Het boek ‘Ecomodernisme, het Nieuwe denken over Groen en Groei’ (2017) geeft een vooralsnog omstreden maar meer pro-Westerse natuurkijk; particulier plezier verrijkt het landschap en de levens van mensen. Die vreugde moet het doel zijn van de culturele activiteit die natuurbescherming heet, ter vervanging van misantropische agitatie voor subsidie uit de Postcode Loterij-stal.

Bij de links-liberale massamedia en hun geestverwanten op de payroll van De Staat heerst een idee, dat ‘je zorgen maken’ over de wereld een soort moreel hoogstaande positie is. Dat je zelfs ‘landschapspijn’ ervaart, wanneer je het veranderde boerenland gade slaat. Dan heet je ‘betrokken’ bij de wereld. Dat appel op morele zelfverheffing vormt ook een deel van de psychologie achter doemverhalen over natuur en milieu. Hoe meer bang voor ‘de toekomst’ of een abstractie als ‘het klimaat’ of ‘biodiversiteit’, hoe beter je als mens zou zijn.

Wie meer rationeel en realistisch is, krijgt al snel het verwijt ‘ontkenner’ te zijn, scheldwoord voor ‘slecht mens.’

We zien die houding bijvoorbeeld bij de hoofdredacteur van Landschap, Jos Dekker. Na zich uit te leven op een zelfgeschapen karikatuur van het Ecomodernisme, stel hij bijvoorbeeld: ‘Wat te denken van Zeilmakers eigen definitie van biodiversiteit als ‘pleziernatuur’: “de mate waarin je met eigen middelen op eigen terrein een eigen stapsteentje maakt in een ecologisch netwerk”. Niet echt een serieus alternatief voor wie zich zorgen maakt.’

Dekker recenseerde het boek ‘Ecomodernisme, het Nieuwe Denken over Groen en Groei’ (Nieuw Amsterdam 2017). Dat biedt een alternatieve kijk op traditionele klaagzangen over natuur en milieu, zodat je uit het ‘frame’ (verbale houdgreep) van cultuurpessimisten losraakt. Ecomodernisten kiezen bijvoorbeeld juist voor kernenergie, CO2-loze en stabiele stroom die ook nog kostbare ruimte voor natuur spaart.

Zij geloven dat 17 miljoen vrije creatieve Nederlanders eerder oplossingen vinden, dan 1 centralistische Klimaatdictatuur.

Een relevante vraag in relatie tot een mooie, inspirerende natuur is; Wat levert ‘je zorgen maken’ nu op voor de natuurlijke rijkdom? En is er geen beter alternatief, een soort ‘Groen zonder Doem’, dat Westerse culturele tradities in ere hersteld? Nederland als dichtbevolkt deltaland weerspreekt bijvoorbeeld de notie van groene clubs dat ‘menselijke invloed’ gelijk staat aan ‘natuurschade’.

Het land is volledig door mensen gevormd. Maar juist daardoor, ontstonden overal ‘tuinen’ door lokale omgangstradities, zodat een van ’s werelds meest afwisselende landen per strekkende meter ontstond.

Van de Groninger en Friese zeekleilanden, tot de Veluwe met Wodanseiken die door de neo-Romantische Oosterbeekse school van Gerard Bilders bekend werden. Rivierdelta’s, liefelijk groene Limburgse heuvels met eikenbos, de best bewaarde duingebieden van Europa.

Het idee dat mensloze natuur, ‘wildernis’ de enige ‘echte’ natuur is met maximale ‘biodiversiteit’ is eenvoudig onwaar zo toont de praktijk. Dus waarom zou ‘meer menselijkheid’ automatisch ‘minder natuur zijn, zoals de Amerikaanse ‘wildernis’-filosofie pretendeert? Er zijn plaatsen waar ‘niets doen’, echte wildernis veel rijkdom zou geven. Een kapverbod bij Staatsbosbeheer bijvoorbeeld, dat ze de bossen meer met rust laten.

Maar die filosofie hoeft niet OVERAL het ultieme te heten…

Daarom kun je tegenover deze klaagzangen een meer inspirerende natuurvisie zetten; die van Landschapsvreugde en ‘Pleziernatuur’. De mens is er niet voor ‘de’ natuur. Aandacht voor het eigen groen om huis, helpt mensen om het leven meer te waarderen in een tijd van lawaai en cultuurliberalisme. Je kunt Landschapsvreugde ook zien als een groene ‘Benedictus-optie’.

Tussen de oprukkende barbarij van media-agitatie en cultuur-liberalisme, kan je met eigen geld op eigen voorwaarden een ‘Paradijs’ scheppen, wat letterlijk een ‘ommuurde tuin’ betekent. Of dat nu enkele vierkante meters is of duizenden hectares groot. Het rendement van die investeringen is al in korte tijd zichtbaar.

Bang for buck
Agitatie-propaganda, luidruchtig ‘zorgen maken’ over globale milieucatastrofes via media, bleek afgelopen kwart eeuw een succesvolle manier om publieke gelden los te weken via politici. Zo kun je private belangen en een specifieke visie op natuur als ‘publieke noodzaak’ verkopen.

Natuurorganisaties werden zo schatrijk, ondermeer door Postcode Loterij-injecties van meer dan een half miljard euro sinds 1990. ‘Particulier’ Natuurmonumenten – met 160 miljoen euro belegd vermogen- ontving sinds 2000 daarnaast voor liefst een miljard euro aan subsidies en 20 duizend hectare gratis grond.

Via agitatie-propaganda agendeert men dan de ‘Broos Vaatwerk-visie op natuur die eeuwig subsidie gebruikt. ‘Kwetsbare’ natuur die universeel ten onder gaat. Tweederde van insecten zou zijn verdwenen, 85 procent van ‘de’ biodiversiteit zou foetsie zijn. Wie in de echte wetenschappelijke literatuur naar gepubliceerde data ziet, wie de natuur observeert, die merkt dat een heel ander beeld van natuur mogelijk is dan deze marketingclubs schetsen.

Een analyse daarvan is gepubliceerd in de E-books ‘Sjoemelnatuur’ (2015) en ‘Biodiversiteit, Massa-uitsterven of Massahysterie’ (2015) voor de Stichting Milieu, Wetenschap en Beleid in Delft. In veel gevallen blijkt sprake van overdrijving of wetenschappelijk gesjoemel.

Juist de data relativeren veel globalistische ramp-scenario’s en dogma’s zoals het nieuwe boek ‘Effective Conservation Science, Data not Dogma’ toont van Peter Kareiva (Oxford University Press, 2018) Een voorbeeld komt van Maria Dornelas in Science (2014) Die toonde dat de afgelopen 150 jaar sprake is van sterke verandering in de natuur; nieuwe soorten vervangen steeds andere, wat ecologen ‘turnover’ noemen. Maar er is op regionale en lokale schaal geen sprake van uniforme achteruitgang van soortenrijkdom.

Een zelfde zien we in het Nederlandse boerenland. Wie de achteruitgang beweent van ‘weidevogels’ als de grutto, kan tegelijk vele nieuwkomers verwelkomen. Zoals de (spierwitte)zilverreiger, Die kwam hier in de jaren ’70 nog niet voor, maar strijkt nu overal soms met tientallen tegelijk neer op muizenjacht. Een voorheen schuwe bosroofvogel, de buizerd werd een van de meest algemene plattelandsvogels.

Konijntjes, in 2007 op een ‘Rode Lijst’ gezet voor kwetsbare dieren, wemelen als young urban bunnies (yubbies) op stedelijk industrieterrein en worden door stadshaviken en stadsvossen bejaagd.

Wil je zo veel mogelijk goed doen per euro, of zoveel mogelijk publieke euro’s? Bij Natuurmonumenten zit een marketing-afdeling van 75-80 FTE en een professionele ‘Subsidiespecialist’. De 40-50 miljoen euro subsidie die alleen Natuurmonumenten nu al jaarlijks ontvangt, die kun je ook besteden aan bloemenlinten langs de 20 duizend kilometer aan dijken in Nederland.

Het extreem-linkse Milieudefensie krijgt jaarlijks 10 miljoen euro subsidie voor klimaat-agitatie. Daarmee kun je ook jaarlijks een kaal bedrijfsterrein tot groen bedrijvenpark omtoveren dat passanten en werknemers opvrolijkt met bloemenpracht en zingende vogeltjes.

Een dergelijke constatering over groen rendement, maakte overigens Roger Scruton ook al in ‘Groene Filosofie’ (2010 Nieuw Amsterdam) Je hebt directe terugkoppeling nodig tussen eigen acties en zichtbaar resultaat. Zodra ‘gratis’ geld in het geding komt, belastinggeld, verzwakt die terugkoppeling. Nu krijgen groene clubs via de Rijksoverheid en Provincies per jaar 1,2 miljard euro publiek geld zonder dat zij praktisch resultaat hoeven te bewijzen.

Met al te vanzelfsprekend beschikbare subsidie- gratis geld van anderen- knip je terugkoppeling door. Het ‘wij maken ons zorgen’-signaleren is dan voldoende om publiek geld op te maken. Bij globalistische ‘groene’ doelen als “klimaat’ is die terugkoppeling zelfs volledig zoek. De afstand tussen ‘actie’ en resultaat is te groot. Dan krijg je een Klimaatwet die voor 500-1000 miljard euro publiek geld een onmeetbare klimaatwinst nastreeft.

De in naam ‘rechtse’ partijen VVD en het post-christelijke CDA stemden voor. Om rechtstatelijke redenen stemde de SGP afgelopen december tegen. Net als de FvD en PVV die omwille van afwezige baten tegen stemden. Ook de Partij voor de Dieren was tegen.

De Ommuurde Tuin
Tegenover het politieke ‘groen’- dat privaat gewin nastreeft met publiek geld- is een socialere filosofie welkom, die op een positievere Westerse traditie aansluit. Waarbij het natuurdossier niet dient om de mens te kleineren tot CO2-uitstotende ‘kanker voor de planeet’ zoals de Club van Rome schreef. Maar waar natuur als middel dient tot levensvreugde, en waar lasten-verlichting juist meer diversiteit creëert..

Die filosofie kun je Landschapsvreugde noemen, of ‘Pleziernatuur’. Levensvreugde-bevorderende natuur. Onhaalbare doelen als ‘het redden van de wereld’ kun je dan overlaten aan stripfiguren als Superman of Batman. Of Jesse Klaver natuurlijk…

Met de tuin als metafoor voor natuurbescherming en persoonlijke verantwoordelijkheid bouw je op Scruton’s observatie en eigen ervaring voort. Zo kom je zo weer in een echt groene en meer conservatieve traditie te staan, die zo oud is als de Westerse beschaving zelf.

LEES VERDER in de nieuwe editie van EPOQUE

• de volledige reportage (met andere foto’s, behalve de bovenste) kun je lezen in de Epoque nr3, je kunt HIER een abonnement nemen op de enige klassieke (kwartaal-)glossy van het Nederlands taalgebied. Een ECHT klassiek alternatief op maat en niveau. In plaats van op de oude media te zeuren of nerveus op tweet zus of krantenbericht zo te reageren (de vijand voeden), kun je beter zelf iets STEUNEN dat WEL aan je standaarden voldoet