Het MSC-label veroorzaakt – zo blijkt uit dit artikel- geen bewijsbare ecologische verbetering. Het heeft daarnaast geen oog voor de sociaal economische duurzaamheid van visserij-gemeenschappen. Terwijl juist het duurzaam voortbestaan van vissers in Nederland, Belgie en Duitsland onder druk staat door de klimaatlobby.

Die lobby heeft weer de zelfde financiers als MSC en machtige steunpilaren van het World Economic Forum! Dus wat kan dan de werkelijke bedoeling zijn van de sponsoren van dit blauwe deugmerkje, dat 2019 al 26 miljoen Britse ponden omzette? Een kleine 80 procent van MSC-omzet komt uit geld dat de vishandel betaalt om dat labeltje op een vispakje te mogen plakken.

Terwijl ze al dik 30 miljoen pond spaarden, dankzij donaties van miljardairs en hun stichtingen. De omzet willen ze geen ‘winst’ noemen, omdat ze dan geen donaties meer kunnen krijgen als ‘liefdadigheid’-instelling. Normaliter zou zo’n hybride-onderneming door de Belastingdienst en overheid (bv: ACM) al zijn aangepakt. Waarom gebeurt dat niet?

 Wij stellen vast dat zij de warme steun krijgen van het World Economic Forum via WEF-bestuurder en Pharma-miljardair Andre Hoffmann. Maar ook van vismultinationals als P&P en van het LNV-ministerie en haar Stichting Wageningen Research.

MSC-label pion in schaakspel om grondstoffen
In massamedia zie je een vrijwel jaarlijks terugkerend ritueel bij campagnetijd: de dames van de Good Fish Foundation– afsplitsing van Stichting de Noordzee– openen weer eens de aanval op de vrije vishandel buiten de supermarkten. Er zou dan weer nauwelijks ‘duurzame’ vis verkocht worden, lees – vis met het MSC-ecolabel dat zij plachten op te leggen bij iedere vis die verhandeld wordt.

MSC staat voor Marine Stewardship Council, een keurmerk dat in 1997 werd opgericht door Wereld Natuur Fonds (WNF) met Anthony Burgmans, toen CEO van Unilever, tevens later bestuurder bij WWF Internationaal. Burgmans werd opgevolgd door Paul Polman, de ‘groene ziener’ van Unilever die met David Cameron de 2030 Agenda optuigde als ‘eminent person’ van de Verenigde Naties.

Die 2030 Agenda voert de Nederlandse regering nu in. Het betekent dat banken, multinationals, NGO’s onder het mom van ‘groen’ de democratie afschaffen, zoals je kunt zien bij de ‘Green Deal’ van Timmermans. Ze privatiseren de publieke ruimte. Zo concentreren ze grondstoffen en kapitaal van MKB en burgers in de handen van een kleine subsidie-elite en bankiers.

In dat spel van ‘verticale integratie en consolidatie’ (concentreren kapitaal in handen enkelen), daarin is ook het MSC-label een schaakstukje. Hoe dat schaakspelletje werkt, leggen we hier verder uit. Je ziet dat visserijfamilies en boerenfamilies van dat spel- meegespeeld door het Ministerie van LNV- de dupe worden.

Je kunt de 2030 Agenda zien als een ‘coup’ van (internationale) ambtenarij, grootbedrijf, bankiers en milieuclubs op de restanten van nationale democratie. De consequenties van wat MSC uitwerkt – lastenverzwaring en blokkade markttoegang kleinere vishandelaren en visserij- die bewerken voordeel voor die globalistische agenda van de grote grondstofhaaien. (bv Nestle, Nutreco, Unilever enz)

Inderdaad kun je dus foto’s vinden waarop de CEO van MSC, Rupert Howes dat 2030 Agenda-speldje draagt met al die kleurtjes, dat Frans Timmermans ook al droeg:

Mondiaal zijn er tientallen ecolabels voor vis, maar MSC is marktleider. De handelswaarde voor MSC zit juist in dat monopolisme, waarvoor het ecolabel in Nederland ongehinderd door de Autoriteit Consument en Markt (ACM) de ruimte krijgt. Immers, hoe meer keurmerken er zijn, hoe groter de inflatie van de toegevoegde waarde van het ‘fenomeen’ keurmerk.

Voorbeeld: In de Nederlandse handelspraktijk blijkt het voor handelaren nauwelijks nog mogelijk vis te verkopen zonder dat blauwe labeltje. Door marktafspraken tussen MSC en bijvoorbeeld supermarkten.

Liefst 14% van alle verhandelde vis zou van MSC in 2017 al onder dit blauwe deugmerk moeten vallen, dit jaar 20%. Ook alle Noordzeegarnalen werden dankzij Katwijker vismultinational P&P als eigenaar van Heiploeg onder dit MSC-label gebracht. In de praktijk helpt MSC grote partijen als Unilever en Wallstreet-investeerders bij het traceren van de herkomst van grondstoffen.

De machtige milardairs der aarde steunen MSC
De MSC CEO Rupert Howes is ook jaarlijks gast bij de ontmoeting van bankiers en multinationals van het World Economic Forum in Davos. Hij wilde dit jaar 20% van de vismarkt onder MSC-controle hebben. Howes lijkt in de hoge segmenten van de corporate wereld een voet tussen de Davos-deur te hebben. Die connectie legt MSC geen windeieren.

Zo hebben ze nu dankzij al hun idealisme al 30 miljoen Britse ponden vermogen opgebouwd, met dank aan rijke miljardairs van bijvoorbeeld de Adessium Foundation en de Postcode Loterij.

Dankzij de miljoenenbudgetten voor marketing van milieuclubs als WWF, slaagt het keurmerk er succesvol in zich als enige standaard op te werpen. De banden met WWF zijn sterk, ook in financiele zin via sponsoring. Zo blijft de MAVA Foundation van de Zwitserse pharma-giganten Luc en Andre Hoffmann (Roche) een jaarlijkse grote donor van MSC.

Luc Hoffmann was 1 van de oprichters van het WWF met Prins Bernhard. Zijn zoon Andre (vermogen volgens Bloomberg 5 miljard dollar) was jaren president van WWF-internationaal. Ook werkte hij in de jaren ’90 voor de Zwitserse grondstofgigant Nestle. Hoffmann is president van de MAVA Foundation, die het MSC-keurmerk sponsort.

En Hoffmann zit in de ‘governing board’ van het World Economic Forum in Davos, waar ook Rupert Howes van MSC jaarlijkse gast is. Hoffmann is ook een promotor van genetische manipulatie en gentechbedrijven. Kortom, 1 van de mondiale corporate topdogs, die is tevens belangrijke sponsor van MSC.

Bescherming door LNV/Wageningen UR
Daarnaast zie je een ‘draaideur’-effect met MSC en nationale overheden, zoals het Ministerie van LNV.

De directeur van MSC-Benelux is bijvoorbeeld Hans Nieuwenhuis, voormalig LNV-ambtenaar op oa het ‘duurzame’ visserij en natuurdossier. Houdt dit LNV-ministerie het MSC-label dan de hand boven het hoofd? Zodat zij voor de corporate topdogs van Unilever, P&P en Nutreco bescherming biedt, tegen concurrerende visserij-concepten?

Immers, MSC besteedt geen enkele aandacht aan sociaal economische duurzaamheid van de kleinere visserijbedrijven. Alleen de grote jongens die de extra kosten probleemloos ophoesten, die profiteren van MSC. En die hebben tegelijk een eenvoudiger toegang tot het Ministerie van LNV, en tot LNV haar stichting Wageningen Research.

De lobbyist van visgigant P&P, Gerard van Balsfoort was tot 2001 topambtenaar visserij bij LNV.

Daarnaast was Diek Parlevliet van pelagisch multinational P&P met Van Balsfoort ook een genodigde gast op de Nieuwjaarsreceptie van Carola Schouten van 20 januari. Net als Leo den Hartog, directeur van ‘Nutreco/Wageningen UR’. Om daar gezellig bij 25 LNV-ambtenaren aan te schuiven, en bijvoorbeeld 4 topdogs van de Rabobank.

Wageningen UR is een stichting van LNV, zij waren met 9 stafleden bij Carola aanwezig op een totaal van ruim 200 gasten. De hele gastenlijst van multinational-boodschappenmeisje Carola ademt de 2030 Agenda.

De strategie van MSC ‘From Catch to Kitchen’ (van vangst tot verkoop) is nagenoeg de zelfde slagzin als die van vismultinatonal P&P: From Catch to Delivery. (van vangst tot verkoop). Verticale integratie en consolidatie heet dat.

We rapporteerden al dat P&P onder de vlag van MSC ongehinderd een zelfde vorm van prijs- en vangstafspraken implementeert bij garnalenvisserij, die de NMA (mededingingsautoriteit) 2004 nog als ‘kartelpraktijk’ beboette.

Opvallend is verder dat milieuclubs bij de verkoop van het MSC-label onbekommerd valse, zijnde achterhaalde wetenschappelijke inzichten mogen verspreiden, of het nu gaat over paling, platvis of visserijmethoden.

Het Wereld Natuur Fonds (WNF) bijvoorbeeld, treedt sinds 2007 voor Albert Heijn op als visserij-deskundige. Alleen vis met ASC of MSC-ecolabel heet volgens WNF duurzaam en eind 2015 zou alle vis van Albert Heijn onder MSC moeten vallen. Zij stellen daarbij dat ‘de oceanen worden leeggevist door steeds meer en steeds grotere vissersboten’, en ‘de hoeveelheid kabeljauw loopt nog steeds verder terug’.

De voorlichting over visserij door WNF bij MSC-promotie is stelselmatig te negatief of feitelijk onjuist.In hun door de Postcode Loterij betaalde Oceanen-campagne – die liep van 2009 tot 2014- roepen WNF en Greenpeace dat de zee in 2050 zou zijn leeggevist.

In de campagne voor de Viswijzer van WNF en Stichting de Noordzee in september 2013 verklaarde campagneleidster Elies Arps in NRC Handelsblad dat Noordzeegarnalen niet op het goede bestandsniveau zouden zitten en dus geen MSC-keurmerk kregen. Tegelijk haalden Nederlandse garnalenvissers historisch hoge vangsten.

Bij dergelijke uitlatingen zie je nooit dat een wetenschapper van Wageningen UR ingrijpt om ze te corrigeren op onwetenschappelijke uitlatingen. Ook al was realiteit in 2017 nog anders, althans op de Noordzee.

Het Vlaamse visserij-instituut ILVO meldt dat sinds 2006 de kabeljauwpopulatie in de Zuidelijke Noordzee (België/Nederland) is verdrievoudigd. In de Noordelijke Noordzee is al jaren sprake van een duurzame en bloeiende kabeljauwvisserij door Noorwegen en Rusland. De Nederlandse vissersvloot is- gemeten in motorvermogen -sinds 1990 met meer dan 40 procent gekrompen, het aantal schepen slonk met meer dan eenderde.

In reactie stelde een WNF-woordvoerder in 2017 dat zij met achteruitgang van kabeljauw de populatiegrootte bedoelen ten opzichte van de jaren ’70.

Ongehinderde monopoliepraktijken op de deugmerkmarkt
In de supermarkten die zijn aangesloten bij het Centraal Bureau Levensmiddelenhandel (CBL) veroverde MSC sinds 2011 het keurmerk-monopolie, dankzij pressie van zusterclubs WNF en Stichting de Noordzee. Met hun Viswijzer van www.goedevis.nl, in Belgie met de WWF-Viswijzer promoten zij consumptie van MSC-vis.

Ook demoniseren zij tegelijk de concurrerende viskeurmerken. Het CBL stelt per 2016 ook het kweekvis-zusje ASC als ‘de’ standaard. Dit label werd door WNF en Stichting de Noordzee in de markt gezet met subsidies van het ministerie van Buitenlandse Zaken.

Na supermarkten zijn sinds 2017 viswinkels en restaurants campagne-doelwit, om Howes zijn 20% doel te halen. Want van de 815 viswinkels in Nederland voeren slechts 15 het ecolabel. Winkels vragen niet om MSC, omdat volgens hen de klanten er niet om vragen.

In Duitsland en Belgie stellen viswinkeliers dat zelfde vast; klanten willen verse vis die op verantwoorde manier gevangen is, maar zo’n ecolabeltje maakt ze niet uit.

Ook vis die wel is gecertificeerd wordt zonder labeltje bij het product doorverkocht. De helft van het Nederlandse quotum aan schol dat vissers opvissen viel 2017 al onder MSC. Maar ook hiervan werd toen veel schol zonder labeltje verkocht.

Bij vissers- dus de producenten- staat de beloofde commerciële meerwaarde van certificering ook ter discussie. Want de kosten van certificering zijn hoog. Deelnemende vissers moeten -afhankelijk van hun omvang- per vier jaar tienduizenden tot enkele tonnen euro’s accreditatie-kosten en bestandsonderzoek betalen, om voor MSC te kwalificeren.

Daarnaast dragen zij met de handel over de aangevoerde vis een percentage omzet aan MSC af voor het voeren van een logo-licentie. Kleinschalige tongvissers verlieten in 2012 dan ook het ecolabel. Veel kosten, geen meerwaarde voor het product. Alleen de grote jongens als P&P – eignaar van Heiploeg- kunnen met gemak al die bijkomende kosten dragen.

Een neveneffect van deze vorm van ‘verduurzaming’ is dus: je blokkeert de supermarkttoegang van concurrerende partijen, die een andere duurzaamheidsvisie hebben.

Want CBL-supermarkten en ook Delhaize accepteren alleen nog vis met het blauwe labeltje, dankzij de lobbydruk van MSC, en clubs die met Postcode Loterij-miljoenen campagne voeren. Tegelijk maak je het voor MKB’ers en kleine visserijen extreem lastig nog een levensvatbare visserij in leven te houden. Dus via uitholling van MKB via lastenverzwaring en laster in media, sloop je zo sluipenderwijs de concurrentie van grootbedrijf.

MSC winstgevende onderneming die niet zo mag heten…
De noodzaak voor een ecolabel leunt op een negatief beeld van visserij, dat milieuclubs in media helpen zaaien. Die handel in wantrouwen tegen vissers genereert vooral inkomen aan de kant van milieuclubs en het MSC-label zelf. Met logo-licenties waarvoor handel en gecertificeerde visserijen betalen, sleepte MSC in 2014 zo 75 procent van haar omzet binnen van 14 miljoen Britse ponden.

Dat was al 10 procent meer dan 2 jaar daarvoor, en een omzetgroei van 1 miljoen Britse ponden. Inmiddels gaat de omzet al over de 26 miljoen Britse ponden heen, en is bijna 80% van die winst uit onderneming afkomstig van logo-licenties. Dat zijn licenties waarvoor de handel aan MSC moet betalen, om het blauwe label op je pakje vis te mogen plakken.

MSC – waarvan de Britse CEO Rupert Howes in 2016 al 230.000 euro verdiende- noemt deze omzet in haar jaarverslag ‘charitatieve activiteiten’, in plaats van ‘winst uit onderneming’. Volgens MSC-woordvoerster Mieke Snoek zou dit mogen omdat de activiteiten van MSC ‘winst voor de oceanen’ zouden opleveren.

Los van planetaire winst, is de charitatieve status zeer lucratief. De Postcode Loterij geldt als voorname geldschieter. MSC krijgt tot 2020 nog 5 miljoen euro, na reeds 2 miljoen te hebben ontvangen van 2012 tot 2014. Officieel staat MSC als charitatieve stichting in Londen los van de milieuclubs.

Maar WNF financiert zowel MSC als Stichting de Noordzee, en personeel rouleert onderling. Bij promotie van MSC kunnen WNF (14 miljoen euro per jaar) en Stichting de Noordzee (1 miljoen euro in 2012) uit het loterijvaatje tappen voor hun ‘charitatieve’ activiteiten.

Het in media gezaaide wantrouwen tegen visserij, grijpt WNF vervolgens aan om de noodzaak van MSC te agenderen. Indirect profiteren de milieuclubs weer van MSC. Supermarkten huren hen in voor advies over verantwoorde visproducten zoals met hun Viswijzer. En wij van MSC-eend adviseren MSC. Overheden betalen hen subsidies voor visserij-overleg.

Terwijl Greenpeace buiten stenen dumpt, kunnen zij zich als oplossingsgerichte partij opwerpen, met MSC als paardenmiddel tegen ‘de lege zee’.

Meeliften op reeds bestaande verduurzaming
Binnen de keurmerk-branche heeft MSC weliswaar een goede naam voor zowel NGO’s, visserijbiologen als handel. Dit is ook wat woordvoerster van MSC, Mieke Snoek van MSC desgevraagd onderstreepte in 2017. Zij stelt verder dat er ‘inmiddels zo’n 600 tastbare en gedocumenteerde verbeteringen in visserijpraktijken door het programma zijn geïnitieerd.’

Maar of certificering leidt tot duurzamer visserij- beter bestandsbeheer- is vaak een kip of ei-kwestie.

MSC certificeert vooral visserijen in landen die toch al maatregelen namen tegen overbevissing. Bij het hout-zusterlabel FSC dat WWF hielp oprichten, is dat eender. Met de Boswet uit 1961 had Nederland bijvoorbeeld al veel strengere bosbeheerregels dan nodig voor FSC. De certificering voegt enkel kosten toe.

Ook MSC is dan meer bevestiging van ingezet beleid dan stimulans. De Nederlandse overheid betaalde in 2008 bijvoorbeeld nog bijna 30 miljoen euro deels Europese subsidies om viskotters uit de vaart te halen, of voor selectiever vistuig. Nu wil Carola Schouten zelfs met 120 miljoen euro gemeenschapsgeld de halve vloot wegkopen, zodat er windturbines en zeereservaten voor hun visgrond in de plaats komt.

Doordat de vloot sinds 1990 met meer dan een derde werd weggesaneerd- op kosten van de staat- zwemt in de Noordzee nu al jaren meer schol dan vissers kunnen opvissen. Althans, dat zou blijken uit de cijfers die Wageningen UR vrijgeeft. Toch geeft de Viswijzer negatief consumptie-advies voor Noordzeeschol zonder MSC-label.

De schrijver van de eerste Viswijzer voor Stichting de Noordzee in 2004, journalist Wouter Klootwijk, neemt daarom nu afstand van MSC. Hij stelt desgevraagd: ‘MSC heeft zich belachelijk gemaakt door visserij te certificeren die al lang voldeed aan strenge normen. Die visserij is door de certificeringseisen van bijvoorbeeld de detailhandel alleen maar op kosten gejaagd waar niets voor terug kwam. Burgers zijn er geen haring meer om gaan eten.’

Conclusie: Idealisme-monopolisme
Een gerechtvaardigde conclusie lijkt dus: personeel van milieuclubs die het MSC-label opdringen, zoals de meisjes van de Good Fish Foundation, die geloven daadwerkelijk iets ‘goeds’ te doen. Maar het is waarschijnlijk dat zij vooral als pionnetjes worden gebruikt op het schaakbord van grond- en grondstoffen waar bankiers en multinationals de dienst uitmaken.

Zo helpt de Good Fish Foundation dus- al dan niet bewust- de grondstofhaaien die in Davos jaarlijks samenklonteren.

Want de consequenties van het MSC keurmerk zijn vooral: verkapt monopolisme onder de vlag van ‘verduurzaming’. Want andere zienswijzen en keurmerken krijgen steeds moeilijker toegang tot de vismarkt. Die worden zelfs actief tegengewerkt.

De Nederlandse overheid helpt tegelijk actief bij de vestiging van dit MSC-monopolie met een voormalig LNV-ambtenaar die  MSC-directeur werd. En vanuit de hoogste corporate regionen rond het World Economic Forum krijgt MSC steun.

Om die Rypothese met meer bewijsstukken te onderbouwen, zullen we komende tijd verder graven. Mits we in tussentijd niet weer door een arrestatieteam met pistolen in de cel gesmeten worden, voor wat we hier onthullen en met man, paard en rugnummer benoemen.