Oude koeienrassen, voor de liefhebber in het Vechtdal aan de Regge eer- gisteren, die heten nu ‘fosfaatuitstoters, die de natuurboer moet ‘afvoeren’. (laten slachten) Anders begaat hij een ‘economisch delict’ van 1500 euro per koe.
Vandaag houden biologische boeren een ‘rouwstoet’ in Den Haag tegen een Brussels stelsel voor Fosfaat-emissiehandel met verhandelbare fosfaatrechten, een stoelendans voor koeien. De daarmee gepaard gaande kosten zouden ‘de doodsteek’ zijn voor hun bedrijf. Dat stelt Sybrand Bouma van actieclub Save Organic Sector (SOS) van ongeveer 450 bioboeren.
Na afschaffing van het melk-quotum in 2015 breidden veel boeren hun veestapel uit, tegen de zin van Brussel.
Omdat volgens Brussel in NL op 2015 ongeveer 120 duizend koeien ‘teveel’ zouden zijn, moeten die ‘verdwijnen’. (lees: geslacht worden)
De hele Nederlandse veestapel telt dus mee bij de Fosfaatregeling, inclusief die van de bio-boer en de natuurboer. Afhankelijk van de wijze waarop een boerenbedrijf boert, moet deze een x-percentage koeien naar de slacht afvoeren om op papier aan fosfaat-normen te voldoen.
Normen waarvoor Natuurmonumenten 17 maart in 2016 nog campagne voor voerde om ze zo streng mogelijk te maken: om dus meer koeien te laten slachten.
Iedere productie-koe weegt gelijk, wat – verdeel en heers- wrevel wekt tussen verschillende groepen boeren, die voor zichzelf een uitzondering zoeken.
De bioboeren zijn niet de eerste groep melkveehouders die bezwaar maken, vorig jaar 9 augustus klaagden 400 melkveehouders de Staat al aan in een kort geding.
Door de Fosfaatregeling 2017 zouden zij plots koeien moeten afvoeren ( = slachten). De Staat der Bureaucratische Nederlanden vocht hun bezwaar met succes aan bij die andere afdeling van ‘De Staat’ (Raad van State), en mag boeren nu tegen boetes dwingen de veestapel in te krimpen.
Het verhaal van bio-boeren sluit naadloos aan op dat van de natuurboer (met 80 koeien), die ik eergisteren in het Overijsselse Vechtdal bij rivier de Regge tegenkwam (zie foto’s), en dus zoeken we vandaag uit: wat is er nu aan de hand?
Sinds de mestwet van 1987 en de Melk-quotering (1984, Superheffing per ‘teveel’ geproduceerde liter melk) kromp de veestapel met 600 duizend koeien. Volgens CBS nam het aantal melkvee-bedrijven sindsdien af met bijna 50 duizend, 4 per dag tot 18 duizend anno nu.
Pink met zijn SOFI-nummer in het oor. Ook wij Belastingvee zijn een nummer voor de REGIS, ( = koning, ‘registreren’ is je ‘schatplichting maken aan de koning’)
Ieder boerenbedrijf dat ophoudt, 4 per dag, daar komen dus fosfaatrechten bij vrij, die door de grotere intensievere bedrijven worden opgekocht met 100+-koeien. De Rypothese dat milieubeleid van de Brusselse overheid de landbouw-intensivering en vergrootschaliging dient voor voedsel-multinationals en bankiers. Die is o.a. op die observatie gebaseerd.
Aan de gevolgen van milieubeleid herken je het doel, niet aan de vrome intenties. Veel milieubeleid is wetenschappelijk dubieus, en ammoniakbeleid in NL is gebaseerd op wetenschapsfraude door RIVM
De kleinere boerenbedrijven sterven uit (28 procent slechts opvolger), de grote bedrijven met 100+-koeien blijven over: die boeren produceren nu meer melk dan in de jaren ’80. Meer dan een half miljoen MINDER koeien, daar persen ze dus meer melk uit.
Jongvee aan de Regge (Overijssel) eergisteren, van natuurboer die geen ‘bio’ is (volgens SKAL-regels). Alle vee van boeren die daarvan moeten leven telt nu als fosfaat-uitstoter.
Stoelendans met koeien
Op 1 januari trad die fosfaat-stoelendans in werking voor de hoeveelheid mest die Nederlandse boeren mogen produceren.
De Rijksdienst voor Onderdrukking van Nederland (RVO) legt hier uit wat ze beogen.
Vandaag op Boerenbusiness
Je kunt de verplichte deelname van bioboeren zien als bureaucratische invulling van het fenomeen ‘gelijke behandeling’. Ergens moeten ruim 100 duizend koeien ‘afgevoerd’. Hoe, dat zal zo’n RVO-bureaucraat worst zijn. Als zijn beleidsbureau maar op orde is.
Die gedwongen krimp van veestapel dwingen ze nu af door een fosfaat-plafond in te stellen met verhandelbare mest-rechten: de fosfaatrechten.
De overheid drijft zo bedrijfslasten op voor bioboeren, door ze te verplichten deel te nemen aan de handel in Fosfaatrechten. Van die rechten steeg de prijs afgelopen maand van 180 euro naar 210 euro nu, wel 10 euro per week per kilo fosfaat. Ook vraagt de overheid leges van 100 euro voor iedere transactie met fosfaatrechten.
Melk-quotum in milieujasje
Fosfaatrechten vervangen deels het in 2015 afgeschafte melk-quotom als keurslijf, maar dan – net als bij CO2-emissiehandel- in een groen keurslijf gepropt.
Toen was er een plafond aan de melk-productie en konden boeren onderling melk-quota verhandelen. Nu kreeg dat keurslijf een milieu-jasje via het op 1 januari ingegane ‘zesde actie-programma’ van de ‘Nitraatrichtlijn’.Die richtlijn stelt dat nitraatgehaltes (NO3- stikstof) in grondwater onder 50 mg per liter moeten blijven.
Mestoverschotten moeten boeren buiten de Nederlandse landbouw afzetten, volgens RVO via verwerking tot mestkorrels, export en zelfs ‘verbranding’ (….)
Fosfaat-uitstoter in het Vechtdal tussen Sint Janskruid
Deze regeling tegen de boerenstand zit verpakt in de zogeheten Nitraatrichtlijn. Daarvan ging het ‘zesde actieprogramma’ op 1 januari in. Zie HIER de infographic van de Rijksdienst voor Onderdrukking van Nederland (RVO).
De overheid (RVO) stelt op orders van Brussel een ‘plafond’ in voor de hoeveelheid fosfaat- het aantal stoeltjes in de vorm van koeien- die boeren mogen bezetten per bedrijf. Extra gebruiksruimte kunnen boeren kopen/verkopen via een ‘fosfaatbank’ van RVO.
Die bank bevatte volgens Agriholland op 7 juni nu 145.000 verhandelbare Fosfaatrechten van 1 kilo, een te kopen speelruimte – gemeten in koeien per hectare – voor boerenbedrijven.
Met dank aan Natuurmonumenten haar leugen-lobby: want de bioboeren moeten aan de zelfde regels voldoen. Ze kiezen zelf voor bio, maar kunnen geen speciale behandeling eisen.
Lastenverzwaring laat alleen de grote jongens voortbestaan
Door steeds een stoeltje weg te nemen, krimpt RVO dan de bewegingsruimte in op orders van Brussel. Als een boerenbedrijf stopt, kan dat bedrijf haar theoretische fosfaatrechten verkopen aan de Fosfaatbank van RVO. Dan komen er stoelen vrij, en die worden nu snel door anderen bezet.
Dankzij het wegvallen van het melk-quotum breidden veel boeren hun veestapel fors uit. Zo groeide op papier de fosfaatproductie via mest boven de papieren norm die Brussel aan Nederland toebedeelde. En die moet nu ingekrompen. Het effect van deze regelgeving geeft misschien beter de intenties aan, dan alle proza over ‘het milieu’.
De kleintjes en liefhebbers moeten stoppen, de grootjes onder de knoet van FrieslandCampina en Rabobank (deelnemers Natural Capital en 2030 Agenda) blijven over. Het belastingvee van Vadertje Staat en Rabo-rovers.
Jongvee bij Ommen. Voor de afschaffing van het melk-quotum kon je meer jongvee houden, zonder dat dit meetelde in je fosfaatbalans. Ouder melkvee telde wel mee.
Bij Boeren-business, stelt Bioboer-vertegenwoordiger met actiegroep SOS Sybrand Bouma dat die lastenverzwaring door fosfaatregulering de ‘doodsteek’ zou zijn van bioboeren.
Hun mest- die ze op eigen land gebruiken als voedingstof- gaat nu (veel) geld kosten, en dus eisen ze als bioboer een speciale behandeling. Veel reguliere boeren zien de verplichte deelname van bioboeren aan die emissiehandel juist wel als rechtvaardig. Mest is mest.
Commentaar bij Boerenbusiness
Wat is de milieu-winst? Die vraag moet je niet stellen
In die Nitraatrichtlijn (waar de fosfaatregels deel van zijn) staat dan dat je als boer per hectare 170 kilo stikstof aan dierlijke mest per hectare mag produceren. Maar als je meedoet aan de ‘derogatie’-regeling, een Nederlandse ‘gedoog-constructie’, dan mag dat 250 kilo zijn.
Mits je als boer aan nog meer eisen van de RVO-bureaucratie voldoet. Vanwege die uitzonderingspositie (Nederland mag meer fosfaat per hectare aanbrengen), was de Land en Tuinbouw Organisatie (LTO)juist blij dat De Staat de protesterende boeren mocht straffen. De LTO is de belangenclub van megastal-boeren met plastic-groene grasmat, onder de knoet van multinationals en de Rabobank.
Die waren bang die ‘derogatie’ te verliezen, als de ‘bezwaar-boeren’ gelijk zouden halen. Zo werkt de Verdeel en Heers ook in Agrarisch Nederland.
Us Mem, onze moeder, de koe met haar uiers
De bioboeren doen niet met die derogatie mee, omdat ze al onder die 170 zaten. Toch moeten ze nu wel mee in de stoelendans, omdat alle koeien (dus ook biokoeien) deel uitmaken van de Nederlandse veestapel.
De vraag staat dan nog open: hoe is ooit dat fosfaat-plafond berekend, en waartoe dient het?
Mest bevat naast stikstof ook fosfaat in een bepaalde verhouding. Zo berekenden bureaucraten dat een boer die 170 kilo stikstof uitrijdt, dus ook een x-hoeveelheid fosfaat uitrijdt. Die toegestane hoeveelheid hangt af van het type bodem waarop je boert.
Dit RVO-document (maart 2018) stelt dat je op fosfaatarme bodem 120 kilo per hectare mag toevoegen, wat dus een maat is voor je hoeveelheid toegestane koeien.
Daar maakt het Fosfaatplafond van Brussel deel van uit, het ‘zesde actieprogramma’ dat 1 januari inging, bedoeld om onze boerenstand de nek om te draaien tot enkel Agro-Industriele Grootbedrijven overblijven voor Unilever CS
Die normen zijn bedacht door ‘deskundigen’, op basis van allerlei aannames.
En wie controleert dan of die normen het doel dienen dat de overheid ons propageert (‘oppervlaktewater gezond houden’) ? Wel: dat deed mijn capabele en kundige collega-wetenschapsjournalist Geesje Rotgers met collega dr Jaap Hanekamp, in hun onderzoek voor het Mesdag Zuivelfonds in 2016.
Deze afbeelding zegt alles:
De hoogste Fosfaat-productie (donkerpaars) per hectare is op de zandgronden waar dierhouderij zit, maar de meetpunten die hogere fosfaat-belasting oppervlaktewater meten (rode stippen) zitten daar waar die productie lager is
Als je dus de hoogste mestproductie hebt op de plaatsen waar de MINSTE fosfaat in het oppervlakte-water wordt gemeten, is er dan wel een verband tussen koeien op je land en fosfaat in het grondwater?
Zie ook hieronder. De veedichtheid gemeten in mestproductie is het hoogste, op plaatsen waar de fosfaatbelasting van oppervlaktewater LAGER is.
Geen overlap mestproductie en fosfaat oppervlakte water
In de geest van de oprichter van de Stichting Wetenschappelijk Natuur en Milieubeleid SWNM, Boer Jan van de Geest zie je dan een grotere overlap tussen RIOOLOVERSTORT-dichtheid en fosfaatgehaltes. En tussen gebieden met fosforrijk kwelwater en ‘normoverschrijding’.
En tussen de tonnen ganzenpoep met fosfaat en stikstof en normoverschrijding.
Blz 6 in ‘Waterkwaliteit en Veehouderij’ van Geesje Rotgers voor Mesdag Zuivelfonds
Conclusie, of mestbeleid tegen fosfaat enige uitwerking heeft zoals bedoeld (lagere fosfaatbelasting grondwater) is dubieus. Zoals ik liet zien op basis van het werk van Rotgers en Hanekamp, fraudeerde RIVM daarnaast met meestations voor ammoniak-concentraties. Dat bericht werd 25 duizend keer gelezen.
…en 25 duizend keer gelezen… zie HIER
Of het stikstofbeleid zin had, is onduidelijk. Wel is duidelijk dat het op wetenschappelijk drijfzand is gebaseerd, zoals Hanekamp met statistiscus Matt Briggs aantoonde. (peer reviewed, geen rapportje).
Windhandel in Staphorst
Doel emissiehandel fosfaat/CO2 enzovoort= windhandel
Fosfaatrechten-handel is net als bij CO2-windhandel, volledig ondoorgrondelijk en complex gemaakt, net als ieder bankiers-product.
Een makelaarsbureau voor fosfaatrechten in Staphorst Fosfaatrechten.nl geeft hier een vrij ondoorgrondelijke uitleg. Je moet echt even studeren om te begrijpen wat de zin nu van deze regels is, zie ook hier bij Melkvee.nl
Ik heb zelf ook even een berekening gemaakt, wanneer ik 80 stuks melkvee zou hebben en 40 stuks jongvee.
Je ziet, dat je zo een ‘handel’ in het leven roept met heffingen die een slordige 3000 keer 210 euro oplevert aan mestproductierechten. Voor iets dat in het echt niet bestaat, fosfaat als ‘probleem’ in plaats van waardevolle grondstof. Net als bij CO2, of nu ‘methaan uit koeienscheten’.
Er is in Nederland geen grondwaterprobleem met fosfaat. Zie de foto’s hieronder.
Praktijkvoorbeeld: natuurboer moet oud-Hollands jongvee afstoten door fosfaat-regeling
Eergisteren in het Vechtdal ontmoette ik een natuurboer. Die probeert al sinds 2008 probeert bij de gemeente-ambtenarij een Bed en Breakfast-vergunning los te krijgen. We raakten in gesprek omdat ik zijn jongvee fotografeerde. Daar zaten Oud Hollandse rassen tussen zoals een Friese zwartbonte en de Lakenvelder, en een oud vleesras.
Daar was de beste boer zichtbaar enthousiast over.
Minder aardig: Dankzij bovenstaande Fosfaat-stoelendans moet hij met zijn natuurvee de veestapel krimpen. Voor het melkquotum werd afgeschaft (2015) telde jongvee niet mee bij berekening van het quotum, alleen de melkkoeien.
De boerenzoon hoedt de kudde in het dal van Regge en Vecht
Zo kreeg je een hoge bezetting aan jongvee per bedrijf.
Nu plots wel, en heb je dus in verhouding veel jongvee dan ben je extra de pineut, moet je dat jongvee afstoten om geen boete te krijgen. Omdat hij in de zelfde fosfaat-stoelendans mee moet doen, zijn koeien tellen even hard mee als die van de boeren die na afschaffing melk-quotum direct een megastal uit de grond stampten.
Krijg hij er 1 koe bij dan heet dat ‘economisch delict’, en moet hij 1500 euro betalen per koe ‘teveel’. Wie dus geen geld heeft- zoals hij- om fosfaat
Lakenvelder graast aan de regge, een wandelend ‘economisch delict’, deze fosfaatuitstoter en methaan-scheten-later
…hier in het dal van Regge en Vecht zie je vooralsnog niet de noodzaak van alweer een nieuwe milieu-regel, bedacht door ‘deskundigen’ achter een ver bureau, die de belangen van de sterkste lobby over de rest uitrollen zonder per specifiek geval te zien wat daar nu weer het nut van is.
Zo’n boer kan geen fosfaatrechten van 210 euro per kilo betalen
Die totalitaire bureaucratie kweekt als vanzelf de strakgetrokken weilanden met haastige superboeren, die haar gedienstig zijn.
De boer
Vergelijkbaar met CO2-windhandel
Dit systeem is dus vergelijkbaar is met CO2-emissiehandel. Dat Europese stelsel voor emissiehandel – dat 2005 in werking trad (gevolg Kyoto-klimaatakkoord)- is door Pieter Winsemius (VVD, Nijpelitaanse Maffia) bij McKinsey (mede-)ontwikkeld in 1990 toen hij daar CEO was, althans: dat stelde hij voor VPRO-radio.
Zijn McKinsey kreeg recent nog een opdracht van 42 miljoen dollar van klimaat-campagneclubs die door miljardairs worden gesponsord, zoals ClimateWorks. Winsemius zijn maatje bij McKinsey, Jules Kortenhorst (CDA-kamerlid 2007/8) is het brein achter de European Climate Foundation in Den Haag.
In die hoek kun je ook profiteurs van fosfaat-windhandel zien.
Wilde hop aan de Regge bij natuur-grasland van natuurboer
De handel in emissierechten is een Amerikaans idee. Het werd eerder toegepast in de jaren ’80 in de VS om SO2 (zwaveldioxide) uit energiecentrales (kolen) terug te dringen.
Voor boeren voegt deze regelgeving nog meer lastenverzwaring en papierwerk toe. Niet voor niets plegen steeds meer boeren zelfmoord.
Lees op deze RVO-pagina over fosfaatrechten-handel wat De Staat je als boer oplegt via fosfaat-emissiehandel aan ondoorgrondelijke regels en complexiteit, die niets met het oorspronkelijke boerenleven uit te staan heeft. Ze halen toch alle plezier uit je werk.
Extra kosten en lasten, die alleen uit meer melkproductie en intensivering kan komen….De factuur is er in 2 weken, de beoordeling duurt ‘normaal gesproken’ 8 weken. De arrogantie van de overheid duurt eeuwig.
Hoe je als boer met de milieu-ambtenarij in Den Haag en Brussel het liefste zou omgaan, daar heeft Metallica een heel album over gemaakt:
Alleen zie je bij boeren het zelfde gebeuren als bij vissers. Dat ze op elkaar gaan kijven van ‘ik ben niet zoals hij’. Met een Vissersbond die net als LTO de beleids-prostituee speelt, om voor haar dikst betalende achterban de meeste winst te halen op korte termijn.
In plaats van de gemeenschappelijke vijand op het netvlies te houden. De Totalitaire Milieu-Bureaucratie, die alle plezier en menselijkheid uit het bestaan perst van de voedselproducenten.