Het romantische beeld van visserij, in een haven vol met harders
Op reportage voor de Visserijnieuws zoeken we de beste vissers van het eiland. Vanaf de Lasithi Hoogvlakte daalden we eerst al haarspeldend af tot de kustplaats Agio Nikolaes, Sint Nyk in het Fries. In de baai waar het toerisme zich rond concentreert liggen wat kleine vissersbootjes. Overal zie je Harders rondzwemmen, die aan de algen grazen die aan de bootjes hechten.
Op Kreta vangen ze vooral Rode Mul, een baarsachtige die Nederlandse kotters in de zomermaanden ook bijvangen. En daarnaast eten ze hier veel inktvis.
Het Griekse dieet van veel vis, Griekse salade met verse tomaten, komkommers, paprika en Feta, olijven, een wijntje er bij, Raki als bloedverdunner, het klimaat en je niet te druk maken, mensen worden er hier bijzonder oud mee. Het gehalte kwieke tachtig- en negentigplussers lijkt hier erg hoog.
Vlak bij ons logeeradres in Mesa Lasithi zagen we nog een negentig jaar jong vrouwtje haar landje bewerken.Een andere krasse tachtigplusser had net zijn landje gemaaid en schudde het hooi. Tussendoor zitten ze hier allemaal lekker gezellig in de schaduw met elkaar te keuvelen, negentig plus te zijn.
Het adres voor ons avondeten, Zorbas wordt ook gerund door een echtpaar dat zeker de tachtig moet aantikken. Ze blijven actief, altijd in de weer, de boel netjes houden, de planten wateren, de toko opknappen, een doel in hun leven houden om voor op te staan.
De voorlopig recordhouder is de op 107 jaar jonge leeftijd gestorven houtbewerker ‘Brokomanolis’.
Het a-romantische beeld, twee trawlers aan een betonkade in Sint Nyk
We kwamen zijn kleinzoon, een zeventiger tegen, Manolis Farsaris die in het dorpje Zenia zijn eigen café runt, Moutsounas langs de bergweg naar Sint Nyk. Die heeft de kunst van het (olijf) houtbewerken van de ouwe overgenomen, en biedt in een winkel een tentoonstelling van zijn kunsten.
Tijdens onze pitstop klom hij ook nog in een boom boven het ravijn, om daar even een trap naartoe te maken. De Stairway to Heaven. Met een kwiekheid waarbij ondergetekende zich al een hark voelde. Dus zo kan het ook.
Dan is zo dadelijk de vijftig aantikken en toetreden tot het rijk der Senioren nog niet een horrorscenario.
Dat het hierna enkel nog bergafwaarts kan gaan, alles gaat slijten, pijn doen, dementeren, je plas die lekt, dat je gaat stinken, chemietroep van Big Pharma gaat slikken, dat de effluenten van je toilet lijken op die van een fabrikant van bestrijdingsmiddelen.
Ben Harper zong ‘I am not as afraid of dying, as I am of growing old’…Ik heb vroeger wel gedacht ‘laat het voor mijn vijftigste toch afgelopen zijn.’ Het verblijf in dit aardse tranendal, de lijdensweg van wieg tot graf als Sofinummer van Vadertje Staat.
Alles is IJdelheid, niets dan najagen van wind. Heer kom toch spoedig terug!
Maar wanneer je die leeftijd dan zo dadelijk gaat aantikken, en je ziet hoe het ook kan, dat je niet als premortaal lijk hoeft weg te teren in een bejaardenhuis, wegrottend van de eenzaamheid, omdat iedereen bezoek als vermoeiend ervaart, omdat je steeds weer het zelfde vertelt, op niets kunt trakteren, laat staan op vreugde, want je ‘hebt geen geld’….
…dat je voor het raam of de tv wacht op het Einde, terwijl een Gen Z-kind met zichtbare weerzin je de douche in duwt, tussen het scrollen op haar mobieltje door.
…dat je dus ook zo kunt oud worden, onder de Mediterrane zon bij een Griekse salade met Feta, tussen het gerinkel van bellen van schapen en een Raki er bij…Zou je daarvoor tekenen?