De Psalm van de dag uit De Abdij van Langweer is nummer 42. De beginregels zijn overbekend als zoetsappige EO-opwekking over het hert dat naar water smacht, zo verlangt mijn ziel naar bier. Ik kon het niet laten daarover een grapje te maken, ook omdat er enig realisme in zit.
Het gekweel van gelovigen kan ergernis en jeuk opwekken, zo is de eigen ervaring in dit aardse doorgangshuis. Waar ligt dat aan? Allereerst aan jezelf. Maar misschien ook wel hier aan, wanneer je een element van geforceerdheid ruikt.
Die rooskleurigheid, zonder dat het slijk der aarde er aan kleeft.
In elk goed ruikend parfum hoort altijd ook een snufje pis of iets dat aards en realistisch ruikt. Zoals er in goede muziek ook een knauw moet zitten, denk aan Tom Waits.
Minder bekend is dat die knauw er juist heel dik in ligt, in Psalm 42. Mijn Psalmenboek beschrijft het verlangen in de opening als ‘Heimwee naar God’. Een zielepijn, die zeer herkenbaar is voor ieder die uit het Paradijs viel om hier op aarde te worstelen met God, als Isra-el. (Jacob)
Het besef dat je eigenlijk niet ’thuis’ bent in je Mortal Coil, maar pas herenigd met God tot je ware bestemming komt. Wie die ervaring kent, het komt over je als een ontroering net als bij de geboorte van een kind.
Mijn ziel dorst naar God, naar de levende God, wanneer zal ik komen en voor God’s aangezicht verschijnen
Je kunt dat gevoel van ’thuis’ komen ook krijgen als een echte man God’s predikt in een goede, dus orthodoxe kerk (modern christen zijn is innerlijke tegenspraak). Van ‘jaaah, heh heh, kijk, daar draaide het om’..
Wie dat niet meemaakte, en/of wie gevangen zit in de moderne tijd met haar door de massamedia voorgeschreven werkelijkheid van valse zelf-identificaties, die mist dus dat Gods-besef, dat zo subtiel is, dat het zich niet in lawaai maar in de Stilte laat vinden.
Vanzelf ontglipt het je ook weer, maar de herinnering blijft hangen in je ziel.
In een christelijke maatschappij zou je overal glimpen van God kunnen opvangen, doordat meer mensen als stemvorken resoneren met God’s geest. Omdat ze leerden hun antenne daarvoor uit te strekken, en geestelijke oefening daarvoor kregen.
Gebeurt dat niet dan verdwijnt God’s geest in mensen (‘waar is uw God’), en krijg je de neoliberale maffiacratie die we als Failed State NL leerden kennen in afgelopen 10 jaar, harteloosheid, narcistische zelfverheffing (de ‘klimaat’-cultus) als ‘deugd’, de vroomheid der deugmensen die in zichzelf geloven.
Je leeft dus eigenlijk in een maatschappij, als door De Staat/D666 vervolgde etnische en religieuze minderheid (klassiek christen), waar deze regels van Psalm 42 weerkaatsen:
Mijn tranen zijn mij tot spijze dag en nacht, daar men de gansen dag tot mij zegt: Waar is uw God?
De vraag staat twee maal in de Psalm, ook verderop:
Ik wil tot God, mijn Rots zeggen: Waarom vergeet Gij mij? Waarom ga ik in het zwart vanwege des vijands onderdrukking?
Met een doodsteek in mijn beenderen honen mij mijn tegenstanders, doordat zij de ganse dag tot mij zeggen: Waar is uw God?
Eigenlijk is de vraag heel gek. Immers, zie om je heen Het Leven, het wonder dat je wel bestaat, en niet ‘niet bestaat’. Waarom zou ik een ander een karikatuur moeten voorspiegelen en zeggen ‘kijk, daar is tie’….
Je moet slechts uit je lagere bewustzijnstoestand komen, dat lullige horizontale rangorde-denken waartoe massamedia en ‘sociale’ media aanzetten. Het Woord geeft daartoe aanwijzingen, maar het recept van je geestelijke kookboek is het Gerecht zelf niet.
De aanwijzing die ik mee kan geven: zeg het basisgebed van de christelijke orthodoxie. ‘Heer Jezus Christus zoon van God heb genade voor mij zondaar.’ In die mantra zit eigenlijk het hele geloof. Vanuit die bodem kun je opklimmen naar Het Licht.
Ik hoef de herinnering maar op te roepen en tranen wellen op. Ontroering. Eindelijk Thuis!
Jij was altijd al thuis maar dat kan vaak alleen de ander “zien.”
Wees blij met jezelf. Meer kan en behoor ik niet zeggen.
de dagelijkse psalm wordt zeer gewaardeerd naast de zondagse overdenking