Het geloof van ‘Duurzamen’ dat mensen ’teveel’ zijn voor De Planeet komt voort uit ‘Grenzen aan de Groei’ van Club van Rome (1971): exponentiële bevolkingsgroei zou de ecologische capaciteit van de aarde overbelasten.
Tegelijk kent zelfs overbevolkt Nederland vele krimpregio’s als Oldambt, met iconische plaatsnaam Hongerige Wolf. Omdat iedereen op een kluitje gaat wonen, op plaatsen waar (nog) werkgelegenheid is.
Deze Graanrepubliek (de ‘moet je lezen’-roman van Frank Westerman) is geboortestreek van de socialist Sicco Mansholt (1908-1995). Die zette als eerste Europees Commissaris (1958) het Gemeenschappelijke Landbouw Beleid voor massa-voedselproductie in de steigers (1962).
Dat GLB is nog steeds de grootste kostenpost van de EU met waar in 2016 ongeveer 62 miljard euro van de 155 miljard euro subsidies naartoe ging.
Via het GLB vernietigde Van Mansholt de kleinschalige boeren-bedrijvigheid in West Europa via ruilverkaveling en het daarmee samenhangende natuurrijke landschap. De intensieve Kolchozen ontstonden.
Nu zie je in Friesland enkel nog strakgetrokken Melk-Kolchozen van raaigras-woestenijen waar ook de laatste bloem uit is weggespoten. De economisering van het Socialisme tot de uiterste spits gedreven alles voor ‘de productie’ zoals Marx al schreef in zijn Communistisch Manifest. ‘De Markt’ en Marx; zoek de verschillen, wanneer ‘kapitaal’ je centrale waarde is.
En zo ontstonden uiteindelijk boterbergen, melkplassen die de Europese Sovjet Unie opkocht om in pakhuizen op te slaan. Mansholt had de honger van het laatste jaar van de Tweede Wereld Oorlog gezien in Nederland, toen mensen uit de Randstad zelfs tulpenbollen aten. Die hongerklop bepaalde zo decennialang zijn kijk op voedsel-productie. Nooit meer honger.
Als Eurocommissaris werd Socialist Sicco het Social Centre of the Group, het Alfamannetje op de apenrots waar de vrouwtjes op vallen. Mansholt kreeg in 1971 een buitenechtelijke relatie met de 39 jaar jongere Petra Kelly, latere oprichtster van de Duitse Grunen.
Zo kwam hij onder invloed van de Malthusianen van de Club van Rome haar ‘Grenzen aan de Groei’ te staan: het idee dat bevolkingsgroei de aarde uitput: en waar later ‘het Klimaat’ aan werd vastgeplakt als drukmiddel. Zodat de waarde van een mens nu in CO2-uitstoot gewogen wordt, zijn ‘impact’ op de planeet negatief uitgelegd.
De moderne versie van ‘Grenzen aan de Groei’ heet Planetary Boundaries van ecologen Johan Rockstrom en de Wageningse esotericus Marten Scheffer.
Plots keerde Mansholt zich tegen zijn eigen beleid, gericht op productie-vergroting. Plots moest alles weer gericht zijn op afknijpen en krimp. Ook dat denken is Malthusiaans: maar dan wil je dus liever snijden in de groei van mensen, dan dat je de groei van productiemiddelen bevordert.
Inmiddels krimpt de blanke bevolking van Europa al lang weer omdat Westerse vrouwen nog maar 1.5 kind krijgen. Dat ligt onder de vervangingswaarde van 2.1 kind.
De import van het Westen vijandige Mohammedanen en Afrikanen uit economische krimp-regio’s met een IQ lager dan 90 – en hun met kinderbijslag gesponsorde fokdrift- maakt dat het almaar voller lijkt in Nederland. En daarnaast; Omdat iedereen op een kluitje woont in de Randstad, waar ook beleid als Tulpenmanie 2.0 (Nederland Klimaatgidsland) wordt verzonnen.
Krimpregio’s vallen samen met agrarisch gebied. Want door agrarische intensivering en mechanisering levert de landbouw nauwelijks werk, waar eerdere boerengemeenschappen per boerenbedrijf tientallen arbeiders gebruikten. Zoals je dat nu ook door robotisering en automatisering ziet in de ‘diensten’-economie. De economische draagkracht van een gebied onderhoudt dus maar weinig mensen.
De boodschap van Mansholt zijn levensverhaal lijkt : Mensen- met name zogenaamde ‘hoger opgeleiden’- handelen bij hun belangrijkste levenskeuzes zelden vanuit rede. Maar vanuit gevoel. En maken daar later rationalisaties bij, en/ of ze zetten er zelfs een heel beleid bij in de steigers.
Bij Mansholt was dat gevoel eerst de hongerklop van de Tweede Wereld Oorlog: die motiveerde zijn ontwerp van de GLB vanwege ‘nooit meer honger’. En daarna toen hij de Planeetredder ging uithangen, was Mansholt zijn Kleine Hoofd de motivatie van zijn ‘denken: Petra Kelly die zijn socialistische kloten deed klingelen.
Zo is nu ook mijn theorie: Klimaat-alarmisme (Tulpenmanie 2.0) is een Urban Myth, waar progressief urbane ‘hoog opgeleiden’ in geloven. Het geloof in een ’te grote ecologische voetafdruk’ wordt gevoed door mensen die dagelijks hudje mudje in de file staan in stedelijke regio’s. Die ‘voelen’ zich dan ingekneld, en dat GEVOEL bepaalt hun wereldbeeld.
Via een rondje internet plakken ze aan dat gevoel dan wat IPCC-rapporten en wetenschapperig klinkende rechtvaardigingen die bij hun ‘hoog opgeleide’ zelfbeeld passen.
Terwijl in het gros van Europa de bevolking krimpt. Zo ook in Ober Lausitz (onder Dresden) dat ik in 2005 bezocht voor NRC Handelsblad, omdat daar de eerste Duitse wolven-roedel huisde. Even reportage maken. Het laatste dat je invalt wanneer je in Oldambt bent of Ober Lausitz is wel: wat raakt de Aarde vol en uitgeput.
Die Saksische regio was 1 grote treurnis van economische leegloop, laag opgeleiden en bejaarden, net als in Oldambt bij Hongerige Wolf. Daar zag je ook hoog zomer wat eenzame Groninger bejaarden uit hun raam staren bij een buurthuis dat op een vervallen fietsenhok leek.
Toen in Duitsland in 2005 voorspelde ik al dat die wolven onze kant zouden opkomen. Met in hun kielzog hongerige geldwolven: ‘deskundigen’ van Alterra of erger, die van iedere wolvenkeutel een nieuw rapport willen maken met als conclusie ‘dat er meer onderzoek nodig is’.
We kampen in Nederland nu met een overschot volstrekt nutteloze academici, met kennis waarvoor geen marktvraag is tenzij hun vrienden bij de Overheid daar een subsidiepot voor regelen.
Die verzinnen problemen voor de productieve klasse, en bieden zichzelf dan aan als ‘oplossing’. Dat heet dan de ‘diensten-economie’: het in de weg lopen van primaire producenten met je ongevraagde diensten met De Staat als dwangmiddel. Dat je mensen krijgt die een ‘Wolven-managementplan’ gaan opstellen.
Dat soort nutteloze academie-prostituees en beleidsprostituees komen vooral terecht bij de overheids-instanties: die broedplaatsen voor onverantwoordelijke talentloosheid waar bruikbare kennis weglekte en vervangen raakte door leuteraars, kapitaalverbranders en deeltijd-intellect.
Mensen die de economische draagkracht van een land verlagen via alsmaar stijgende lastendruk.
En zo komen we dan bij de conclusie van dit verhaal: ’teveel mensen’ is een relatief begrip. Meer van belang voor de economische draagkracht (daar praat je altijd over) van een gebied is hoeveel van welke mensen ergens wonen. Mensen die waarde parasiteren of die zelfredzaam zijn en iets toevoegen.