch. Linkse medemensen hebben niets met echte natuur. Ze zijn meestal uit op het politiseren van natuur om anderen te kunnen bestelen met staatsgeweld.
Hoeveel leuker is het om lekker in je eigen paradijsje aan te kloten, dan in abstracties te blijven. Je doet het dan echt niet slechter dan de creaties van die officiële subsidie-natuur van academieprostituees uit op herstel van hun werkgelegenheid (natuur-‘herstel’ en ‘meer onderzoek’)
De zaadbron voor nieuwe bloei
Het Kamp Westerbork was in de jaren ’40 bezaaid met blauwe lupine, kampbewoners plukten de bloemen en zetten ze op tafel om hun slavenbestaan op te fleuren. Dus als Anne Frank er zelfs vrolijk van werd in haar omstandigheden…
… Hoeveel meer dan ook uw Arme Frank hier in Groot Boerderije, nadat hij zijn Achterhuis in Amsterdam verliet: zo’n onderduikadres van een woningstichting, waar iedereen met minder dan modaal op elkaar gepakt zit te wachten op de dood. Nee dan liever ruimte van het platteland, en Friezen er op de (goed)koop bij te nemen.
Mijn hoop is dat deze ‘natuurlijke’ Lupine-variant sterker is dan die cultivars uit tuincentra. De gele lis die je in de vijver ziet, die was ook uit de natuur getransplanteerd en die nam juist de hele vijver over.
Natuur in NL is tuinieren. Dus waarom dan ook niet wat meer blauwe lupine hier in de ecologische ramp die het Friese platteland is met haar raaigras-woestijnen voor massamelk-productie en hypotheekschuld bij Rabobankiers.
Westerbork-Lupine, fotografisch trucje door in te zoomen op lupines die groeiden voor expositie-doek
We willen hier een kleine vrijplaats zijn voor vogeltjes, vlinders en bijtjes. Gewoon, omdat ‘Het Leven’ je zo helpt opvrolijken, waar je ziet dat massamedia en ‘sociale’ media mensen niet beslist mentaal gezonder maken.
Dit waren cultivar-blauwe lupines die het erg goed deden tot de kippen ze vernietigden
Eindelijk is die rotwinter hier voorbij, die samenvalt het seizoen waarin weer ettelijke beeldbepalende bomen tegen de vlakte gaan, iedere struik vernield. De natuur levert zelf de beste medicatie tegen ‘Het Lijden’, meer dan zo’n stompzinnig tv-programma. Snuif de lucht van het voorjaar maar op. Als vitaminepillen!
Zoals de lupine de Kampbewoners ook iets van fleur en verlichting gaf, volgens de vertelstem die uit de luidsprekers op het Kamp klinkt voor toeristen.
De sperwer kwam gisteren weer nonchalant schommelend laag overzeilen bij werk in de achtertuin, achterna gezeten door kauwen. Terwijl de koolmezen hun alarmpjes sloegen.
Eindelijk is die rotwinter voorbij. Hoera! En waar ik eerst alleen begon, daar ging de buurman me qua tuinieren, planten en groen al over rechts inhalen. Dus als je maar in zo klein mogelijke stapjes denkt is er ondanks voortgaande kaalslag hier toch ook bloei mogelijk.