In deze zaterdagreportage een fotoverslag van De Zaanse Schans tijdens de Coronapsychose in 2021. Vanaf 2026 moeten bezoekers van De Zaanse Schans 17 euro 50 betalen voor toegang tot de nu openbaar toegankelijke Kalverringdijk met haar 13 molens. Dat is een voorstel van Burgemeester en Wethouders van de Gemeente Zaanstad.

De Kalverringdijk is nu openbaar woon- en werkgebied, maar wordt voor die entreeheffing aan de openbaarheid onttrokken. Ook verliezen zelfstandige molenaarsfamilies als Kempenaar na 45 jaar hun huurovereenkomst aan Vereniging De Zaansche Molen.

Kiem van deze ingreep ligt in de schulden die De Zaansche Molen opbouwde tijdens de Coronatijd. Door afsluiting van de attractie moest de stichting een miljoen euro Corona-krediet lenen van Gemeente Zaanstad. Die gemeente greep de afhankelijkheidsrelatie vervolgens aan om een nieuwe belasting (Vermakelijkheden Retributie) te heffen op kaartverkoop, die ze per 2026 centraal kunnen innen.

Leven in het Niet Normaal
We bezochten augustus 2021 de Zaanse Schans in gezelschap van Afke, de dochter van Evert Smit die ooit in Molen de Kat woonde. Toen ontdekten we dat de stichting De Zaansche Molen, die de 13 resterende molens beheert, kampten met een miljoenenschuld. Dat kwam dankzij de Coronamaatregelen van de Nederlandse overheid

Stichting de Zaanse Molen (opgericht in 1925) had haar stichtingskapitaal van 1,69 miljoen euro geheel gespendeerd aan een ‘Molenmuseum.’ Dat zou als toeristenmagneet openen in 2020. Toen kwam de operatie COVID19 met massa-opsluitingen en afsluitingen van horeca/mkb, zodat er geen inkomsten uit de opening kwamen.

Zo werd de Stichting de Zaansche Molen voor overleving afhankelijk gemaakt van de Gemeente Zaanstad. Die kende een overbruggingskrediet toe voor exploitatieverliezen van drie ton euro in 2021 en voor 2020 een bedrag van 659.729 euro.

Dat 2020-bedrag moest De Zaansche Molen weer geheel terug betalen aan die overheid. Van de drie ton in 2021 werd 111,742 euro gereserveerd voor terugbetaling aan die gemeente.

Tegelijk konden de molenaarsfamilies in de 13 molens geen inkomsten genereren uit kaartjesverkoop bij hun molens.

Daarmee dekten ze de onkosten van onderhoud, die per molen per jaar in de tonnen euro’s loopt. Daar, in de Coronamaatregelen ligt nu dus ook de kiem voor het einde van zelfstandige molenaarsfamilies, die van De Zaansche Molen een molen huurden voor eigen exploitatie.

Zo houdt op 1 januari 2026 bijvoorbeeld na 45 jaar (sinds 1981) de huurovereenkomst op tussen De Zaansche Molen en de molenaarsfamilie Kempenaar, uitbaters van Verfmolen De Kat. Die volgden Afke haar vader op in het uitbaten van de molen De Kat.

Er komt nu dus een centralistischer organisatie in de plaats, die centraal toegangsgeld heft. Die  is almachtig gemaakt ten opzichte van de molenaars die de molens voor Vereniging de Zaansche Molen uitbaten. In de oude constructie was er meer machtsevenwicht tussen huurders en verhuurder, omdat ze zelf de inkomsten van bezoekers inden.

De Gemeente Zaanstad greep de operatie COVID19 bovendien aan om een nieuwe belasting te heffen op de Zaanse Schans. Dat werd de Vermakelijkheden Retributie (VMR), een belasting van 55 cent per verkocht kaartje bij molens en musea. Daarmee hoopte de ambtenarij in 2024 liefst 580 duizend euro binnen te harken bij een verwachte kaartverkoop van 1,1 miljoen.

Dus ambtenaren maken je eerst via schulden en een lening afhankelijk. En vervolgens kunnen ze die afhankelijkheidsrelatie exploiteren. Met de centralisatie van Intreegelden is er dus een gemakkelijker te innen belastingmelkkoe beschikbaar.

Naast Vereniging de Zaansche Molen bestaat sinds 1961 Stichting de Zaanse Schans. Die beheren het totaal exclusief de molens, die onder de Zaansche Molen vallen. Volgens hun jaarverslag 2023 heeft die stichting 3,08 miljoen euro schuld bij de Triodosbank, waarvan 2,5 miljoen euro langlopend.

Dat was voor de aankoop van panden via haar dochter Zaanse Schans Vastgoed NV. De Gemeente Zaanstad stelt zich voor die lening garant.  Daarmee bevestigt de ambtenarij ook haar greep op deze andere poot van de Zaanse Schans, als ‘stakeholder’ van een Overleg Zaanse Schans (OZS).

Beginnersfouten
‘Corona’ heeft dus ook bij dit Hollands cultuurhistorisch icoon de zelfde uitwerking gehad als bij het mkb. Multinationals als KLM kregen onvoorwaardelijke miljardensteun. Maar mkb en stichtingen- die door de maatregelen van de overheid in de schulden gedreven werden- die moesten alles terugbetalen aan overheden. Die werden zo afhankelijk gemaakt van De Staat.

Terwijl de Coronamaatregelen niet enige doelmatigheid hadden in medisch opzicht. Het is nu nog duidelijker dat de economische uitwerking het doel van de operatie was. Naast het doorvoeren van Digitale Identiteit.

Hieronder daarom nog een verslag van de psychotische ervaring die ik opdeed bij een bezoek op 14 augustus 2024, op het hoogtepunt van de Coronapsychose:

Zodra we aankwamen bij de Zaanse Schans, komt de drukte je tegemoet. Dat Bijenkorf-gevoel tel je op bij de onheimelijke sfeer die overal hangt in de openbare ruimte sinds de corona-psychose over de wereld is uitgestort.

Meteen bij het oprijden van de overvolle parkeerplaats, vinden twee Nederthalers die ooit een rijbewijs bemachtigden, dat er een prestigestrijd gevoerd moet worden. Namelijk over de vraag wat het handigste is: Dat een ander eerst uitrijdt zodat de ander inrijden kan.

Twee die ik uitleg wat het handigste is, willen pertinent niet ingeven. Want dat interpreteren ze als gezichtsverlies.

Prestigeverlies
Als conservatieven zou je eerder ‘ruzie’ krijgen over wie het beste de situatie oplost. Ondergetekende besloot de vloekende tierende tokkies maar op eigen wijze hun zinloze weg richting graf als verzepend vlees te doen afleggen.

Door de eer aan zichzelf te houden.

Het enige van substantie dat deze tokkie-mensachtigen op aarde nalaten is pis, poep, sperma, kots en medicijnresten. Waarom gaan zulke mensen niet massaal dood aan de injectiespuit, die ze ongetwijfeld allen al haalden, zo tussen het televisiekijken door even naar de GGD.

We reden verder om achter het ‘Zaans Museum’ in de uiterste buitenhoek een plekkie te vinden.

De uitkijktoren was gesloten, op straffe des doods, afgesloten met een bord vol bezweringsformules tegen de corona-psychose. Dat kostte ondergetekende een molenbeeld met telelens, waarin in je het Zaankanter landschap kon ‘platdrukken’.

Die ramp was te overzien.

Het Zaans Museum, spuugmodern
Je herkent vervolgens direct de toeristen uit de meer totalitaire landen in Azië en het Midden Oosten, waar mensen op straffe des doods gewend zijn om als bijen in een bijenkorf te leven, radertjes in een machine: die dragen allen ‘unquestioningly’ de muilkorf. In Nederland zijn het enkel de meest gehersenspoelde idioten, die nog zo’n muilkorf op zetten. Mensen die zelfs nog in het NOS journaal geloven.

In het buitenland niet. Ja bij de Duitsers. Maar daar geldt nog steeds “Befehl ist Befehl.’ Zo lang is ‘de oorlog’ nog niet geleden.

Die import is door vliegtuigen uitgebraakt na braaf ‘de prik’ te hebben genomen, na zich te onderwerpen aan vernedering door ‘de autoriteiten’, een teststaaf in je bek als belastingvee. Hoera op vakantie. Er lekkerrr even uit.

Na in Amsterdam wat virusdeeltjes op de grachten te verspreiden, is het dan standaard om ook even Zie Windmills te zien bij Zaandijk. Het gaat hier dag in dag uit, af en aan, toeristen toeristen.

Dat toerismevee wordt in auto’s en bussen in golven uitgebraakt op het parkeerterrein achter het Zaans museum, dat je via slagbomen oprijdt.

Zo er er daadwerkelijk enige medische logica zit in Covid-maatregelen: Hoe verklaren we dan het zomerse uitbraken van import over de gehele wereld? Is dit om te zorgen dat er voldoende virus ingevoerd wordt, en dat door testdwang voor vakantie de ‘besmettingscijfers’ – gefabriceerd met die tests- kunstmatig opgehoogd blijven?

Toegangspoort Treblinka
Om hier te kunnen parkeren moet je tien euro neertellen. Vervolgens parkeer je bij een spuugmodern gebouw als startpunt, dat het Zaans Museum blijkt te zijn. Dan wil je het verleden eren, maar dat doe je in een gebouw dat zich van dat verleden geheel losrukt, om daar heel eigenzinnig aan de Zaan een beetje Treblinka te zijn.

Een bouwkundige middelvinger naar het traditionele landschap dat van nature mensen trekt. En dat door de egotrippende architect ongetwijfeld ingekleed met zo’n slap lulverhaal over ’transparantie’ en ‘zichtlijnen’.

Een combinatie van kitplaten, glas, metalen buizen als leuningen, betonplaten en pisbakken staal, waarmee de architect zijn ongenoegen over het leven en de medemens vormgaf. Terwijl hij beter een galg had kunnen ontwerpen waar deze zichzelf aan had opgehangen.

Langs Toegangspoort Treblinka loopt een loopplank met stalen gevangenisbuis parallel aan een sloot, waar de massa’s zich alvast kunnen ver-selfie-en met het Zaankanter landschap. De malende molens lonken als magneetjes waarop de wandeling zich zal richten.

Je hebt een doel nodig in je leven.

Vervolgens loop je het Kneuterdijk-terrein op, die houten huisjes waar minder dan een eeuw geleden gewoon gezinnen leefden. Nu zijn het winkeltjes waar de massa ‘ik was hier’-spulletjes inslaat, die thuis in de Emiraten dan in een bureaulade belanden.

Zeilenmakerspad, the Bittersweet Symphony
Net als in de clip van The Verve ‘The Bittersweet Symphony’ waarin Richard Ashcroft zich door een menigte beukt/wurmt, renlopen we over het Zeilenmakerspad richting de Zaan. Vanaf die Ringdijk heb je een hoog punt, vanwaar meerdere toeristen per dag de zelfde foto van mee naar huis nemen:

• De Zaan met de molens die malen.

Ondergetekende wilde echter die molens vereeuwigen met toerisme-mensen en een subtiele hint van de Corona-psychose. Dat er toch iets niet klopt. Uiteindelijk kwam er een meiske met hondje precies in de hoek, terwijl er midden in het beeld 1 mens het massapsychologisch zeer werkzame mondkapje draagt.

Nogmaals, de foto is het ‘net niet’, omdat de jongen met zijn rug te zeer domineert. Maar het idee was er wel. En zo zijn we snel terug gerend. Vervolgens moet je de parkeerkaart afrekenen, en dat doe je aan een vieze automaat waar vele vette vingers hun pincode in wreven.

Over hygiene gesproken. In Amsterdam blaft de gemeente je vanaf gele affiches toe ‘was je handen thuis’… Met een dwangneurose bestrijden we de coronaspsychose. Net als iemand die zich na 100 keer douchen op een dag vies blijft voelen.

Formulieren invullen voor horecatoegang
Het voornemen je zo weinig mogelijk nog in dit openlucht-concentratiekamp te vertonen is andermaal versterkt. World Gone Mad. Niets zo krankzinnig als ‘normale mensen’, die ‘ik heb nergens last van als ik maar domweg meedoe’ met ‘moreel goed’ verwarren. Alsof imitatie en ethiek het zelfde zijn.

Bij het Walvis-restaurant naast de eerste Appie Heijn-winkel word je eerst aan een politieverhoor bij een bewakingsloket onderworpen, ‘of je gereserveerd hebt’, dat je adres en telefoonnummer aan de staat doorgegeven kan. Trudy mag niet naar binnen, Hunden Verboten.

Wie het verleden niet eert
Bij de exit zien we nog even een bankje, waar ‘wie het verleden niet eert is de toekomst niet weerd’ als slagzin staat.

Door een traditionele woonomgeving neer te halen tot toerisme-object en openluchtmuseum, dan eer je de eigen tradities niet. Je doet dan alsof ’traditie’ iets uit het verleden is, waarvan je nu geen lering meer trekt voor leven anno nu. Het is enkel iets waar je een infobordje bij zet en een kassa.

Wat zou zo’n Zaanse schans met malende molens kunnen vertellen, onuitgesproken? Dat mensen nog maar een eeuw geleden vanuit een andere filosofie hun huizen en zelfs industrie-gebouwen (molens) neerzetten, volgens een bepaalde esthetiek die mensen over generaties heen blijft aanspreken.

Geen kille functionaliteit, maar het idee dat menselijke maat een rol speelt. Geen functiescheiding, zoals modernisme leert, maar integratie van wonen en werken.

‘Mooi’ is niet zomaar ‘een kwestie van smaakje’. Voorouders voelden instinctief meer dan moderne mensen wat menselijk, goed, en waar kan zijn. Zodat mensen daar instinctief toe aangetrokken blijven. Je ziet dat ook bij oude visafslagen in Duitsland, bedrijfsgebouwen die nog niets menselijks meekregen naast functionaliteit.

Na verbouwing worden zulke gebouwen een hip recreatieresort.  Of denk aan de pakhuizen in Amsterdam, of zelfs de Westergasfabriek.

Terwijl alles modern na ’45 enkel kil, van staal en functioneel wil zijn met bewakingscamera’s en bouwlampen, alsof je in een gevangenis rondloopt, omringd door te managen besmettingsbronnen en verdachten die vroeger ‘medemensen’ waren.

Zelfs op dit negentiende eeuwse Zaanse industrieterrein voel je meer warmte, dan bij moderne gebouwen die als ‘gezellig’ bedoeld zijn. Conclusie: toen we hier 15 jaar terug kwamen, toen hing er een andere, gezelliger sfeer dan nu. Maar is dat niet in heel Nederland en West Europa steeds meer zo?

Of vond U dit maar gezanik?

• Steun Interessante Tijden geestelijk en materieel door een donatie klein of groot

Donatie bedrag:

€

Doneren