Voor de meeste mensen is ongemerkt voor de derde maal op rij de ‘Zet ook de Knop Om‘-campagne voorbij. (26 juni) Die klimaatcampagne van Rijksambtenarij kost jaarlijks een miljoen of zeven. Dit jaar moest je de wasmachine alleen aanzetten als het hard genoeg waait of ’s nachts. Omdat ze door klimaatbeleid de stabiliteit van het stroomnet hebben gesaboteerd.

Eerdere edities gingen er over dat je moet ‘ontspullen’ voor het klimaat. Dus dat je van de overheid minder materialistisch moet worden via onderwijs in ‘Gelukskunde’. Om ‘circulair’ te worden moet je volgens gedragsdeskundigen in tweedehands ongewassen kleding gaan lopen, je eigen koffiebeker meenemen naar het werk, winkels verplichten tot verkoop van afdankertjes, vaker gereedschap van een ander lenen. Voor de planeet. 

Niemand zit op hun beleid te wachten
Ieder jaar zit de campagne weer vol met de welbekende leugens, als ‘elektrisch rijden is goed voor de aarde’. Je kunt de overheid nooit op een waarheid betrappen, althans op de dossiers waar ik enige kennis heb.

Die Koffiebeker- suggesties vind je terug in de ‘Gedragsstrategie Burgers en circulaire economie’ van hun Ministerie van Infrastructuur, Milieu en Waterstaat. Die gaf blijkbaar de aanzet tot drie opeenvolgende campagnejaren voor hun planeet.

Daarin buigen psychologen en communicatiedeskundigen zich over de vraag, hoe ze peperduur, ecologisch destructief en nutteloos klimaatbeleid door onze strot kunnen duwen.

Op onze onkosten. Klimaatbeleid is niets dan diefstal door de overheid. Daar hebben ze nu een ander woord voor bedacht: ‘ontspullen’. Ambtenarij wil je ontspullen/bestelen. We moeten ook volgens deze gedragsstrategie minder ‘spullen’ hebben van moedertje de planeet.

Dan ben je ‘circulair’ en dat schijnen ze van ons te verlangen. Maar ze geven ook toe, dat niemand daar eigenlijk om zit te springen. Zo lees je op bladzijde 19, dat het uiteindelijk een kwestie van dwang wordt:

Het PBL geeft in de ICER (2021) aan dat het tijd is voor minder vrijwilligheid en meer dwang en drang. Duurzaamheid, klimaat en grondstoffen schaarste zijn geen top of mind onderwerpen voor de meeste burgers. Het zijn onderwerpen waarvoor de meeste burgers niet veel moeite willen doen.

In zulke gevallen is het zinvol om ook naar beïnvloeding door drang en dwang te kijken. Drang en dwang is ook mogelijk voor het veranderen van het marktaanbod . Denk bijvoorbeeld aan een verplicht percentage tweedehandsspullen in winkels

Je eigen koffiebeker mee voor de planeet
We vissen wat krenten uit de pap van Planeet Timmermans waar de subsidie tegen de plinten klotst. Dan krijg je van ‘gedragsdeskundigen’ onderstaande suggesties uit je toetsenbord, zonder daarbij existentiële vragen te stellen over de zin van je eigen bestaan.

Op bladzijde 15 lezen we wat voor diepgravende inzichten de gedragskunde ons geeft na miljoenensubsidies te beuren:

Uit onderzoek blijkt dat mensen zich duurzamer gaan gedragen als ze denken dat de mensen om hen heen duurzaamheid belangrijk vinden (Bouman, Steg & Zawadski, 2020). Zien dat anderen spullen van marktplaats kopen en een eigen koffiebeker meenemen kan de trigger zijn om zelf ook circulaire keuzes te maken

Dus je bent ‘circulair’- kortom een sneue oetlul- wanneer je met je eigen koffiebekertje op kantoor komt voor het klimaat. Kijk, daar heb je hem, met zijn circulaire beker. Z’n vrouw houdt ’t kurkdroog.

Loop in ongewassen tweedehandskleding voor het klimaat
Het kan nog veel sneuer, wanneer het aan de gedragskunde ligt. Ze schrijven letterlijk dat je tweedehands kleren moet kopen, en dat het circulair is wanneer de Kringloopwinkel zo dichtbij mogelijk ligt: (blz 4)

Gelegenheid betreft de omgeving waarin het circulaire gedrag plaats vindt en in hoeverre die het gewenste gedrag stimuleert of beperkt (bijv.de bereikbaarheid van tweedehands kledingwinkels)

En op bladzijde 23:

Als we kijken naar het verandervermogen van burgers kunnen we het best inzetten op het (ver)kopen en ruilen van tweedehands kleding in plaats van nieuw (D&B, 2020), zolang kleding niet standaard circulair ontworpen is. Op dit moment achten we de doelgedraging kopen van tweedehands kleding dus kansrijk.

Maak een partij-uniform voor Klimsoc met een K er op
En die tweedehands lompen moet je zo weinig mogelijk wassen voor dat klimaat van ze (blz 17):

Ter illustratie, het is wenselijk dat burgers minder vaak hun kleding wassen. Dit bespaart water en energie en zorgt ervoor dat kleding langer meegaat. Minder wassen speelt
zich af achter de voordeur.

Samen stinken voor het klimaat in tweedehands lompen, ook bladzijde 23 komt met zo’n lumineus advies:

 O.b.v. gedragsonderzoek lijkt het nuttig om door sociale bewijskracht en een concreet handelingsperspectief te zorgen dat mensen minder vaak wassen en kleding bijvoorbeeld uithangen. Minder vaak wassen betekent namelijk minder werk, en dus meer comfort.

Dus luiheid is ook al goed voor het klimaat. Geen ambitie, ook heel circulair. Ach waarom niet meteen er een einde aan maken.

Mijn advies: laten we een Partij-uniform maken voor alle modelburgers, een groene plunje die je maar 1 maal per week mag wassen met de L van ‘ik ben een Lul voor de overheid’.

Onderwijs in Gelukskunde
Ben je eenmaal een ‘circulaire’ modelburger, dan loop je dus in ongewassen lompen over straat als ongeschoren zwerver *(spaart scheerzeep en scheermesjes!), vermagerd door een circulair dieet met vlees noch vis, kaalgeplukt door klimaatbelastingen, en de stroom valt steeds uit dankzij al die wisselvallig geleverde wiebelstroom van windmolens.

Maar het schijnt dat je dan – levend in ‘Brede Welvaart’- eigenlijk de essentie van het leven te pakken hebt, aldus de gedragskunde. Daarom willen ze de jeugd alvast een cursus ‘Gelukskunde’ geven (blz 19)

Door Emotionele Intelligentie (Goleman, 2013) en Gelukskunde (Dijksterhuis, 2015) toe te voegen in het onderwijs, kunnen positieve maatschappelijke effecten worden bereikt.

En zo lezen we op bladzijde 28 dit advies, dat na jaren academische promoties uit het toetsenbord van zo’n deskundige kwam:

“via onderwijs nieuwe generaties te laten ervaren dat geluk niet voortkomt uit materiële zaken, maar vooral uit sociale contacten en betekenis voor je omgeving.”

Wat voor betekenis voor de omgeving hebben zulke deskundigen dan, wanneer ze met zulk geOH de omgeving lastig vallen op kosten van de productieve sector? Als parasiet? Als bron van andermans ongeluk?

Nudging helpt burgers om ‘verleidingen te weerstaan’
Dit soort inzet van ‘gedragsdeskundigen’ bij de overheid stamt uit 2014. Toen kwam het Behavioural Insights Network (BIN_NL) van hun overheid tot leven. Vervolgens werden Nudge-units geïnstalleerd bij ministeries.

Die zijn bedoeld om via psychologische manipulatie al hun klimaatplannetjes en later de coronaplannetjes door je strot te duwen. Dat kwam nadat er eerst een ‘onafhankelijke’ nieuwe Raad Volksgezondheid en Samenleving groen licht gaf voor psychologische manipulatie:

…als dit het vermogen van burgers versterkt om verleidingen te weerstaan die niet overeenstemmen met hun eigen waarden en doelen.

Kracht van gedrag als motor voor transformatie
Jaarlijks vieren al die parasieten dan een ‘Dag van het Gedrag‘. De editie van dit jaar op 6 november belooft weer wat:

Zet donderdag 6 november alvast in jouw agenda! Dan organiseert het Behavioural Insights Netwerk Nederland (BIN NL) weer de jaarlijkse Dag van het gedrag. Het thema dit jaar is de kracht van gedrag als motor voor transformatie.

In een wereld vol complexe uitdagingen laten we zien hoe gedragskennis kan helpen bij het kantelen van systemen – van zorg en klimaat tot veiligheid en inclusie.

Het beste antwoord op zulke ambtenarij is de aanschaf van een bijtgrage Bull Mastiff, die als een dolle op die Dag van het Gedrag door de conferentie rent en zoveel mogelijk van die parasieten uiteen scheurt in woest gegrom.

Dat scheelt zijn/haar/het CO2-uitstoot en dan hoeft hij/haar/het nooit meer kleding te kopen die gewassen wordt. Zijn/haar/het koffiemok kan dan heel circulair door anderen benut worden. Wat zal de Planeet dáár blij mee zijn.

Donatie bedrag:

€

Doneren