In Feodaal Friesland waren de gezagsverhoudingen tenminste duidelijk, tot in de dood en in de kerk. Zoals hier in Ysbrechtum- waar de ‘adelijke’ Eijsinga’s begraven liggen- wenste de Friese Adel zich visueel te onderscheiden. Een gotspe voor de moderne socialist/liberaal, maar wel zo eerlijk.

Mensen zijn bij leven niet gelijk, en als je dat gegeven accepteert kun je beter een Hierarchie instellen waar Stand Verplicht: je privileges komen met gelijke verantwoordelijkheid. Nu is de ongelijkheid er even goed wel, maar dan bedekter, en uiteindelijk regeert De Leugen met de Mammon samen, zonder Noblesse Oblige.

Wat op het eerste gezicht ‘goed’ lijkt kan in tegendeel verkeren en ‘sombere’ mensen zijn vrolijker! Terwijl Pluk de Dag-positivo’s hun teleurstelling slechts uitstellen, ontvluchten.

De Kleine en Grote Dood
Een man moet twee angsten overwinnen in zijn leven, Vrouwen en De Dood. De eerste zucht van verlichting van nood is via de Kleine Dood (orgasme), je initiatie naar fysieke volwassenheid in die tunnel waar je ooit ook door naar buiten kwam. Bij de Tweede Dood volgt je laatste zucht van opluchting: ‘het is volbracht’ en daal je af in Moeder Aarde. Maar wat doe je met Het Grote Verlangen dat altijd blijft, zolang je leeft?

Bij velen blijft dat ‘De Kwelling’ waarmee ze niet in het reine kwamen…

Zoals Gerard Reve al stelde- woonachtig in Greonterp in Fryslan- ‘het leven is geen pretje’. De Sombermans van de na-’45-literatuur die in zijn nadagen dementeerde, hij zou het grafschrift op prijs weten te stellen dat we bij de kerk van Ysbrechtum vonden:

Een Vrouw (of bij Reve een mannetje dat voor vrouwtje speelt, jakkes…) kan je humeur vernietigen, je trots op dat vlak waarin je de grootste bevrediging hoopt te vinden. Dat je er tot de wortel lekker langzaam en diep inglijdt, maar ja… dan wil ze plots niet meer, ze kan als een blaadje aan de boom in stemming omslaan. Omdat het vrouwbeest nog minder dan de man- op basis van rede de wereld beziet, maar vooral ‘gevvvoelll‘… En gevoel is als het weer…

Zo is de thematiek van de meeste popmuziek en blues ontstaan, van gevoelige Singur Songwriturs die huilen dat ze niet meer wil, tot ‘My Baby ain’t treatin me no good‘ uit de blues.

Dus, wat als ‘grote geluksbron’ wordt voorgespiegeld, dat hoeft het lang niet voor iedereen te zijn. Dus waarom als ‘iedereen’ zijn, volgens de enge definitie van massacultuur en massamedia? In een Eindeloos Universum zijn oneindige opties mogelijk, buiten die tunnelvisie van ‘Carpe Diem’ en haar massamens.

Korter gezegd: Focus op de Kleine Dood geeft je tunnelvisie. Dus kun je (de gedachte aan) het absorberende geslacht met inlegkruisje, dat de kleine dood dicteert, door een ander Kruis vervangen dat de Grote Dood bezweert.

Niet voor niets hebben zowel de Oosterse (boeddhisme) als Westerse (christendom) geestelijke tradities voor dat tenenkrullende behoeftengejammer een oplossing bedacht: de monastieke traditie. Dan ben je van het gezeik af en zo leuk zijn vrouwen nu ook weer niet. Je moet wel heel erg nodig die tunnel in willen, om hun navelgecentreerde gebabbel aan te willen horen. Anders hou je de kop er gewoon niet bij.

Het Aardse Verlangen heet juist bron van je lijden te zijn in beide geestelike tradities. Je kunt dat lijden ook positief omkeren, door dat Verlangen als ‘mal’ te zien van iets groters dat via meditatie en contemplatie te vinden is. Zo ontstonden de mystieke tradities.

De libido, creatieve energie kun je dan via werk en verwondering over de wereld wel kwijt. En ‘Het Verlangen’ dat blijft…Of je nu wel of niet op kleine wijze dagelijks sterft: dat gevoel kun je vormgeven in Het Grote Verlangen, die Mystieke Eenwording met De Allerhoogste, die ook met de Grote Dood verwantschap heeft. Maar dan positief omgekeerd, in plaats van enkel negatief beleefd zoals bij bovenstaand ‘Fornica Diem’/Fuck de Dag-grafschrift.

In de feodale tijd bestond evenveel gelijkheid
Blijft dus die Tweede en Laatste Dood nog over, waarmee je in het reine moet zien te komen. Is dat niet de essentie van Godsdienst? De geritualiseerde omgang met De Dood. Zo wonderlijk het is dat je Bent, Het Zijn kunt proeven en ervaren, zo houdt dat ook weer op voor je tijdelijke verschijningsvorm. Al gaat het Zijn gewoon door.

Bestaat er geen geestelijke realiteit onder het fysieke – zoals het platte en hoekige Modernisme leert-  dan zou met de kleine en grote dood de kous af zijn: ‘meer’ is er dan niet. Een wereldbeeld dat als vanzelf aanleiding biedt voor somberen, alsof er een belangrijk Puzzelstuk ontbreekt dat bovendien onbenoemd moet blijven

Dan bestaat ook niet langer zoiets als ‘geestelijke volwassenheid’ als doel in zichzelf om naar te streven. Je kunt geestelijk kind blijven, VVD’er zjjn, geen verantwoordelijkheid nemen en alleen maar graaien en nemen. Dan streef je gelijk hebben na, je zin altijd krijgen.

Of je wordt Socialist, zodat je gelijk wilt hebben onder de banier van ‘gelijkheid’, dus dat je met misbruik van overheidsgeweld je zin doordramt. Socialisme is de reactie op Liberalisme en haar goddeloze evenknie. Het Socialisme, een politieke naam voor de zonde van ‘Afgunst’, wenst de gelijkheid na de dood daarvoor al te realiseren. Zodat socialistische regimes steevast een nachtmerrie worden voor de levenden.

Dus samengevat: Liberalisme (Asociaal) en Socialisme (Afgunst) zijn politieke namen voor klassieke Zonden die seculiere imagoverbetering kregen.

Een voorbeeld van VVD-mentaliteit die ik ontmoette is de lokale ‘adelijke’ nazaat dhr Eijsinga, wiens landgoed tegen Langweer aanligt.

Zijn voorouders liggen begraven in de grafkelder van de kerk van Ysbrechtum, de Eijsinga’s waren de aangetrouwde tak van de adelijke families Burmania en Lycklema. Ik leerde Eijsinga kennen toen hij eens opbelde. Ik had aangifte gedaan bij de milieupolitie voor vernieling van dassenburchten, waar Eijsinga zelf bij betrokken was. Die aangifte was een proefneming: in welke mate gelden regels nog uit de Flora en Faunawet?

Bestaat er zoiets als handhaving in Nederland? (nee…)

Zoals ik al beschreef, ben je als gewone sterveling al strafbaar wanneer je een uit het nest gevallen torenvalk opvoedt en laat uitvliegen. Mep je een paar duizend ‘beschermde’ vogels per jaar dood met je windfarms, dan heet je duurzaam en krijg je miljardensubsidies in de Koninklijke Oligarchie der Nederlanden. Dus je hebt ‘De Wet’ en je hebt ‘De Wet’ in deze corrupte bananenmonarchie.

Eijsinga kwam hier vervolgens persoonlijk langs, om mij van die aangifte af te praten. Heel populair en joviaal doen, de typische ‘Ongelikte Beer’ die geen vormelijkheid respecteert, dat moet wel een VVD’er zijn. Zijn jachtmaatje is van een zelfde pluimage, geen weidelijkheid maar wat domweg knallen. Daar dank ik nog tinitus in mijn rechteroor aan.

‘Liberaal’ is dus een wat beleefdere term voor ‘asociaal’, maar dan met een vrijgevochten randje, voor het positieve imago van een klassieke Zonde in een officieel goddeloos (‘seculier’) Friesland (en de rest van de Westerse wereld.)

Eijsinga schijnt ook met Ed Nijpels om te gaan, de meest scha(n)delijke VVD’er die ooit op Friese bodem woonde als commissaris van de Oranjemaffia. Hoe het ook zij: er kwam tot twee maal toe hier een ontzettend verstrooide sukkel van een milieupolitieman, de ‘handhaver’….. Ik had foto’s gemaakt, het bewijs was eenduidig. Het gaat er niet om dat dassen ‘zeldzaam’ zouden zijn, ze zijn hier bijna een plaag. Maar om het principe.

Maar vervolgens hoorden we nooit meer iets, er is niets met de aangifte gedaan. Heb je daarvoor uren met zo’n politiesukkel aan tafel gezeten.

Wij vermoeden daar de nagalm van Eijsinga’s ‘adelijke’ hand in, ze hebben hun oude netwerken en invloeden nog. Idealiter zouden ze die invloed met klassieke beschavingsnormen combineren. Uiteindelijk zijn we hier niet van de socialistische ‘gelijkheid’, alsof mensen al voor de dood gelijk aan elkaar moeten zijn. We zijn alleen gelijk voor God.

Mensen hebben leiding nodig. En als er personen opstaan die met klassieke beschavingsnormen zichzelf als Gezag opwerpen, kan dat een zegen voor een gemeenschap zijn.

Zo zie je in klassieke gemeenschappen een duidelijke Hierarchie, zoals die ook met de grafbeelden werd uitgebeeld in de kerk van Ysbrechtum. Die in de kerk uitgebeelde Hiërarchie mag in socialistisch/liberalistische ogen een  gotspe zijn. Ze had iets eerlijks, het was tenminste duidelijk wie aan de touwtjes trok.

Zoals de vroegere adel zichzelf tot in de Kerk liet gelden en profileren, dat had dus nog wel iets eerlijks. Wij zijn wel belangrijk, U dient uw plaats te kennen. In de Jacobijnerkerk in Leeuwarden waar de Oranjes kerkten, daar stond zelfs de preekstoel een stukje lager dan de zetel van de Oranjes: dat de dominee zijn meerdere moest respecteren.

Een gotspe voor een socalist/liberalist, die duidelijk zichtbare ‘ongelijkheid’. Maar wel zo eerlijk. En de Adel zat tenminste nog met ‘het plebs’ in 1 Godshuis samen als gelijken voor God. Kom daar nu nog eens om, in al die tribale subcultuurtjes waar men op basis van consumptiepatronen en financiele verdiensten elkaar opzoekt of juist vermijdt….

Idealiter had je tegelijk het principe Noblesse Oblige. Stand Verplicht, privileges komen met plichten. En de dominee kon verder de 10 Geboden er wekelijks nog in rammen, de Verdoemenis voor wie ze niet hield, en die voor zowel adel als plebs gold. Geestelijke Gelijkheid. Een oproep waarbij je wereldlijke  privileges combineert met dito verantwoordelijkheidsbesef.

Eerlijke ongelijkheid met noblesse of stiekeme ongelijkheid zonder
Die rangorde bestaat in de moderne maatschappij nog steeds wel, maar nu – onder het mom van ‘democratie’ en ‘gelijkheid’- veel stiekemer. Enkel op basis van botte macht en geld. Men doet nu alsof alles ‘gelijk’ is maar sommigen zijn meer gelijk dan anderen, zonder enig Noblesse oblige.

Zie het moderne Nederland, waar ‘iedereen’ de leiding op papier heeft en zo ‘gelijk’ zou zijn. In de praktijk dicteren vooral multinationals en banken beleid (zie bij de boeren), het grote geld: achter een vroom vernis van ‘democratie’, en door de massamedia verkochte geloofsartikelen als ‘het Milieu’. En waar het Koningshuis op papier een ‘ceremoniële’ functie zou hebben- werkt hun invloed hooguit meer bedekt via adviesraden als de SER met ‘Kroonleden’ Ed Nijpels en Wiebe Draijer als Oranje-lieverds en Pieter Winsemius.

Officieel mag het koningshuis volgens papieren wetten geen invloed hebben. Dus dan maar stiekem en zonder noblesse.

Democratie legitimeert de spilzieke overheid als God’s plaatsvervanger met uiteindelijk de burger als Human Resources, de slaven van een schuldmachine. Waar die overheid zich profileert als wensenmachine voor de massa. En daarmee bevordert zij de almacht van de financiele industrie (waarbij de overheid schulden heeft), vermomd door ‘vrijheid van meningsuiting’: de gelijkwaardigheid van onzin, dagelijks in massamedia uitgestort als diversiestrategie.

Terwijl het Geld bepaalt wat gebeurt en De Leugen regeert.

Zelfs de Dood kwijnt weg in modernistisch Friesland
Dus op papier en in uiterlijkheid zijn we joviaal en gelijk. Maar in de realiteit werkt dat niet zo, althans: niet in afgelopen millennia, zoals de Klassieken wisten. En zo door wat ‘modern’ te doen, schep je ook mensen die niet ‘Echt’ zijn. In dat gedragspatroon past ook de achteloosheid, waarmee de als ‘joviale gelijke’ zichzelf bij mij profilerende Eijsinga met het gebeente van zijn voorouders is begaan.

De grafkelder van Ysbrechtum werd gerenoveerd, de eeuwenoude eikenhouten kisten waren vermolmd.

De botjes moesten weer geherhuisvest, maar van Eijsinga kon alles wel ‘geruimd’.  Wat overigens niet gebeurde, de botjes van 6 kisten kwamen in 1 nieuwe. En bij de Wederopstanding is het voor de doden dus slechts even puzzelen: welke botjes nu van wie waren, wanneer ze bij de Verrijzenis hun nieuwe lichaam bij elkaar verzamelen. 🙂

Dat grafruimen gebeurt door heel Fryslan overigens met alle oude graven, buiten de meest monumentale. Zodra iemand zich niet meldt voor betaling van grafrechten is ook de vergankelijkheid zelf vergankelijk. Zelfs Gerrit Zeldenrust die eindelijk rust had gevonden, was zijn grafrust zo niet gegund.

Cultuurhistoricus Peter Karstkarel beklaagde zich er al over in zijn nieuwste boek ‘Dag Lieve Moeder’ over de Friese grafcultuur. En bij bezoek aan Oranjewoud bleek zelfs al het grafbeeld ‘Dag Lieve Moeder’ van de voorkant van zijn boek ‘geruimd’.

De wegkwijnende kerkbesturen met dalende aanhang, die hebben geld nodig uit grafrechten, en sommigen kunnen dan vrij eerbiedloos met ‘ruimen’ beginnen. Zodat zelfs de vergankelijkheid vergaat in Friesland, en daarmee verdwijnt een stuk historie. Die achteloosheid voor de dood, het is een uiting van gebrek aan eerbied voor Het Leven, inherent aan ‘secularisering’.

Zodat je opnieuw ziet: wat op het eerste gezicht goed lijkt, of juist niet, dat kan op het tweede gezicht een veel wijzere, diepere functie hebben. Wat op het eerste gezicht zo aantrekkelijk lijkt, bewerkt het tegendeel zoals ‘Links’ ook altijd goed klinkt maar averechts werkt.

Pessimist tot in de kist
Moraal van dit verhaal: Een respect voor De Dood, die je niet wegmoffelt, gaat gepaard met meer eerbied voor Het Leven. Je keert zo iets ‘negatiefs’ om in iets positiefs, de Klassieke houding naar het leven. Versus de lelijkheid van moderniteit waar je doet alsof je gelijk bent,- naar wettelijke verplichting zelfs-  terwijl De Leugen regeert met Mammon samen.

En zo we vonden in de kerk van Ysbrechtum bij de adelijke doodsbeelden eindelijk een fatsoenlijke variant op de Groningen Gothic-fotoserie: Fryslan Gothic, het Memento mori-thema, gedenk uw sterfelijkheid met schedeltjes die ook op de voorkant van een Metal-cd konden staan.

De zware metalen die als thematiek ook zeer traditioneel zijn. Metal gaat over vrouwen en de dood, en innerlijk verzet tegen het onvermijdelijke. De Vrouw wint met haar langste adem. En Moeder Aarde, die het stof leverde waaruit je bent opgebouwd, die zal dat weer tot zich nemen. Als stemmig muziekje bij de doodsbeelden bevelen we dan ook de Deense Deathmetalband Saturnus van harte aan;

Ashes to ashes, and nothing we become!!!! Grrrr brult hij uit boze machteloosheid. Ja, dat heb je af en toe gewoon nodig, die zware metalen…Met de gitaarmuur in mineur die klinkt als een bulderend kerkorgel.. Al dat positieve modernistische gelul over ‘pluk de daaaag carpe diem‘…: Fuck de dag, Fornica Diem!  🙂 Het is eerlijke muziek.

Het is zo lelijk, dat geforceerd positieve gedoe van ‘het leven is en feeeest maar je moet zelluf de slingurs ophangun‘ (braaak), in de wetenschap van je dood en van je dierbaren, het pijnlijke afscheidsfeest dat Leven heet. Alsof er iets aan je mankeert, wanneer je de realiteit helder onder ogen ziet en geen opgeklopt toneel wilt spelen. Van pessimisme word je juist vrolijk, terwijl niets zo deprimeert als geforceerde leut.

Al die zogenaamd ‘sociale’ mensen die enkel met zichzelf bezig zijn.

Je kunt dagelijks plezier met jezelf en het leven hebben, qua gevoel, en toch pessimist tot in de kist zijn, zowel over de gevallen staat van mensen (Zonde) als Het Leven in zijn geheel. Laten we liever eerlijk zijn, elkaar niet voor de gek houden. De doodsbeelden van die adelijke graven beelden juist die eerlijkheid uit, over machtsverhoudingen en De Dood die in moderniteit zo afwezig is.