Wanneer je kop er niet in 1 keer af ging bij de executie door de beul, dan was je ‘hardnekkig’, je had een harde nek. Zo vond ik tussen het rubber van het autoraam een hardnekkig staaltje leven, korstmos (= wier/alg + schimmel) dat zich vestigt tussen glas, metaal met slechts wat regenwater en CO2 als voeding.
Of ze al die 150 duizend kilometer afgelopen jaren meereisden, misschien zijn de schimmels steeds als sporen aanwezig en bloeien ze weer op wanneer je een tijd niet in de wasstraat bent geweest. En algen bloeien altijd overal wel, daar waar water en CO2 aanwezig zijn, met een toefje zouten.
Een schimmel en een alg helpen elkaar korstmos zijn ( = symbiose, samenwerking). De alg maakt met CO2 uit de lucht suikers (foto-synthese), waar de schimmel het water vasthoudt en de zouten levert.
Zo kunnen we dan in dit artikel 2 femonenen in de biologie eens nader belichten. Symbiose en Parasitisme, mechanismen die ook bij de menselijke natuur werken.
En zo levert de biologie van korstmossen dan antwoord op een prangende vraag waar meer landgenoten al sinds 1968 mee kampen: Links Gezeik, hoe houdt dat zo hardnekkig stand? Terwijl iedereen wel weet dat het onzin is en dat Linkse mensen niet leuk zijn.
Wel, de natuur biedt antwoord op al je diepste levensvragen!
Hoe ‘Feestelijk Geel’ tot ‘Problematische Stikstofdepositie’ wordt
De korstmos-soort die je het meest opvallend en vaak ziet is het knalgele Groot Dooiermos, naar zijn dooier-gele kleur genoemd. Ook steenkorstmos genoemd dankzij groeiplaatsen op grafstenen en basalt.
Dankzij alle stikstof-verrijking van de atmosfeer uit het verkeer en landbouw (NH3, ammoniak) schijnt die knalgele Steenkorstmos het momenteel goed te doen. Dus overal feestelijk geel. Zoals ook bossen dankzij de extra stikstof-verrijking door mensen wel tientallen procenten harder groeien dan voorheen.
Weinig is vaak zo goed voor de natuur als wat Linkse Zeikerds ‘milieuvervuiling’ noemen. ‘Het Milieu Op Orde, lege borden’ zou aimabel en kundig visserijbioloog Dolf Boddeke zeggen. Al kun je met een vergrootglas altijd wel ergens een girodier of procedurebeest vinden dat protest aantekent.
Waarom Aarde steeds onaardiger doet
Het negatief uitleggen van welvaart, daar kun je heel bekwaam in worden, wanneer je kapitaal sluist naar mensen met vergrootglazen in hun bril. Een kleine draai aan een woord kan daarbij veel zeggen. Noem CO2 een groeikasgas en je denkt hoerah, lang leve Het Leven. Maar bij Broeikasgas- 1 letter verschil- doemen catastrofes aan de horizon.
Verse Tong uit de Noordzee met je boomkor opvissen. In roomboter bakken, opsmikkelen? BODEMBEROERING, heet dat dan bij Academie-Prostituee BV. Omdat je met je netje over de grond moet slepen om bodemvis op te vissen. Wat je vroeger ‘lekkere voorjaarslucht’ noemde met de geur van nectar en een vleugje boerenlucht: ‘fijnstof’. Het sneller groeien van bossen door stikstof ? ‘Stervende Bossen door Zure Regen’.
De vraag die mensen stellen, wanneer zij ten hemel schreien om het antwoord op de vraag: Waarom is dit nu nodig? Wel….Omdat er teveel Linkse mensen zijn met academische graad. En Linkse mensen zijn gewoon NIET LEUK.
Met die voornoemde waterdichte sociale constatering, heb je de meeste ‘ecologische crises’ tot de essentie teruggebracht. Steeds meer Jesse Klavertjes die ongeluk brengen..
Er kwamen steeds meer ondankbare mensen sinds 1968 door welvaart en gebrek aan zingeving/ont-kerstening. Dat kon je al lezen in Risk and Culture van Mary Douglas en Aaron Wildavsky (1982) En dankzij die wildgroei in Linkse Zeikerds doet De Aarde steeds onaardiger tegen ons. Omdat Linkse Mensen- die niet leuk zijn- de academie en het openbaar bestuur overnamen.
Zelfs VVD’ers werden Links, zie Marx Rutte.
De Linkse Zeikerd: een profielschets
Door sociale milieu-verandering kreeg je een wildgroei aan Muljeuh-deskundigen, mensen met vergrootglazen in de bril. Die bestaan om aan iedere verandering met menselijke component een problematisch randje te geven. Gewoon omdat dit hun werk is. En omdat ze Niet Leuk zijn.
Anders doe je zoiets niet.
Als Groene Algen hechten Linkse Zeikerds met hoge zuurgraad zich aan alles waar Milieu en Zuurzaam boven staat. Zo kun je sociale afgunst vertalen naar academische probleemstellingen over ‘depositie-waarden’.
Met complexe computermodellen als Aerius, een Problematische Aanpak Stikstof (PAS) als wapens om je wraak bot te vieren op mensen, die anderen wel plezier in het leven gunnen.
Wie het laatst lacht, die had als eerste geen lol in het leven. Die werd Links. Die wordt Haags Milieu-ambtenaar of gaat bij een Milieuclub werken.
Nadat zij zich via leerstoelen, promovendi en postdocs exponentieel vermeerderen, spoelen er tientallen miljarden euro’s door het Groene Toilet. En even plots als ‘Het Probleem’ verscheen, zo verdwijnt het dan ook plots uit de atmosfeer. De beleidstrein houdt als vanzelf eens op met rijden.
En dan hebben ze weer iets nieuws bedacht. Omdat Het Leven altijd mensen op de proef blijft stellen. En er steeds mensen zijn die de makkelijkste weg kiezen: dat ‘de ander/De Wereld’ blaam trof en verbeterd moet.
De meeste mensen zijn niet zo eerlijk toe te geven, dat het niet Het Milieu-probleem was. Maar dat zij zelf het probleem waren. En dan, als de adolescentie-crisis al eenmaal is opgelost: moet niet overal ook de schoorsteen blijven roken? Dan slacht je de kip met subsidie-eieren niet.
Symbiose en Parasitisme
Sinds in 1989 de M van ‘Milieu’ bij volksgezondheid kwam in het Rijksinstituut voor Volksgezondheid, produceerden die Groene Algen zo dikke korsten van Red Tape om de Bureaudiversiteit uit te breiden. Terwijl ‘milieu’ misschien wel de meest omslachtige en duurste manier is om ‘gezond’ en gelukkig te raken, althans: wanneer je de echte rotzooi (bv SO2, waarover zo meer) eenmaal hebt opgeruimd.
Immers: waarom zijn huizenprijzen in Amsterdam anders een veelvoud van die in Friesland (ik ben economisch vluchteling) met haar veel schonere lucht?
Via negatieve uitleg van de groei in welvaart, genaamd ‘Milieubeleid’ ontwikkelt zich een symbiose tussen Milieubeleids-ambtenaren in Den Haag en ‘deskundigen’ van RIVM. Die voorzien elkaar wederzijds van urgentie en subsidie.
De Ambtenaar (schimmel) groeit op ‘Wetenschappelijke Urgentie’ en de Beleidsprostituee (de alg van RIVM/PBL/Alterra) bloeit bij subsidie.
Die Bureau-korstmossen parasiteren dan weer samen op de productieve sector van de boerenstand, de visserij, de primaire producenten: die combinatie van negatieve symbiose en parasitisme heet in Nederland dan ‘Diensten-Economie’.
Stikstof-verrijking is uiteraard goed nieuws. Want dat knalgele Steenkorstmos is ook meteen de fleurigste van het stel. Geeft het landschap kleur, van basaltdijken tot grafstenen. Tel Uw zegeningen.
Overigens komt veel stikstof-depositie in het kustgebied van de zee (afstervende algen), volgens deze RIVM-studie van Beleidsprostituee Erik Noordijk. Algen in zeewater nemen stikstofverbindingen op als ammonium-zouten (NH4+).
Wanneer algen als Zeevonk afsterven en dikke lagen vormen op zeewater kunnen hoge concentraties ammoniak vrijkomen, die dan dus ook naar de kust waaien. De Aarde is de grootste vervuiler van zichzelf sinds haar ontstaan.
De allerergste vervuiling die een slachting aanrichtte onder anaerobe bacterie-gemeenschappen was wel, toen cyanobacterieen de atmosfeer met een uiterst toxisch goedje gingen vervuilen: zuurstof.
Die andere grauwe en grijze korstmosjes die weer niet van stikstof/ammoniak houden, die vallen een stuk minder op. Dus zie je er ook nauwelijks wat van, wanneer ze het vanwege deze of gene chemische trend in de lucht eens wat minder doen.
Boeiuh
Overigens hebben korstmossen allen een broertje dood aan SO2, zwaveldioxide, dat ik al eerder noemde als ‘echte rotzooi’. Dat is – in tegenstelling tot groeikasgas CO2- wel luchtvervuiling, afkomstig uit kolenverbranding. Krijg je zwavelzuur in de lucht van. Die luchtvervuiling met SO2 loste uit zichzelf op, toen we massaal overstapten op het brandschone aardgas van Slochteren, dat nauwelijks zwavelhoudend is.
Zwavel in fossiele brandstoffen heeft- zoals beschreven in ‘Waarom de Hel naar Zwavel Stinkt‘- heeft weer een bacteriële oorsprong. De meeste rotzooi komt van Moeder Natuur.
Bij KNNV- beste natuuruitgever van Nederland verscheen afgelopen najaar een heel volume van de Vegetatie van Nederland gewijd aan echte mossen en deze nep-mossen, de korstmossen.
Je hebt dus mensen die hun hele leven wijden aan de studie en inventarisatie van korstmossen: dan ben je toch hoogst onschadelijk voor de maatschappij bezig.
Onder deze voorwaarde: Wanneer ze hun werk dan eens niet voorzien van gejammer van wat De Mens nu weer allemaal fout vanuit de wens ‘beleidsrelevant’ te zijn.
Helaas: De zuurgraad van veel natuurboeken evenaart die van het huidige NRC Damesblad en Vara’s Vroege Vogels. Jeremiëren ze over ‘Rode Lijsten’. En meten ze het ‘bijzonder’ zijn van een soort af aan de mate waarin hij NIET voorkomt: de zeldzaamheid.
Alsof je beste vriend de gene is die je maar 1 maal in je leven tegenkwam, en die daarna het hazenpad koos. Is dat geen aardige sociale metafoor voor ‘Genieten van zeldzaamheid.’?
Terwijl, wat is er nu leuker dan een soort die je WEL vaak ziet: dan heb je er tenminste nog plezier van. Neem deze vondst. Op een spookachtig begraafplaatsje aan de Friese Zuidwestkust vond ik dan wel de mooiste grafsteen volgeplakt met Groot Dooiermos. Met de graftekst
HIER RUST, GERRIT ZELDENRUST
Uiteindelijk vindt iedereen in dit leven wat hij zoekt.
Prachtig!
Subsidie businessmodellen en één-tweetjes in woord en beeld, mooi!