In de rubriek ‘Mijn Langweer’ in het dorpsblad van Langweer mogen we de schoonheid van Friesland bezingen, met dank aan Barbara de Beuk Er In, de voormalige hoofdredactrice van Het Parool die ook in Langweer is komen wonen. En die doet nu de redactie van het dorpsblad om te integreren in de Diep-Friese samenleving.
De Rubriek ‘Mijn Langweer’ is een overzetting van ‘Mijn Amsterdam’ uit Het Parool. Het Dorpsblad is het echte leven van vrijwilligers tussen voetbalclubs en slagerij, zonder opsmuk, van een aanmerkelijk hoger niveau dan bijvoorbeeld De Leeuwarder Courant, het PvdA-partijblad dat de Rabobank haar CO2-zwendel helpt verkopen. Dus een hele eer daar in te mogen staan!
Bij Het Parool begon de wetenschapsjournalistieke carriere, in 2001 met ‘Knallen in Brabant’, een verhaal over geofysische experimenten op de Peelrandbreuk in Brabant. Opa vertelt! Alweer 18 jaar terug, de Tiid Hald Gjin Skoft. Wat een ventje heh op die perskaart? 🙂
Je had toen de illusie dat in wetenschap als menselijk bedrijf nog enige vorm van vooruitgang te bespeuren zou zijn, iets opmonterends, waar je anders in de tredmolen van menselijke politiek terechtkomt.
Nu spreken we liever van academieprostituees, en dat is niet eens een zelfbedachte term. Een Amerkaanse ecoloog die ik op een ecologencongres sprak, die noemde zich ‘Climastitute’. Klimaatprostituee. Om nog aan onderzoeksgeld te komen moet je iets geks roepen over ‘het klimaat’…Zo is de staat van wetenschap anno 2019. Belangen-gekleurde onzin en betekenisloze modellen-rotzooi.
De Parool-redactie bestond toen in het laatste jaar van het Gulden Tijdperk (tot de Eurodollar) uit vrij normale en nuchtere mensen. Niet van die arrogante en pretentieuze lui, die latente homofielen die je bij de oude linkse media hebt met ‘kwaliteits’-zelfbeeld. Het was een Amsterdamse regiokrant, en zo leerde je ook in korte tijd alle uithoeken van de stad kennen en haar mensen. We kwamen bijvoorbeeld nog bij Theo van Gogh op bezoek in z’n studio.
Met later vrijwilligerswerk voor de Soepbus van het Leger des Heils deden we daar nog een schepje bovenop, het exploren van alle stadsranden, in plaats van wat opgesloten zijn in je sociale bubbel van geestelijk eenvormigen.
Dan kwam je ’s winters op het NDSM-terrein, waar in gegraven holen onder oude betonnen funderingen zelfs mensen overwinterden. Zoals een vrouw die ooit bij Artsen zonder Grenzen had gewerkt, maar die gewoon op mensen afgeknapt was. Een moreel en geestelijk gezond mens dus.
In de krant las je toen trouwens meer over een andere Arts zonder (morele) Grenzen: Rob Oudkerk van de PvdA. Wat voor baantje heeft die nu?
Ook Thea (van Theo & Thea met de konijnen-voortanden) Tosca Nieterink leefde toen op straat, door persoonlijke problemen. Naar hun hondje ‘Trudy’ is mijn eigen teef vernoemd. Uiteindelijk is dat dan je werk wat geworden, De Wereld verkennen als waarnemer, geen deelnemer. En zo werd Trudy 1 van de meest bereisde hondjes van Fryslan, ze is zelfs bij Hitler en Goering op de koffie geweest.
Zo’n dorpsblad is een prachtige uiting van gemeenschapsgeest, die hier nog heerst, zoals je hier ook veel mensen hebt die vrijwilligerswerk doen. Dus vandaar: de hoogste eer, al ben ik zelf niet zo’n groepsdier, en zal niet iedereen mij hier even leuk vinden, je ziet er wel de positieve waarde van in. Dus steun ik de lokale slager, geen maaltijd compleet zonder Vitamine Dierenleed van Dol. En dus maken we ook graag reclame voor dit prachtige dorp.
Je merkt bij Barbara van Beukering ook dat ze beschaving bezit en initiatief. Waar zo’n regioproleet Eelke Lok – die ze (mogelijk van het LC/De PvdA) op me af stuurden om een karikatuur te maken– uitblonk in bot amateurisme. Dat wat hier in Groot Boerderije louter tot een ‘elite’ kan behoren omdat een eeuw braindrain de concurrentie weghaalde.
We streven in Friesland naar een Braingain, dus iedere mogelijkheid om voor ons geheel criminegervrije dorp Langweer reclame te maken grijpen we aan.
Mits mensen niet alleen wat scherpzinnig zijn en handig, maar ook Hart hebben, dus geen modernist zijn maar Menselijk. Anders mag je van mij lekker in de Randstad blijven. Alles van de PvdA-of-erger missen we hier als kiespijn en Goddank is Ed Nijpels ook vertrokken. Die woonde hier namelijk.
We zitten hier alleen nog opgescheept met een marxistische en Dagblad Trouw-gelovende Dominee, Aart Veldhuizen die opnieuw in het dorpsblad vertelt hoezeer hij zich schaamt voor het christelijk geloof, dat hij ‘het niet wil opdringen’. Wat een rotgeloof moet dat PKN-geloof wel zijn, dat je het niet met trots wilt uitdragen. Waar staat PKN voor? PvdA-Kut-Nichten?
Als mensen dagelijks wel naar televisie-reclame voor een wasmiddel of Tefalkookset willen kijken of een Postbus 51-spotje ‘JE LAAT JE TOCH NIE NEUKE ZONDU CONDOOM’ van onze barbaarse, leugenachtige en goddeloze overheid, die zo gelooft ‘de jongeren aan te spreken’… Dan lijkt een christelijke geloofsboodschap over het Goede, Ware en Schone toch bepaald niet iets om je angstig kruipend voor te schamen.
Een beetje voor sociale academie spelen, doen of je iemand leuk vindt en dan gereformeerd glimlachen alsof je de keutel inhoudt.. Brrr. Nou, hieronder dan het mini-interviewtje, met wat bijpassend beeld van de Couleur Locale:
Wat is je eerste herinnering aan Langweer?
Zodra je vanaf Sint Nyk naar Langweer rijdt, kom je door wat dorpsgenoten ‘onze oprijlaan’ noemen, de Langweerderweg met haar oude eiken en beuken. Een natuurlijke galerij, net als de geknotte lindes van De Buorren, die allure geven aan dit misschien wel mooiste toeristendorp van Friesland. En dan is Friesland qua afwisselende landschappen al op afstand de mooiste provincie.
Ooit kwam ik hier met een vriendin uit Amsterdam te zeilen, en die lindes van de Buorren bleven me bij, naast natuurlijk het horeca-aanbod. Voor een natuur- en kroegmens dus niks mis mee, Langweer.
Wanneer kwam je hier wonen?
Alweer bijna 9 jaar terug, en de tiid hald gjin skoft. Ging je vroeger nog wel maandelijks naar Amsterdam, nu eigenlijk bijna nooit meer.
Waarom kwam je hier wonen?
Of je woont in een echte stad, of je woont op het platteland. Het laatste jaar Amsterdam woonde ik in een allochtonengetto, en met mijn inkomen als Zelfstandige Zonder Pensioen (ZZP’er) en wetenschapsjournalist ben je tot zoiets veroordeeld. In Friesland heb je een huis met tuin, voor de prijs van een garagebox in Amsterdam. Voor mijn werk als onderzoeker, schrijver, weblogger voor interessantetijden.nl en fotograaf ben je niet gebonden aan 1 plaats.
Wat was je eerste huis?
‘De Abdij’, waar ik nu nog steeds woon en ook niet weg wil. Prima buren aan alle zijden, alle ruimte, ‘alle wille.’
Wat is je favoriete plek in Langweer?
In zo’n dorp kun je niet van 1 plek spreken, het geheel als dorp tussen meren en bossen gelegen op een ‘weer’ (zandrug) is favoriet, de kerkspits tussen de lindes en de oude stins, de klassieke Friese dorpstraat. En natuurlijk de tuin van het eigen huis, de ‘hof’ van De Abdij, dat je lekker buiten in de zon kunt zitten tussen het groen en de vogeltjes.
Favoriete restaurant (hoeft niet per se in Langweer, mag ook in de omstreken zijn)
De Pizza’s van Cees Jan, onderhand moet ik er al meer dan duizend gegeten hebben. Goeie gastheer, huiskamersfeer, voor iemand die nooit kookt een uitkomst.
Sporten In Langweer
In de bossen kun je martial arts oefenen, dagelijks een soort turbo-taichi terwijl je tegelijk Trudy (de terrier, mijn christenhond) uitlaat. Thuis heb ik een dojo met bokspaal, zodat je leert zo hard mogelijk te slaan met de goede techniek. Als vredelievend mens moet je de vrede kunnen verdedigen, en als je dan uithaalt is het ook in 1 keer afgelopen. Verder is sport reuze slecht voor je gezondheid, jaarlijks vallen er doden en vele gewonden bij. Over veiligheid gesproken…
Hobby in Langweer
Dat is mijn werk, onderzoek, schrijven en fotograferen.
Favoriete dorpsgenoot
Mijn buurman, die de zelfde groene interesses heeft. Na intrek in de woning, maakte ik van de tegeltuin voor de onderhoudsarme hersenpan die voorgangers achterlieten, een eigen natuurreservaat waar je uilen op bezoek krijgt, vol bloemen en vlinderstruiken, hop, bramen, kamperfoelie, taxus, vijvers en wildlife.
En eigen kippen, zodat je dagelijks verse eieren hebt, geïnspireerd op het Wageningse studentenkamp Droevendaal waar ik vroeger woonde. Dat werkte aanstekelijk, de buurman heeft me nu qua groen en tuin over rechts ingehaald. Dus een goede buur en verre vrienden, prima combinatie.
Waar ga je uit?
In de bossen en het landschap rond Langweer iedere dag. Vorige zomer zong in het sterrenbos een wielewaal. En inderdaad ‘diedeljo klinkt zijn lied’ (en anders niet!). Deze zomer was hier een paar zeearenden op bezoek, de vliegende deuren die balken als een meeuw. Dagelijks kun je de sperwer zien jagen.
Je hoort dan de vogeltjes alarm slaan, die hoge piepgeluidjes, een sensatie, het drama van de natuur speelt zich af voor iedereen die de zintuigen open zet. Dus je hoeft je nooit te vervelen of andere mensen te vervelen. ’s Winters zijn de bomen kaal, ’s zomers zijn ze groen, in Langweer is altijd wat te doen.
Grootste ergernis
Dat ik me snel kan ergeren is mijn grootste ergernis. Uiteindelijk moet je in de reis naar geestelijke volwassenheid daar over heen kunnen stappen.
Favoriete evenement
Het voorjaar. Dat je weer naar buiten kunt, een drankje genieten in de zon.
Trots op
…het Nederland en haar landschap dat onze voorouders door hard werken opbouwden.
Grootste gemis
De Heare is myn hoeder; ik bin neat brek. (De Heer is mijn Herder, mij ontbreekt niets, Psalm 23)
Heb je een geheim adresje (hoeft niet per se in Langweer, mag ook in de omstreken zijn)
Als ik dat verklap is het niet geheim meer….
Een ode.
Dank.
Prachtig verhaal – hartelijk bedankt. Nu weet ik ook waarom we er met ons tween sinds august ook bewoners van Langweer zijn.
Egon Boesten
boesten@leibniz-privatschule.de