Nu kreeg ik eindelijk ook de man van de kemphaan goed op de plaat met nu in het voorjaar zijn hardrockhaardos. Je hebt zowel de geblondeerde variant, als roodharige en zwartharige kemphanen, ze doen wat denken aan die borsthaar-rockgitaristen uit de tachtiger jaren met hun happy metal, die zongen hoe bronstig ze waren. ‘Hey baby you make me move’…

Je moet toch een beetje baltsen voor je er op mag.

Normaliter verwacht je dat ze noordelijker trekken maar deze konden hier wel eens gaan broeden, in enkele van die nog geslaagde weidevogelreservaatjes in Zuidwest Friesland.

We troffen ook een kievit met drie kuikens, die ze afdekte tegen de kou. Die zijn nog een vlugge hap voor de velduil die er ook ronddanste op zijn overdreven lange vleugels.

In de weidevogelreservaatjes heb je kortom het hele arsenaal aan vogels nog, dat in mijn jeugd in de jaren ’80 nog relatief gewoon was in het reguliere boerenland. Dankzij de 400 mm lens die een lezer mij gaf- die hij zelf niet meer gebruikte- kun je nu plots vogels fotograferen.

Vliegende vogels zijn het doel, zo’n uitgedoste kip die op z’n kont zit is de kunst niet. Maar het is nog verdomd lastig ze in je zoeker te krijgen en houden, als ze de hele tijd bewegen. De velduil vloog vlak voor me op, maar als koning van de netniet-fotografie schoot ik steeds net mis.

En ‘net niet’ is ‘helemaal niet’ bij fotografie.