Geniale parodie Pieter Waterdrinker op Postcode Loterij

Rattus norvegicus

Met ‘De Rat van Amsterdam’ schreef de in Sint Petersburg woonachtige auteur Pieter Waterdrinker een parodie op de geldzucht rond ‘Het Goede Doel’. De ‘Nationale Armenloterij’ en hun oprichter Clemens Mudmann. Daarin herkent iedere goede verstaander direct de Postcode Loterij en haar oprichter Boudewijn Poelmann.

In de stichting ‘Ik Leef’ zie je direct de ‘Stichting Doen’, het eigen goede doel van de Postcode Loterij waarheen ze miljoenen voor eigen doelen sluizen. In hun zakenpartner in Rusland, Thomas Heiliger herken je direct mediamagnaat Derek Sauer, die NRC Handelsblad opkocht om door te verkopen aan mediarat Thomas Leysen.

De combinatie van ‘modderpoel’ (Mudd + Poel) is ook snel gelegd. Waterdrinker geeft een meedogenloze schets van de mentaliteit, die gemeengoed werd in ‘Hoe wordt ik een rat’, het handboek van hoe je met rattenstreken maatschappelijk succes haalt, dus met konkelen en samenzweren.  Alsof hij de duistere maar meer realistische variant vertelt van Geert Mak en zijn ‘Engel van Amsterdam’.

De literatuur voor vandaag

Gouden Riolen
Wat lees je de roman van ongeveer 600 bladzijden in sneltreinvaart, zo geniaal is het geschreven, rijk met taalvondsten. Iets om tegenop te kijken als gedoemd stukkietikker. Qua taal, donkere ondertoon en de achtbaanrit dacht ik even aan ‘Reis door het einde van de nacht’ van Celine.

Normaliter lezen we hier enkel kennisboeken, maar het onderwerp sprak hier aan, de parodie op ‘Het Goede Doel’. Waterdrinker laat zijn hoofdpersoon Ruben Katz als 12 jarige jongen met vader en moeder emigreren uit Letland. Met een vervalste ‘Joodse’ identiteit weten ze zo uit de voormalige Sovjetstaat te emigreren naar Amsterdam, rijdend in een piskleurige Lada.

Uiteindelijk ziet Ruben in, dat het Sovjetsysteem en het Neoliberale Nederland sinds ‘Paars’ steeds meer overeenkomsten krijgen. Je kunt dat ook aan de architectuur zien. Of je nu neoliberale glas-met-staal-en-betonkolossen ziet verrijzen of Sovjetkantoren, ze zijn even onmenselijk. Ook in het Sovjetsysteem verrijkte een kleine 1% zich die ‘het systeem’ kende, en de rest kon verrekken.

Katz kan de leuzen uit het Sovjetsysteem later als marketingdeskundige 1 op 1 overzetten voor reclamecampagnes bij de Nationale Armenloterij. Dan is hij al volbloed ‘rat’.

Hapinezz, enkl met Jezelluf bezig

Een rat kent geen scrupules, die weet overal zijn gewin te halen, beweegt zich door de gouden riolen van de stad, de door geld verbonden circuits. Daar haalt hij zijn gewin, terwijl hij in de bovenwereld voor mooi weer en idealist speelt.

De oorspronkelijke doelstelling om door te reizen naar Israel haalde het gezin Katz niet, omdat zijn vader zich van alle geld laat beroven in de Rosse buurt.

Het gezin begint de tocht langs asielzoekerscentra tot ze dankzij de vervalste ‘Joodse’ identiteit als vervolgde Joden verblijfsstatus krijgen. Tot het groene licht komt bij verblijf in een pension in Zandvoort. Dan kan het echte verhaal beginnen, hoe Ruben ‘rat’ wordt.

Hoe hij als intelligent taalwonder het als Vossius Gymnasium herkenbare ‘Spinoza’ Gymnasium doorloopt. Als (nep) ‘Jood’ heeft hij zo al snel een bijzondere status.

Daar wordt Ruben verliefd op de voor hem nog onbereikbare Phaedra Mudmann, de adoptiedochter van de inmiddels schatrijke loterijbaas Clemens Mudmann. Zij wordt dagelijks met chauffeur vanuit de villa in het Gooi naar school gebracht. Het gymnasium heeft dan de cultuur van ‘hoeren en snoeren’, naast intellectuele vrijbuiterij.

Het is de kweekplaats voor de latere (linkse)ratten in politiek en bestuur. Mensen met die moraal zitten nu in de advocatuur, rechterlijke macht enzovoort.

Ook literatuur voor vandaag

Hoe word ik een rat
De verwording tot ‘rat’ ontstaat na een affaire met de minnares van zijn vader, woonachtig op de grachtengordel. De minnares, Merel van Gruwelingen heeft contacten bij de ‘Nationale Armen Loterij’, die door twee marketingjongens is opgezet in hun jacht op snel geld. Clemens Mudmann en Ward Slagter, die tot dan toe nog als goed draaiende loonslaven een marketingbureau uitbaten.

Ze zoeken de grote klapper om aan dat bestaan te ontsnappen.

Mudmann ziet een priester op TV met zijn ‘goed doen’-charisma bij een ‘Red de Russen’-actie, die na het instorten van de Sovjetunie met honger in de rij staan. En plots ziet Mudmann het verdienmodel. Die priester Aleksei moet er bij getrokken worden voor zijn morele appel en charisma, zodat hij de miljoenen kan binnentrekken.

Hierin herkent de goede verstaander natuurlijk meteen Simon Jelsma, de ex-katholiek die door Poelmann bij de Postcode Loterij werd gehaald voor het morele appel. In ‘De Rat van Amsterdam’ zetten ze Vader Aleksei met zijn morele appel in om bij het Ministerie een vergunning voor loterijen los te peuteren. Met morele chantage lukt dat.

Alsof zij niet met de verschoppelingen van de aarde begaan zijn, dat zij door hun ‘nee’ hun dat geld willen ontzeggen.

In plaats van postcodes gebruikt Mudmann de persoonlijke vingerafdruk van mensen, en de ‘Gouden Duim’ is hun symbool voor miljoenen-gewin. Later als de tot ‘rat’ geworden Ruben Katz dankzij Merel van Gruwelingen bij ze komt werken als marketingman, introduceert hij de rattige techniek waarmee de Postc.. pardon Nationale Armenloterij uit haar voegen groeit.

De Postcode Loterij en WNF hun bijdrage aan de plastic soep

Het gouden idee luidt: Dat mensen kunnen meespelen door hun handen in de straat met elkaar te verbinden, als gesloten keten. En jij wilt toch niet degene zijn die deze keten verbreekt, zodat het ene deel wel miljoenen krijgt en jij niet? De angst dat de 1 wel wint en de ander niet…als geboren rat met snorharen ziet Mudmann direct het succes van die truc.

Dat is ook precies de strategie van Poelmann, pardon Mudmann.

Via de oprichting van een eigen stichting ‘Ik Leef’ maakt de Postcode Loterij zichzelf beneficiant als goed doel van de eigen loterij. Net als de ‘Stichting Doen’ van de Postcode Loterij. Mudmann tuigt een kerstboomstructuur van stichtingen op die in Amsterdam grachtenpanden opkoopt, omdat ze 40 procent van de loterij-opbrengsten zelf kunnen houden.

De rest moet naar het goede doel. Dus om dat percentage op te schroeven ten gunste van zichzelf richten ze dan ‘Ik Leef’ op. Uiteindelijk werkt Mudmann zijn loterij zo omhoog dat hij toegang krijgt tot de Clinton familie, en ook de Oranjes willen met zijn ‘Gouden Bakfiets’-actie meedoen. Dankzij het contact Merel van Gruwelingen, Oud Geld uit de cirkel rond die familie.

Wanneer ze kritiek krijgen dat teveel ‘linkse’ bestuurders in de loterij zitten, en dat dit hen kwetsbaar maakt in ‘Den Haag’, dan nemen ze ook meer rechtse tot lobbyist geworden oud-politici en geldjongens er bij. En dat is ook precies wat je zag gebeuren bij de Postcode Loterij, waar Kick van der Pol (ASR) er bij kwam, Cees Veerman, Laetitia Griffith.

Met zulke lobbyisten, ratten thuis in het politieke riool, ben je als holding beter beschermd tegen aanvallen.

Veerman is bestuurder bij groot-financier anti-visserijclubs. Redt Veerman de visserij? 🙂

‘Het Koningshuis dat de ratten lauwert en ten voorbeeld stelt’
De beste sfeerschets en beschrijving van wat een ‘Rat van Amsterdam’ inhoudt, kun je Waterdrinker zelf laten geven op bladzijde 410:

Terug in Amsterdam moest ik in mijn portiek telkens de berg reclamerotzooi van de Nationale Armenloterij opruimen. Ondanks de wereldmalaise was de omzet van de boevenloterij alleen maar gestegen. De hoofdprijs bedroeg inmiddels tien miljoen euro. Het werd aangeprezen door mensen die ik stuk voor stuk kende, evenals hun rattenlevens, hun belangen.

Het kwam mij voor dat het vaderlandse rattendom een geheel nieuwe fase was ingegaan.’ Het was schijnbaar gedemocratiseerd. In de bovenwereld, in het genadeloze daglicht leken nieuwe ratten zich met een thermonucleaire snelheid te hebben vermeerderd. Iedereen die het zich kon veroorloven, die er de kracht voor had, mocht nu meedoen.

De rest kon de keutels vreten. Het was niet meer dan een schijnmanoeuvre, een daad van verdediging. De opperratten gleden als vanouds door de gouden buizen van welkbestaan de nieuwe, kleine ratten van dienst geen idee hadden.

De sluimerende republikeinse geest in ons bloembollenkoninkrijk aan zee, die op een dag zal leiden tot een opstand, tot een poging van het afzetten van het boven de aarde zwevende koningshuis, dat ratten lauwert en ten voorbeeld stelt, moest worden geneutraliseerd.

Een rat blijft altijd een rat

We zien hoe Ruben Katz vervolgens in Rusland zaken moet opzetten. Hoe hij daar de zakenpartner Thomas Heiliger ontmoet, die daar als mediamagnaat tussen de oligarchen leeft. Hoe ze met loterij-opbrengsten opknappanden opkopen om die tot bejaardenhuizen te bestemmen. Als beleggers in panden.

En hoe ze die bejaarden er uit trappen, als de waarde van de panden voldoende is gestegen. Maar er zijn veel meer observaties, zoals de wijze waarop Sauer, pardon Heiliger zijn media gebruikt om tegenstanders uit te schakelen of om juist zakelijke doelen te promoten. Of hoe Waterdrinker een journalist van de voormalige kwaliteitskrant neerzet, die over hem schrijft, een beetje interessant doende met Wikipedia-kennis.

Meer ga ik niet verklappen van dit geniale boek, doe jezelf een plezier en haal ‘De Rat van Amsterdam’ zelf in huis. Waterdrinker eindigt het boek als echte ‘rat’ in het Nawoord. Hij benadrukt daar dat ‘iedere overeenkomst van personen, gebeurtenissen en locaties in de werkelijkheid buiten het boek berust op zuiver toeval.’

Maak dat de rat wijs 🙂 Of de Katz.

Het is wel goed als strategie, wanneer je de meest vermogende en machtigste ratten van Nederland zo’n spiegel voorhoudt.

3 Replies to “Geniale parodie Pieter Waterdrinker op Postcode Loterij”

  1. Bij al de ten toon stelling uitgespreide genialiteit blijft de “goede doelen” constructie onaangetast. En zal tot hun vermaak niets veranderen tenzij iemand het inzicht de macht de middelen en de wil heeft deze situatie te doorbreken.

    Wie trekt het zwaard uit de steen?

  2. Mocht je nog tijd hebben, hier een rapportage van DW 45 minuten over het privatiseren van water, ook weer zo’n rattenstreek. https://www.youtube.com/watch?v=5oyFRoxuf4g

    Let vooral 30 minuten en 20 seconden op wat Willem Buiter zegt:
    “There Is No Alternative to pricing water properly and making realise everytime they take a sip of water there is an oppertunity cost and they feel it in their wallet. How else do you get people to less if you give it to them for free.”
    In een zin het hele denken wat je de afgelopen jaren ontrafelt hebt! Hij zegt gewoon letterlijk TINA (There Is No Alternative).

    Ik voel aan mijn water al wel aan dat dit niet klopt. Dankzij jou werk is dat ook makkelijker onder woorden te brengen. Dan is het makkelijk om te bedenken dat water nu ook niet gratis is. Buiter doet alsof we het waterbedrijf, de zuiveringsinstallaties en waterwerken niet nu ook al betalen. Alsof we geen waterbesparende toiletten hebben, alsof er geen druppelirrigatie is uitgevonden. Maar nee nee, wij kleine burgers moeten opgevoed en bevoogd worden door een multinational die, onder het mom van ‘marktwerking’, door de overheid tegen concurrentie beschermd wordt zodat de CEO onbeschaamd kan graaien. Dat soort topmannen en vrouwen zijn natuurlijk echte voorbeelden die weten hoe je met mens en natuur omgaat. Om te kotsen.
    (Sailant detail, Willem Buiter is de hoogleraar die door Heleen Mees werd gestalkt, het is een kleine wereld)

    Efin na het zien van die documentaire was mijn bloeddruk weer goed op pijl. Er waren ook tegengeluiden te horen.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *